Þjóðviljinn - 23.12.1947, Blaðsíða 36

ÞJÓÐVILJTNN
Jólin 1947
34
stoflistjóra. Heiidsalirin faðmaði hann innilega ’og
klappaði öfluglega á bakið á skrifstofustjóranum rneð
litiu, feitu höndunum sínum. (
— Góði vinur, sagði hann blítt og hátiðlega. Skelf-
ingar ósköp eru rnörg ár liðin, síðan ég sá þig síðast!
Oft hefi ég verið að hugsa um að heimsækja þig, en
það hefur aldrei orðið neitt ur því. Þú veizt, að við-
skiptalífið krefst hverrar stundar. En í dag gekk ég
af tilviljun fram hjá þessu tígulega húsi þínu, og þá
var eins og að mér væri hvíslað: Nú ferðu inn. Nú
ferðu inn og heilsar upp á þinn gamla, góða æskuvin,
Rúdolf Reykness, núverandi háttsettan skrifstofu-
stjóra hjá Skipaútgerð ríkisins. Og ég hlýddi þessari
rödd, ég hringdi reyndar dyrabjöllunni, og hamingjan
reyndist mér hliðholl, því að -ég hitti þig heirna. En
hvernig líður þér annars? Og hjvemig liður konunni
þinni? Eg hafðí mjög miklar, mætur á henni, þegar
við vorum ung.
— Þakka þér fyrir, þakka þér fyrir, sagði skrif-
stofustjórinn, yfirbugaður og losaði sig hægt úr
fáömi heildsalans. Lám liður prýðilega. Má ég kynna
ykkur — þetta er bróðir hennar.
— Við höfum þegar kynnt okkur, sagði Hildimund-
ur og hneigði sig í áttina til nát'túrufræðingsins. Við
höfum átt saman frámunalega skemmtilegar viðræð-
ur um snigla. Mágur þinn er vísindamaður. Ég hefi
borðað snigla i Frakklandi, en ég verð að segja eins
og er, að mér þótti þeir ekki góðir. Mér þótti ostrur
betri. Maður fær dásamlegar óstYur í París — huitres.
— Komdu inn í skrifstofuna mína og fáðu þér
vindil, sagði skrifstofustjórinn. Mágur minn er önn-
um kafinn við —hm — vinnu sína.
— Skrýtinn snigill, hvíslaði Hildimundur, þegar
þeir gengu í gegnum stóru dagstofuna inn i skrif-
stofuna. Er ekki svo?
— Hann er óneitanlega dálítið frumlegur, sagði
Rúdolf kuldalega. En hann er bráðvel gefinn og fram
úr skarandi á sínu sviði.
— Ég sá það strax, sagði Hildimundur. Hann hef-
ur gáfulegt höfuðlag. Og það var fróðlegt að heyra
hami tala um sniglana sína. Ný bandvefsbreyting.
Ég hefi alltaf haft brennandi áhuga fyrir vísindun-
um. 1 sannieika sagt hefði ég! helzt af öllu viljað
verða vísindamaður. , -
• — Jæja, sagði Reykness. Gjörðu svo vel að fá þér
sæti, nei, þarna í hægindastólnum. Má bjóða þér
viskí ?
— Þakka þér fyrir, kanngki -í þetta skipti, sagði
Hildimundur. Annars neyti ég aldrei áfengis. Ég
myndi hafa mikla ánægju af að fá að heilsa upp á
konuna þína.
— Já, nú skal ég kalla á hana, sagði skrifstofu-
stjórinn og stóð upp. Eg hugsa, að hún sé heima.
Annars er hún önnum kafin um þessar munciir við að
undirbúa basar til ágóða fyrir landflótta Rússa.
— Það er göfugt starf, reglulega göfugt, sagði
Hildimundur, sannfærandi. Það hlýtur að vera á-
nægjulegt fyrir þig, að vera giftur svo tiginni konu.
Fyri'i maður hennar var ráðherra, ef ég man rétt.
Við þekktumst reyndar mjög lítið, höfðum aðeins
einu sinni talazt við um borð í Laxfossi á leiðinni frá
Borgarnesi, en það fékk mjög á mig, þegar ég frétti
andlát hans. Hann framdi sjálfsmorð, að því er mér
hefur verið sagt. Já, við berum öll einhvern harm í
hjarta. En mikil huggun má það þó vera hinum fram-
1 iðna að vita ekkju sína í góðs manns höndum. •
— Ég verð að biðja þig að minnast ekki á þetta
mál við konuna mína, þegar hún kemur, sagði Reyk-
ness. Það er útrætt mál, sem 'ekki má minnast á fram-
ar.
— Góði vinur, heldurðu, að ég sé svo óuppdreginn,
sagði Hildimundur, gramur. Það eru áreiðanlega ekki
margir menn nærgætnari en ég. En, hvað er þetta,
frú — berið þér bakkann sjálfar!
Hildimundur spratt upp úr djúpum hægindastóln-
um og þaut á móti fiú Reykness, sem kom inn í skrif-
stofuna með sódavatn og glös. Hann tók við bakkan-
um og setti hann á skrifborðið fyrir framan skrif-
stofustjórann.
— Maðurinn yðar hefur áreiðanlega sagt yður frá
mér, sagði Hildimundur. Við vorum óaðskiljanlegir,
þegar við vorum drengir. Ó, þió fögru bemskuminn-
ingar. Eg varð einnig þeirrar ánæ'gju aðnjótandi að
hitta yður einu sinni á dansleik hjá Möllar konsúl í
Neskaupstað. Og yðar göfuga fyr. .. .
Hildimundur leit óttasleginn á Reykness, sem
hleypti lítið eitt í brýnnar.
— Já, fyrsti dansleikurinn yðar, hélt Hildimund-
ur áfram eins og ekkert hefði í skorizt. Jæja, kannski
hefur það ekki verið sá fyrsti, en þér voruð að
minnsta kosti komungar .Ég hefi aldrei gleymt því
kvöldi.
Hildimundur leit aðdáunaraugum á frú Reykness.
Hún var há og gildvaxin með gult hrossandíit og
langar tennur. Hún brosti alúðlega til hans.
— Maðurinn minn hefur oft talað um yður, sagði
hún. Þér eruð heildsali, er það ekki? Er það stórt
fyrirtæki, sem þér rekið?
— Það er satt að segja hreint ekki svo lítið. Við