Dagblaðið Vísir - DV - 24.07.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGÁRDAGUR 24. JÚLÍ 1993
Sérstæð sakamál
Hún lét bjóða sér
næstum hvað sem var
í litla fiskimannabænum Sid-
mouth á suðurströnd Englands
gerðist furðuleg saga á átta ára
tímabili. Aðalpersónumar vom
tvær, Paul Sainsbury, sem var
þijátíu og fimm ára, og sambýlis-
kona hans, Pamela, sem var tutt-
ugu og níu ára. Nokkm eftir að
sambúð þeirra hófst tók hún sér
eftimafnið Sainsbury.
Þau voru undarlegt par. Hann
var hár, grannur og konur gáfu
honum hýrt auga en hún smávax-
in, Ijóshærð og dálítið feitlagin.
En það var ekki aðeins í útliti að
þau vom ólík. Þau vom það einnig
að flestu öðm leyti og sömuleiðis í
félagslegu tiiliti.
Pamela kom upphaflega til
Sidmouth í leyfi en hún bjó hjá for-
eldrum sínum í fallegri íbúö í efna-
mannahverfi í London. Hún hafði
gengið í dýran einkaskóla, fengið
mörg verðlaun fyrir iðni og ástund-
un og var nýbúin að hefja nám í
efnafræði þegar hún kynntist Paul
Sainsbury.
Það sem enginn vissi
í leyfum drýgði Pamela vasapen-
inga sína með því að afgreiða í
ýmsum dýmm tískuvöruverslun-
um við Regent Street í London. En
þegar hún kom til Sidmouth kynnt-
ist hún Paul og hann varð elskhugi
hennar. Hann var ofsafenginn,
fhnnstæður og grunnhygginn
maður sem átti sér langa leiðinda-
sögu. Helst var hann þekktur fyrir
að eltast við konur á næturklúbb-
unum í Sidmouth.
Paul og Pamela umgengust hvort
annað um hríð en gerðust síðan
sambýlisfólk. Þau giftu sig aldrei
en eignuöust tvö böm. Eftir átta
ár gerðust þeir atburðir sem hér
er sagt frá.
Sambýlisfólkið hélt einkalífi sínu
að mestu leyrídú fyrir öðmm og til
þess var góð og gild ástæða. Paul
var lengst af í svo miklu andlegu
ójafhvægi að jaðraði við geðveiki
og smám saman fór hann að leggja
hatur á Pamelu.
Loks fór hann að hæða hana í
annarra viðurvist en það var ekk-
ert á við það sem hann gerði henni
þegar þau vom ein heima.
„Ég er að brjóta niður ríka norn,“
sagði hann eitt sinn við kunn-
ingja sinn þegar sá spurði hann að
því hvort það ósætti sem stundum
mætti greina milli hans og Pamelu
ætti sér djúpar rætur. En meira
fékk kunninginn ekki að heyra.
Pamela lét Paul kúga sig og fór
smám saman að láta undan öllum
kröfum hans og skipti þá engu
hversu ruddaleg og furðuleg fram-
koma hans var.
Uppáhaldsaðferð Pauls til að nið-
urlægja Pamelu var að skipa henni
að skríða um húsið á fjórum fótum
og þröngva henni til að borða úr
hundabakkanum.
Pamela, sem hafði áður verið
þekkt fyrir iðjusemi, áhuga og
ótrúlega þekkingu, var nú orðin að
hálfgerðum svefngengli. Hún þorði
ekki að andmæla bamsfoður sín-
um því ef húrí gerði það barði Paul
hana vepjulega og neyddi hana á
ný til að skríða um húsið. Loks var
svo komið að hún var hætt að taka
þátt í samræðum á eðlilega hátt og
brá helst fyrir sig eins atkvæðis
orðum.
Sýðurupp úr
Það var í september 1990 að þátta-
skil urðu í lífi þeirra Pamelu og
Pauls. Þau höfðu farið í nætur-
klúbb með nokkrum vina sinna.
Pamela Sainsbury.
Skyndilega fór Paul að gagnrýna
Pamelu fyrir að gefa öðrum manni
auga. Það kom henni á óvart því
hún þekkti manninn ekki
mæli hennar lét Paul sem
eyrun þjóta og hélt áfram að ásaka
hana. Loks dró hann hana með sér
heim þar sem hann barði hana og
sparkaði í hana. Að því búnu gekk
hann að fataskápnum og tók fram
hundahálsband, keðju, písk og
sterkt reipi. Hann setti hálsbandið
á Pamelu, batt hendur hennar með
reipinu en dró hana síðan um gólf-
ið í svefnherberginu, barði hana
og sparkaði í hana.
Þegar Paul var orðinn þreyttur
lagöist hann á rúmið og lét Pamelu
liggja örmagna og miður sín á gólf-
inu.
skelfilegur hluti þessarar sögu.
Hún tók fram sög, sem Paul hafði
átt, og beittan eldhúshníf og fór að
hluta líkið sundur.
Fyrir utan garðinn
Handleggina, fótleggina og búk-
inn setti Pamela í plastpoka. Þá
setti hún svo í skáp og beið þess
að dimmdi. Er komið var fram á
nótt sótti hún hjólbörur út í áhalda-
skúr, setti pokana upp í þær og kom
þeim út fyrir girðinguna umhverfis
garðinn, á engi sem þar var. Af
óskýraníegum ástæðum lágu plast-
pokamir þar óhreyfðir í rúmlega
níu mánuöi.
Það eina sem eftir varð í húsinu
Hefndin
Klukkustund leiö. Paul var sofn-
aður fyrir löngu. Allt í einu varð
Pamelu Ijóst að hún gæti ekki hald-
ið áfram að lifa á þennan hátt. í
reiði, sem kom skyndilega yfir
hana, losaði hún af sér reipið, tók
það og læddist að rúminu. Öðrum
endanum vafði hún um rúmstólp-
ann en brá lykkju á hinn og setti
um háls sambýlismanns síns. Svo
togaði hún í.
Paul vaknaði strax og angistin
skein úr svipnum. í örvæntingu
reyndi hann að losa snöruna af sér
en Pamela togaði stöðugt fastar.
Svo lokaði hún augunum og tók á
af öllum kröftum. Brátt var dauða-
stríðinu lokið.
Þegar allt var afstaðið fór Pamela
að gráta. En langur tími leið þar
til henni var ljóst að hún var enn
með hundahálsbandið. Þá fylltist
hún aftur viðbjóði, tók það af sér
og kastaði því frá sér.
Að losna við líkið
Nú hófst ný barátta. Pamela
reyndi að lyfta líkinu af Paul en
Paul Sainsbury.
komst að því að það var allt of
þungt til þess að hún gæti það. Hún
stóð um hríð og velti þvi fyrir sér
lvað hún gæti gert. Hvernig gæti
losnaö við lík sem h^p gæti
borið og yrði að draga? Það
yrði ekki létt verk. En hún yrði áð
fela þaö því annars kæmist þegar
í stað upp um morðið.
Eftir nokkra íhugun ákvað Pa-
mela að setja líkið inn í skáp.
Fjórum dögum síðar hafði hún
samband við vinafólk sitt og gerði
sér upp ástæðu til að biðja það að
taka bömin í nokkra daga. Það
sagðist gjaman skyldu gera það og
kom hún þeim nú til þess.
Er Pamela kom heim tók hún lík-
ið fram úr skápnum og hófst nú
var höfuðiö af Paul. Það hafði hún
sett í sérstakan poka sem hún
geymdi undir stiganum. í þá rúma
tvo mánuði, sem hún geymdi það
þar, tók hún það nokkrum sinnum
fram og skoðaði. Loks fannst henni
ekki ástæða til að hafa það lengur
í húsinu og kastaði því í ruslatunn-
una. Höfuðið hefur aldrei fundist.
Sagði þau
skilin að skiptum
Að sjálfsögðu tóku vinir og ná-
grannar eftir því að Paul var horf-
inn. Pamela gaf þá skýringu að
hann hefði loks farið frá henni.
Hann hefði misþyrmt henni illilega
um langt skeið en hún loks hótað
honum því að skýra lögreglunni frá
framkomu hans við sig og þeirri
auömýkingu sem hún hefði orðið
að þola. Að hann hafði komið illa
fram við hana kom nánustu vinum
þeirra ekki beinlínis á óvart því
þeir höfðu tekið eftir mikilli breyt-
ingu á Pamelu á liðnum árum og
getið sér til um að ekki væri allt
með felldu.
Pamela sagðist nú vera byijuð
nýtt líf með bömunum og það gerði
hún að þvi marki sem hún gat við
þessar aðstæður en brátt fór hún
að fá martraðir sem gerðu henni
erfitt fyrir. í þeim sá hún höfuðið
af Paul svífa yfir rúminu sínu.
Komin í þrot
Þannig gekk þetta til um nokk-
urra mánaða skeið en loks kom þar
að Pamela þoldi ekki lengur mar-
traðimar og þá byrði sem leyndar-
málið um morðið var henni. Hún
fór því til bestu vinkonu sinnar,
Angelu Daley, og sagði henni allt
af létta.
Angela hlustaði með athygli og
gerði sér ljóst að játningin var í
raun hjálparbeiðni Pamelu. Angela
leitaði því til lögreglunnar sem
hlustaði með athygli á frásögn
hennar.
Rannsóknarlögreglumenn komu
nú á fund Pamelu og sögðust verða
að handtaka hana vegna þess sem
hún hefði játað fyrir Angelu Daley.
Þá svaraði Pamela: „Mér þykir
þetta leitt með höfuðið. Ég kastaði
því í mslatunnuna en öðrum lík-
amshlutum kastaði ég út fyrir girð-
inguna."
Leitað var á enginu og þar fund-
ust þeir.
Pamela var nú færð til frekari
yfirheyrslu og gerði þá fulla játn-
ingu. Var henni þá gerö grein fyrir
því að hún yrði ákærð fyrir morð.
Málalok
Saksóknaraembættið í Plymouth
fékk málið til meðferðar. Það taldi
að um morð að yfirlögðu ráði hefði
verið að ræða en dómur fyrir slíkt
brot hefði kallað á þunga refsingu.
Pamela neitaði því hins vegar statt
og stöðugt að hún hefði skipulagt
morðið á Paul fyrirfram og neitaði
að játa á sig annað en manndráp.
Verjandi hennar hélt fram þess-
ari skoðun og fyrir rétti var lýst
öllum aðdraganda þess að Pamela
réð Paul Sainsbury, sambýlis-
manni sínum, bana.
Kviödómendur hlustuðu með at-
hygli á lýsingamar á misþyrming-
unum og niðurlægingunni sem
Pamela hafði orðið að þola og fékk
hún vægan dóm.
Pamela er nú að hefja nýtt og
rólegra líf en það sem hún lifði árin
átta í Sidmouth.