Dagblaðið Vísir - DV - 18.04.1998, Blaðsíða 28

28
LAUGARDAGUR 18. APRÍL 1998 13
^þkamál
þess að hika skaut hann Holger til
bana. Holger fékk kúluna í hjarta-
stað og dó samstundis. Stór schafer-
hundur á heimilinu hugðist verja
það en þá skaut Ruppert hundinn.
Lá við öðru morði
Er hér var komið sögu fór Renate,
sem var í íbúðinni, fram að dyrum.
Er Ruppert gerði sig líklegan til að
skjóta hana líka stökk hún á hann í
örvæntingu sinni, því hún taldi það
eina ráðið til að bjarga sér. Hún
þreif um byssuna og hófust nú átök.
Á einhvem hátt, sem vart hefur
fengist fullskýrður, tókst Renate að
koma í veg fyrir að Ruppert gæti
skotið hana. Hún sleppti ekki byss-
unni og hélt enn um hana þegar lög-
reglan kom, en fólk í næstu íbúð
hafði þegar í stað gert aðvart um
skothríðina. Og þar eð næsti lög-
reglubíll var á næsta leiti tókst að
yfirbuga Ruppert áður en hann gat
látið verða alvöm úr því að skjóta
vinkonu sína.
Þótti standa sig vel
Þegar tekist hafði að koma járn-
um á Ruppert og Renate Dopke gat
loks tjáð sig um það sem gerst hafði
hældu lögregluþjónarnir henni fyrir
hugrekki og snarræði.
„Ég barðist fyrir lífinu,“ sagði
hún þá. Og þau orð endurtók hún
síðar við yfirheyrsl-
ur. Þar kom aðdrag-
andinn að morði Hol-
^* gers vel fram. Frá
upphafi var því ljóst
að hinn ákærði yrði sekur fund-
inn. Engum vörnum yrði við kom-
ið. Og svo fór. Hann fékk tólf ára
fangelsisdóm fyrir morð og tilraun
til morðs.
Það fór lítið fyrir Michael Rupp-
ert í fangelsinu. Hann hagaði sér
vel og þegar átta ár voru liðin sótti
hann um reynslulausn og fékk
hana, fyrst og fremst vegna þess að
hegðun hans þótti góð. Og daginn
sem hann var látinn laus hélt hann
heim til foreldra sinna til þess að
eiga með þeim góða stund. Þá vissi
hann ekki að þessi fyrsti dagur
frelsis hans yrði síðasti dagur ævi
hans. Hann var ekki að hugsa um
reiðileg orð Horst Klos í réttinum
átta árum áður.
Ráttlæti í eigin huga
Því verður eins farið með réttar-
höldin yfir Horst og Rudi Klos og
réttarhöldin yfir Ruppert fyrir rúm-
um átta áram að enginn velkist í
vafa um hvemig þeim lyktar, enda
hafa sakborningarnir þegar játað á
sig morðið. Spurningin er þvi að-
eins hve langan tíma tekur að finna
þá feðga seka. En það hafa vaknað
ýmsar spumingar og blöð hafa fjall-
að um málið.
Hefnd lögreglumanns er ætíð
fréttaefni, ekki síst þegar henni er
komið fram með morði. Viðbrögð
yfirmanna Horst við yfirlýsingum
hans um að hann myndi drepa
Michael Ruppert hafa verið dregin
fram í dagsljósið og þykir ljóst að
þeir sem sett höfðu hann óvopnað-
an til skrifstofustarfa og komu
honum síðan á eftirlaun yrðu ekki
sakaðir um að hafa bmgðist
skyldu sinni. Engum yrði um það
kennt hvernig farið hafði nema
Horst Klos sjálfum og syni hans,
Rudi, þótt ljóst megi vera að Rudi
sé ekki sá sem lagt hafi á ráðin um
morðið á Ruppert.
Réttarhöldin eru ekki hafin enn.
En allir eru sammála um að Horst
Klos fái langan fangelsisdóm og
Rudi Klos fái sömuleiðis dóm. En
Horst virðist standa á sama um
hvað hans bíður. Hann hefur endur-
tekið fyrri orð sín: „Nú hef ég loks
fundið frið.“
Horst Klos stóð nokkuð frá snotm
húsi við Giessen-stræti í Heiden-
heim í Þýskalandi. Við hlið hans
var elsti sonur hans, Rudi. Þeir
höfðu leitað í skuggann af tré til
þess að láta sem minnst á sér bera.
Þarna höfðu þeir staðið í klukku-
tíma, en það var ekkert fararsnið á
þeim. Þeir voru að bíða eftir manni
sem var inni í húsinu. Hann hlyti
láta hann ganga með byssu. Því var
ákveðið að hann hætti að sinna þvi
starfi sem hann hafði gegnt. Þess í
stað skyldi hann gerast skrifstofu-
maður. Þá yrði byssan af honum
tekin, svo hann fremdi að minnsta
kosti ekki neitt voðaverk með lög-
regluskammbyssu. En Horst dugði
illa til skrifstofustarfanna. Eftir
nokkurn tíma þótti ljóst að þau ættu
Þeir feðgar beygðu sig svo enn
minna bæri á þeim. Út gekk morð-
inginn og að rauðum bil.
Vitni lýsti þvi sem næst gerðist á
þennan hátt: „Ég sá tvo menn ráð-
ast á þann þriðja og slá hann svo
illa að honum blæddi. Síðan hrintu
þeir honum inn í sendibíl sem var
ekið á brott á miklum hraða. Ég
náði bílnúmerinu.“
Það var fyrst daginn eftir að lög-
reglan hóf leit að Michael Ruppert.
Þá hringdu foreldrar hans á lög-
reglustöð og tilkynntu hvarf hans.
En eftir að leitin hófst gekk hún
hratt fyrir sig. Bílnúmerið vísaði
strax á Horst Klos. Lögreglumenn
héldu heim til þeirra og þar voru
feðgarnir handteknir. Báðir játuðu
þegar í stað að bera ábyrgð á hvarfi
Rupperts.
Michael Ruppert, með gleraugun, á leið í réttarsalinn. Innfellda myndin er
einnig af honum.
að koma út fyrr eða síðar. Þá myndi
stund hefndarinnar renna upp.
Átta ára bið
Horst Klos var lögregluþjónn á
eftirlaunum. Að vísu var hann að-
eins fimmtíu og þriggja ára og því
ekki kominn á venjulegan eftir-
launaaldur, en yfirmenn hann
höfðu ekki séð önnur ráð en setja
hann á þau. Því réð atburður átta
ámm áður. Þá var Holger, yngsti
sonur hans, skotinn til bana, aðeins
átján ára. Og það var einmitt morð-
ingi hans, Michael Ruppert, sem
þeir feðgar biðu nú eftir. Hann var í
húsinu sem þeir biðu við. Þar var
hann að ræða við foreldra sína.
Þetta var fyrsti dagur Rupperts sem
frjáls maður. En það skyldi líka
verða hans síðasti dagur. Það ætl-
uðu þeir Klos- feðgar að tryggja.
Daginn sem Ruppert fékk dóminn
fyrir morðið á Holger sór Horst
Klos þess dýran eið að hefna sonar
síns. Þegar dómsorðið var upp kveð-
ið reis hann á fætur i réttarsalnum
og hrópaði: „Ég drep hann.“ Og nú
var stund hefndarinnar að renna
upp.
Vandræði í vinnunni
Lögregluþjónar eiga öðrum frem-
ur að halda lögin. Um það eru víst
flestir sammála. Það vakti þvi at-
hygli þegar það fréttist á vinnustað
Horst að hann hefði lýst því yfir í
réttarsalnum að hann hygðist drepa
morðingja sonar síns. Sumir litu að
visu þannig á að þar hefði verið um
merkingarlaus orð aö ræða, sögð í
uppnámi eftir mikla sorg. En Horst
endurtók síðar þessi ummæli sín
hvað eftir annað, þar á meðal á
vinnustað. Yfirmenn hans fengu
áhyggjur og fannst ábyrgðarhluti að
á engan hátt við hann. En þar eð
hann hafði ekki brotiö af sér í starfi
á þann hátt að varðað gæti brott-
rekstur tóku yfirmenn hans þá
ákvörðun að setja hann á eftirlaun.
Og eftir það gafst Horst Klos meiri
tími en áður til að íhuga á hvern
hátt hann myndi hefna morðs sonar
síns.
Þessa mynd af Holger á vélhjóli setti
hans.
Við húsið
Þeir Klos-feðgar höfðu hægt um
sig í skugga trjánna við húsið við
Giessen-stræti. Það var ekki neina
óþolinmæði á þeim að sjá. Horst
hafði líka beðið í átta ár. Hverju
skipti einn klukkutími til viðbótar?
Skyndilega opnuðust útidymar.
I kjallaranum
Horst var að því spurður hvar
hinn horfni væri. Hann svaraði því
til að hann væri í kjallaranum. í
fyrstu var talið að hann væri þar
fangi, en þegar leitað var þar kom í
ljós hvers kyns var. Michel Ruppert
hafði verið myrtur. Stunginn með
hnífi i hjartastað.
Horst var handtekinn og beðinn
að lýsa því sem gerst hafði. Hann
sagði þá að hann hefði ákveðið átta
ámm áður að hefna sonar síns, Hol-
gers. Hann lýsti svo árásinni á
Ruppert fyrir framan hús
foreldra hans og sagði að
þegar þeir Rudi hefðu verið
búnir að koma honum inn í
sendibílinn hefðu þeir ekið
með hann að heimili þeirra.
Þar hefðu þeir leitt hann niður í
kjallara.
„Við vorum búnir að grafa gröf-
ina þar. Þegar hann sá hana vissi
hann að komið var að endalokunum
og féll gersamlega saman. Ég held
að hann hafi misst meðvitund, en á
þessu stigi málsins gerðist allt svo
hratt að ég á i erfiðleikum með aö
lýsa því nákvæmlega. Ég man þó að
sonur minn tók hann taki aftan frá
en ég kom síðan framan að honum
með hnifinn og stakk hann i hjarta-
stað. Hann dó samstundis. Og nú
hef ég loksins fundið frið. Þið megið
gera við mig það sem þið viljið.“
Átök í dyrum
En hver veir i raun aðdragandinn
að þessu hefndarmorði? Hvers
vegna hafði Hol-
ger Klos verið
myrtur, aðeins
átján ára? Sagan
er á þá leið að
Michael Ruppert
hafði gengið ber-
serksgang vegna
sambands vin-
konu sinnar,
Renate Dopke,
sem var þá tutt-
ugu og átta ára
eins og hann
sjálfur, og Hol-
gers sem var tíu
árum yngri.
Þegar Ruppert
komst að því að
Renate var farin
að vera með Hol-
ger fannst hon-
um hann ekki á
nokkurn hátt
geta sætt sig við
faðir hans á leiöi það. Og eina ráð-
ið sem honum
fannst til greina
koma svo hann gæti rétt hlut sinn
var að myrða Holger. Hann hélt því
heim til hans, en þá var Renate þar
fyrir.
Ruppert hringdi dyrabjöllunni.
Holger kom til dyra. Komumaður
hikaði ekki. Hann var búinn að
taka sér í hönd skammbyssuna sem
hann hafði falið innan klæða og án