Þjóðviljinn - 09.09.1988, Blaðsíða 17

Valsarar þiö eigiö
ekki aðleikaáeigið
mark. Hjóliðiíþá.
Þiðþurfiðekki að
vera feimnirviðþá
þó þeirséu íbláum
sokkum. Myndir
JimSmart.
1-0. Hiðóvænta
hafði gerst. Atla
tókst að læða knett-
inumímark Món-
akó. Þaðvareinsog
fjöðrin í trébekknum
hefði sprungið og
allirruku öskrandiá
fætur.
Þegar fjöðrin
í trébekknum
sprakk
Frásögnin af því hvernig leðurtuðra í marki andstæðingsins eyðir
einstaklingseðlinu og býr til skepnu sem kölluð er MÚGUR
ZsVHfítr*
Ég ákvað að skreppa á völl-
inn nú í vikunni og verða eitt
með múgsálinni. Það eru liðin
u.þ.b. tuttugu ár síðan ég sett-
ist síðast í stúku á
Laugardalsvellinum og var
því búinn að steingleyma til-
finningunni sem hríslast um
áhorfendur þegar leikmaður
þýtur upp hægri kantinn,
leikur á tvo andstæðinga og
er kominn einn í dauðafæri
rir framan markmanninn.
horfendur standa allir sem
einn á öndinni, hvorki stuna
né hósti heyrist. Svo brennir
hann af og spennufall verður,
vonbrigðastunur heyrast víða
úr stúkunni, það er púað og
pípt og glósur kallaðar.
Fjöldi fólks streymdi að þegar
okkur bar að garði og strax var
ljóst að það var mikill hugur í
fólki. Það bjóst reyndar enginn
við að Valsarar gerðu neinar rósir
á vellinum enda að kljást við at-
vinnumannalið frá Monakó, sem
hafði sigrað frönsku deildina í
fyrra.
í hátalarakerfinu var tilkynnt
að leikurinn frestaðist um korter
þar sem eftirlitsdómaranum
seinkaði. Það var púað. „Senni-
lega fengið magakveisu,“ var sagt
fyrir aftan mig. Á meðan beðið
var ræddu menn um strípalinginn
sem hljóp um víðan völl þegar
landinn lék á móti Sovét-
mönnum. Ekki var laust við að
menn biðu spenntir eftir að sagan
endurtæki sig. Svo var þó ekki.
Korteri seinna stilltu liðin svo
upp. Dómarinn flautaði til leiks
og Valsarar spyrntu boltanum á
milli sín. Sú sókn endaði í greip-
um markvarðar Valsara og sömu
sögu var að segja um flestar sókn-
ir þeirra í fyrri hálfleik.
Það var mikið púað og pípt. Á
stundum var einsog þeir frá Món-
akó væru helmingi fleiri en Vals-
ararnir. Heimamenn virtust
feimnir við þá. „Það vantar alveg
sjálfstraustið,“ hrópaði einn.
„Hjóliði í þá,“ gall í öðrum.
Fyrri hálfleikurinn var hálf
daufur og lítið um fína drætti.
Valsarar fengu þó eitt dauðafæri,
sem þeir misnýttu, en samt var
klappað fyrir leikmanninum. í
hléinu mátti heyra á mönnum að
réttast væri að fara heim því
leikurinn væri hundleiðinlegur.
Úr því rættist þó í seinni hálfleik.
Valur var í sókn og það mynd-
aðist þvaga fyrir framan mark
Mónakó. Atli þrumaði boltanum
í netið og múgurinn reis öskrandi
upp. Það var engin leið að losna
við sefjunina. Öll hugsun þurrk-
aðist út og það var einsog fjöður
hefði sprungið í hörðum trébek-
knum og þeytt manni á loft.
Mark!!
Liðsmenn Vals virtust ekki
strax átta sig á því að þeir væru
komnir yfir en þegar þeim varð
það ljóst ruddust þeir hver upp á
annan einsog þeir væru haldnir
einhverju óeðli, múgeðli.
„Það var eins gott að ég var
búinn með kaffið mitt,“ sagði ég
við sessunaut minn, „því annars
hefði það gusast yfir bakið á
næsta manni.“
Það sem mig hafði grunað
hafði gerst. Einstaklingurinn
þurrkast út í múgnum. Mér var
skítsama hvort liðið hefði unnið
leikinn, samt gat ég ekki staðist
gegn þessari sefjun. Hún hafði
hrifið mig með sér einsog ég væri
ekki til.
Á vellinum er ekkert kynbslóðabil og ungir sem aldnir eru jafn spenntir.
Ósýnilegur
leikur
í öðru bindi endurminninga
Fyrir áratug heyrði það til tíðinda ef konur sáust á vellinum. En nú hafa þær haslað sér völl þar líka og geðbrigðin hjá þeim eru ekki
minni en hjá körlunum.
Nóbelsverðlaunahöfundarins
Elias Canettis, „Kyndill í eyra“,
er frásögn hans af því hvernig
kveikjan að bók hans „Múgur og
völd“ varð til. Það tók hann
meíra en þrjá áratugi að fullgera
bókina. Hugmyndina að henni
fékk hann 1927 þegar verkamenn
í Vín gerðu uppreisn og brenndu
Dómshöllina í borginni. Sunnu-
dag einn skömmu eftir Dómshall-
arbrunann tók hann eftir miklum
hrópum í nágrenninu við gisti-
heimilið sem hann bjó á. Honum
brá ónotalega og hélt að nú væri
byltingin hafin. En hrópin dóu út
jafn skjótt og þau hófust. Eftir
smá tíma kom annað öskur úr
sameinuðum barka þúsunda
manna. Þá áttaði Canetti sig á því
að öskrin hlytu að koma frá fót-
boltavelli þar í nágrenninu.
Það var ekki hægt að sjá fót-
boltavöllinn frá gistiheimilinu því
tré og hús skyggðu á. Þrátt fyrir
það, og þó svo að Canetti hefði
engan áhuga á fótbolta, settist
hann út á svalir á sérhverjum
sunnudegi í sex ár og hlustaði á
öskrin í múgnum.
„Það er erfitt að lýsa spenn-
unni sem heltók mig þegar ég
fylgdist með þessum ósýnilega
leik. Ég hélt ekki með neinum,
enda þekkti ég ekki liðin. Þetta
voru tveir múgar, það var það
eina sem ég vissi, báðir jafn æstir
og þeir töluðu sömu tungu.“
-Sáf
■
Nei viðerum
ekki staddirá
hersýningu í
Rómönsku Am-
eríku. Þettaer
baraValsarinn
Friðrik Sophus-
son með félaga
sínum Davíð
Oddssyni.
Pylsameðöllu
heyrirtil vallar-
ferðar. Samter
elnsog einbeiting-
in við að fylgjast
með því sem fram
ferávellinumsé
meiri helduren við
átið
16 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN NÝTT HELGARBLAÐ
NÝTT HELGARBLAÐ - ÞJÓÐVILJINN - SIÐA 17