Dagblaðið Vísir - DV - 07.04.1993, Blaðsíða 24

24
MIÐVIKUDAGUR 7. APRÍL1993
Sérstæð sakamál
Þaö var aö morgni dags í mars-
mánuöi að Henriette Kline, sem var
þá íjörutíu og fjögurra ára, og mað-
ur hennar, Richard, fjörutíu og átta
ára, kvöddu dóttur sína, Deborah,
en hún var þá á leið í vinnuna. Hún
var einkabarn þeirra og átján ára.
Deborah sagöi foreldrum sínum
að hún kæmi ekki strax heim áö
loknum vinnudegi því hún ætlaöi
að heimsæja vinkonu sína, Söru
Bennett, sem bjó á sveitabæ í um
þrjátíu kílómetra fjarlægð frá
Waynsboro í Pennsylvaníu í
Bandaríkjunum en í þeirri borg bjó
Kline-fjölskyldan.
Þau Henriette og Richard horfðu
á eftir dóttur sinni þegar hún ók
af stað frá húsinu viö Grover
Avenue.
Deborah hafði sagt að hún kæmi
heim um áttaleytið um kvöldið en
þegar hún var enn ókomin um níu-
leytið hringdi Richard heim til
Söru til að spyrjast fyrir um hana.
Honum var þá sagt að Deborah
hefði ekki komið í heimsókn.
Horfin
Um hríö íhuguöu þau Kline-hjón
hvað gera skyldi. Svo komust þau
að þeirri niöurstöðu að ekki væri
um annað að ræða en hringja í lög-
regluna. Hófst nú umfangsmikil
leit en hún bar engan árangur. Það
var sem Deborah hefði horfið spor-
laust.
Þegar kom fram í júní hafði enn
ekkert spurst til Deborah. Þá gerð-
ist þaö dag einn að vinkona Henri-
ette Khne sagði henni frá skyggnri
konu, frú Dorothy Allison, sem
byggi í Linden í New Jersey. Lög-
reglan í Waynsboro hafði heyrt um
ffú Allison en hún hafði margoft
hjálpað lögreglunni í heimaríki
sínu við að finna týnt fólk. Henri-
ette Kline skrifaði nú frú Allison
og bað hana um aöstoð. Féllst hún
á að koma til Waynsboro.
Frú Allison var fertug. Hún hafði
sérstakan hæfileika, hlutskyggni-
gáfu. Þegar hún kom á heimih
Khne-hjónanna fékk hún undirfot
af Deborah og með þau í hendinni
gekk hún út í garðinn við húsið.
Hún fór brátt að stara út í loftið,
eins og hún sæi eitthvað sem aðrir
viöstaddir sáu ekki en þama voru
þá auk Kline-hjónanna þrír lög-
reglumenn.
Örlögin verða ljós
Skyndilega staðnæmdist frú Alh-
son. Hún var þá í miöjum garðin-
um. Svipur hennar hafði einkennst
að einbeitni en nú var sem með-
aumkunar gætti í honum. Hún
sneri sér að fólkinu sem stóð fyrir
aftan hana og sagði: „Mér þykir
leitt að þurfa að segja það, frú
Khne, en dóttir þín er dáin. Hún
var myrt.“
Henriette Kline hafði verið undir
það versta búin og spurði: „Get-
urðu sagt mér nokkuð um hvaö
kom fyrir dóttur mína og hvar
hana er að finna svo við hjónin
getum látið jarða hana?“
„Það getur veriö að ég geti upp-
lýst eitthvað um það,“ sagði þá frú
Allison, „en viö skulum ganga inn
fyrir.“
Kline-hjónin og lögreglumenn-
imir gengu nú með frú Allison inn
í húsið. Hún fékk sér sæti og lokaði
augunum. Þótt hún hefði beðið sér-
staklega um aö fá engar upplýs-
ingar um Deborah og ekki viljað
sjá mynd af henni gat hún bráðlega
gefið greinargóða lýsingu á ungu
stúlkunni og bílnum hennar sem
verið hafði gulur.
Lýsingin á morðinu
Hún gat einnig sagt frá því að
Deborah hefði ekið gula bílnum
sínum eftir hlykkjóttum Qahvegi
en skyndilega hefði annar bíll, sem
tveir ungir menn hefðu verið í,
ekið fram úr honum, þröngvað
honum út á vegarbrún og til að
staðnæmast. Mennimir tveir hefðu
síðan dregiö stúlkuna út úr bíl sín-
um og báðir nauðgað henni en síð-
an hefði annar þeirra tekið fram
hníf og stungiö hana nokkrum
sinnum í brjóstiö. Eftir að hafa
myrt hana hefðu þeir síðan dregið
líkiö að brúnleitum runna. Sagðist
frú Allison „sjá“ skilti þar rétt hjá
og varaði áletrunin við brattri og
hárri brekku fram undan.
Skyggna konan sagði enn fremur
aö þegar mennirnir hefðu kastað
líkinu í nrnnann hefði annar þeirra
gengið að bíl Deborah og sest undir
stýri. Hinn hefði svo sest undir
stýri hins bílsins og síðan hefðu
þeir ekið burt.
Herbert Waldron var rannsókn-
arlögreglufulltrúinn sem hafði
máhð til rannsóknar þegar hér var
komið. Hann spurði nú frú Allison
hvort hún gæti gefið nokkra lýs-
ingu á mönnunum tveimur.
Furðulega
nákvæm frásögn
Skyggna konan lokaöi á ný aug-
unum. Brátt kvaðst hún „sjá“ ný-
legan bíl af Plymouth-gerð, svartan
á ht. Væri það bíhinn sem menn-
imir tveir hefðu verið í. Þá sagðist
hún „heyra“ að arrnar mannanna
kahaði hinn Richard en sá kallaði
hinn aftur Ronald. Þá sagði hún að
sér „heyrðist" að Richard héti
tveimur fomöfnum og hæfist það
síðara á „L“ og væri hugsanlega
Lee eða Leroy.
Kline-hjónin og lögreglumenn-
Henriette Kline.
imir vom undrandi yfir því hve
nákvæm lýsing frú Alhson var,
sérstaklega með tilliti til þess aö
hún hafði aldrei áður komið til
Pennsylvaníu og ekki lesið neitt
um hvarf Deborah. í raun fannst
þeim lýsingin lygilega nákvæm og
höfðu því takmarkaða trú á henni.
Waldron fuhtrúi hélt þó að hann
kannaðist við fjallveginn sem lýst
hafði verið og þangað óku lögreglu-
mennimir þrír.
Líkfundurinn
Vantrú mannanna þriggja varð
að undrun þegar þeir sáu staöinn
sem lýst haJEöi verið. Allt var þar
eins og frú Alhson hafði sagt og
þegar komið var að skhtinu sem
varaöi viö brekkunni bröttu komu
þeir að runna og í honum fúndu
þeir jarðneskar leifar af stúlku sem
hafði að hálfu leyti verið flett klæð-
um.
Líkiö var flutt til Waynsboro og
þar kom í ljós að það var af De-
borah Khne. Líkskoðun leiddi í ljós
að hún hafði verið stungin nokkr-
um sinnum í bijóstið með löngum,
beittum hnífi. Hins vegar var
ástand líksins þannig að ekki var
hægt að segja til um hvort Deborah
hefði verið nauðgað.
Waldron og hans menn fóra nú
að skoða skýrslur um kynferðisaf-
brotamenn en sú leit bar engan
árangur. Þar var hvergi að finna
nöfnin Ronald og Richard. Var nú
gripið til þess að senda fyrirspumir
til annarra lögreglustöðva og strax
sama dag barst svar sem átti eftir
að hafa úrshtaáhrif á lausn þessar-
ar erfiðu morðgátu.
í fangelsi
Fyrirspumimar fóm til lögreglu-
stöðva í mörgum borgum í fylkinu,
þar á meðal th Harrisburg. Og það-
an barst svar um að þar sæti í varð-
haldi maður að nafni Richard Lee
Dodson og væri hann sakaður um
nauðgun. Jafnframt kom fram að
hann ætti nýlegan bh af Plymouth-
gerð, svartan.
Waldron hélt þegar í stað th Harr-
isburg th að yfirheyra manninn
sem sat þar í fangelsi. Waldron var
hins vegar í erfiðri aðstöðu því í
raun hafði hann engar sannanir,
aðeins framburð skyggnrar konu
og hann dygði skammt í réttarsal.
Vafasamt væri því að nefna hana
við Richard Dodson því hann kynni
þá að gera sér Ijóst hve erfitt yrði
að lögsækja hann.
Waldron ákvað því að taka
áhættu. Þegar hann settist and-
spænis Dodson sagði hann honum
að lögreglan hefði handtekið vin
hans, Ronald, sem hefði játað að
þeir félagar hefðu nauðgað De-
borah Kline og síðan myrt hana.
Waldron sagöi það ekki beinum
orðum en lét að því liggja að Ron-
ald vhdi koma sökinni á Richard.
Játningin
Richard gerði nú játningu sína.
Hann gaf nákvæma lýsingu á því
sem gerst hafði þennan örlagaríka
dag í mars og reyndi aht hvað hann
gat til að koma sökinni á Ronald.
Og um leið og hann gerði það
nefndi hann eftimafn hans sem var
Henninger. Kom lýsingin ótrúlega
vel saman við það sem frú Allison
hafði sagt að gerst hefði.
Síðdegis sama dag var Ronald
Henninger handtekinn.
Tvímenningamir komu fyrir rétt
nokkrum mánuðum síðar. Ákæra-
valdið krafðist harðrar refsingar
og kepptust þeir Richard og Ronald
við að reyna að koma sem mestri
sök hvor á annan í von um að létta
eigin dóm. Eftir lokaræður sak-
sóknara og verjanda kom það í hlut
kviödómenda að kveða upp úr um
sekt eða sakleysi og fundu þeir
báða mennina seka.
Er sá úrskurður lá fyrir sagði
dómarinn meðal annars: „Það er í
mínum huga enginn vafi á því að
þið vomð sammála um að ráðast á
ungu stúlkuna og nauðga henni.
Hvor ykkar það var sem stakk hana
á eftir skiptir ekki öllu máli. Það er
nánast tæknhegt atriði þessa máls.
Þiö emð báðir jafnsekir.“
Dómurinn
Það var ljóst af oröum dómarans
að flest var honum ofar í huga en
mhdi þegar hann tilkynnti dóminn.
Mennimir tveir, Richard Lee Dod-
son og Ronald Henninger, fengu
alls fimmtíu ára fangelsisdóm
hvor, tuttugu ár fyrir nauðgunina
og þrjátíu fyrir morðið. Jafnframt
tilkynnti dómarinn að hvorugur
þeirra gæti sótt um reynslulausn
fyrr en að þeir hefðu setið í fang-
elsi í tuttugu og fimm ár. Þá verður
komin ný öld.
Frú Alíison fékk sérstaka viður-
kenningu frá lögreglunni í Wayns-
boro og Kline-hjónin buðu henni
greiðslu fyrir aðstoðina en hún
sagði: „Ég hef hvorki áhuga á pen-
ingum né frægð. Ég er bara ánægð
yfir því að geta orðið aö liði þegar
svona stendur á.“