Dagblaðið Vísir - DV - 09.01.1988, Blaðsíða 19

LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 1988.
19
Smælki
Sælnú og gleðilegt ár!...
Sykurmolamir íslensku hafa
gert garðinn frægan i Bret-
landi að undanfömu einsog
kunnugt er af fréttum. Ekki
hefur framganga þeirra þó
verið samfelld sigurganga þvi
umsagnir breskra tónlistar-
blaða um tónleika sem
hljómsveitin hélt i London
skömmu fyrir jól em frekar
neikvæðar, í það minnsta þær
sem undirritaður hefur séð.
Það sem gagnrýnendur finna
helst að em einhæf lög og
óttast þeir að hljómsveitin
falli i þá gryfju sem svo marg-
ar aðrar hljómsveitir á undan
Sykurmolunum hafa fallið í,
eða að reyna að likja eftir þvi
lagi sem velgengnin byggist
á, í þessu tilfelli Birthday.
Annars var framganga Sykur-
molanna á listum í Melody
Maker með glæstum hætti,
hljómsveitin var kosin sú efni-
legasta sem kom fram á árinu
1987 og Björk Guðmunds-
dóttir var kjörin þriðja efnileg-
asta söngkona ársins í
Bretlandi. Á undan henni i
röðinni vom þær Julianne
Regan númer eitt og Suzanne
Vega númertvö...
Michael Jackson hefur nú
slegið eitt metið enn í popp-
sögunni en það er sölumet á
tónleika í Bretlandi: Hann
kemur næstkomandi sumar
til tónleikahalds í Bretlandi
og nú þegar er uppselt á fimm
tónleika á Wembley en völlur-
inn rúmar hátt i hundrað-
þúsund manns... Madness
virðist ætla að risa upp frá
dauðum á nýju ári eða i það
minnsta hluti hinnar sálugu
hljómsveitar. Ekki ertalið lik-
legt að nafnið Madness verði
endurvakið heldur nýtt fundið.
Plata með þessari nýgömlu
Madness er væntanleg í
mars... Stranglers er nýbúin
að senda frá sér smáskífu sem
ekki væri svo i frásögur fær-
andi nema fyrir það að lagið
er ekki eftir hljómsveitarmeð-
limi heldur er um að ræða
gamla Kinks lagið All Day
And All Of The Night sem
gamlir Kinks aðdáendur hér-
lendis ættu að kannast
mætavel við... HjóninJim
Kerr úr Simple Minds og
Chrissie Hyndu úr Pretenders
komu i fyrsta sinn fram sam-
an á sviði skömmu fyrir jól á
tónleikum Simple Minds i
Glasgow. Gerði þetta uppá-
tæki mikla lukku og var þeim
hjónum fagnað með langvinnu
lófataki í leikslok... tjaldið
fellur...
-SþS-
Sogblettir - Sogblettir
Nýjarplötur
Áfram veginn
Einhvern veginn minnir mig aö
þessi plata haíl átt aö heita: Mæður!
Lokið dætur ykkar inni - hér koma
Sogblettir! Hún heitir þaö bara ekki.
Ógnin liggur í innihaldinu; mæöur,
feöur, jafnvel afar og ömmur
hrökkva í kút af skelfmgu um leið
og nálin snertir vínyliö.
Menn skyldu frá upphafi foröast
að líta á Sogblettina sem eitthvert
afsprengi pönksins sáluga. Blettirnir
hafa gengiö skrefi lengra í tónlistar-
sögunni og um leið tvö skref aftur á
bak. Tónlist þeirra er hráslagalegt
rokk. Þaö má tína til áhrif héðan og
þaðan ef menn kæra sig um. Aðallag
plötunnar, Orð öskursins, sver sig til
aö mynda í ætt við þungt rokk, því
ekki a la Zeppelin, til dæmis? Óg á
hinn.bóginn má greina þar nýrri og
ferskari strauma, næstum angist,
eins og hjá svissnesku sveitinni The
Young Gods.
Það væri auðvitað endalaust hægt
að dunda sér við slíkt púsluspil. Eg
nenni því bara ekki. Sogblettir eru
einfaldlega þeir sjálfir. Eg trúi því.
Þessi tólftomma er í sjálfu sér rök-
rétt þróun á þátttöku þeirra á Snarl-
spólunum. Sándið er sýnu betra og
meiri vinna lögð í efnið en áður ef
uppfyllingin á b-hliðinni er undan-
skilin. Orð öskursins er sannarlega
ekki besta lag sem ég hef heyrt. En
það felur í sér sjarmerandi einlægni.
Sogblettir tala tæpitungulaust:
...ég finn bara til,“ hrópar Jón
söngvari og maður er ekki í minnsta
vafa um að hann segir satt.
Á lögunum tveim á b-hliðinni er
keyrslan aukin til muna. Er nema
von, endurspeglar kulda og van-
máttarkennd sálartetursins í hend-
ingskasti án nokkurar niðurstöðu
eöa sýnilegrar undankomuleiðar. 5.
gírinn margfrægi sendir aðal ís-
lenska nútímasamfélagsins út á guð
og gaddinn og spólar yfir leiðum
þeirra.
Sogblettir standa sum sé allt í botni
sem endranær. Þetta eru reiðir ungir
menn, öskureiðir. Um leið er vert að
velta fyrir sér tilgangi ferðarinnar.
Tólftomman sú arna ber vott um
þroska sem Sogblettir þurfa á að
halda til að vera teknir alvarlega.
En orð öskursins þurfa að vera hnit-
miðaðri. Árásirnar á samfélagið jafnt
sem eingstaklinga þurfa að þjóna fyr-
irfram ákveðnum tilgangi. Keyrslan
þarf að vera þaulhugsuð eins og hjá
ökumanni í kappaksturskeppni. Þá
er sigurinn vís.
Þorsteinn J. Vilhjálmsson
Laddi - ertu búnaðverasvona lengi?
Endist ekki lengi
Ef Laddi reyndi sjálfur að svara
þeirri spumingu, sem hann varpar
fram í heiti þessarar plötu, yrði svar-
ið eflaust já, því Laddi er búnaðver-
asvona frá því elstu menn muna.
Plata þessi er í stórum dráttum ekki
svo mjög frábrugðin þeim sem Laddi
hefur sent frá sér á undanfomum
árum, ýmist einn eða í samkrulli við
Halla, bróður sinn.
Allt stendur þetta og fellur með
textum, framsögn og leik miklu frek-
ar en lögunum og það er eiginlega
synd að Laddi skuli ekki gefa þessa
plötu sína út á myndbandi svo hægt
sé að i\jóta allra þeirra fígúra sem
hér tromma upp í fylgd Ladda. Söng-
urinn er bara helmingurinn af öllu
gamninu.
Hér er fríður flokkur spaugara í fór
með Ladda: menn einsog Eiríkur
Fjalar, Olli ofnæmissjúklingur, Skúli
rafvirki, Ómar tannlæknir, Saxi
læknir og Hallgrímur ormur, svo
einhverjir séu nefndir.
Laddi semur öll lög og texta fyrir
þessa heiðursmenn og tekst þokka-
lega upp; lögin em frekar tilþrifalítil
enda mun meira lagt uppúr textun-
um en lögunum. Engu að síður em
þetta lipur lög, melódísk og aðgengi-
leg en vantar semsé meiri fjölbreytni
að mínu mati.
Textar em einsog við er að búast á
plötu sem þessari; allir í gamansam-
ari kantinum en slíkir textar eiga við
þá tilvistarkreppu að glíma að af
þeim fer gamanið eftir nokkra hlust-
un og auðvelt að verða hundleiður á
þeim.
En áður en það gerist má hafa af
þessari plötu nokkurt gaman. Og til
þess er leikurinn gerður.
-SþS-
Robbie Robertson - Robbie Robertson
Hefur engu gleymt
í kringum 1970 var The Band sú
hljómsveit sem hvað flestir litu upp
til. Plötur hennar voru hver annarri
betri og þótt tónlistarsköpunin hafi
aðeins dalað þegar leið að endalokum
er vafasamt að nokkur Wjómsveit
hafi kvatt með jafnmiklum glæsi-
brag og The Band þann 6. desember
1976.
Þá héldu þeir lokahljómleika í San
Francisco þar sem margar af skær-
ustu stjömum poppsins voru gestir
þeirra. Martin Scorsese kvikmynd-
aöi þessa hljómleika og er vafasamt
að betri hljómleikamynd hafi verið
gerö.
Maðurinn á bak við velgengni The
Band var Robbie Robertson, gítar-
leikari og lagasmiður. Hann hefur
nú loks kvatt sér hljóðs á nýjan leik
eftir ellefu ára fjarveru og kemur
með plötu er lær hans eigið nafn og
þótt mörgum hafi þótt biðin löng eft-
ir sólóplötu frá þessum frábæra
tónlistarmanni réttlætir platan þá
bið svo ekki sé meira sagt.
Þessi ellefu ár, sem liðin em frá
því að The Band hætti opinberlega,
hefur Robbie Robertson notaö til að
sinna öörum áhugamálum og verið
mörgum tóniistarmönnum innan-
handar. Hann hefur samið fyrir
kvikmyndir og meira að segja leikið
aðalhlutverk í einni kvikmynd að
minnsta kosti og ekki má gleyma því
að The Band tók sig til fyrir stuttu
og hélt í tónleikaferð sem endaði
snögglega þegar einn úr hljómsveit-
inni framdi sjálfsmorö.
Robertson söng lítið með The Band
svo það er nýlunda að heyra hann
syngja. hann hefur frekar drafandi
rödd sem skilar sér vel - varla hægt
að segja góða en einhvers staöar á
biiinu milli Toms Wait og Peters
Gabriel. Sá síðamefndi er meira að
segja með honum á plötunni ásamt
U2 sem setur sterkan svip á þau tvö
lög sem þeir aðstoöa Robertson í.
Það þarf ekki að fara mörgum orð-
um um gæði þessarar fyrstu sóló-
plötu Robbie Robertson. Hún er
frábær, lögin fjölbreytileg og textar
krefjast þess að hlustað sé á þá. Ro-
bertson var og er snillingur á gítar,
yfirkeyrir aldrei og lætur melódíuna
njóta sín.
Ekki tek ég neitt lag fram yfir ann-
að, þau em öll góð, eiga ekki heima
á vinsældalistum heldur krefjast þau
að hlustað sé á þau oftar en einu
sinni. Ellefu ár em langur tími og
vonandi lætur Robbie Robertson
ekki líöa jafnlangan tíma í næstu
plötu.
HK