Þjóðviljinn - 08.05.1982, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 8.-9. mai 1982
skammtur

Af holdlegu hugatfari
Margt er það sem veldur mér hugarangri
hérna í þessum táradal, kvosinni í Reykjavik-
urbæ. Eitt þó öðru fremur, en það er það
hvernig ég er í laginu. Að vísu gerist þetta
hugarvíl ekki áreitið nema þegar einhver ó-
lund er í mér, annars finnst mér ég einfald-
lega þrekinn, samanrekinn, riðvaxinn, jaka-
legur, þéttur á velli, vel að manni, f jallmynd-
arlegur og i útsjón svona einhverskonar boð-
beri gæfu og gjörvileika.
Þegar afturámóti einhver lunti er í mér
f innst mér ég vera lítill, feitur, rass- og vamb
síður, hjólbeinóttur og alveg ægilega óintres-
ant.
Og nú er eiginlega búinn að vera hálfgerður
lunti í mér í allan dag. Ekki batnaði skapið,
þegar ég rakst á greinarkorn í Dagblaðinu um
það hvað maður ætti að vera hár í loftinu mið-
að við líkamsþunga. Fer semsagt ekkert á
milli mála að ég á að vera rúmir tveir metrar
á hæð til að talist geti á mér mannsmynd ef
þyngdin er lögð til grundvallar.
Ég fór inná Hressó að hugsa málið, pantaði
mér kaffi, setti sakkarín útí það og fékk mér
kæfusneið með.
Við næsta borð sátu tvær þriflegar konur,
eldri en ég og meiri á þverveginn. Þær úðuðu í
sig rjómatertusneiðum og voru í hörkusam-
ræðum um holdafarið.
,,Það þýðir ekkert fyrir mig að treysta á
baðvogina heima”, sagði sú þybbnari. ,,Ég
hef alltof óreglulegar hægðir til að nokkuð sé
‘að marka hana. Ég þyngist og þyngist við það
að koma engu frá mér, en léttist svo um f leiri
kíló loksins..."
Ég held hún haf i tekið eftir því að mér eins-
og svelgdist á. Svo skeði það eiginlega í sama
mund, að þær lækkuðu róminn og ég hætti að
reyna að fylgjast með hægðamálum þessara
heiðurskvenna, en fór að lesa Dagblaðið. Þar
stóð undir yfirskriftinni ,,Þyngd miðuð við
hæð" að ekki væri aðeins Ijótt að vera feitur,
heldur einnig óhollt og hættulegt. Og svo kom
nokkuð í greinarkorninu, sem sannarlega átti
erindi til mín þarna á þessum stað og stundu:
„Sem dæmi má nefna að við þurfum að
ganga fimm kílómetra til að líkaminn brenni
einni brauðsneið með kæfu."
Ég varð alveg einsog tungl í fyllingu þarna á
skálanum, búinn með kæfusneiðina en átti
fimm kílómetrana svo sannarlega ógengna. í
örvæntingunni f ór ég að hugsa um það, hvern-
ig ég gæti brennt helvítis kæfusneiðinni, svo
hún setttistekki að í mér, eins og úrgangurinn
sem hefðarfrúin á næsta borði ekki gat losað
sig við. Þá mundi ég allt í einu eftir því að kon-
an mín haf ði einhvern timann sagt mér, að það
að borða eitt harðsoðið egg væri á við að ganga
fimmhundruð metra. Líkaminn þyrfti nefni-
lega svo mikla orku til að brenna harðsoðnum
eggjum. Svo ég fór að reikna út hvað ég þyrfti
mörg harðsoðin egg til að brenna kæfusneið-
ina. Það var auðvelt reiknisdæmi. Ef eitt
harðsoðið egg er á við fimmhundruð metra
göngu, þá eru tíu harðsoðin egg á við fimm
kílómetra og ég sá í hendi mér að ég þyrfti
ekki að ganga fimm kílómetra til að líkaminn
brenndi upp kæfusneiðina, heldur einfaldlega
éta tíu harðsoðin egg.
Nú hrökkég uppúr þessum útreikningum við
það að hefðarkonan með hægðateppuna á
næsta borði var aftur farin að brýna raustina.
„Hvítvínskúrinn er náttúrlega alveg dýrð-
legur. Maður drekkur hálfa flösku af hvítvíni
um leið og maður vaknar og með henni eina
skífu af þurru hrökkbrauði, síðan tvö til f jög-
ur staup af hvítvíni á hálftímafresti til há-
dégis og harðsoðið egg með. í hádeginu er svo
hægt að leggja sig og halda svo hvítvínskúrn-
um frameftir deginum en samt eftir læknis-
ráði."
„Hefurðu prufað horkremið?" spurði þá
hin.
„Nei".
„Maður ber það á keppina fer svo í likams-
rækt og svitnar mest undir kreminu. Þetta er
svona nokkurs konar svæðishorun."
„Ég hef nú alvarlega verið að hugsa um að
fara norður og láta stytta í mér garnirnar",
svaraði þá sú með teppuna.
„Já þeir eru víst komnir óskaplega langt í
þessu á Akureyri. Hún Guðríður Sveins lét
Gauta gersamlega skipta um allar æðar í sér.
Hann leiddi þær bara — hef ég heyrt — beint
úr hjartanu og niðrí smáþarmana. Það er líka
allt annað að sjá hana. Eins og hún haf i yngst
um tíu ár."
Nú stóð ég upp og fór út, staðráðinn í því að
hætta að hugsa um holdaf arið og eyða síðustu
árum ævinnar í eitthvað þarfara.
Og svona til hughreystingar fór ég með
þessa vísu:
Eftir að ég er búinn að geispa golunni
gagnar mér lítið að hafa' ekki verið mjór
þvi skrokkurinn liggur víst alveg jafn
hólpinn í holunni
þó horf i' á mig skrattinn og sjái
hvaðbumbaner stór.
skráargatíð
Albert: Alþingishús á hvergi
betur heima en við Itauðavatn.
Sigurður: Beitti djúpsáiarfræði
i borgarstjórn
Arni Bcrgur: Pótintáti Sjálf-
stæðisflokksins
Enginn þorir að minnast á hund
i Iiafnarfirði.
Það
var rifjaö upp á borgarstjórnar-
fundi á limmtudaginn að Albert
Guðmundsson iagði á sinum
tíma fram þá hugmynd i
borgarstjórn aö nýtt alþingishús
yrði reist við Kauöavatn, á hinu
óttalega sprungusvæöi sem
Sjálfstæðisflokkurinn hefur nú
gert að kosningamáli. Albert
tók til máls i umræðunum og
sagðist ítreka fyrri tillögu sina
um alþingishús á þessum stað.
Það ætti hvergi betur heima.
Kratar
hyggja nú á húsbyggingu i
Reykjavik og hafa sótt um lóð á
svæði neðan við Sjómannaskól-
ann, sunnan Skipholts. Kom
þessi beiðni fyrir borgarráð 4.
mai s.l. og var samþykkt með
þremur atkvæðum gegn tveim-
ur að visa málinu áfram til
borgarstjórnar. Það voru þeir
Davið Oddsson og Markús Orn
Antonsson sem greiddu atkvæði
á móti. Á borgarstjórnarfundin-
um á íimmtudag baö Sigurður
Guðmundsson kratafulltrúi um
frest á málinu og var hann
veittur. Markús Orn notaði
samt tækifæri til aö hnýta i
meðíerö þessa máls og kallaöi
hana siðlausa. Þá sté Sigurður i
pontu og sagöi Gunnar Thorodd-
sen hafa lyrst veitt fyrirheit um
lóð fyrir krata i borgarstjórnar-
tið sinni árið 1959 og afstaöa
sjálfstæðismanna nú væri vaía-
laust út af þvi að Gunnar hefði
fyrst léð þessu máls. Þeir væru
að ná sér niðri á honum. Þetta
kallar maður nú djúpsálarfræði.
/
bæjarstjórnarkosningunum i
Hafnarfirði i vor á að greiöa at-
kvæði um það hvort leyft skuli
hundahald eður ei. Málið
strandar eins og er á þvi að
meirihluti bæjarstjórnar getur
ekki komið sér saman um
hvernig orða eigi spurninguna.
Hvort aðeins eigi að gefa kost á
að segja já og nei eöa íara lika
einhverja millileið. Eru um
Frá fundinum í Glæsibæ. Upphlaupið fór út um þúfur.
þessar mundir haldnir langir og
strangir leynifundir um málið
Enginn flokkur i Hafnarfirði
hefur hins vegar vogað sér að
minnast á hundamálið einu
orðið i kosningabaráttunni af
ótta við að styggja einhvern
háttvirtan væntanlegan kiós-
anda.
Árni
Bergur Eiriksson heitir
pótintáti nokkur i Sjálfstæðis-
flokknum sem hefur helst unnið
það til afreka að sitja i stjórn
Neytendasamtakanna samtimis
þvi að framleiða Vilkó-súpur i
grið og erg. Hann hefur verið i
forsvari fyrir ibúðaeigendum
við Gnoðarvog sem skoruðu á
þá Sigurjón Pétursson og
Svavar Gestsson að hafa fund
með ibúum Voga- og Heima um
þéttingu byggðar. Eékk sú
áskorun mikið rúm i öllum fjöl-
miðlum. Þegar svo fundurinn
var haldinn strunsaði téður Árni
Bergur út við þriðja mann af
annars íjölmennum fundi og
sýndi fundarmönnum þannig
óvirðingu. Enginn fjölmiðill
nema Þjóöviljinn lét svo litið að
fylgja málinu eftir með þvi að
koma á fundinn og má það
furðulegt heita.
Þess
skal getið i framhaldi aí þessu
að þegar núverandi hús, sunnan
við Gnoðarvog voru reist íóru
ibúðaeigendur, norðan við
Gnoðarvog i mál við borgaryíir-
völd fyrir að leyfa þá húsaröö
svo að sagan endurtekur sig
húsaröð eftir húsaröö.