Þjóðviljinn - 19.05.1989, Blaðsíða 16

Aldarminmng
Gunnars
Gunnarssonar
Gunnar Gunnarsson rithöfundur heföi orðið hundrað ára í
gær, 18. maí, og er þess minnst á margvíslegan hátt um þessar
mundir. Menntamálaráðuneytið efndi til hátíðardagskrár í Þjóð-
leikhúsinu í gær en jafnframt mun ráðuneytið, í samvinnu við
sveitarstjórnir á Austurlandi, gangast fyrir menningarhátíð þar í
sumar, sem standa mun samfellt í þrjá mánuði á níu stöðum á
Austurlandi.
Menningarhátíð Austurlands hefst í dag að Skriðuklaustri og
verður þar m.a. opnuö lista- og fræðimannaíbúð. Þá verður
gefinn út bæklingur um Skriðuklaustur.
í Árnagarði hefur verið opnuð sýning á handritum Gunnars
Gunnarssonar auk þess sem þar getur að líta útgáfur verka
hans á ýmsum þjóðtungum. Sýningunni lýkur á sunnudag, 21.
maí.
Hér á opnunni getur að líta viðtöl við fjórar manneskjur sem
tengjast Gunnari og verkum hans með ýmsum hætti. -Sáf
Hún gerði alla drauma
hans að sínum
„Sonnettusveigur um Ziscu og vorið“ eftir Gunnar Gunnarsson gef-
inn út í fyrsta skipti. Franzisca Gunnarsdóttir: Ást þeirra var gagn-
kvæm
í tilefni af hundrað ára af-
mæli Gunnars Gunnarssonar
skálds gefur Vaka-Helgafell
út „Sonnettusveig um Ziscu
og vorið“ sem hann orti á
dönsku til unnustu sinnar árið
1912. Sonur þeirra hjóna,
Gunnar Gunnarsson
listmálari, myndskreytti Ijóðið
aldarfjórðungi síðar með litrík-
um myndum af stúlku og pilti í
fögru umhverfi á ýmsum tím-
um ársins þótt vorstemning
sé á flestum myndunum. Þá
handskrifaði Gunnar eldri
Ijóðið undir myndirnar og þeir
feðgar gáfu Franziscu Ant-
honiu Josefinu Gunnarsson,
fæddri Jörgensen, eina eintak
verksins á silfurbrúð-
kaupsdaginn hennar.
í nýju bókinni er ljósprentun á
ljóðinu eins og Gunnar eldri
skrifaði það til konu sinnar,
myndir Gunnars yngri og þýðing
Helga Hálfdanarsonar. Hann
fylgir ekki í þýðingunni formi
frumgerðarinnar, sem er sonn-
etta af dýrustu gerð, kennd við
ítalska skáldið Petrarca, heldur
lætur hann stuðlasetningu koma í
stað rímsins á frummálinu. Ann-
ars væri hætt við að formið krefð-
ist of mikilla breytinga á efninu -
færi að yrkja sjálft.
„Ærin ástæða var til þess að yrkja
til ömmu minnar, Franziscu,
undir dýrasta hætti, þótt afi hafi
ekki vitað það þegar hann orti
sonnettusveiginn,“ segir Fra-
nzisca Gunnarsdóttir, sonardótt-
ir skáldsins, þegar við biðjum
hana að segja okkur frá þessu
ljóði.
„Hún átti eftir að vera stoð
hans og stytta til æviloka, og það
svo um munaði. Hún var það
Franzisca Gunnarsdóttir. Mynd:
Jim Smart
mikil manneskja að þegar afi hélt
framhjá henni og var kennt barn
fyrir vikið - sem reyndar voru
áhöld um hvort hann ætti eða
Knud Rasmussen, Grænlands-
farinn frægi - þá leyfði amma
konunni að fæða á heimilinu.
Barnið fæddist á eldhússborðinu
hennar ömmu!“
Nú var ljóðið ort og jafnvel
myndskreytt löngu fyrir þína tíð -
vissirðu af því í uppvextinum?
„Amma fékk handskrifaða og
myndskreytta bók með sonnettu-
sveignum að gjöf árið 1937 og
hún var ein af bókunum sem við
skoðuðum um hver einustu jól,
það var þáttur í jólahaldinu
heima hjá afa og ömmu. Afi ætl-
aði að gefa ljóðið út, en ég held
að útgáfan hafi tafist vegna þess
að hann ætlaði að reyna að þýða
það sjálfur.
Náið listrænt
samband
Myndirnar við ljóðið vitna um
óhemju náið listrænt samband
pabba og afa sem einnig kom
skýrt fram í myndunum við Fjal-
lkirkjuna. Þá las pabbi svo ræki-
lega milli línanna í lýsingum afa á
fólki sem engar myndir voru til af
og pabbi hafði aldrei séð, að það
var hægt að þekkja það af mynd-
unum. Gamalt fólk hafði sam-
band við afa og þótti með ólíkind-
um hvað myndirnar af þessum
persónum voru líkar fyrirmynd-
unum. Meðal annarra var þarna
mynd af móður afa sem fannst
hún ófríð og vildi aldrei láta taka
af sér mynd, en myndin sem
pabbi teiknaði af henni þótti
ótrúlega lík.
Þegar Fjallkirkjan kom út með
myndum pabba skrifaði
gagnrýnandi í danskt stórblað:
Gunnar Gunnarsson er Nordens
störste illustratör.“
Hvernig var samband afa þíns
og ömmu?
„Hún gerði alla drauma hans
að sínum. Þó að hún væri dönsk
þótti henni frá fyrstu kynnum
þeirra sjálfsagt að flytjast til ís-
lands af því að afi var haldinn
þessari miklu ættjarðarást, og
það var henni fagnaðarefni þegar
jörðin Skriðuklaustur í Fljótsdal
var föl og afi stóðst ekki mátið
lengur, enda Skriðuklaustur
næsta jörð við fæðingarbæ hans,
Valþjófsstað.
Allt frá upphafi hjónabandsins
höfðu þau gengið með þennan
draum að setjast að úti á landi, og
reyndar munaði minnstu að afi
keypti Viðey, Korpúlfsstaði og
einar tvær jarðir í Borgarfirði þau
vildu helst búa sem lengst frá
Reykjavík. En hann langaði mest
til að búa fyrir austan, í Fljótsdal.
Skriðuklaustur þótti líka ein-
hver albesta bújörð austanlands
og er sögufrægur staður fyrir
margt. Þar sátu m.a. sýslumenn-
irnir og feðgarnir Jens og Hans
Wium, og handan fljótsins aðrir

feðgar og sýslumenn, Þorsteinn
Pétursson og Pétur Þorsteinsson,
sem allir koma við sögu í Sunne-
vumálinu, þeim harmleik.
Nábýlið við sjónarsvið þess
máls kveikti áhuga afa á ýmsum
hliðum heimilisharmleikja, til
dæmis Sjöundaármálinu sem
hann skrifaði um í Svartfugli.
Ást ömmu minnar á afa var
mikil og hún helgaði honum alla
tilveru sína. Það varð ólýsanlegt
áfall fyrir hana þegar hann dó 21.
nóvember 1975, og þó var henni
efst í huga að þakka fyrir það að
hann skyldi ekki lifa hana. Það
hélt hún að hefði orðið honum
óbærilegt. Ást þeirra var gagn-
kvæm og sambandið á milli þeirra
afar náið. Fjölskyldurnar bjuggu
saman öll mín bernskuár en ég
minnist þess ekki að hafa nokk-
urn tíma heyrt óþægileg orð fara
á milli þeirra. Það var svo sjálf-
sagt að ég tók ekki eftir því fyrr en
löngu seinna.
Hún fylgdi honum svo ellefu
mánuðum síðar, 22. október
1976, og pabbi dó vorið eftir.
Honum stóð ævinlega stuggur af
tölunni þrettán, einkum ef þann
þrettánda bar upp á föstudag, og
þó var þrettán happatala í fjöl-
skyldunni. Hann dó föstudaginn
13. maí 1977.“
Nú hefur verið afráðið að á
Skriðuklaustri verði Lista- og
fræðimannsíbúð, veitt til árs í
senn frá og með haustinu í haust.
Fyrstur til að dvelja þar verður
Sveinn Skorri Höskuldsson pró-
fessor sem hefur lengi rannsakað
ævi og skáldskap Gunnars Gunn-
arssonar.
SA
Ein af myndum Gunnars Gunn-
arssonar yngri við Sonnettu-
sveiginn. I Ijóðinu slendur á
þessum stað: „Her vil vi sidde
Dagen lang og dvæle / med öjet
ved hver lille Enkelthed..."
Sjáandi á ystu nöf
Bríet Héðinsdóttir gerði leikgerð af Svart-
fugli
Bríet Héðinsdóttir leikstjóri
vann á sínum tíma leikgerð af
skáldsögu Gunnars Gunnars-
sonar, Svartfugli, sem byggð
er á Sjöundármorðunum
svokölluðu og sýnd var í Iðnó
við góðar undirtektir.
„Ég kynntist Gunnari Gunn-
arssyni aldrei, sá hann aðeins
einu sinni er hann kom niður í
Þjóðleikhús. Ég er þakklát fyrir
að hafa þó séð hann því mynd
hans stendur skýrt fyrir hug-
skotssjónum mínum. Hann var
orðinn háaldraður en bar mikla
persónu og frá honum stafaði
mikilli mildi og ljúfmennsku.
Af verkum hans hef ég ævin-
lega haft mest dálæti á Fjallkirkj-
unni og Svartfugli. Síðarnefndu
bókinni kynntist ég svo á nýjan
leik og með nýjum hætti við að
vinna upp úr henni tvenns konar
handrit til leikflutnings.
Tildrög þess voru þau að
leiklistardeiid ríkisútvarpsins fól
mér að gera útvarpsleikgerð af
Svartfugli og keypti hana af mér
en hefur aldrei látið taka hana
upp. En seinna vann ég leiksviðs-
gerð upp úr sama verki fyrir
Leikfélag Reykjavíkur sem flutt
var árið 1986. Sú leikgerð var
einnig flutt nú í vetur á Blöndu-
ósi.
Aðdáun mín á Svartfugli hefur
vaxið stöðugt við nánari kynni og
því lengur sem ég hef unnið að
þessu verki og hugsað um það.
Reyndar hefur Svartfugl þau ein-
kenni mikilla listaverka að þar
verða seint öll kurl komin til
grafar. Um það vorum við öll
sammála sem unnum að sýning-
unni í Iðnó um árið.
Allir lesendur Svartfugls kann-
ast við að þessi bók býr yfir mikl-
um seiði; undiraldan - vitund,
hugsun skáldsins um mannleg
Niðustaða Gunnars Gunnars-
sonar er að örlög allra manna
séu samofin og að okkur beri að
gæta bróður okkar, segir Bríet
Héðinsdóttir. Mynd - Jim Smart.
samskipti - gefur verkinu þennan
sérkennilega blæ af sorg bland-
inni beiskju og vorkunnsemi.
Fráleitt er að lesa Svartfugl ein-
göngu sem frásögn af gömlu
sakamáli eða ást í meinum. Öll
ytri atburðarásin hverfist kring-
um miklu stærri spurningar,
sammannlegar og eilífar - um
sekt mannsins og sakleysi, af-
stæði allrar sektar, en þó fyrst og
fremst um ábyrgð okkar gagnvart
náunganum og guði. Niðurstaða
séra Eyjólfs, bókarinnar, Gunn-
ars Gunnarssonar - að öríög allra
manna séu samofin og okkur beri
að gæta bróður okkar - er engin
auðfengin „lausn“ heldur reynsla
skálds sem hefur haft siðferðis-
þrek til að ganga fram á ystu nöf
og orðið bersýnn, sjáandi.
En hætt er við að hvers kyns
„túlkurí' eða útskýring mín á
„skilningi" mínum á verkinu
verði ekki annað en tilgerðarleg
flatneskja þegar ég reyni að gera
grein fyrir þessu svona í blaðavið-
tali.“
Ekki hneigður fyrir að berast á
Þorsteinn Ö. Stephensen leikari var góðkunningi Gunnars Gunnars-
sonar síðustu æviár skáldsins
„Það var alsett af lifandi og dauðum“
Rætt við Thor Vilhjálmsson rithöfund sem hefur nýlega lokið við að semja óperulíbrettó
úr skáldsögunni Vikivaki eftir Gunnar Gunnarsson
Thor Vilhjálmsson rithöf-
undur hefur nýlokið við að'
semja „libretto" byggt á
skáldsögu Gunnars Gunnars-
sonar, Vikivaka, fyrir óperu
sem samin er af Átla Heimi
Sveinssyni tónskáldi. Óperan
verður svo kvikmynduð fyrir
sjónvarp af finnska kvik-
myndagerðarmanninum
Hanno Heikinheimo.
Thor segir þetta hafa verið
mjög skemmtilegt verk en það
hafi verið unnið í náinni sam-
vinnu við Atla Heimi.
„Þetta er súrrealistísk drauga-
saga og ég hef reynt að túlka hana
af trúnaði og virðingu við Gunnar
Gunnarsson. Það verður samt
ekki hjá því komist að yrkja upp
söguna þannig að hún njóti sín á
nýju sviði. En það verður að
yrkja hinn nýja texta á grundvelli
verksins og af trúnaði við skáldið.
Síðan hef ég unnið textann í mjög
nánu samstarfi við Atla Heimi og
í því samstarfi hefur þurft að
skera textann niður þvf verkið á
að taka ákveðinn tfma f flutningi.
Það er harður húsbóndi tíminn.“
Thor segir að það megi túlka
Vikivaka á marga ólíka vegu.
„Þetta er svo margslungið verk
en mitt er ekki að taka ráð og
réttindi frá lesendum til þess að
túlka verkið á sinn máta. Það
geta vísindamenn gert.“
Hann tekur þó undir að það
megi túlka söguna sem glímu höf-
undar við skáldsagnapersónur
sínar.
„Öll skáld þurfa að glíma við
sína uppvakninga en þau verða
einnig að leyfa þeim að leika
hæfilega lausum hala, þó ekki svo
lausum að þeir fari út og suður og
taki öll ráð af höfundi.“
Thor segist fagna því að hann
skyldi hafa látið freistast til þess
að vinna þetta verk.
„Vikivaki var ekki aðgengileg
bók fyrir mig og mér fannst sein-
legt að ganga til þessa verks. En
fyrirhöfnin borgaði sig. Þegar ég
komst inn í bókina fór hún að
syngja og svella í mér.“
Hlýr en geðríkur
Thor var beðinn að segja frá
sínum fyrstu kynnum af Gunnari.
Þeir hittust í leiðangri að Laugar-
vatni en þar átti að kynna þrjá
öndvegislistamenn þjóðarinnar
fyrir skólafólki, þá Gunnar, Pál
Isólfsson og Jóhannes Kjarval.
Gunnar og Páll voru með í för en
Thor var kallaður til að flytja er-
indi um Kjarval.
„Þetta var á vegum fyrirtækis
sem kallaðist „List um landið".
Þetta var í eina skiptið sem ég var
kvaddur til þess að vinna eitthvað
á vegum þess fyrirtækis. Reyndar
hafði mér verið sagt að það ætti
að fara víða um landið með þessa
kynningu en það var svikið. Ég
hafði það þó upp úr þessu að ég
kynntist Gunnari Gunnarssyni,
sem mér þykja forréttindi og það
skapaðist vinátta á milli okkar
sem entist.
Það kom mér á óvart hvað
Gunnar var hlýr ir.aður og ljúfur.
Hann var stór maður og geðríkur
og ég veit að hann átti erfitt með
að láta hlut sinn, en mér var hann
ljúfur og mildur.“
Það er erfitt að ímynda sér ólík-
ari rithöfunda en þá Gunnar og
Thor. Gunnar er íslenski bónda-
sonurinn sem leggst í víking, fer
til Danmerkur og skrifar bækur
um íslenskt bændasamfélag á
dönsku, en Thor af mölinni í
Reykjavík með allan heiminn
sem sögusvið í bókum sínum sem
samdar eru á íslensku.
Allur heimurinn
undir
„Kannski eru allir stórir rithöf-
undar með allan heiminn undir. í
Fjallkirkjunni er allur heimurinn
undir þótt sögusviðið sé ísland. í
hinum smáa heimi býr stór
heimur. Mér finnst undravert að
sú náma með íslensku mannlífi og
íslands þúsund ár, sem Fjall-
kirkjan er, þessi óður til íslenskr-
ar náttúru, skuli hafa verið skrif-
uð á dönsku. Landið, birta þess
og myrkur, blíða og harka, veður
þess, stormar og ögurstund, grið,
mildi og grimmd. Það hefur
sennilega ekki verið metið að
fullu hversu risavaxið verk það
var Gunnari að skrifa þessa ís-
lensku þjóðlífslýsingu á dönsku
með þeim sársauka sem hefur
fylgt því að geta ekki samið þetta
verk og önnur bókmenntaverk á
íslensku. Það voru aðstæðurnar
sem neyddu hann til þess því það
var vonlaust að ætla sér að verða
rithöfundur á íslandi á þessum
árum.
Kannski hefur þetta þó orðið
Gunnari að ýmsu leyti til gæfu.
Honum tekst að kalla þennan
heim enn betur fram vegna þess-
ara andstæðna sem bættust við,
að þurfa að endurskapa þennan
heim á tungumáli sem var sniðið
að allt öðrum hugsanahætti og
geði en íslensk tunga. Öll þessi
hamslausa fyrirhöfn, fórnir og
erfiði hefur kannski gert Fjall-
kirkjuna að því mikla bók-
menntaverki sem hún er.
Svo kemur annar snillingur,
hæfilega ólíkur Gunnari, og hef-
ur fyrirhöfnina af því að yrkja
þessa bók aftur heim til íslands
og opna hana fyrir okkur, en þar
á ég auðvitað við Halldór Lax-
ness. Þessi samvinna er óskap-
lega fagurt og göfugt dæmi um
jötunefldan samleik tveggja
stórra manna.
Aldir sem
iðuðu af lífi
íslendingar hafa sennilega ekki
gert sér grein fyrir hversu fagra
og hljómmikla dönsku Gunnar
skrifaði. Ég hygg að með því að
skrifa sínar bækur á dönsku hafi,
Gunnar gert Dönum mikinn
greiða sem helst er hægt að bera
saman við ritstörf Heinesen á
dönsku.
Hitt er svo annað að geðfar
Gunnars var þannig, að I ellinni
fannst honum hann sjálfur þurfa
1« SfeA - MÖ0VKJMN RMMCtagur 19. maf 1999
Fjallkirkjan geymir margar aldir íslands sem stóðu
kyrrar á yfirborðinu, en stóðu samt aldrei kyrrar held-
ur iðuðu af: lífi, segir Thor Vilhjálmsson.
að snúa til eigin máls bókum sín-
um, sem hann hafði verið
neyddur til að skrifa á dönsku.
Sjálfur er ég svo handgenginn
þýðingu Halldórs frá æsku að
fyrir mér er hún hin eiginlega
Fjallkirkja, en vissulega virði ég
þrjósku Gunnars að þurfa að
snúa bókinni á sitt eigið mál. Þó
ég virði og skilji að Gunnar vildi
sitja og þýða eigin bækur á ís-
lensku harma ég að hann skyldi
ekki frekar hafa setið og skrifað
nýjar bækur.
Á því leikur ekki vafi að Gunn-
ar galt þess í vitund íslensku þjóð-
arinnar að hann skrifaði á dönsku
og sumir litu á hann sem svikara.
Þótt hann ynni stóra sigra er-
lendis voru íslendingar ekki al-
mennt stoltiraf þeim. íslendingar
sáu þó að sér og uppgötvuðu að
maðurinn hafði ekki svikið þjóð-
ina. Fyrst og mest var það Hall-
dóri Laxness að þakka þegar
hann opnaði þessa undursamlegu
bók, Fjallkirkjuna, fyrir okkur. í
minni vitund stendur Kirkjan á
fjallinu mjög sér á parti.
Þegar ég hugsa til kynna okkar
Gunnars og vináttu finnst mér
furðulegt að öld sé liðin frá fæð-
ingu hans. Þegar ég er með bók
einsog Fjallkirkjuna í höndunum
finnst mér það hinsvegar ekki
undarlegt. Fjallkirkjan er bók
sem geymir margar aldir íslands
sem stóðu kyrrar á yfirborðinu,
en stóðu samt aldrei kyrrar held-
ur iðuðu af lífi einsog á spjöldum
bókarinnar. Svo vitnað sé í Jónas
Hallgrímsson: „Það var alsett af
lifandi og dauðum“.“ _Sáf
„Ég kynntist Gunnari
Gunnarssyni of seint að mér
fannst. Að minnsta kosti mín
vegna,“ sagði Þorsteinn Ö.
Stephensen leikari þegar
hann var beðinn um að segja
frá því hvernig kynni hans og
Gunnars hófust, en þeir tveir
voru mjög nánir vinir síðustu
æviár Gunnars.
„Kynni okkar hófust í sam-
bandi við dagskrár sem við
tókum saman og fluttum í Þjóð-
leikhúsinu og útvarpinu á stóraf-
mælum Gunnars. Ég held ég
megi segja að sú dagskrá sem við
lögðum mesta vinnu í hafi verið
fyrir sjötugsafmæli hans. Þegar
við fluttum þessa dagskrá í Þjóð-
leikhúsinu, þá fann Gunnar í
fyrsta sinn til þessa sjúkleika fyrir
hjartanu og gat ekki verið við-
staddur flutninginn.
Þessi dagskrá er mér ákaflega
minnisstæð, fyrst og fremst vegna
þess að við vorum að fjalla þarna
um mikið skáldverk og skemmti-
legt, Fjallkirkjuna. Við Lárus
Pálsson, sem var mjög smekkvís
og góður leikhúsmaður, bjuggum
til leikdagskrá, sem Lárus
leikstýrði.
Við gerðum þetta í samvinnu
við Gunnar og það var sérstak-
lega þægilegt og skemmtilegt að
vinna með honum að þessu.
í sögunni koma fyrir tveir
strákar. Annar þeirra sem lék var
andskoti rogginn og kenndi hin-
um, sem var yngri að bölva, og
gerði það mjög myndarlega.
Þessi ungi var hinsvegar mikill
áhugamaður um knattspymu og
meðan við vorum að æfa varð
Mér þykir vænst um Fjallkirkjuna,
segir Þorsteinn Ö. Stephensen
leikari. Mynd Jim Smart
hann fyrir því að fótbrotna grey-
ið. Við urðum því að bera hann á
milli stólanna á leiksviðinu þegar
dagskráin var flutt.
Upp úr þessu urðum við Gunn-
ar ágætir kunningjar og áttum
fleiri verk saman en það er ekki
ástæða til að fara út 'í það.“
Hvernig maður var Gunnar?
„Mér fannst hann vera ákaf-
lega traustur og fastlyndur mað-
ur. Ég held að ég hafi rétt fyrir
mér í því að það mátti stundum
finna að hann var búinn að eiga
töluvert fjölbreytilega og erfiða
ævi en í þeim störfum sem hann
tók þátt í með okkur var hann
hlýr og þakklátur.“
Fannst Gunnari hann hafa ver-
ið metinn að verðleikum ú ís-
landi?
„Ég efast um það. Ég er hrædd-
ur um að hans verk séu ekki eins
þekkt og þau ættu að vera einsog
oft vill verða með verk manna
sem eru með skaplyndi Gunnars.
Hann var ekki að eðlisfari mikið
hneigður fyrir að berast á.“
En talaði hann um þetta?
„O nei. O nei.
Ég gluggaði í bókmenntasögur
núna nýlega þegar líða tók að
aldarafmælinu, til þess að sjá
hvernig um Gunnar var skrifað.
Ég var ánægður með að lesa kafl-
ann um Gunnar í bókmennta-
sögu Kristins E. Andréssonar.
Hann skrifar mest um Fjallkirkj-
una og virðist hafa metið Gunnar
að verðleikum. Kaflinn um
Gunnar er alveg sérlega vel gerð-
ur af Kristins hálfu og ég ræð
mönnum til að fletta honum
upp.“
Hvaða verk Gunnars þykir þér
vœnst um Porsteinn?
„Mér þykir nú vænst um Fjall-
kirkjuna enda hef ég mest lesið
hana og um hana fjallað. Ég las
hana snemma eftir að hún kom
út, fyrst á dönsku, og hún hefur
fylgt mér síðan.“
Gunnar skrifaði nokkur leikrit
en þau náðu ekki sömu almanna-
hylli og þekktustu skáldsögurnar
hans.
„Já hann skrifaði nokkur
leikrit og ég lét leika eitt þeirra í
útvarpinu. Það var greinilegt að
honum var ekki tamt, hvorki að
semja né starfa að leikíistarlegum
hliðum. Það var skáldsagan þar
sem hann kunni til verka.“
Að lokum Þorsteinn?
„Endurminningar mínar um
Gunnar Gunnarsson eru góðar.
Mér fannst hann sérlega hlýr og
þægilegur í viðkynningu.“
RMudagur 19. maf 1999 MÓBVIUMN - StöA 17