Þjóðviljinn - 23.12.1947, Blaðsíða 21

Jólin 1947
ÞJ ÓÐVILJINN
19
Kokkurinn á Helgafellinu .Pigmundur Eymundsson, og sonur
hans, Eymundur, — innan við fermingu. — Dagarnir á Heiga-
feliinu eru hcir einu á ævinni sem ég hef riíið mig á fætur
kl. 6 til þess eins að éta! Það talar sínu máli um hæfni
kokksins.
lendinga en að þeir væru til. M. a. ræddi hann um
þann hluta Englands, er áður nefndist Danalög; þar
var hann borinn og barnfæddur og þangað voruir: við
að fara. Út frá því komst hann í viðkvæmar kapp-
ræður við félaga mína. Hann hélt því sem sé fram
að Alþingi við öxará væri alls ekki elzta þing í álf-
unni, því í héraði á þessum slóðum, hefði verið
stofnað fyrsta þingið um 650, minnir mig að hann
segði. — Slíkt læt ég sagnfræðingunum eftir að bít-
ast um.
Raunar var hann nýkominn úr herþjónustu í Ind-
landi og var jreirrar skoðunar að núlifandi kynslóð
þar yrði að hverfa undir græna torfu áður en heil-
brigt þjóðfélag gæti skapazt.
Við spurðum fyrsta lögregluþjóninn sem við hitt-
um í Grimsby hvar íslenzki togarinn lægi. (Það er
ekki hægt annað en að vorkenna
heima hjá brezku lögregluþjónunum að vera
islenzkum alltaf með bölvaðan jám]:x)ttinn. á
sjómönnum höfðinu, en þrátt fyrir pöttinn eru
þeir einhverjir viðkunnanlegustU
menn, sem hægt er að hitta).
Jú, auðvitað vissi hann hvar „Elgafel" lá. Brátt
var drasl okkar komið í vörzlu hins brezka vakt-
manns. Og við vorum næstum þvi eins stoltir á þilfari
þessa glæsilega togara, sem bar eins og gull af gömlU
fleytunum í kringum hsnn, eins og það hefði verið
ísland sjálft, þetta var hluti af íslandi. ' •
Að koma til áhafnarinnar á Helgafellinu var eins
og að vera kominn til föðurhúsanna. Þeim móttökum
og ferðinni með þeim heim munum við ekki gleyma.
Eg hef engan þeirra hitt síðan, og ef þeir skyldu lesá
þetta. vil ég nota tækifærið og þakka þeim ölluni
fyrir þessa daga, en einkum þó skipstjóranum,- Sig-
fúsi Magnússyni og kokkinum, Sigmundi Ejnnunds-
syni, — þessir dágar eru nefnilega þeir einu á æV-
inni, sem ég hef rifið mig á fætur kl. 6 á morgnana
til þess eins að eta! .. - ■
Það væri ýmislegt hægt að segja um ferðina heim,
þessa júnídaga og nætur, heim, norður í hina nótt-
lausu voraldar veröld, sem þegar til kom lék okkur
ærið grátt, því Dyrhólaey heilsaði okkur eins og
dimmur skuggi vafinn skýjum og regni.
Það er ekki alltaf eins erfitt og margur heldur, að
komast milli landa óséður af hinu vakandi auga yfir-
valdanna: í Grímsby urðum við að leita útlendipga-
eftirlitið uppi til að fá það bókað og stimplað að
við værum famir frá Englandi, og í Reykjavík
þurftum við að bíða góðan tíma eftir þvi að fá það
staðfest að við værum komnir heim.
Þegar við stigum hér á land af Hclgafellinu 21. júnj
sl. var það einkum þrennt sem fastast ruddist fram
í hugann: allt í kringum höfnina var kyrrt, nærri þvj
eins og 1 dauðs manns gröf —: Það var Dagsþrúnar-
verkfall. Og ekki höfðum við lengi farið þegar við
höfðum séð fleiri nýtízku bíla en á ferðalaginu um
þvera Evrópu. Og hið þriðja og síðasta var -r-: að
þakka guði almáttugum fyrir það hve hann þefur
gefið okkur íslendingum fallegar konur! B.