Dagblaðið Vísir - DV - 04.01.1997, Qupperneq 13

13
r

I
1
I
I
i
I
i
B laugardagur 4. janúar 1997
Lenti í mótorhjólaslysi í Sandgerði og lamaðist frá brjósti og niður úr:
Þetta er ekkert annað en endurfæðing
- segir Keflvíkingurinn Jóhann Rúnar Kristjánsson sem vakið hefur hrifningu fyrir óbilandi baráttuvilja
DV, Suðumesjum:___________________
„Ég ætlaði bara að hrista þetta af
mér og láta beinin gróa og síðan að
drífa mig heim af sjúkrahúsinu. En
ég fékk alltaf betri skilning á meðan
á sjúkrahúsdvölinni stóð á því hvað
var að gerast. Þetta var eins og vond
martröð sem hefur breytt lífi mínu.
Þetta er ekkert annað en endurfæð-
ing, nema ég þarf ekki að læra að
borða. Ég bíð bara eftir kraftaverk-
inu. Ég væri ánægður með ein-
hverja framför, þó ekki væri nema
að geta hreyft litlu tá. Ég kem aldrei
til með að verða eins og ég var áður.
En þama úti er ljós í myrkrinu og
hvort ég muni einhvem tímann fá
bata verður tíminn einn að leiða í
ljós. Þetta er eitt stórt spumingar-
merki,“ sagði Keflvíkingurinn Jó-
hann Rúnar Kristjánsson í viðtali
við DV en hann lamaðist frá brjósti
og niður úr eftir mótorhjólaslys í
Sandgerði fyrir rúmum tveimúr
ámm.
„Ég hef fengið ótrúlegan stuðning
frá fjölskyldunni, vinum og ættingj-
um frá því slysið varð. Það er mjög
gott að eiga góða að. Ég sá það ekki
fyrr en eftir á hvað það er mikill og
stór þáttur. Ég var i fóstu sambandi
þegar ég lenti í slysinu og fékk frá
unnustunni mikinn og góðan stuðn-
ing. En okkar samband er búið í
dag.“
Jóhann Rúnar var tvítugur þegar
hann lenti í slysinu en hann var bú-
inn að vera tvö og hálft ár til sjós.
Hann var fyrst á Alberti Ólafssyni
og síðar á Tjaldi n frá Rifi. Honum
var sagt upp störfum vegna þess að
Tjaldur, sem var nýlegt skip, þurfti
að fara til Noregs í uppherslu.
Bauðst til að
bóna hjólið
„Eftir uppsögnina fór ég til Kefla-
víkur og var þar þegar vinur minn
tók kraftmikið mótorhjól upp í bíl
sem hann var að selja. Hann ætlaði
síðan að selja hjólið við fyrsta tæki-
færi. Þar sem ég var í fríi bauðst ég
t'l að þrífa og bóna hjólið. Hann
kom síðan hjólinu til mín. Ég sá þá
að lyklarnir voru í svissinum og
hjálmm-inn til staðar. Ég ákvað því
að kíkja í einn smárúnt út í Sand-
gerði og athuga hvaða bátar væm í
landi. Þetta var 3. maí, síðdegis á
þriðjudegi. Ég ók eftir stóm bryggj-
unni í Sandgerði og ætlaði að
beygja inn á planið þar sem vigtin
er en þar kemur bíll sem varð þess
valdandi að ég þurfti að beygja frá.
Ég lenti á umferðareyju og stökk
þar nokkra metra og við höggið
setti ég bensíngjöfina í botn í loftinu
og þegar ég lenti var allt í botni. Ég
hékk á hjólinu eins og súperman.
En hinum megin við umferðareyj-
vma var kyrrstæður vömbíll og
lenti ég með höfuðið á undan á
skjólborðinu á honum. Við höggið
brotnaði hálsliður, tveir hryggjar-
liðir, bæði viðbeinin, annað tví-
brotnaði, og vinstri öxlin. Við þetta
marðist mænan á tveimur stöðum
þar sem hryggjarliðimir eru og ein-
um stað þar sem hálsliðurinn er.“
Jóhann Rúnar segir að allir
spyrji sig hvort hann hafi verið á
mikilli ferð. Hann leggur mikla

áherslu á að svo hafi
ekki verið en þegar
hann ætlaði að taka um-
ræddu beygju var hann
í fyrsta gír.
Missti aldrei
meðvitund
„Ég missti aldrei
meðvitund og gerði mér
alveg grein fyrir því
sem var að gerast. Ég
var fyrst rúmliggjandi í
3 mánuði og gat ekkert
gert nema telja flugum-
ar í loftinu. Ég var svo
illa brotinn og lengi að
ná mér.“
Síðan tók við endur-
hæfing í tæpa 9 mánuði.
Það sést strax á Jóhanni
Rúnari að þar er maður
sem lætur ekki vor-
kenna sér. Hann er
mjög vel gefinn,
skemmtilegur og ákveð-
inn að takast á við lífið
og framtíðina. En þótt
aðeins séu rúm tvö ár
frá því slysið varð hefur
Jóhann Rúnar komið
sér upp íbúð í Keflavík
og á sinn eigin bíl og
kemst ferða sinna hjálp-
arlaust. Þá vinnur hann
hörðum höndum að
upplýsingahandbók sjó-
manna til að hafa um
borð í skipum. Störf Jó-
hanns hafa vakið geysi-
lega mikla athygli og
hrifhingu. Hann starfar
í hlutastarfi hjá sjó-
mannadeild Verkalýðs-
félags- og sjómannafé-
lags Keflavíkur og ná-
grennis.
Vinnur að
pplýsinga-
handbok sjo-
manna
„Eftir að ég var kom-
inn heim byrjaði ég að
þvælast hér um og
reyndi að finna eitthvað
til að hafa fyrir stafhi
þegar ég vaknaði á
morgnana. Hugmyndin
að upplýsingahandbók
sjómanna var alltaf fyr-
ir hendi en það vantaði
einhvem til að fram-
kvæma hana svo ég
skellti mér í verkefhið.
Ég raða inn í möppuna
meðal annars lögum og reglum sem
varða sjómenn, öllum gögnum um
lífeyrissjóði, kjarasamninga, yfirliti
yfir fiskverð i hverjum mánuði og
svo ýmislegu efni sem tengist ein-
stökum félögum, svo sem um orlofs-
hús. Ég fann það þegar ég var til
sjós hvað það gæti verið þægilegt að
grípa í allar upplýsingar réttar á
einum stað en áður voru allir með
sína útgáfu af málunum sem komu
upp um borð. Ég byggi möppuna á
minni eigin reynslu og reyni að
Jóhann Rúnar Kristjánsson fer flestra sinna ferfia
komast á milli húsa.
vera í sambandi við sjómenn og
hafa bókina aðgengilega. Þetta er
ekki bók sem rennur úr gildi því
henni verður viðhaldið með nýjum
upplýsingum hverju sinni. Ég þarf
alltaf að vera vakandi fyrfr nýjum
hugmyndum í bókina. Það er alveg
lygilegt hvað það fer mikill tími í
hana og er ég hér oft fram eftir degi.
Ég hef þá eitthvað til að rífa mig á
fætur á morgnana.“
Jóhann segist ekki ætla að vera
heima og lesa. Það sé ekki fýrir
á hjólastól og hefur sérbúinn bíl til umráfia til afi
DV-mynd ÆMK
hann og hann sé ekki mikið fyrir að
vera kyrr. Hann hefur þegar gert
um 20 upplýsingahandbækur fyrir
félagið. Þær fara í báta til sjómanna
sem eru skráðir í Keflavík og ná-
grenni. Þá hefur hann sent 15 möpp-
ur til Vélstjóra- og sjómannafélags
Grindavíkur. Handbækur eru í
vinnslu fyrir Verkalýðsfélag Norð-
fjaröar, félagið á Þórshöfh hefúr
pantað og fleiri félög hafa áhuga og
haft samband.
„Þetta er mjög skemmtilegt starf
af því að ég var sjómað-
ur sjálfur. Ég hef gaman
af þessu þótt ég sé ekki
uppi á dekki eða að
henda út línu. Með
vinnunni við bókina
tengist ég sjómennsk-
unni áfram. Að starfa
við upplýsingahandbók-
ina hefur gefið mér al-
veg heilmikið.“
Jóhann Rúnar er son-
ur Kristjáns Gunnars-
sonar, formanns Verka-
lýðs- og sjómannafélags
Keflavíkur, og Guðrún-
ar Jóhannsdóttur. Hann
hefúr fylgst töluvert
með störfum foður síns í
gegnum árin og eftir
slysið. Án efa hefur
hann lært mikið af hon-
um enda sinnir Kristján
gífurlega mörgum mál-
um.
Báðum megin
við borðið
„Nú er ég búinn að
vera báðum megin við
borðið. Ég er búinn að
vera úti í hinu stóra
þjóðfélagi og svo þess-
um litla hópi mænu-
skaddaðra sem eru
bundnir við hjólastól.
Þetta er alveg svart og
hvítt. Það er alveg ótrú-
legt að vera búinn að sjá
og kynnast báðum þess-
um hliðum í lífinu. Fólk
eins og ég, sem er bund-
ið í hjólastól, á virkilega
erfitt með að komast
leiðar sinna. Það er til
fólk sem kemst allra
ferða sinna en stoppar
alltaf á því hve lélegt að-
gengi er víða hér á ís-
landi. Ég mun berjast og
tala um það þangað til
það verður bætt. Ég er
búinn að upplifa þessa
reynslu og stoppa á
mörgum hindrunum. Ég
er ekki sú týpa að ég
vilji láta halda á mér
upp eða niður einhverj-
ar tröppur og láta bera
hjólastólinn. Ég vil kom-
ast þetta sjálfúr.“
Eitthvað gott á
eftir að gerast
Jóhann Rúnar hugsar
bara mn einn dag í einu
og segist vakna hvem
morgun og fara fram úr.
„Það blundar alltaf í manni að
eitthvað gott eigi eftir að gerast fyr-
ir mig. Þróunin er orðin það hröð
og aldrei að vita. Ég hef sigrast á
þeim stóra þætti að vera ósjálf-
bjarga og búinn að klífa hátt fjall frá
því að slysið varð og fyrsta hugsun-
in sem kemur upp í huga minn er
að halda áfram. En ég tek þessu eins
og það er í dag og verður á morg-
un,“ sagði Jóhann Rúnar Kristjáns-
son.
-ÆMK
\

LANGUR LAUGARDAGUR
Á LAUGAVEGI OG í NÁGRENNI!