Dagblaðið Vísir - DV - 16.03.1996, Qupperneq 28

28
LAUGARDAGUR 16. MARS 1996
Ingunn Pétursdóttir, 16 ára, fékk heilablæðingu og lá á sjúkrahúsi í sjö vikur eftir árás vinkvenna sinna:
- í endurhæfingunni - gott ef hún kemst í skólann í haust, segir Pétur Sigurðsson, faðir hennar
„Ég svaraði Reykjavíkurradíói
um níuleytið og fékk þá fréttirnar
um árásina. Ég melti þetta með mér
í klukkutíma eða þangað til skip-
stjórinn kom upp. Hann var ekkert
að tvínóna við hlutina og keyrði
strax áleiðis í land. Svo talaði ég
ekkert um þetta fyrr en klukkan að
ganga þrjú. Þá voru menn farnir að
spá í það af hverju stýrimaður færi
ekki að sofa og þá bjó ég menn und-
ir það sem var í aðsigi. Það varð að
útskýra af hverju búið var að leggja
niður vinnu á skipinu," segir Pétur
Sigurðsson, 1. stýrimaður á Haraldi
Böðvarssyni frá Akranesi.
Pétur var á sjó og staddur 70-80
mílur úti i hafi þegar eiginkona
hans, Inga Dís Ingólfsdóttir, hringdi
í hann að morgni 20. janúar síðast-
liðinn og tilkynnti honum að íjórar
stúlkur hefðu ráðist á 16 ára dóttur
þeirra, Ingunni, og misþyrmt henni
svo illa að hún hefði verið flutt með
þyrlu á Sjúkrahús Reykjavíkur í
Fossvogi. Á sjúkrahúsinu komust
læknarnir að þeirri niðurstöðu að
það blæddi undir heilahimnuna og
drifu Ingunni strax í uppskurð.
Ingunn var í öndunarvél frá
fyrsta degi. Fjórum til fimm dögum
eftir uppskurðinn varð að færa
tenginguna við vélina og gerðu
læknarnir þá barkarskurð á henni,
meðal annars tfl að eiga hægara
með að sjúga upp slím vegna
lungnabólgu.
Ingunn var í tæpan hálfan mánuð
á gjörgæsludefld og tæpar átta vik-
ur í allt á spítalanum. Hún var út-
skrifuð af sjúkrahúsinu fimmtudag-
inn 7. mars en verður í endurhæf-
ingu á sjúkrahúsinu á Akranesi um
óákveðinn tíma.
Tilhæfulaus árás
DV fékk að heimsækja Pétur og
fjölskyldu hans upp á Akranes í
byrjun vikunnar til að ræða við þau
um árásina á Ingunni, sjúkrahús-
dvöl hennar og líðan núna, viðbrögð
kerfisins, forvarnir og fleira. Ing-
unn hafði útskrifast af sjúkrahús-
inu nokkrum dögum áður en við-
talið átti sér stað og Pétur var ný-
kominn úr túr. Þetta er fyrsta ítar-
lega viðtalið sem ijölskyldan veitir
eftir þessa tilhæfulausu árás og
myndirnar eru að sjálfsögðu fyrstu
myndirnar sem birtast eftir þennan
hræðilega atburð.
Það er erfitt að vera staddur úti á
sjó og fá þær fregnir sem Pétur fékk
að morgni 20. janúar. Hann segist
ekki hafa c,etað sagt skipsfélögum
sínum frá þessu strax en gerði það
þó eftir hádegið og þá fóru félagar
hans að undirbúa brottför hans í
land. Hannes Hafstein, bátur slysa-
varnadeildarinnar Sigurvonar, kom
á móti togaranum. Pétur klæddi sig
i flotgalla og var dreginn milli skipa
i fimm vindstigum. Hann var kom-
inn í land I Sandgerði um sjöleytið
um kvöldið og á sjúkrahúsið tO
mæðgnanna skömmu síðar.
Læknirinn var
farinn að sofa
Ingunn Ingólfsdóttir, 16 ára nem-
andi við Fjölbrautaskólann á Akra-
nesi, hitti vinkonur sínar á heima-
vist fjölbrautaskólans fóstudags-
kvöldið 19. janúar. Um kvöldið fór
Ingunn Pétursdóttir, 16 ára Akurnesingur, sem lá milli heims og helju á Sjúkrahúsi Reykjavíkur í Fossvogi eftir að
fjórar vinkonur hennar höfðu gengið í skrokk á henni í janúar, hefur útskrifast af sjúkrahúsinu og er komin heim til
sín. Ingunn er byrjuð í endurhæfingu á sjúkrahúsinu á Akranesi og vonast faðir hennar, Pétur Sigurðsson stýrimað-
ur, til þess að hún geti byrjað aftur í skólanum f haust. Ingunn er hér með föður sínum og móður, Ingu Dfs Ingólfs-
dóttur. DV-mynd GS
hún út að labba og um nóttina köO-
uðu tvær 15 ára gamlar vinkonur
hennar á hana bak við hús í mið-
bænum. Þar gengur fjórar stúlkur,
þar af ein tæplega 19 ára, í skrokk á
henni, alls þrisvar sinnum því að
Ingunn reyndi að flýja frá þeim. Að
lokum tókst henni það og fór á
sjúkrahúsið. Þar fékk hún einhverja
„skyndiþjónustu," eins og foreldrar
hennar orða það, var svo vísað frá
og fór því upp á heimavist tfl að
leggja sig. Síðar um nóttina leist
vinkonu Ingunnar ekkert á líðan
hennar og sótti Ingu Dís.
„Ég fór upp á heimavist og sá að
hún var ekki eins og hún átti að
vera, sjáöldrin voru misstór, hún
svaraði engu og lá hara í móki. Það
voru þama ungir drengir sem hjálp-
uðu mér að halda á henni út í bO og
svo fór ég með hana beint upp á
sjúkrahús," segir Inga Dís og neitar
því ekki að það hafi sest í sig kvíði
og spenna meðan hún hafi beðið eft-
ir lækninum þennan morgun þó að
hún hafi staðið eins og klettur,
brugðist rétt við og verið hin róleg-
asta aUan tímann.
Pétur bætir því við að á sjúkra-
húsinu á Akranesi hafi svarið í
fyrstu verið: „Læknirinn er farinn
að sofa“ en Inga Dís hafi ekki gefist
upp og krafist þess að fá að hitta
lækninn. Hann hafi komið eftir
nokkra stund og sent Ingunni þá á
sjúkrahús í Reykjavík. í fyrstu hafi
verið ætlunin að senda hana með
sjúkrabíl en hún hafl hætt að anda
og því hafi verið kallað á þyrlu í
snarhasti. Móðir hennar hafi svo
farið með.
Bað um
saltflögur
Á Sjúkrahúsi Reykjavíkur í Foss-
vogi kom í ljós að það blæddi undir
heOahimnuna á Ingunni. Hún var
strax drifin í uppskurð og svo látin
fara á gjörgæsludeOd. Þegar Pétur
kom í land um sjöleytið um kvöldið
fór hann strax upp á sjúkrahús og
hitti mæðgumar þar. Pétur og Inga
Dís voru svo fastagestir á gjörgæslu-
deOdinni meðan Ingunn lá þar á
milli þess sem Pétur skrapp öðru
hvoru upp á Skaga tO að líta eftir
hinum börnunum, Guðbjörgu, 12
ára, og Ingólfi, 9 ára. Þau voru þar í
umsjá vinkonu Ingu Dísar.
Ingunn var meðvitundarlaus í
nokkra daga eftir uppskurðinn. Eft-
ir að hún vaknaði var hún veiklu-
leg, máflaus og máttfarin. Smám
saman tókst foreldrum hennar og
hjúkrunarfólki þó að fá hana til að
tjá sig á táknmáli með neii og jái.
Mánudagskvöldið 5. febrúar tók
hún þeim framforum að biðja um
skriffæri og það fyrsta, sem hún
skrifaði niður og bað um, var salt-
flögur. Að sjálfsögðu var rokið fram
á gang til að ná í flögurnar.
Hristi höndina
Pétur segir að strax daginn eftir,
þriðjudaginn 6. febrúar, hafi Ingunn
spurt af hverju hún væri á sjúkra-
húsinu og hvað hún hefði verið
lengi en henni hafi ekki verið sagt
það strax. Tveimur dögum síðar
hafi hún verið farin að hvísla já og
nei og svo hafi orðaforðinn komið
smám saman. í vikulokin hafi henni
verið sagt frá árásinni og hvað hún
væri búin að vera lengi á sjúkrahús-
inu.
„Svo fóru hlutirnir að ganga
nokkuð hratt fyrir sig í nokkra
daga. Ég myndi segja að stærsti
áfanginn hafi verið þegar hún var
látin sitja uppi í rúminu þó hún
væri ekkert farin að tjá sig og var
beðin um að horfa á pabba sinn eða
mömmu sem sátu sitt hvorum meg-
in við rúmið. Maður fékk mikið
kikk út úr því að sjá að innviðirnir
voru í lagi og að hún var skýr. Lík-
amlegt form skiptir minna máli,“
segir Pétur og þau virðast vera sam-
mála um það hjónin.
„Ég man alltaf eftir því þegar ég
sagði já og nei á táknmáli, þá sögðu
hjúkrunarkonurnar alltaf: „Ingunn,
ég veit þú getur sagt já eða nei.
Segðu það bara.“ En ég svaraði
alltaf með hendinni og hristi hana
neitandi,“ bætir Ingunn við en fram
að þessu hefur hún setið hjá og
hlustað á viðtalið.
„Held að
megi segja"
Strax á gjörgæsludeildinni hófst
endurhæfingin og tæplega hálfum
mánuði eftir árásina var Ingunn
svo send af gjörgæsludeild á barna-
deild og um það leyti segir Pétur að
Þórir Ragnarsson heilaskurðlæknir
hafi mælt þessi ógleymanleg orð:
„Ég held að megi segja að hún sé úr
orðunum get, ætla, skal