Þjóðviljinn - 24.12.1961, Page 34

Óskum öllum félagsmönnum og öörum viðskiptavinum
gleðilegra jóla og nýárs.
Þökkum fyrir gott samstarf á líðandi ári.
KAUPFÉLAG HRÚTFIRSINGA
Borðeyfi
GLESiLEG JÓL!
Farsælt komándi ár.
Þökkum viðskiptin á árinu, sem er að líða.
Krupféleg Austur-Sksftfellinga
HÖFN, Hornafirði.
■m
Kaupfélag Húnvetninga
Sölufélag Austur-Húnvetninga'
Óskum öllinn viðskiptavinum gleðilegra jóla og góös
farsæls nýárs og þökkum viðskiptin á liðna árinu.
og
Kaupfélag Vestur-Húnvetninga
■ ^ ftw' r% mj; -x.hvi
HVAMMSTANGA
/ i. ■ r
Oskar öllum viðskiptamönnum smijþl ir>i
gleðilegra jóla qg allrar hagsældar á komandi
ári og þakkar ánægjuleg viðskipti á árinu,. :■■■%
sem nú ær að líða.
\

m
JOLABtAS ÞJ6ÐV1EJANS
L'.
. :* ' •
fast við Flugu, sem lagði kollhúfur og
hristi hausinn, hún lét ætíð illa við
stífu taumhaldi.
Pilturinn hafði engar vöflur á, hann
þreif telpuna af baki, smellti hálfhlæj-
andi kossi á vanga hennar, sveiflaði
sér með hana í fangiriu og setti hana
á hlaðið fyrir framan konuna. Telpan
var ærið niðurlút og stóðu í henni orð-
in, þegar hún ætlaði að heilsa, hún var
gröm bæði sjálfri sér og piltinum, sem
hafði sett hana út af laginu.
„Velkomin að Ási, Uria Örnólfsdótt-
ir,“ sagði djúp, hreimmikil rödd.
Telpan lyfti höfðinu, yfir henni skinu
blá, tær augu mjög föst í tilliti sínu,
þau grandskoðuðu hana. Konan þrýsti
henni að sér, en kyssti hana ekki.
,,Þú ert eins og búast má við af dótt-
ur hjónanna í Heiðarbæ, og alveg eins
og ég hugsaði mér að þú mundir verða,
þegar þú stækkaðir. Hún mamma þín,
blessunin, kom með þig hingað og
Áshildur mín lék við þig heima á
hlaðinu og suður á Mylluflöt. Þið vor-
uð systu.rlega áþekkar, því hef ég
aldrei gleymt. Móðir þín var af Ás-
ættinni og það ættarbragð er sterkt“.
Þær véku í bæinn, húsmóðirin fór
fyrir, hún greip um mjöðm sér með
sársaukastunu.
„Finnurðu mikið til? Má ég leiða
þig?“ spurði telpan, brá við fljótt og
sýndi sig í að vilja styðja konuna.
Ingiríður nam staðar.
„Svona góð í þér, blessað barn, átt
ekki langt að sækja það, og þetta
snarpa viðbragð til hjálpar. Ekki að
kynja þó að fylgjan þín væri falleg.
Það má margt ráða af draumum".
Um kvöldið, þegar telpan var háttuð
í mjúkt dúnsængurból í rúmi gegnt
rúmi húsfreyjunnar í afþiljuðu bað-
stofuhúsi, settist húsfreyján á stokkinn
hjá henni og sagði: „Ég missti einka-
déttur mína á þínu reki, þú hefur
misst móður þína, mér fannst við eiga
erindi hvor við aðra.“
Én áður gerðist þetta: Þegar setzt
var að kvöldverði kom eldri bróðirinn
inn frá torfristu, hann þó aðeins hend-
ur sínar, ætlaði aftur að sama verki.
Hann var myndarmaður í sjón, fálát-
ur nokkuð en þó þelhlýr sem móðir
hans. Yngri bróðurinn var hreinn og
vel til fara, hafði gert sér dagamun
v.egna komu telpunnar, ekki fastur við
verk að jafnaði. Hann maDlti flest við
borðið og sló á spaug.
„Hún er lagleg tökutelpan þín, móð-
ir gcð, og orðjn þó nokkuð stúlkuleg.
Mér sýnist hún muni bráðum verða
hið mesta piltagull. Hvor okkar bræðra
á að hreppa hana, ef við keppum?"
„Þú ert æringi og fleiprar fyrr en
þú hugsar, Raggi minn“,f sagði Ingiríð-
ur húsfreyja góðlátlega en þó áminn-
andi. „Gættu þess að telpan er ekki
vön svona tali. Þau hafa ekki verið
með ónytjuhjal hjónin í Heiðarbæ."
Eldri bróðirinn sagði ekki neitt en
dökknaði í amdliti eins og honum hefði
mislíkað. Una átti eftir að sjá það oft-
ar að hið létta glaðlyndismas bróður-
ins var honum lítt að skapi.
Þeir áttu hvor sínu hlutverki að
gegna þessir tveir ólíku bræður, Sölvi
nýorðinn tvítugur var húsbóndinn á
héimilinu, þó sem undir æðri forsjá
móðurinnar. Ragnar var sautján vetra
fullur af ungæðisiegu fjöri og glað-
i værðfVtiI.tækjuirii „ semr, , þeimilis-
braginn í Ási iéttari.
. Érá því að ákveðið hafði verið að
Una íæri að Asi hafði hún hugsað
. ’mikið um hvert hlutskipti hennar yrði.
Var liún .tékin þangað, í gustukaskyni?
Eili.einskis gustukabarn vildi hún vera.
^£-yiðt^KÐúny mátti róða með hvaða
• „ hug Húri-. vasri. þangað tekin, en hún
gerst og bað húsfrey.ju .
■ bBð'.heyrri’ ser unv íáein orð, það var
kfrip.rgpn- hennar í, Asi. /j ■
að. þátt tícki vae?i y
hún góð til gangs hefði hun hugsað
sér að rölta með henni upp í ásinn
hérna fyrir ofan.
Túnið reis eilítið f ;fangið. haili þess
var jafnt aflfðándi:. Götutroðningat”,
lágu sniðhalit frá túninu upþ í miðja
áshlföina, en sveigðu þá tii suðurs..
Ingiríður nam sfaðar á lágum höfða,.
er myndaði bungulagaðán stali á ásn-
um.
„Líttu nú. yfir blessaða iflridareignina.
og sjáðu, barnið mitt, að hér er fag-
urt, þó að öðru vfsi hagi til en þú
hefur vanizt Og ekki leikur á tveim
tungum að fállegt er í Heiðarbæ.‘‘ .
Una litla var þakklát fyrir þessi'
orð, hún vildi sjá þá fegurð, er Ingi-
ríður unni og það veittist henni auð-
velt á þessum bláheiða, sólvarma vor-
morgni. Hún renndi augunum suður'
og norðureftir fljótinu, svipur þess var
mildari þaðan að sjá, er/hún stóð riú,
en kvöldinu áður, er hún hafði horft
á það ofan frá brúnni, það var hýrgað
fögrum bökkum. Suður með því, það
féri ofan jafnt lækkandi hásléttu, og
norður fyrír Ástúnið var sköglendi,
víða slúttu limfögur birkitré og stór-
vaxinn víðir fram yfir móðuna miktu.
Kippkorn norðar en brúiú Jækkaðí
landið til muna, siéttaði úr feilingum,
breiddi úr sér á grasgefnurn flötum.
„Þetta eru Ásengjar, sem lengi hafa
gert garðinn frægan,“ sagði Ingiríður
og tilgreindi stærð og kosti engjanna.
Lengra norðar blöstu við svartir
sandar og blikandi hafsröndin.
„Engjarnar ná að Krossá, sem þú
sérð þarna og blikar svo blá í sól-
skininu, það er bergvatnsá, sem á upp-
tök sín á Smjörvatnsheiði. Hún sneiðir
aðeins smáhorn af graslendinu, að
öðru leyti er norðurbakki hennar lauf-
grónar eyrar, líkar skrautbryddingum
á ^andskikkjunni míklu. Krossá fellur
í Jöki.u, ein af ótal ám og . lækjum,
sem eiga sér þau endalök. Þa.ma norð-
ar.;.kvíslast svó fl.iótið um sandana .og
þá hefur fjarlægðin brúgðið-. yfir,- það
• silfúrbliki á svoná , degi eins og .núna.
í Krossá er siIungsveiOi, Á bakka henn-
ar tjaldar engiafólkið frá Ási, alltaf á
sama s.tað. skammt fijá fljótinu, sá
staður á sér gamla hefð. Jæja, hvað
segir þú nú, stúlka mín', ■ lízt þér ekki
landið haria fagurt og hýggur þú ekki
að þú munir geta fest hér yndi?“. .
„Jú,“ svaraði Una, en með nokkrum
semingi eins og væri afdráttarlaus
jétning hennar skilyrði bundin. Húr»
líkt og sótti í sig veðrið svo mælti
hún: „En ég vil ekki vera hér gustuka-
barn. Ég víl leggia með mér þessar
reitur, sem ég fékk, nema ærnar mín-
ar, Bíldu og Botnu. Verðið fyrir Skjöldu
og Skrutu hefur verið lagt í sparisjóð
og þar á bað að ávaxtast svo að ég
hafi til einhvers að grípa, ef mér ligg-
ur á. Og ég vil ekki farga Flugu henn--
ar mömmu. Hún á ekki annan að en
mig, og hún er dálítið typpilsínriá qg
ekki ai'ra. Ég get strax í sumar unnið
fyrir fóðri handa bessum tveim ám'
og Flugu má nota i hófi, ef vel er að
henni farið.“
Ingiríður brosti.
„Var það til að segia mér þetta, sem
þú baðst mig að heyra þér um fáeirt
or?“ '
Una játti bvL
„Hann faðir þinn vár frá fátæku
barnaheimili og þurfti snemma að fara
í vinnumennsku fil vanrlalgusra, en það
var stórt í því fólki. .Móiðir þín var af
Asættinni.. ^ltterni þitt syfkur engan."
Fjarrænt blik kom í nugu húsfreyi-
unnar. hún horfði J fHarska og TrisfeWl
við siálfa áig líkt -cg ,hún ,héfði. .
nærveru télpunnar: „Fátækum .yir>riu\
pilti fannst það .yis.t,,o£dU'fska -að lila
á heámasætuna .i.
Hver véit Jró....? Hjinnryar 'ÍSenníýRV'a
vel að .ykapi þessi- Jjjatíleifh PUýí»i • pált-'
"3* -