Dagur - 20.12.1952, Side 21

JÓLABLAÐDAGS
21
minna mig á þá og tengja þá sam-
an, eins og mér virtist síðar eg geta
geiit.:
Næsta dag var ferðinni haldið
áfram suður yfir sandana í blíðskap-
ar veðri sem fyrr. Lengst í norðri
var þó blika í lofti, sem gat boðað
breytt veðurlag.
Að áliðnum degi var staldrað við
í gróðurbletti einum allvíðlendum.
Slíkar vinjar á söndunum kalla
Sunnlendingar ver. Þetta ver er
kennt við löngu dauðan fjallaþjóf,
sem liér hafðist við um eitt skeið.
Svo tjáði okkur fararstjórinn og
sýndi okkur jafnframt rústir af kofa
Jians nærri jaðri versins. Eitthvað
fleira sagði liann um þá, sem hér
liáðu lífsbaráttuna fyrir svo löngu
síðan, og fólkið var þar flest saman
komið og lilýddi á. Sumt tók mynd-
ir.
En eg lteyrði lítið af því, sem
Iiinn góði fararstjóri liafði að segja.
Eg dró mig fjær og settist á gamla,
gróna kofavegginn, sem nú var lík-
astur venjulegri langri þúfu. í lsotni
rústanna glytti í dálitla lind, sem
sprettur undan Jirauninu liið efra
og rennur að mestu neðanjarðar út
í mýrarsundið neðan við. Á Jindar-
botninum lá fallegur, marglitur
steinn á stærð við Imefa manns.
F.g veit ekki, hve lengi eg sat
þarna og Jiorfði niður í lindina, sem
enginn niður lieyrðist í. Eg tók ekki
eftii' Jiví, sem gerðist í kringum
mig, og heldur ekki eftir Jrví, að
fólkið liatði smásaman týnzt burtu
og haldið til bílanna, Jiví að ætlun-
in var að liafa þarna stutta viðdviil,
fá sér þó matarlúta, en lialda Joá
eitthvað lengra áleiðis, áður en
náttstaður væri valinn og tjöldum
slegið.
Mér leið ekki vel, eittlivað var að
lnjótast um í lniga mér. Eg var
að reyna að muna eittlivað, sem eg
þó ekki vissi, hvers eðlis væri.
Smám saman virtist mér, að Jrað
væri eittlivað í sambandi við stein-
inn í lindarbotninum. Eg kannað-
ist við þennan stein. Já, það var
Jrað. En livar liafði eg séð liann?
Bráðlega Jivarf þessi tilfinning
fyrir annarri sterkari. Mér fannst
einliver ltorfa á mig. Eg leit upp
liægt og liikandi. Við ltinn enda
rústanna, beint andspænis mér,
stóð stúlka og liallaði sér fram á
gróinn vegginn. Hún Iiorfði á mig,
kyrru, spyrjandi augnaráði, og Jró
virtist hún samtímis annars hugar.
Hún var dökkhærð stúlka og úti-
tekin, á að gizka um tvítugt. Eg
hafði ekki séð hana fyrr.
Jafnskjótt, sem eg mætti augna-
ráði hennar, vöknuðu hjá mér und-
arlegar kenndir. Mér fannst sem eg
og Jiessi stúlka værum á einn eða
annan hátt tengd böndum gamall-
ar, náinnar vináttu. Eg hafði áður
verið dapur og niðurdreginn, en nú
blossaði upp í mér lieitur fögnuð-
ur. Hjarta mitt barðist af von og
feginleik, því að á næsta andartaki
mundi mér uppljúkast dásamlegur
leyndardómur.
Við horfðumst í augu langa
stund, að mér virtist. Svipur stúlk-
unnar breyttist smám sarnan, eins
og hægt og treglega rynni upp fyrir
henni ljós. Vaxandi skilningur
spegiaðist í augnaráðinu. Þá lyfti
luin höfðinu hægt og án þess að líta
af mér. Varir hennar bærðust hvað
eftir annað, eins og til að rnynda
orð, sem þó fékk ekki hljóm. Eg var
eins og fjötraður og beið Jress í
ákafri eftirvæntingu að heýra orðið,
sem á svipstundu leysti mig og okk-
ur bæði úr álögum.
í stað þess hvað við annað hljóð,
sem smaug eins og kalt stál í gegn-
um höfuð mér. í einu vetfangi
hurfu hin kynlegu áhrif úr hug
mér, og eg áttaði mig á Jrví, að far-
arstjórinn var með bílflautunni að
kalla saman hinn dreifða ferða-
mannahóp til merkis um það, að
hvíldin væri á enda og áfram skyldi
haldið. Stúlkan hrökk við, bar
hiindina snöggt upp að liálsinum,
spratt upp og hljóp hvatlega til bíl-
anna án þess að líta við. Hún var í
dökkbláum vinnubuxum, brotnum
upp á hné.
Það, sem skeði næstu nótt, hafði
um langt skeið mikil áhrif á mig,
og oft verður mér hugsað til þess
með samblandi af hryllingi og
söknuði. Eg hef aldrei verið maður
hjátrúarfullur, það Jiori eg að stað-
hæfa, og hefði eg ekki vitnisburð
annars, sem eg treysti betur, myndi
eg ef til vill hafa talið sjálfum mér
trú um, að allt sem skeði, hefði ver-
ið hugurburður einn eða draumur,
framkallaður af ímyndunarafli
mínu í Jressu hagstæða mnhverfi.
En Halldór vinur minn, sem eg
hef raunar aldrei sagt alla söguna,
getur staðfest, að nokkur hluti
hennar gerðist í raun og veru, en
liitt, sem eg einn, eða aðeins við tvö
vitum, var þá engu síður raunveru-
leiki.
Tímanleg-a um kvöldið hafði far-
arstjórinn valið okkur náttstað í
litlu veri sunnar og austarlega á
sandinum. Jöklarnir taka við
skammt undan í austri. Veður hélzt
alltaf jafnfagurt. Himinn var nær
Jrví skýlaus, en langt í norðri teygði
sig livít Jjoka upp á hálendisbrún-
ina og benti á, að regn eða súld
væri í byggðum norðan fjalla.
Hin kyrra, hreina fegurð öræf-
anna var voldug og heillandi þetta
kvöld, enda virtist ferðafólkið eiga
bágt með að slíta sig frá henni og
taka á sig náðir.
Smám saman hljóðnaði þó í tjöld-
unum, og einhvern tíma fyrir mið-
nættið sofnaði eg. Eg man Jiað síð-
ast, að eg horfði á dökkan blett í
tjalddúknum, sem minnti mig á
mynd af frænda mínum nýlega
látnuin.
Eg mun ekki hafa sofið lengi, er
eg vaknaði dálítið ringlaður. Mér
var ekki vel ljóst, hví eg væri þarna.
Hitt skyldi eg strax, að eg varð um-