Þjóðviljinn - 30.12.1988, Blaðsíða 25

D/íGURMAL
HEIMIR
PÉTURSSON
Vandaðir vatnadrengir
Waterboys er hljómsveit
sem hefur notið lítillar athygli
hér á landi. Hún naut að vísu
ekki mikillar athygli annars-
staðarfyrr en með þriðju plötu
sinni „This is the sea“ sem
kom út fyrir þremur árum. Það
var í alla staði vönduð og góð
rokkplata sem markaði Wat-
erboys skýra sérstöðu. En þó
þessari plötu hafi verið dável
tekið hefur hljómsveitin látið
hjá líða að gefa út plötu þang-
að til nú, að hún sendir frá sér
„Fisherman’s blues“.
Það væri ef til vill meira við
hæfi að segja að Mike Scott hafi
látið hjá líða að gefa út plötu, þar
sem hann virðist vera aðalmaður
Waterboys. Hann semur nær öll
lögin og á megnið af textunum.
Eitthvað leiddist kappanum
rokklífið eftir útkomu „This is
the sea“ og hugðist flytja frá
Bretlandi til Nýju Jórvíkur.
Hann var hindraður í þeim
áformum, því trommuleikarinn,
Heilsubót frá írlandi
■3UA,
sem var nýliði í hljómsveitinni Heillaðist Scott svo af írlandi, blúsnum" var tekinn upp, að
dró hann með sér til írlands. þar sem megnið af „Sjómanna- hann hefur verið þar síðan.
írland hefur haft greinileg áhrif
á tönlist „Vatnadrengjanna“ og
„Sjómannablúsinn" er gjörólíkur
síðustu plötu. Persónulegur
söngstíll Scotts gerir það hins
vegar að verkum að maður þekk-
ir hér aftur gömlu Waterboys.
Hann er einn af skemmtilegustu
lagasmiðum rokksins um þessar
mundir og reynir við fleiri stfl-
gerðir en eina. írski takturinn
sem hann reynir við á „Fisher-
man’s blues", með tilheyrandi
fiðluleik, er góð tilbreyting frá
allt of tilbreytingarlausu sulli sem
mallað er í iðnaðarsamsteypum
rokkiðnaðarins. Þessi plata ætti
að vera flestum útvarpshlustend-
um góð hvíld ef ekki heilsubót.
„Fisherman’s blues“ er plata
sem óhætt er að mæla með. Wat-
erboys hafa verið á sviðinu í
nokkuð mörg ár og geta ekki tal-
ist nýgræðingar. Hljómsveitin
hefur hins vegar fallið í skugga
U2, Smiths og fleiri góðra hljóm-
sveita.
Það er löngu kominn tími á þá.
- hmp.
Bono eldprestur
í bænaham
U2 sprelllifandi á tónleikum
Það er kannski eins og að
reyna að bera lækinn inn í
baðkar til sín, að ætla að fjalla
um U2 þannig að það bæti
einhverju við kreditlistann hjá
þeim írsku jesúítum. U2 hefur
af einhverjum illskiljanlegum
orsökum verið út af korti hjá
undirrituðum um nokkurt
skeið. „Rattle and hum“ er því
þægileg áminning.
U2 hefur ekki öðlast virðing-
arsess fyrir ekki neitt. Þeir sýna
það og sanna á þessari hljóm-
leikaplötu að þeir eru annað og
meira en stúdíómenn, og þeim
fer fram. Mörg eldri laganna eru
sett í nýjar og þroskaðri útsetn-
ingar. Þannig hafa kvenraddir
bæst í „I still haven’t found what
I’m lokking for“ og tónninn í
laginu hefur allur breyst.
Ég tel að góðar hljómleika-
plötur eigi að bæta einhverju við
það sem gert hefur verið í stúdíói.
Þetta gerir „Rattle and hum“.
Það er meiri dýpt í U2 á tón-
leikum og það er gaman að heyra
í piltunum lausum undan fínpúss-
unarvinnu stúdíósins. Hljómur-
inn á „Rattle and hum“ er líka
opnari en maður á að venjast hjá
U2 og eilítið dimmari. En mér
hefur stundum fundist hljómur-
inn hjá þeim of klemmdur og
jafnvel of bjartur. Það er því til
bóta að heyra til U2 á þessari
línu.
U2 er ein fárra hljómsveita í
dag sem stendur greinilega fyrir
einhvern boðskap, og söngur
Bono er oft þrunginn bænahita. í
grundvallaratriðum hefur U2 þó
fylgt boðskap sjöunda áratugar-
ins: Svarið liggur í ástinni. Bono
er heiðarlegur boðberi og hrein-
skilinn og það er alltaf gaman að
heyra eldpresta fara með góðar
rullur beint af sviði. Það þarf
heldur ekki að koma á óvart að
U2 skuli í upphafi plötunnar
heiðra John Lennon með því að
taka „Helter Skelter“. „Helter
Skelter“ er lag sem ég hef aldrei
heyrt „live“ áður og fer U2
smekklega með þennan gamla
rokkhvell.
Ég þekki svona lið sem lifir sig
inn í U2. Ef ég ætti að velja því
gengi glaðning, myndi ég gefa því
þessa plötu. Það versta er auóvit-
að að þetta lið hefur allt þegar
fengið sér plötuna og situr sjálf-
sagt daginn út og daginn inn fall-
egt í framan og hlustar á gripinn.
Bono hefur alla tíð staðið sem
framhlið U2 þannig að hinir
meðlimirnir hafa jafnvel fallið í
skuggann. Þeir eiga þó að sjálf- Edge á fantagóða spretti á gítarn-
sögðu sitt í að skapa U2. The um á „Rattle and hum“ og
Rokkskot úr
Goðheimum
Fimm framverðir á nýsóluðum rokkbomsum
Eitt það ánægjulegasta
sem gerðist á því herrans
rokkári sem er að líða er fram-
ganga Traveling Wilburys.
Plata þeirra „Vol. 1“ er
sannkallað rokkskot úr Goð-
heimum og það af fastara tag-
inu. Úr Goðheimum segi ég
vegna þess að hér eru á ferð-
inni fimm rokkgoð sem öll
hafa skilað góðu dagsverki og
geta lagst undir græna með
góð meðmæli. Þeir fimm-
menningar Bob Dylan, Jeff
Lynne, Tom Petty, Roy Orbi-
son og George Harrison, hafa
ekki verið saman í grúppu
áður. En ekki er annað að
heyra en þeir hafi spilað sam-
an í áratugi, enda má segja að
þeir hafi gert það svona sem
menn í fremstu víglínu í mörg
ár.
Plata þessi kom sannarlega á
óvart og manni hlýnaði þægilega
um rokkræturnar strax við fyrstu
skoðun innihaldsins. Traveling
Wilburys er bræðingur sjóaðra
rokkgerðarmanna sem kasta net-
um sínum af öryggi og greinilegt
er að sjóferð þessi var farin vegna
ánægjunnar.
Harrison kom í fyrra út úr ára-
langri þögn með „Cloud 9“ og
hikandi en vongóðir festu gamlir
áhangendur kaup á gripnum. Þar
sýndi gamli bítillinn að enn lifði í
goðaglæðum og greinilegt var að
samstarf hans við Jeff Lynne
ELO-framvörð, var af hinu góða.
Á Traveling Wilburys er að finna
á vissan hátt framhald þeirrar
samvinnu, en áhrif annarra
sterkra goða bæta um betur, og er
þá nokkuð mikið sagt.
Af öllum „ferðalöngunum"
ólöstuðum hressir Dylan einna
hressilegast upp á sig á „Vol. 1“.
Þau lög sem hann syngur eins og
t.d. „Congratulations", sem er
með bestu Dylan-slögurum frá
upphafi Dylansvega, og „Tweet-
er and the Monkey man“, standa
upp úr þannig að það er ekkert
vafamál að syllur hafa bæst í
rokkbjargið. í „Congratulations“
þykist ég heyra gítarleik Harri-
sons eins og hann gerist bestur.
Með þessari lofrullu um Dylan
er ég engan veginn að draga úr
framlagi hinna. „Vol. 1“ er sem
Clayton og Mullen standa fyrir
sínu á bassanum og trommunum.
heild hinn mesti gæðagripur og
þar er ekkert lag sem mætti missa
sín. Það er heldur ekki að heyra á
görpunum að þeir séu komnir
með annan fótinn mislangt inn á
Hrafnistu og jafnvel framyfir
það. Því Roy Orbison tók up á
þeim óskunda að látast úr hjarta-
slagi á dögunum, liðlega fimm-
tugur maðurinn. En þegar hann
var kistulagður hafði hann, sam-
kvæmt mínum besta heimildar-
manni, lokið við gerð sólóplötu
sem lofar víst góðu. Eftir andlát
hans ríkir einhver óvissa með út-
komu plötunnar.
Hinir fjórir eru allir héma
Semsagt, fínasta hljómleika-
plata. - hmp.
megin grafar og vonandi birtist
„Vol. 2“ innan tíðar og best væri
ef goðin skelltu upp tónleikum í
næsta nágrenni.
Þeir fimmmenningar koma
fram sem Wilburys á „Vol. 1“ en
nefna hins vegar til sögunnar
nokkra meðleikara. Þeir eru Jim
Keltner á trommur, sem var oft í
sveit með John Lennon, Jim
Horn á saxa, Ray Cooper á slag-
verk og Ian Waliace sem ber
trommur í einu lagi. Undirrituð-
um heyrist þeir allir hafa verið
munstraðir með kostgæfni á
„Wilburys-skútuna".
- hmp.
Föstudagur 30. desember 1988 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25