Þjóðviljinn - 23.12.1947, Blaðsíða 14

12
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1947
Bretar baða sig i Thamesánni hjá Tower Bridgc ,,hitadaginn"
31. maí s. 1. — Það hefði verið vandfundinn Islendingur sem
hefði fengizt til að fara- út í það skólp — sér til hressingar.
I
Dagurinn var liðinn að kvöldi og — engin áritun
BJABTSÝmx fengin. Hvom kostinn áttum við að
SIGRAÐI velja? Bíða eftir því að fá áritun?
Tékknesku krónurnar okkar voru
þrotnar, viðbótarsending ókomin. og þótt við værum
með greidda farmiða í vösunum giltu þeir nú ekki
lengur nema litinn hluta leiðarinnar, og næstum vist
að við yrðum að kaupa nýja — og það myndi höggva
geigvænlegasta, skarð í pundaeign okkar. Og ef við
þurftum að bíða eftir ferð ættum við hvorki fyrir
mat né fargjaldi.
Fara áritunarlausir? Þá áttum við á hættu að vera
látnir í tugthús í Þýzkalandi eða Belgíu og dúsa þar,
kannske nokkra daga, þangað til islenzka sendiráðið
í London hefði gert grein fyrir þessum óskilageml-
ingum!
Af tvennu illu leizt mér öllu hyggilegra að bíða, en
Emil svall heimferðarmóðiu- og bjartsýni og ég var
þá of huglaus til þess að kannast við það hugleysi
mitt að mér litist hálffjandalega á ferðalag með árit-
unarlausa passa, Um þetta ræddjjm við meðan við lét-
um niður farangurinn, sem var nú meiri en áður, en
þó einkiun þyngri, því hér höfðum við eignazt álit-
legan stafla af bókum. Svo röltum við út til að kynna
okkur fullkomlega leiðina til járnbrautarstöðvarinn-
ar, því nú var svo komið a8 við þorðum ekki að eyða
fyrir bíl að morgni.
Dauðuppgefnir af hlaupum, hringingum og stappi
dagsins, sem bætzt hafði ofan á látlausar þingsetur,
veizlur og ferðalög undanfarinn tíma, lögðumst við
til svefns, það er að segja kappræðna um ferðalagiö,
sem enduðu í þeirri ákvörðun að bezt væri að fara,
þótt við teldum virðingu okkar naumast samboðið að
lenda í tugthúsi fyrir asnaskap og eyða þar e. t. v.
mörgum dögum. Emil var bjartsýnn og hvetja-ndi;
ég nöldrandi og letjandi. Far þennan dag hafði verið
pantað mörgum vikum áöur fyrir blaðamannahóp-
inn, og Emil vildi halda hópinn. Gott. Vogun vinn-
ur og vogun — tapar. Og svo bættist það ofan á, að
Emil lét svo illa í svefni að mér kom ekki dúr á auga.
Ég hentist upp —: Hættu þessum látum mannfj . . .!
urraði ég grimmdarlega. — Eg get ekki að þessu
gert, góði, svaraði hann af kristilegri alúð.
Þessar voru orsakirnar að geðstirfni okkar Emils
að morgni 11. júní sl. Hópur starfsbræðra var mætt-
„ÞAB KR NÚ HVORT ^ á StÖðÍllnÍ tH.að kVeðja- ES
SEH EB OF SEINT" að láta fara Sem
bezt um mig í klefanum, en Em-
il gat ékki kyrr setið fyrir áhuga. Innan stimdar
kom hann aftur með þær fréttir að í næsta klefa við
Mr. Kenyon (hann er Breti og forseti Alþjóðasam-
bands blaðamanna) væri nóg pláss, aðeins tvær stétt-
arsystur okkar, brezkar, og þær vildu gjarna fá okk-
ur í klefann. Þetta var mjög hyggilegt, því Kenyon
yrði hjálparhella okkar á brezka hernámssvæðinu. Eg
dragnaðist af stað á eftir Emil. Önnur þeirra var
virðuleg ekkjufrú. Svarta 'hárið hennar var byrjað
að grána. Hin var yngri og ólofuð — a. m. k. ógift.
Auðvitað hlammaði Emil sér niður við hliðina á
þeirri gráhærðu! Þetta fannst mér ókristilega gert.
Eg geri þá kröfu til guðfræðinga að þeir séu sterkari