Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.1986, Side 16

yt •NoATVn ' 0
16
FIMMTUDAGUR 2. OKTÓBER 1986.
Spumingin
Hefur þú greitt framlög í
sjóð Hjálparstofnunar
kirkjunnar?
Rannveig Sif Sigurðardóttir af-
greiðslustúlka: Já, það hef ég gert
og tel ég þetta mjög þarft framtak.
Tómas Sveinsson: Já, og tel ég þetta
þjóna góðum tilgangi.
Oskar Þorvaldsson: Mamma og
pabbi hafa gert það.
Anna Einarsdóttir nemi: Nei, það hef
ég reyndar ekki gert en tel þessa
stofnun samt mjög þarfa.
Arndís Guðmundsdóttir kennari: Já,
það hef ég gert.
Ingunn Helgadóttir starfsstúlka: Já,
ég hef greitt framlög til Hjálparstofn-
unar kirkjunnar.
Lesendur dv
Enn
um
hvali
Guðrún Á. Runólfsdóttir skrifar:
Mikil umræða hefur skapast nú und-
anfarið um hvalveiðar. Ég tel það vera
mjög af hinu góða og sýnir best hve
málið tekur til margra. Almenningur
vill fylgjast með og mynda sér eigin
skoðanir og það er af því góða. Það
er aldrei heppilegt að láta bara berast
með straumnum - með þeim er hæst
láta í sér heyra.
Einn er sá maður sem umfram flesta
hefur haft sig og sínar skoðanir í
frammi og hefur vart frá honum farið
orð án þess að fjölmiðlar komi því vel
og dyggilega á framfæri. Það er alveg
gjömingum líkast hve hans málstaður
fellur í góðan jarðveg hjá íslenskum
blaða- og fréttamönnum. Ég á hér við
forstjóra þess fyrirtækis sem hefur at-
vinnu af hvalveiðum, Hvals h/f. Nú
er það út af fyrir sig ekkert undarlegt
þó hann geri sitt besta til að fá að
halda þessum veiðum áfram. Undir því
er sjálfsagt hans afkoma í húfi. Það
er aftur fullkomið ábyrgðarleysi af
stjómvöldum að taka upp þennan
málstað og útbúa kjánalega einfalda
afsökun fyrir áframhaldandi hvalveið-
um undir yfírskyni vísindanna.
Veiðamar em nú með öðrum orðum
mest og best í hag hvalanna sjálfra.
Með því að veiða þá á nú að komast
að því hve margir séu eftir í sjónum
(væntanlega að þeim frátöldum sem
við veiðum í þessum merka tilgangi).
Ég er alveg undrandi á því að við
skulum ekki geta haggast frá þessum
gamaldags aðferðum. Það hefur verið
reynt að koma á framfæri að til séu
heppilegri aðferðir tilj að komast yfir
meiri og áb}ugari þekkingu á hvölum
en þessar aðferðir eiga ekki upp á
pallborðið hjá sjávarútvegsráðherra.
Skýring hans mun vera að alltof mik-
ill kostnaður sé þeim samfara.
Nú fær fyrirtækið Hvalur h/f góða
dúsu fyrir að veita afnot af stöðinni
„Við megum ekki eyða hvalastofninum.
og skipum og fyrir þekkingu á veiðun-
um og þeir selja afurðimar - gegn
þessu heldur það áfram starfsemi sinni
eins og áður eða nánast það. Þess
hagur er auðsær. En hvað erum við
að gera? Liggur okkur svona á að
komast að niðurstöðu að við getum
leyft okkur að halda áfram svona
miklum veiðum á meðan margt bendir
til að við séum um það bil, ef ekki
búin, að ofveiða hvali svo jaðrar við
útrýmingu að minnsta kosti sumra
tegunda.
Við skuldum náttúrunni og þeim
dýrategundum sem við höfum vérið
og erum að eyðileggja. Ég held að það
sé kominn timi til að byrja á ein-
hveijum afborgunum í stað þess að
halda áfram að stækka skuldina. Við
skulum hætta bamalegum afeökunum
og tilbúningi og byrja að nefha hlutina
sínu réttu nafni. Þessar veiðar hafa
tæpast það að fyrsta mikilvægi að
auka vísindalega þekkingu á hvaln-
um. Þama em, því miður, þau hin
hörðu gildin í fyrirrúmi eða með öðr-
um orðum þeningar. Svo fylgir með
góður slatti af ómerkilegri einþykkni.
Sumum finnst það vera óþolandi und-
anlátssemi að láta undan rökum
annarra í þessu máli.
Sannleikurinn er auðvitað sá að það
hefúr aldrei verið neitt til að láta sér
þykja miður að hlusta á rök annarra
og að taka þeim vel, sérstaklega ef þau
standast manns eigin. Þetta kjánalega
stolt okkar íslendinga á ýmsum svið-
um líkist helst minnimáttarkennd á
háu stigi.
Sælgætisát
hjá skólabömum
Áhvggjufull móðir í Breiðholtinu
skrifar:
Ég get ekki lengur orða bundist. Ég
þurfti að fara út í verslun, sem er ekki
í frásögur færandi nema vegna þess
að ég varð alveg undrandi. Frímínú-
tumar voru yfírstandandi í Breið-
holtsskóla og vart varð þverfótað fyrir
bömum sem voru að versla i sölutum-
um í grennd við skólann. Þetta vom
ekki bara unglingar að fá sér að reykja
i frímínútum, heldur var þama hópur
af bömum sem enn em svo ung að
þau fá manni í hendur bréf þegar skól-
inn hefst að hausti þar sem sem
stendur skýrt og skorinort að ekki séu
leyfðar búðarferðir eða yfirleitt að fara
af skólalóðinni í skólatíma og - bömin
eigi að hafa með sér gott og hollt nesti
í skólann. Ég á bam í ellefu ára bekk
og annað í níu ára bekk og er maður
að reyna að láta bömin hlýða þessum
reglum. En hvað þýðir að setja reglur
sem ekki er farið eftir? Hvar em forr-
áðamenn skólans? Ég myndi ætla að
eðlilegra væri að einhveijir af starfe-
mönnum skólans fylgdust með ferðum
bamanna því ekki tel ég það hollt
nesti fyrir bömin að fá sér sælgæti og
gosdrykk í frímínútunum, né fyrir
yngstu nemenduma yfirleitt að hlaupa
út í sölutuma og sjá hvað er spenn-
andi hjá unglingunum að fa sér að
reykja. Byrja þá þessi yngri böm bara
„Böm eiga að hafa hollt nesti i
skólann.“
ekki ennþá fyrr að reykja? Það er jú
vitað að yngri bömin líta upp til ungl-
ingamia, og er það ekki það sem við
viljum reyna að fyrirbyggja að bömin
byrji að reykja. Eigum við nú ekki,
foreldrar og kennarar, að taka hönd-
um saman um að bömin virði þessar
reglur og senda þau með hollt nesti í
skólann í stað þess að senda þau með
peninga fyrir sælgæti eða einhveiju
öðm og bijóta þar með þessar reglur.
„Kettir og hundar eru sauðmeinlaus dýr og eiga því aö fá að vera á höfuð-
borgarsvæðinu.“
Dýrin
í borginni
Dýravinur skrifar:
Oft hefúr verið talað um að banna
katta- og hundahald á höfuðborgar-
svæðinu, en hvers vegna? Flest gf
þessum trygglyndu dýrum eru sauð-
meinlaus. En eigendur þeirra dýra sem
em grimm hljóta að skilja það að þeir
ættu ekki láta húsdýr sín ganga laus
um götur borgarinnar. Ég vona að
dýrayfirvöld taki eitthvert mark á mér
því ég veit að góðir dýraeigendur
myndu fóma mörgu til að halda heim-
ilisdýrum sínum.