Þjóðviljinn - 24.12.1961, Side 17

Leggið út árar
Leggið út árar og í’eystliga rógvið!
Hart í’ópa formenn: „Nú halda vit til.“
Blámar frá blöðum og brýtur frá bógvi;
fremstur í ferðini hvör vera vil.
Dreingir, ið duga,
árarnar toga,
spengurnar knýta teir,
leysaköst grýta teir.
Hvessingar springa sum kátastu fyl.
Óð gjördist grindin, hon östist við blakið.
Hvein ein, og hátt hann við sveivini sló;
fram rendi bólkur við sjógvi á baki,
gruggið hann upp ífrá grunninum gróv,
sprænurin hvítur
frá kúlunum brýtur;
guvandi, goysandi
froðandi, froysandi
reisir seg bylgjan við buldrandi ljóð.
Melur hon á, hon vil út aftur halda.
„Kastið nú; kastið, vælsignaðir menn.“
Ógvulig gjördist hin skúmandi alda;
bátarnir snúgva sær allir í senn;
rópini gella,
árarnar smella
títt inn í tollarnar.
Hvalirnir bollarnar
fjala og venda sær eina ferð enn.
Gjördu so landgongd; og nú er at stinga,
skjótt rykkja formenn sær váknið úr rong;
fermastu dreingir av bekkinum springa,
hálvörir tríva teir hvör sína stong.
ansa ei nakað,
váknini blaka
títt móti bólkinum,
hirða at hólkinum
blöðini inn gjögnum spik, gjögnum spong.
Leikirnir gerast so villir og harðir.
Regnar av váknum á rodnandi sjógv.
Handfast og langt stinga garpai’nir snarir
glitrandi stál inn í búk og í bógv.
drepa og særa,
einki teir spara,
vátir av sjóroki,
kátir í blóðroki
draga inn hvastið við kvikari klógv.

Seinförur emgim\ ^ qS&ndi stendur.
Knívin úr. slíðra, so vaða út -menn,
brýtur um hei’ðar; tær hegnigu hendur
grípa í senn.
Hvalirnir froý^^ ' ’ •
berja og oysa.
Skjótt teir av lívinum
takast við knívinum;
so eftir öðrum við stál millum tenn.
Grindatlráp — Málve rk eftir Sámal Mikines.
Högdu vit ein; og so villur hann vasar:
„Fá hann at borði, og halt honum nær.
Sker hann nú skjótt, áðrenn bátin hann knasar
áðrenn r spönir hann bakskutin slær.“
Kvikur eg skar hann;
mönubi'est harðan,
áði’enn hann dovnaði,
sló hann; tá klovnaði
fláboi’ð og lívflýggið allt, sum tað var.
Sjóleysur ein upp úr skúminum springur,
spruttið so högt yvir mastrarnar stóð;
rasandi rennur hann, runfc runfc í klingur,
kastar við kúlunni, sprænir út blóð.
Svár er hans göta;
hvöss honum möta
blankskygdu blöðini,
sterkur í öðini
hvölt hann í sjógvin sín hamarskjöl sló.
Fólkið og hvalir har bei’jast í di’oyra,
sveivirnar geva so munagóð slög;
brakið av brotnandi við’ er að hoyra,
bankið av krókum á bognandi blöð;
boi’ðini stökka,
bátarnir sökka,
garpar frá árunum
springa; í bárunum
svimja teir, inntil teir gi’ynna á stöð.
Drápið er endað. So stillar nú bróta
bylgjurnar aftur; men brotið er í’eytt;
di’oyri er vágurinn; smildraðir flóta
hvalváknastakar og ái’ablöð kvett.
Úti er spælið;
stilt er á vali.
Fongui’in góður er;
hvör maður fróur er:
seks hundi’að liggur á sandinum deytt.
ó
i
>
.
.
i
i
.!>
J >
L
i
Mikkjal Dánjalsson á Ryggi.
JÓLABLAÐ ÞJÓÐVILJANS — ( 17i,