Þjóðviljinn - 24.12.1961, Side 9

slæ.ðu kom inn," en Laban' lokaði á
eftir henni- o« bau voru ein í myrkr-
inu’ ; ■
” „Ert þaði þú: Rakel?“ spúrði Jakob
-eftir stutta stund meðan hann beið
þess að þeir fyrir handan færðust
nokkuð fjær... Hann spurði eins o§
þegar maðúr spyr: ..Ertu komin aft-
ur úr ferðinni?“ Þótt sá sem ávarp-
aður er standi frammi fvrir honum
og tæpast geti annað verið en að hann
sé heim kominn, o« spurningin út í
bláinn, aðeins sögð til að segja eitt-
hvað, og hinn getur engu svarað. en
hlær bara. En þó vissi Jakob að hún
hneigði höfði til sambykkis, heyrði
hvernig skrjáfaði í þungri, fínofinni
:slæðunni.
„Ljúfan mín smá. dúfan mín og
augasteinn, vndi mitt,“ sagði hann
fjálgur. „Hér er svo dimmt og drag-
súgur. Eg sit hérna á legubekknum,
•ef þú hefur ekki séð hann, beint af
augum og lítið eitt tii hægri. Komdu
nú, en rektu big ekki á borðið, ann-
ars færðu marblett á viðkvæma hör-
"undið þitt og þá veltir bú líka bjórn-
um. Ekki svo að skilja að mig þyrsti
í hann, mig þyrstir bara í þig, gran-
ateplið mitt — þvað það er gott að
þeir hafa komið með þig til mín og
eg þurfi ekki lengur að sitja einn hér
í súginum. Kemurðu núna? Ee skyldi
gjarna ganga í móti þér, en eg má
það víst ekki, því að það mun vera
siður og sveitarvenja að ég rétti þér
blómið úr sæti mínu, og bótt enginn
sjái okkur, skulum við halda allar
reglur og verða með réttum hætti
heitbundin svo sem við höfum jafn-
an viljað án þess að láta bugast öll
þessi löngu ár í bið,“
Hann ko.mst við er hann mælti
þessi orð og fékk grátstaf í kverkarn-
ar. Þegar hann hugleiddi þann tíma
er hann hafði mátt bíða með þoiin-
mæði og óþreyiu þessarar stundar,
varð hann klökkur og hugsunin um
það, að hún hafði beðið hans með
honum og náð því langþráða marki,
fyllti hjarta hans blíðum sefa. Slík
er ástin þegar hún er alger: við-
kvæmni og losti í sama mund, blíða
og girnd, og þegar augu hans fyllt-
ust tárum af geðshræringu kenndi
hann um leið karleðlis sins.
..Þai’na ertu,“ sagði hann, ,.þú hefur
fundið mig í myrkrinu, á sama hátt
og eg fann þig eftir meira en sautján
daga ferð og þú gekkst á meðal sauð-
anna og mæltir; ,,Nei sko, þama er
erlendur maður!“ Þá kusum við hvort
annað í mannheimi og eg vann fyrtt'
þér árin sjö, og tíminn liggur fyrir
fótum okkar. Hérna, hindin min, dúf-
an mín, hérna er blómið. Þú sérð það
ekki og finnur það okki, hér skal
eg færa hönd þína að myrtusgrein-
inni, og eg gef þér hana: þá erum
við eitt. En eg held eftir hendi þinni,
því að eg elska hana svo, mikið, og
elska hnúana í liðamótum hennar, þá
hef eg lengi þekkt, svo eg megi þekkja
þá aftur mér til gleði í myrkrinu og
er mér hönd þín eins og þú sjálf
og hold þitt allt — en það er eins
og hveitibingur kringsettur rósum.
Ástvina min, systir min, hverf til mín
við hlið mér, eg færi mig til svo rúm
verði handa tveimur, og mundi nægja
þremur, ef með þyrfti. En hvað guð
er góður, að hann lætur okkur vera
tvö saman, fjarri öllum, mig hjá þér
Og þig hjá mér, því eg ælska aðeins
þig, vegna andlits þíns, sem eg sé
ekki núna, en sá þúsund sinnum áð-
ur og kyssti af ást; bví að yndisleiki
þess krýnir líkama þinn líkt og væri
með rósum, og. þegar ,eg hugleiði. að
þú ert Rakel, sem eg he.f svo oft.,ver-
ið með, en ennþá ekki með þessum
hætti; eg sem hef beðið þín - og þú
hefur beðið mín og bíður mín einn-
ig núna og biíðu minnar, þá verð eg
svo ’heillaður, að eg má mín einskis
og mér verður afls vant. Dimman
hjúpar okkur þéttar en slæðan. sem
prýðir höfuð þitt, hreina mær, og
myrkrið hefur lagzt fyrir augu okk-
ar, svo að þau sjá ekki út fyrir sjálf
sig og eru blind. En þau ein eru
blind, svo er guði fyrir að þakka. en
annars engin önnur skvnfæri ökkar.
Þvi að við heyrum í hvort öðru og
myrkrið skilur ekki lengur með okk-
ur. En segðu mér, sál min, ert þú einn-
ig heilluð á þessari miklu stund?“
,.Sæl er eg þín, ljúfi herra,“ sagði
hún lágt.
„Þetta heíði Lea getað sagt, stóra
systir þín,“ svaraði hann. „Ekki að
meiningunni til, heldur tungutakinu.
að sjálfsögðu. Raddir systra eru sjálf-
sagt líkar, og þær mæla orð af vör-
um, sem hljóma líkt. Þvi hinn sami
var faðirinn, sem sat þær i hinni sömu
móður og eru nokkuð frábrugðnar í
timanum og ganga aðgreindar, en eru
eitt í skauti upprunans. Siáðu, eg ótt-
ast nokkuð min blindu orð, því það
var hægur vandi að segia að myrkrið
fengi engu ráðið um ræðu okkar, en
nú tek eg eftir, að torskilin verða
orð mín og valda mér nokkrum ugg.
Við skulum hrösa happi yfir mismun-
inum og að þú ert Rakel og eg er
Jakob og ekki til að mynda Esaú,
bróðir minn, hinn rauði. Feður mínir
og eg höfum að sönnu marga stund
hugleitt, er við stóðum yfir fé, hver
guð sé. og börn okkar og barnabörn
munu feta í fótspor okkar og hugleiða
slíkt hið sama. En eg segi á þessari
stundu og geri ljósa ræðu mína, svo
að myrkrið fælist hana: Guð er mis-
munurinn. Tak því af þér slæðu þína
svo að eg fái séð þig sjáandi hönd-
um og legðu hana á hægindi það,
sem þarna stendur, því að hún er
skreytt dýrmætum myndum og skal
ganga í arf til kynslóðanna og ó-
teljandi ljúflingar munu bera hana.
Sjá, hér er haddur þinn, dökkur og
fagur, eg kannast vel við hár þitt, og
ilm þess, sem engum er líkur, eg ber
það að vörum mínum, og hvað má þá
myrkrið sín? Það getur ekki troðið
sér á milli vara minna og hárs þíns.
Hér eru augu þín, brosandi nóttin í
náttmyrkrinu, og fingerðar augnatóft-
ir, og þar fyrir neðan hið meyra
hold, af því hef eg kysst mörg ó-
þreyjutár og vætt varir mínar. Hér
eru vangar þinir mjúkir eins og
fuglsfiður, eins og voðfelldasta ull af
útlendum geitum. Hér eru axlir þín-
ar, mér finnst þær nærri þreklegri
þegar eg fer um þær höndum en þeg-
ar eg lít þær augum á ljósum degi,
armar þínir hér, og hér — “
Hann þagnaði. Þegar hann tók sjá-
andi hendur sínar frá andliti hennar
og þreifaði um líkama hennar og lík-
amshörund snart Istar þau bæði
sprota sínum, og graðungur himinsins
fnæsti og andardráttur hans var and-
ardráttur beggja, og féll í emn far-
veg. Og alla þessa vindblásnu nótt
var dóttir Labans Jakobi dýrðlegur
rekkjunautur, mikil í frygð og ör til
getnaðar og hneig undir hann oft og
aftur, svo þau fengu ekki tölu á kom-
ið, en smalamennirnir ræddu það
síðar, >að verið hefði í níu rennur.
Síðan svaf hann á gólfinu við hönd
hennar, því að beðurinn var þröng-
ur og hann vildi að hún hefði rúmt
um sig og lægi þægilega er hún hvíld-
ist. Þess vegna svaf hann við hlið-
ina á rekkjunni og kúrði með vangann
á hendi hennar, sem lá út af bríkinni.
Það lýsti af degi, dumbrauður og
, hljóður orðinn stóð dagurinn við ljóra
og fyllti brúðarherbergið hæggengri
birtu. Jakob vaknaðí fyrstur, hann
vaknaði við dagsljósið, sem smaug
undir augnalok hans, og vrð kyrrðina;
því að- langt fram á: nótt höfðu hlátr-
ar og sköll glumið frá húsi og hlaði
af svalli fólksins, og ekki fyrr en und-
ir morgun, er brúðhjónin höfðu tekið
á sig náðir, var komin kyrrð á, Einn-
ig lá hann illa, þótt hann gerði það
með gleði — og var því léttsvæfari.
Hann lokaði augunum og hristi hÖf-
uðið brosandi. Jæja, hugsaði hann, og
hrollur hríslaðist um hjarta hans og
maga; jæja, sjáum til. Grályndir morg-
unórar, glettnar sjónhverfinga’’. Myrkr-
ið hafði byrgt augu hans — nú þykjast
þau sjá ofsjónir þegar þau mega sjá.
Systur eru víst dálítið líkar svona
undir niðri, þótt ekki séu sviplíkar í
andliti, kannski sést það þegar þær
sofa? Látuiþ okkur nú skoða! En hann
þorði ekki að líta þangað, því að
hann var óttasleginn, og einskært bull
í hryllingi mælt, þetta sem hann var
að telja sér trú um. Því acj. hann hafði
séð, að hún var ljóshærð og nefið var
lítið eitt rauðleitt. Hann neri augun
með hnúunum og neyddi sig til að
horfa á hana. Það var Lea, sem þar
svaf.
Hugsanir han-s veltust í hringiðu.
Hvernig var Lea komin hingað, og
hvar var Rakel, sem hafði verið leidd
inn til hans og hann hafði kennt þessa
nótt? Hahn staulaðist afturábak frá
rekkjunni íram í mitt herbergið, stóð
þar á nærskyrtunni og hélt krepptum
hnefum að kinnum sér. „Lea!“ hróp-
aði hann og var kominn að köfnun.
Hún var risin upp í rúminu. Hún
drap tittlinga, brosti, lokaði augunum
einS og henni hætti oft til. önnur
öxlin var nakin og brjóstið, fagurt og
hvítt.
„Jakob, bóndi minn,“ sagði hún,
„láttu við svo búið standa sem faðirinn
vill. Því þetta vildi hann og hefur
hagað því á þessa lund, og það gefi
guðirnir, að þú þakkir honum og svo
þeim.“
„Lea!“ stamaði hann og benti á
barka sér, enni og hjarta „síðan hve-
nær varstu hér?“
„Alla stund var ég hér“, svaraði
hún, „og var þín þessa nótt síðan ég
gekk hingað inn í slæðu. Alltaf var ég
búin þér til blíðu, ekki síður en Rak-
el, síðan ég leit þig augum í fyrsta
skipti af húsþakinu, og það hef ég
sannað þér, geri ég ráð fyrir, alla
þessa nótt. Því segðu til hvort ég hafi
ekki þjónað þér svo sem í valdi stend-
ur nokkurrar konu, og kunni vel til
frygðar! Ég er viss um það með sjálfri
mér, að ég er með barni eftir þig, og
mun verða sveinbarn, vaskur drengur
og góður, og hann skal heita Rúben.“
Þá minntist Jakob þess, að hann
hafði haldið hana vera Rakel alla
þessa nótt, og hann gekk að veggnum,
hallaði höfði fram á arm sér og grét
beisklega.
Hann stóð þannig langa stund kram-
inn á hjarta og hverju sinni er hann
minntist þess, hveriu hann hafði trúað
og hverrar hann hafði kennt, að ham-
ingja hans hefði öll verið svikinn
málmur og óskastund hans svívirt, og
. hafði hann þó stritað fyrir henni og
borið sigur af tímanum, þá var að því
komið að hann seldi upp, og hann ör-
vænti um sál sína. En Leu var nú
varnað máls, fékk aðeins grátið líka,
svo sem hún hafði oft áður grátið hiá
systur sinni. Því að hún skildi, að sjálf
hafði hún ekki verið sú, er hnigið
hafði svo oft og aftur undir hann, og
sú hugsun ein var henni nokkur hugg-
un, að hún hefði þó orðið barnshaf-
andi og mundi eignast með honum
vaskan son að nafni Rúben."
Þá kvaddi hann hana og æddi út ur
herberginu. Hannivar nserri oltinn um
sofandi menn senfe lágú eins o® hrá-
viði um hús og hlað hingað og þangað
eftir veizluna frá deginum áður og
sváfu úr sér vímuna á ábreiðum og
mottum. „Laban!“ kallaði hann og
stökk yfir mannsskrokkana, sem urr-
uðu geðvonzkulega og héldu áfram að
hrjóta. „Laban!“ kallaði hann aftur og
lækkaði róminn, því að þrátt fyrir
kvöl sína og reiði, gat hann ekki að
sér gert að sýna hinum sofandi mönn-
um nokkra linkind er þeir Iágu þarna.
í dagrenningu eftir mikla drykkju.
„Laban, hvar ertu?“ Og hann kom að
herbergi Labans bónda, þar sem hann
lá hjá Adínu konu sinni, barði utan
bæinn og hrópaði: „Laban, lcomdu út!“
„A-há!“ svaraði Laban að innan.
„Hver fer þar og vekur mig um sólris
og hef þó setið að drykkju?“
„Það er ég, þú verður að koma út!“
svaraði Jakob.
„Sona, sona,“ sagði Laban. „Það er
þá tengdasonurinn! Hann segir að vísu
„ég“ eins og krakki, rétt svo sem þar-
af mætti ætla hver maðurinn væri, en
ég þekki röddina hans og skal nú út
fara og forvitnast um, hvert erindi hann
á við mig, þótt varla sé runninn dag-
ur og ég vakinn af værasta svefni.“
Og hann gekk fram á skyrtunni, hárið
úfið og kipraði saman augun.
„Ég var sofandi,“ tók hann aftur til
máls. „Ég svaf værum og góðum svefni.
Hví sefur þú ekki líka, eða sinnir þeirri
iðju, er stétt þín og staða býður þér?“ ■
„Það er Lea!“ svaraði Jakob og var-
ir hans skulfu.
„Að sjálfsögðu“, svaraði Laban.
„Rífur þú mig upp úr rúminu áður
en dagur rís og sviptir mig réttmætum
svefni eftir mikla drykkju til þess að
boða mér það sem ég veit eins vel
og þú sjálfur?"
„Drekinn þinn, tígrisdýrið þitt, þú
djöfuls hundsspott!" öskraði Jakob og
missti alla stjórn á sjálfum sér. ,,Ég
segi þér þetta ekki i fréttaskyni, held-
ur til að tjá þér, að ég veit þetta h'ka
og láta þig sæta ábyrgð í kvöl minni.“
„Gættu fyrst að rödd þinni og lækk-
aðu róminn,“ mælti Laban. „Það verð
ég að skipa þér ef þú lætur.ekki skip-
ast við kringumstæðurnar, sem mæla
allar með því. Því að ég er ekki aleina
móðurbróðir þinn og tengdafaðir, held-
ur húsbóndi þinn í þokkabót, og sæm-
ir ekki, að þú mælir köpuryrðum til
mín, en í annan stað liggja hér sof-
andi brúðkaupsgestir um hús öll og
hlað, svo sem þú sérð, og munu þeir
innan stundar fara með mér á veiðar -
að skemmta sér í auðn og mýrasefi,
þar sem vér munum veiða fugl.í gildru,
akurhænsn og trappgæs, eða kannski
leggja villigölt að velli og kneyfa yfir
honum tíikar áfengs víns. Því er það,
að gestir mínir styrkja sig með værum
blundi og virði ég það þeim til vork-
unnar, en þegar kvöldar munum vér
þreyta drykkju sem fyrr. En þegar þú
gengur á fimmta degi út úr brúðarher-
berginu skaltu fylla flokk vorn og
skemmta þér við veiðar.“
„Ég kæri mig ekkert um að.skemmta
mér við veiðár,“ sagði Jakob, „og má
ég vesalingur minn ekki til þess hugsa,
því að þú hefur svikið mig og svívirt,
svo hróplegt er. Þú hefur framið hin
mestu svik við mig og leikið mig á
hinn hraklegasta hátt, hleypt Leu inn
til mín, eldri dóttur þinni, en ekki
Rakel, sem ég hef unnið fyrir í þinni
þjónustu. Hvað á ég að gera við þig
og mig?“
„Heyröu," svaraði Laban. „Til eru
orð, sem þér væri sæmra að taka þér
ekki í munn og forðast að mæla, þvi
í landi því, er Amurru heitir, býr mað-
ur einn grimmur í skapi og rífur hár
sitt og sækist eftir lífi þínu, sá maður
mætti víst tala um svik. Það er ekki
þægilegt þegar maðúr verður að blygð-
ast sin; íýtir annan mánn, végna þess 1
að sá hinn sami gerir það ekki sjálf-
Framh,- á 37. síðu.
JÓLABLAÐ ÞJÖÐVILJANS — (9