Dagblaðið Vísir - DV - 17.02.1990, Blaðsíða 25

LAÚGARDÁGUR 17. FEBRÚAR 1990.
33
Hann skrifaði henni bréf þegar Kjart-
an var „dáinn“.
„Þetta var huggunarbréf til hennar
og mikið var ég nú góður maður, eins
og flestir sem eru dauðir," segir
Kjartan og hlær. „Ég átti þetta bréf
lengi. Þetta var afar vel skrifað, eins
og vænta mátti af séra Jónmundi."
Þú lýgur því
Faðir Kjartans var á lífi á þessum
tíma og hjó undir Eyjaíjöllum en þar
er Kjartan fæddur. „Ég bað Valtý
Stefánsson, sem var þá blaðamaður
á Morgunblaðinu, að tilkynna fóður
mínum afturhvarf mitt tfl lífsins.
Ekki var sími heima hjá pabba svo
stúlka af næsta bæ var send til hans
með skilaboðin um að ég væri lif-
andi,“ segir Kjartan. „Hann var nú
ekki stórorður maður, alla jafna, en
við stúlkuna sagði hann blákalt: „Þú
lýgur því“, enda átti hann ekki von
á þessum ósköpum frekar en aðrir."
Skilaboð
úr himnaríki
Skipverjarnir komu meira að
segja fram á miðilsfundi hjá Láru
miðli og háru þau skilaboð til ætt-
ingja að þeim Uði vel í himnaríki.
Kjartani er greinilega skemmt yfir
þessari „vitrun“ sinni. „Hún segir
reyndar frá því í bók að hún hafi
verið blekkt í þessu tilfelh. Ég heyrði
síðar að Hafsteinn Björnsson miðill
hefði alltaf verið sannfærður um að
við værum hfs.“ Minningarathöfnin
átti að fara fram daginn eftir að
Kristján kom að landi en í staðinn
fengu skipverjar heillaskeyti frá
prestinum.
Engin öryggis-
tæki um borð
„Sjómannastéttin hafði mikið
gagn af þessu slysi því eftir það var
farið að leita miklu betur að týndum
bátum. Það var afgreitt mjög fljótlega
að báturinn væri sokkinn með manni
og mús. Öryggi sjómanna hefur líka
aukist og neyðarútbúnaður er betri,“
segir Kjartan. „Fyrir utan það að
hafa ekki talstöð var enginn dýptar-
mælir til staöar, hvað þá ratsjá. Við
vorum komnir það langt frá landi að
við vorum hættir að sjá fugl.“
Kjartan Guðjónsson sem komst lífs af úr mestu hrakningum hér við land.
Hrakningar
aftur viku síðar
Viku síðar fór Kjartan aftur th
sjós og nú á vélbátinn Hjört Péturs-
son sem gerður var út frá Sandgerði.
Þá lenti hann aftur í hrakningum á
sama stað og áður.
„Skyndilega hvessti hann á suð-
vestan og þegar við erum að draga
fyrsta balann kemur þessi feikna
dræsa upp á yfirborðið og aht fer í
skrúfuna. Vélin snarstoppar og ég
reyndi að setja hana í gang en við
gátum ekki kúplaö af því að skrúfan
var stopp," segir Kjartan. „Talstöðin
var í landi til viðgerðar - eins og var
hjá Kristjáni — og við settum upp
neyðarflaggið. í því kemur Brúarfoss
fyrir Reykjanesið og setur stefnuna
beint á okkur. Fyrst var reynt að
koma léttabátunum th okkar en veðr-
ið var svo vont að við treystum okkur
ekki í þá. Þá leggja þeir að okkur og
taka bátinn í tog. Síðan kaha þeir í
varðskipið Sæbjörgu og hún dregur
okkur inn til Keflavíkur. Það varð
að setja bátinn í shpp th að hreinsa
úr skrúfunni."
- Hvernig leiö þér þá - kominn á
sama stað og nánast í sömu aðstöðu?
„Mér datt einna helst í hug að ég
hefði verið sá eini feigi úr hópnum
og hér væri komið að endalokun-
um,“ svarar Kjartan. Upp frá þessu
gekk sjómennska Kjartans áfalla-
laust í áratugi.
Var á sjó
fram yfir sjötugt
Hann og Hahdóra fluttust til Bol-
ungarvíkur og þar var Kjartan til sjós
á skipum Einars Guðfinnssonar þar
th hann varð 72 ára. Ekki settist hann
í helgan stein þegar hann hætti th
sjós heldur fór að stála í frystihúsinu.
„Ég hætti daginn áður en ég varð
áttræður. Mér fannst ég hafa skhað
nógu starfi um ævina.“
Kjartan og Hahdóra eignuðust tíu
börn en af þeim létust þrjú af slys-
fórum. „Ég fór ekki í sjóinn en það
átti fyrir elsta syni mínum að liggja.
Hann fórst með Heiðrúnu frá Bolung-
arvík í vonda veðrinu þegar nokkrir
togarar fóru niður í Djúpinu. Annar
sonur fórst í bruna í Danmörku og
yngsta dóttir mín varð fyrir bíl aðeins
22 ára,“ segir Kjartan. „Það er mikhl
skóh, lífið, en ég er ríkur núna að
eiga sjö börn. Með barnabörnum og
barnabarnabömum em niðjar mínir
nálægt því sjötíu talsins og það er
mikh auðlegð. Ég átti þetta allt eftir
þegar ég komst lífs úr hrakningun-
um.“ Halldóra Maríusdóttir lést árið
1970.
Eins og blómi
í eggi
Það má sjá að Kjartan hefur verið
mikið hraustmenni; stórar, vinnu-
lúnar hendurnar bera merki erfiðis-
ins. „Núna fyrst hefur maður það
vemlega gott; ég þarf ekki einu sinni
að hugsa. Ég bjó lengi einn með
DV-mynd KAE
yngstu bömunum mínum eftir að
konan mín lést. Þegar þau fluttu að
heiman fór ég fara í sólarlandaferðir
og hef farið árlega síðustu árin og
síðast til Portúgal,“ segir Kjartan.
Kjartan býr í einu rúmgóðu her-
bergi á Hrafnistu í Hafnarfirði og
hefur mikið útsýni. -Á góðviðris-
dögum sér hann sjö kirkjur út um
gluggann. „Ég tók þá ákvörðun að
flytja hingað á Hrafnistu meðan ég
væri enn með ráði og rænu. Hér er
afar gott að vera og ég lifi eins og
blómi í eggi,“ segir Kjartan Guðjóns-
son sem komst lífs af úr mestu hrakn-
ingum hér við land.
JJ.