Dagblaðið Vísir - DV - 17.04.1986, Blaðsíða 35

35
DV. FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 1986.

Dægradvöl Dægradvöl Dægradvöl Dægradvöl
Þetta er vissulega orðið nokkuð bratt... DV-myndir KAE
...enda fór svo að Hermann missti handfestuna og hrapaði nokkrar mann-
hæðir...
Gerist það aftur á móti fellur hann
ekki lengra niður en svipaða vega-
lengd og hann var kominn upp fyrir
síðustu festu í berginu. Þessar tilfær-
ingar kalla ijallamenn tiyggingar.
Þegar sá sem á undan fór er kom-
inn í öruggan áfangastað finnur
hann örugga festu fyrir spottann og
félagi hans fikrar sig síðan upp berg-
ið og losar festingamar þar á eftir
sér. Síðan er lagt í næsta áfanga og
þannig koll af kolli.
Vel valinn útbúnaður
Útbúnaðurinn, sem þarf til þess
ama, er ekki vemlega mikill. Byrð-
in, sem klifrarar þurfa að bera þegar
lagt er í klifur, er innan við 10 kíló
á mann. Kaðall er ómissandi. Fjalla-
menn nota sérstaka gerð af köðlum
- ekki ýkja svera en mjög sterka og
teygjanlega til að taka af versta
höggið við fall.
Skó þurfa þeir góða. Yfirleitt em
notaðir gönguskór með stífum sóla
og svokallaðri skel utan yfir. Sumir
kjósa þó frekar sérkennilega skó sem
kallaðir em túttur. Þeir em þunnir
með grófum gúmmíbotni. Tútturnar
þykja gefa gott grip í misjöfnu bergi.
Klifrarar þurfa að hafa um sig
belti sem spottinn er festur í, auk
allra helstu verkfæra sem að gagni
kunna að koma. Það er helst gott
safn af hnetum, fleygum og kósum,
svo og hamar. Hjálm ættu menn að
hafa á höfðinu og klæðast léttum
fötum og þó skjólgóðum.
Sjálfsnám
Lengst af hafa íslenskir fjallgöngu-
menn lært klifurlistina af „sjálfum
sér“, eins og Höskuldur orðaði það.
Á siðari árum hafa þó Alpaklúbbur-
inn og einnig hjálparsveitir skáta
efnt til námskeiða í fjallgöngu al-
mennt, isklifri og klettaklifri.
Þannig er unnt að miðla þekking-
unni sem einstakir menn hafa orðið
sér úti um í fjallaferðum og af lestri
bóka.
Námskeiðin njóta mikilla vin-
sælda. Undanfarið hafa 30 til 40
nemendur verið á hverju námskeiði
og virðist ekkert lát vera á aðsókn-
inni. Námið er bæði bóklegt og
verklegt. Nemendur fá að æfa sig í
góðum klettum og fara á skriðjökla
til að reyna sig í sprungum og ís-
veggjum. Jafnframt er lögð áhersla
á aðgát og fyrirhyggju í ferðum.
Höskuldur Gylfason rekur hér fleyg í bergið til að koma þar fyrir tryggingu.
Litli járnbúturinn, sem Hermann heldur á, er kallaður hneta. Hnetunum er
rennt i sprungur til að fá festu í berginu. Þessi hneta reyndist Hermanni vel
þegar hann missti handfestuna.
.þangað til böndin tóku við honum og forðuðu frá meiðslum.
Himalajaför í vændum
Þeir Höskuldur og Hermann eru í
þeim hópi sem ætlar að leggja á
fjallið Kongur í Himalajafjöllum í
maí á næsta ári. Það er aðeins um
7500 metra hátt sem er víst töluvert
meira en kletturinn góði í Jóseps-
dal. Kongur er vestast í Kína - mjög
afskekkt og torsótt leið að því. Á
fjallið hafa Vesturlandabúar aldrei
farið.
Himalajafaramir, sem nú eru fjórir
því tveir kandídatar í förina eru
ófúndnir enn, æfa nú grimmt þótt
ár sé til stefnu. Tvisvar til þrisvar í
viku eru þrekæfingar innanhúss,
hlaup og svo fjallgöngur um helgar.
Á kvöldin liggur oft vel við að
skokka á Esjuna meðan aðrir fá
harðsperrur af því einu áð horfa í
átt til hennar.
Himalajaferðin er dýrt fyrirtæki.
Áætlað er að hún kosti ekki undir
1,5 milljónum króna. Kostnaðinn er
ætlunin að kljúfa með sölu á póst-
kortum, áprentuðum peysum og
plakötum. Einnig verður leitað til
einstaklinga og fyrirtækja um
stuðning.
Og Himalajafaramir ætla ekki að
láta Kongur nægja. Árið 1990 ætla
þeir að leggja annað fjall, sýnu
hærra, að fótum sér.
-GK
Þetta kalla klifrarar „náttúmlega tryggingu". Hún er að visu svolítið glæfra-
leg þessi en dugar samt.