Þjóðviljinn - 23.12.1947, Blaðsíða 3

HOBVILJINN
Jólin 1947
Stephan G. Stephansson:
5,ELO! LAMMA SAISAKHTAXI!”
i.
Svo lítil i'rctt var fæðiftg lians
í fjárhúsjötu hirðingjans,
að dag og ártal cnginn roit,
vim aldur hans ci nokkur veit,
Og jafnvcl samtíð okkar cnn
scr ekki sína bcztu inenn,
cn bylting tímans birtir allt
og bætir sumum hundraðfalt.
I»ví mótmælt hcfði hans eigin öld,
að afmælið hans sé í kvöld,
og tengt þann atburð ársins við,
að aftur lcngist sólskinið.
Ilaun alla sína fræðslu fékk
á fátæklingsins skólabekk.
En sveit hans veitti sína gjöf,
]>ar scrhvcr hæð var spámanns gröf —
og skálda, cr liöfðu liegnt og kcnnt,
cn hcimska lýðsins grýtt og brennt.
Þar feður hjuggu hold og bein,
cn lilóðu synir bautastcin.
Þar birtist verkavitrun hans,
sem vitjar scrhvers göfugs manus,
það kall að hefja land og lýð
bg Iækna mcin 4 sinni tíð.
Og margur sagði hugar.'.Iýtt:
Sjá, liér cr spámannsefni nýtt!
Og móðurástar ótti og von
sá imdramaun í kærum son.
Jiamt skildi glöggt, hvað gengi að —
og guðræknin ci fremst var það
né smædd né örbirgð ættarlands
og ckki kúgun EómVerjans.
Hann sá, að eiginelskan blind
var aldarfarsins stærsta synd
og þyngst á afl og anda manns
var oltið lagt af bróður lians —
scm grimmd og lymsku lengst til vcr
að láta aðra þjóna sér,
sem aldrei sér. að auðna þín
er allra heill og sín og mín.
Ilann kenndi, að mannást hcit og hrcin
til himins \æri lciðin eiu.
Hann sá að allt var ógert verk,
sem ekki studdi mannúð sterk.