Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.1990, Blaðsíða 12

12
Spunungin
FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1990.
Bakarðu bolludagsbollur?
Aðalheiður Magnúsdóttir skrifstofu-
maður: Já, ég byrja á sunnudeginum
aö baka vatnsdeigsbollur.
Sigríður Björnsdóttir, aðstoðarst. hjá
tannlækni: Ekki núorðið en ég gerði
það alltaf í gamla daga þegar allir
voru heima.
Jón Ingi Gíslason atvinnulaus: Nei,
aldrei.
Ingvar Jónsson, vinnur á Landspital-
anum: Nei, ég hef aldrei gert það
sjálfur en mamma bakar og ég boröa.
Elin Bjarnadóttir nemi: Já, ég hef
gert það síðustu árin og byrja yfir-
leitt á laugardegi eða sunnudegi.
María S. Gisladóttir húsmóðir: Ég
baka venjulegast mikiö af bollum
helgina fyrir bolludaginn og allt
hverfur eins og dögg fyrir sólu.
Lesendur_________________________p\
Burt með þessa ósljórn!
„Háttvirtur kjósandi“ skrifar:
Ég vil byrja á því að þakka tvær
stórgóðar greinar sem birtust í DV,
önnur 15. og hin 16. þ.m. Sú fyrri
eftir Þórarin Víking (kjallaragrein)
og sú síðari eftir Pál Pálsson (les-
endabréf). - Er nokkur furða þótt
fólk sé að missa þolinmæðina, eins
og málum er komiö? Ég tek undir orð
beggja þessara manna og lýsi furðu
minni og jafnframt óbeit á hrokafull-
um ráðherrum sem hér sitja sem
fastast þótt ljóst sé orðið að þjóðin
vill þá ekki - enda kaus hún þá ekki.
Hvar eru nú allar skoðanakann-
anaskrifstofumar, Skáís, eða hvað
þær heita nú aðrar slíkar? Hvernig
væri að láta fara fram alvöruskoð-
anakönnun meðal þjóðarinnar, með
svo sem 5000 manna úrtaki hvað-
anæva af landinu, til að kanna hug
og vilja fólksins í sambandi við þessa
ónýtustu landsstjórn sem nokkru
sinni hefur setið í þessu landi?
Kannski þorir enginn að gera slíka
könnun. Ef til vill er búið að leggja
bann við því. - Ja, hvað vitum við
um það? Þessi eindæma hroki, sem
birtist nú æ oftar og ótvírætt hjá ráö-
herrum þeim sem þröngvað hefur
verið upp á þjóðina, er orðinn óþol-
andi.
Þegar þessum „herrum“ þóknast
að tala til lýðsins í gegnum frétta-
menn blaða og/eða sjónvarps hafa
yfirlýsingar þeirra verið svo furðu-
legar að engu tali tekur. Nýlega sagði
t.d. einn þeirra sem er hvað hroka-
fyllstur ráðherranna, Svavar Gests-
son, að hann ætlaði að vera ráðherra
lengi, mörg ár eða áratugi. Mörgum
blöskraði þessi ósvífni mannsins sem
tilheyrir stjórnmálaöflum sem eru
að hverfa hvarvetna í heiminum. -
Auðvitað er maðurinn beiskur og sár
en hann má vita það að hann veröur
tæplega ráðherra lengi enn.
Síðan má halda áfram og minnast
á fleiri. Svo sem krataráðherrana,
Jónana tvo. Sigurðsson, sem ég hef
á tilfinningunni að sé mikill hroka-
gikkur er hann strunsar áfram þegar
reynt er að spyija hann og snýr sér
af ótrúlegri nákvæmni frá hægri til
vinstri eftir atvikum. Eða nafna hans
Hannibalsson? Hlustið á tóninn og
endalausan oröaflauminn. Ég tel
hann einfaldlega framagosa og eigin-
hagsmunapotara sem setur vini og
venslamenn í stjórnunarstöður í
þjóðfélaginu. Óþarft er að nefna
dæmi þessu til stuðnings.
Fjármálaráðherrann Ólafur Ragn-
ar er ráðþrota. Fólk tekur eftir hvað
hann er sjúklega hræddur við Þor-
stein Pálsson og Davíö Oddsson.
Hann setur sig aldrei úr færi að
minnast á þessa menn, jafnvel þótt
þeir séu alls ekki í umræðunni. Allt-
af skal hann koma þeim að! - Það er
eins og í honum sé innspiluð snælda
sem byrjar svona: „Þorsteinn Páls-
son, formaður Sjálfstæðisflokks-
ins...“, eða „Davíð Oddsson, einræð-
isherra í Reykjavík..." - Svo þegar
hann þarf að mæta þessum mönnum
í orðræðum er eins og „snældan"
flækist og ekkert verði við neitt ráð-
ið.
Undir allt saman spilar svo sjálfur
forsætisráðherrann, sem er svo
heppinn að vera fyrrverandi vinsæl-
asti ráðherra þjóðarinnar, en telur
að þær vinsældir skili sér áfram í
ráðherrastól, svo lengi sem hann
óski þess. - „Ljúft er að láta sig
dreyma... “
Skoðanakönnun hjá hinum vinn-
andi manni er.brýn og alveg ljóst að
úrslit hennar munu verða: Burt með
þessa óstjórn strax. Sjáið sóma ykk-
ar, ráðherrar, að segja af ykkur með-
an þiö enn getið það sjálfir.
Hillur i bakaríum eru þegar farnar að svigna undan bollum fyrir bolludaginn
- sem er á mánudaginn!
Bolludagurinn:
Bakarar ganga
of langt!
Hrafn hringdi:
Mér finnst stundum gert heldur
mikið úr öllum þessum „dögum“ sem
við höfum hér á landi og teljum sjálf-
sagt að halda í heiðri til minningar
um siði og venjur frá fornu fari. Einn
þeirra er bolludagurinn. Á þeim degi
hefur verið venja að fá sér bollur
með kaffinu. Ekkert er nema
skemmtilegt og eðlilegt við þann sið.
Mér finnst það hins vegar ganga
út í öfgar þegar fariö er að teygja úr
deginum þannig að hann er ekki
lengur mánudagurinn einn heldur
líka sunnudagurinn á undan og oft-
ast laugardagurinn líka. - Og ekki
nóg meö það. Víöa er farið að bjóða
upp á bollur (t.d. í sumum mötuneyt-
um) á fóstudeginum, í vikunni áður!
Þetta er ekkert sniðugt, og dregur
aðeins úr þessum skemmtilega sið
að halda upp á bolludaginn.
Bakarar eiga þó stærsta þáttinn í
því aö teygja úr bolludeginum því
þeir eru farnir að baka bollur sér-
staklega löngu áður en nokkur merki
eru um bolludag. Þannig hefur frá
því í byrjun þessarar viku verið sett
mikið magn af bollum á markaðinn
í bakaríum, a.m.k. hér í Reykjavík
og því átta sumir sig ekki á því leng-
ur hvenær bolludagurinn er í raun.
Hillur bakaríanna eru þegar farnar
að svigna undan bollum af öllum
gerðum og því ekki lengur sá ljómi
yfir þessum degi og áður var.
Mér finnst bakarar hafa gengiö of
langt í þessu og efast ekki um að hér
er að baki sá leiði siður margra aöila
í kaupsýslu- og þjónustugreinum að
gera sem mest úr einhverjum at-
burðinum til að ná inn sem mestum
tekjum, en athuga ekki að með þessu
eru þeir í raun að eyöileggja gamla
og góða venju eins og bolludagurinn
getur skapað ef rétt er á málum hald-
ið. - Bollur í bakaríum eru orðnar
alltof dýrar og finnst mér tími til
kominn að fólk athugi sinn gang í
þeim málum þetta árið - og baki bara
sjálft eöa kaupi einfaldar bollur sem
hægt er aö fylla sultu, rjóma og öðru
góögæti - á sjálfan bolludaginn.
Dræm aðsókn í íþróttaferðir?
Halldór Jónsson skrifar:
Á undanfomum vikum hafa birst
fréttir á íþróttasíðum dagblaðanna
um feröir sem skipulagöar hafa verið
af ferðaskrifstofum til þess að fylgj-
ast meö HM í handknattieik Tékkó-
slóvakíu.
í fyrstu greinunum, sem birtust,
var ferðunum lýst fjálglega en síöan
bárust fréttir af því að lítill áhugi
væri á ferðunum og töldu ferðaskrif-
stofumenn það áhugaleysi almenn-
ings stafa af minnkandi kaupgetu
fólks í okkar ástkæra landi en einnig
af minni áhuga fyrir keppninni en
reiknað hafði verið með.
Því var síðan slegið fostu að ein-
ungis yrðu um 50 íslenskir áhorfend-
ur á mótinu. Slæmt ef satt er og þar
er ég nefnilega kominn að merg
málsins, sem sé, að þetta sé ekki
sannleikanum samkvæmt. Sá er
þetta ritar er sannfærður um aö að-
alástæðurnar séu einkum tvær.
Annars vegar mjög hátt verð og hins
vegar það orð sem ferðaskrifstofur
hafa á sér í ferðum sem þessum, þ.e.
ferðum á stórmót í íþróttum.
Um fyrri fullyrðinguna þarf ekki
að hafa mörg orð því mér sýnist
liggja í augum uppi aö verðið er
a.m.k. 15-30% of hátt. - Vegna seinni
fullyrðingarinnar þarf ekki annað en
að rifja upp ferðir sem famar hafa
verið á vegum ferðaskrifstofa, og
lyktað með því að svokölluð ferða-
nefnd hefur fellt úrskurð um að
greiða bæri bætur til fólks sem í ferð-
ir hefur farið.
En það verða ekki fáir íslendingar
á HM í Tékkóslóvkíu, því vitað er
um marga tugi íslendinga sem telja
hag sínum best borgið með því að
fara á eigin vegum til þess að fylgjast
með sínum mönnum og hrópa:
Áfram ísland.
Sparnaður og niðurskurður
Þorsteinn hringdi.
Þaö er mikið talað um þessa dagana
að nú þurfi niðurskurður að eiga sér
stað hjá ríkinu. Lítið virðist samt
ætla að ganga hjá þeim sem hæst
hafa haft, m.a. fjármálaráðherranum
sjálfum og þingflokki hans flokks.
Blaðastyrkir til flokksblaöanna eru
eitt sem mætti skera niður og við þaö
sparast ómældir fiármunir. - En rík-
ið getur líka sparað og skorið niður
víðar á þeim vettvangi.
Það var reiknað út fyrir ekki löngu
hvernig spara mætti hjá ríkinu með
því að hætta að kaupa blöö til þess
eins að bera út til hinna ýmsu opin-
beru skrifstofa, þar sem sýnilega er
lítið annað gert við þau en afhenda
starfsfólki til aflestrar.
Mig minnir að reiknað hafi veriö
út að spara mætti nokkrar milljónir
ef þessu yrði hætt. Það væri fróðlegt
að draga aftur fram í dagsljósið þenn-
an útreikning sem gerður var af sér-
fróðum aðilum á sínum tíma. - Það
nær engri átt aö halda áfram að bera
blööin í starfsmenn hinna ýmsu op-
inberu skrifstofa, þeir eiga aö kaupa
sín blöð eins og aðrir landsménn.
Nóg eru' nú samt fríðindi þessa
starfsfólks.
„Á reið-
skapnum
kennisf...“
Edda skrifar:
„Á reiöskapnum kennist hvar
heldri menn fara,“ lætur Einar
Ben. söguhetjuna segja í þýðingu
sinni á Pétri Gaut eftir Henrik
Ibsen - ekki „fyrirmenn", eins og
segir í bréfi frá Ömiu Sigurðar-
dóttur í lesendadálki DV þann 13.
þ.m.
Þegar vitnað er í „alkunnt fióð“
ber aö sýna skáldi þá kurteisi að
orðrétt sé eftir því haft.
Til gamans má rifia upp að reið-
skjótinn, sem kemur við sögu, er
(sic) „feiknarmikill grís, með
kaðalenda fyrir beizli og gamlan
poka fyrir hnakk“ en á honum
tvímenna Gautur og grænklædda
konan.
áskilur sér rétt til að
stytta bréf og símtöl
sembirtastáles-
endasíðum blaðsins.