Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1999, Blaðsíða 22

LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1999
Carrie Binns var kennslukona og
hæglát i meira lagi en þennan morg-
un átti hún eftir að komast í meira
uppnám en hún hafði nokkru sinni
átt von á. Aðdragandinn var sak-
leysislegur. Hún ætlaði að fá sér
kaffisopa en komst að því að
sykurkarið hennar var orðið
tómt. Er hún ætlaði að fylia það
sá hún að sykurpokinn var líka
tómur. Þar eð hún var búin að
kaupa inn fyrir daginn ákvað
hún að fara til grannkonu
sinnar, Margaret Haizlip, og
biðja hana að lána sér smá-
vegis sykur.
Stutt var yfir til frú
Haizlip. Carrie Binns barði
að dyrum hjá henni en fékk
ekki svar. Hana grunaöi að
hin sjötíu og sjö ára kona
hefði ekki heyrt bankið og
tók í huröarhúninn.
Hurðin reyndist ólæst.
Carrie gekk inn. í fyrstu
sá hún gömlu konuna
hvergi en þegar hún
gekk inn í svefnher-
bergið blasti við henni
sjón sem fékk hana til
að reka upp hátt
skelfingaróp. Á gólf-
inu lá frú Haizlip,
illa leikin, blóöug og ljóst
var að hún væri ekki lengur
þessa heims. Eftir að hafa jafh-
að sig eilítið gerði Carrie
Binns lögreglunni aðvart.
verið litið út um gluggann hjá sér
og séð einhvern reyna að stela
bílnum. Hún hefði hugsanlega
reynt að hrekja þjófinn burt en
hann þá elt hana inn í húsið þar
sem átök hefðu hafist og þeim
lyktað á þann hátt sem að-
koma frú
augu rannsóknarmanna beindust
nú að og vakti mesta furðu var
pylsuendi sem fannst í eldhúsinu.
Innihald ísskápsins hafði verið
skoðað og þar hafði ekki verið
margt, ef frá er talinn pylsupakki.
Hann hafði verið opnaður. Og við
það var í sjálfu sér ekkert athuga-
vert. En þegar ísskápurinn var
færður til kom í ljós
saman við bitiö í pylsuendanum.
Morðið hafði verið framið í febrúar
og þegar komið var fram í mars hafði
morðinginn ekki fundist. Rannsókn-
arlögreglumennimir voru því orðnir
býsna vonlausir um að hinn seki
fyndist. Og ástæðan til morðsins var
eins óljós og fyrr. í raun var
ekki hægt að útiloka að
einhvers konar
Tannaförin
Rannsóknarlögreglumenn
og tæknideildarmenn í
Dade-sýslu í Flórída gerðu
sér strax grein fyrir því að
frú Haizlip hafði orðið fyr-
ir óvenju grimmilegri
árás. Hún hafði verið bar-
in, átta af rifjum hennar
voru brotin og hún var
með höfuðáverka. Þá
hafði snúru á strokjámi
verið brugðiö um háls
hennar og hert að. Höf-
uðáverkinn var greini-
lega eftir strokjámið.
En það sem vakti
mesta furðu var sár á
ööru lærinu. Lítill
vafi virtist leika á að
það væri bitsár.
Réttarlæknir og
tannlæknir skoð-
uðu sárið á lærinu
og komust að
þeirri niðurstöðu
að það væri eftir
gervitanngarð. í
fyrstu var talið
að frú Haizlip
kynni að hafa
misst efri
gervitanngarð
Jatningin
Bltfarlö i
Pysuendanum.
frú Haizj'P
Leit var nú hafin að Stéwart. Hann
fannst þó hvergi, en loks tókst að
finna mann sem gat skýrt frá því að
hinn éftirlýsti hefði farið til Palm
Beach þar sem hann hefði fengið sér
starf á veitingahúsi.
Næsta skref fúlltrúanna var að fara
til Palm Beach. Þar var rætt við eig-
endur og starfsfólk margra veitinga-
húsa og þar kom að það rétta fannst.
Eigandi þess kannaðist við manninn
sem leitað var en sagði að hann væri
hættur störfum.
A Palm Beach tókst hins vegar
að fá rnn það upplýsingar að
Stewart hefði farið til Columbia í
Suður-Karólínu. Þar fannst
hann svo og var færður til
Flórída.
Rannsóknarlögreglan bar
nú saman fingraför Stewarts
við þau sem fundist höfðu í
húsinu. Nokkur þeirra
reyndust af honum en þar
eð hann hafði verið kunn-
ugur frú Haizlip og hafði
heimsótt hana nokkrmn
sinnum áður þóttu þau ekki
geta sannað sekt hans. Og
sama væri að segja um
langa, ljósa hárið sem fannst
í teppinu. Það hefði getað
dottið á gólfið í fyrri heim-
sókn.
Það var því aðeins eitt
sem gat fellt Stewart,
tannaförin. Hann var lát-
inn bíta í mjúkt efni eins
og það sem tannlæknar
nota við mótagerð og þeg-
ar fórin í því voru borin
saman við bitið í pyslu-
endanum og bitfarið í
læri frú Haizlip reynd-
ust þau hin sömu.
Eftir að Stewart
hafði verið gerö grein
fyrir samanburði bit-
faranna játaði hann á
sig morðið og gerði
grein fyrir aðdrag-
anda þess.
Sagan
Stewart skýrði
nú svo frá að um-
ræddan morgun
hefði hann veriö á
gangi skammt frá
húsi frú Haizlip.
Hún hefði séð til
hans, kallað í
hann og spurt
hvort hún mætti
ekki bjóða hon-
um morgunmat.
Hann sagðist
hafa þegið það
en þegar hann
Hann féll á bitinu
sinn úr sér og hann hefði fyrir til-
viljun valdið sárinu. Það kynni að
hafa gerst í átökunum við morðingj-
ann. En skoðun á tanngarði hennar
og bitsárinu leiddi í ljós að hann
kom ekki við sögu. Ljóst var því að
morðinginn sem lögreglan leitaði
hafði bitið fómarlamb sitt í lærið.
Fáar vísbendingar
Það fór ekki fram hjá lögreglu-
fulltrúunum sem rannsökuðu
morðið að ekkert benti til þess að
brotist hefði verið inn í hús frú
Haizlip. Þar virtist allt á sínum
stað. Það leit aftur út fyrir að ein-
hver hefði reynt að stela bO gömlu
konunnar. Vélarhlífinni hafði ver-
ið lyft upp og á rafmagnsleiðslum
mátti sjá að einhver hafði reynt að
tengja „fram hjá“ og ræsa bilinn
en það hafði þó greinilega ekki tek-
ist.
Ein hugmyndanna sem fram
komu var sú að frú Haizlip hefði
Binns hafði leitt í ljós.
Þetta voru einu vísbendingamar
sem lögreglan hafði til að upplýsa
þetta morð sem hafði verið framið
að morgni 23. febrúar 1989. Það varð
þó íhugunarefni að það hafði verið
framið að morgni, því frú Haizlip
var þekkt fyrir að fara snemma á
fætur og opna glugga til að láta
morgunblæinn bera hreint loft inn í
húsið eftir nóttina.
Pylsan
Er hér var komið leit ekki vel út
með að takast myndi að upplýsa
hver bar ábyrgð á morðinu. Tækni-
menn ákváðu því að rannsaka vett-
vanginn enn á ný og huga að öllu
sem hugsanlega gæti hafa komið við
sögu. Öll fingraför sem fúndust
vora tekin og hver ferþumlungur
gólfteppanna skoðaður. Það leiddi
til þess að í einu þeirra fannst langt,
ljóst hár. Þaö var greinilega ekki
hár af höfði frú Haizlip. En það sem
pylsuendi sem fleygt hafði verið aft-
ur fyrir hann. 1 honum vom greini-
lega tannaför.
Pylsuendinn var sendur á rann-
sóknarstofu þar sem ffam fór smá-
sjárrannsókn. Hún sýndi svo ekki
varð um villst aö förin vom ekki
eftir frú Haizlip. Á einum stað var
bil, en það táknaði að þann sem bit-
ið hafði í pylsuna vantaði eina tönn.
Leitin byrjar
Enn frekari skoðun tæknimanna á
vettvangi glæpsins bar ekki árangur.
Ekkert nýtt kom fram. Það var því
ljóst að ætti að upplýsa morðið yrði að
byggja á því sem nú lá fyrir, að
minnsta kosti þangað til og ef aðrar
visbendingar fyndust. Var því hafm
leit að öllum þeim sem sést höfðu á
ferð í hverfinu á þeim tíma er morðið
var framið. Margir vom teknir til yf-
irheyrslu og hver og einn einasti sem
hugsanlega var talinn geta hafa kom-
ið við sögu var beðinn að gefa tanna-
för. Engin þeirra komu þó heim og
tök hefðu orðið við rannsóknina eða
að fulltrúum og tæknimönnum hefði
sést yfir eitthvað og ástæðan væri sú
að það væri svo augljóst að enginn
teldi það skoðunar virði. Hvers vegna
hafði morðinginn opnað vélarhlif bíls-
ins, bitið í pylsu og hent enda hennar
á bak við ísskáp en ekki tekið nein
verðmæti úr húsinu? Var ef til vill
um að ræða vísvitandi tilraun til að
afvegaleiða lögregluna?
Ábendingin
Er nokkuð langt var liðið á mars-
mánuð handtók lögreglan í Dade-sýslu
ungt par með fikniefni í fórum sínum.
Við yfirheyrslu sagðist unga fólkið
hafa heyrt að Roy nokkur Stewart
hefði þekkt frú Haizlip. Sagði stúlkan
að sér hefði verið sagt að hann tengd-
ist morðinu á einhvern hátt. Reyndar
hefði Stewart sjálfur sagt sér að hann
hefði þekkt hana. Ekki hafði hann þó
farið nánar út í hve náin þau kynni
hefðu verið.
hefði setið um hríð við morgunverð-
arborðið hefði hann séð úr sem
hann hefði reynt aö stela. Frú
Haizlip hefði séð til sín, reiðst og
slegið sig. Til átaka hefði komið og
þeim lyktað á þann hátt sem raun
bar vitni. Hann sagðist hins vegar
viss að gamla konan hefði enn verið
á lífi þegar hann hefði farið. Það
vora hins vegar ekki taldar miklar
málsbætur, því hann gerði engum
aðvart.
Ákæra var gefin út í málinu en
hvorki fyrir réttarhöldin né meðan
þau stóðu gat sakbomingurinn gef-
ið neina skýringu á því hvers vegna
hann hafði bitið fómarlamb sitt.
Það vora hins vegar bitförin sem
felldu hann, eins og fyrr segir, og
eftir að kviðdómur hafði fundið
hann sekan dæmdi dómarinn hann
til lífláts. Hann var fluttur á dauða-
deild ríkisfangelsisins þar sem
hann bíður nú aftöku.