Dagblaðið Vísir - DV - 01.04.1999, Blaðsíða 60

m myndbönd
K -k
MVHlBim
GAGNRYNI
Wishmaster:
Ógnvænleg andhverfa
Alladíns í#-
★i Upphafsatriði myndarinnar á að gerast í
Persíu á tólftu öld. Illur andi, Djinn, fer hamíorum og nærstaddir láta
lífið með hryllilegum hætti. Klerkur nokkur sigrar hann þó og lokar
inn í gimsteini sem síðar er komið fyrir í styttu. Þá víkur sögunni til
Bandaríkja samtímans þar sem fornleifafræðingur einn bíður hennar.
Ekki tekst betur til en svo að þegar verið er að flytja styttuna frá borði
fellur hún til jarðar og brotnar. Gimsteinninn hrekkur í burtu og
skiptir nokkrum sinnum um hendur þar til Alexandra (Tammy
Lauren) fær hann til rannsóknar. Hún vekur andann óvart til lífsins
og brátt taka ógurlegur atburðir að gerast allt í kringum hana.
Wishmaster býr yfir mörgum ágætum hugmyndum og sjálf sagan er
að mörgu leyti áhugaverð. Það dugir þó ekki alltaf til að góð mynd verði
úr, sérstaklega virðist sambandið á milli áhugaverðar frásagnar og góðr-
ar kvikmyndar fahvalt í hryUingsmyndum. Kemur þar a.m.k. tvennt tU.
Afskaplega erfitt er að gera fjarstæðukennda atburði áhrifamikla í
myndrænni útfærslu og tU framleiðslu hryllingsmynda er oftar en ekki
úr takmörkuðu fjármagni að moða. Þessir annmarkar sjást á Wishmast-
er sem þó er fjarri því að vera alslæm.
Útgefandi: SAM-myndbönd. Leikstjóri: Robert Kurtzman. Aðalhlutverk:
Tammy Lauren, Andrew Divoff, og Chris Lemmon. Bandarísk, 1997.
Lengd: 87 mín. Bönnuð innan 16. -bæn
Voices from a Locked Room:
Listamenn og gagnrýnendur
★★i hryUingur - ein og hálf stjamaPhUip Hes-
eltine er afskaplega fágaður tónlistargagnrýnandi
á þriðja áratug aldarinnar. Hann er mikUsmetinn
nema hvað hann virðist láta aUar siðferðislegar
hömlur lönd og leið er hann fjaUar um verk tón-
skáldsins Peters Warlocks. Hann finnur þeim aUt
tU foráttu og með vaxandi vinsældum þeirra þyk-
ir honum að sér vegið. Warlock er þó enginn ró-
lyndismaður og svarar gagnrýni Heseltines með
ofbeldishótunum. Inn í deilur þessara tveggja ólíku manna, sem aldrei
hafa hist, blandast söngkonan LUy Buxton. Hún kynnist þeim báðum
og á vægast sagt erfitt með að velja á mUli þeirra.
Ég skal játa það fúslega að ég þekki lítt til tónskáldsins Warlocks (hvað
þá gagnrýnandans Heseltines) og get því lítt dæmt um trúverðugleika
myndarinnar. Það er þó ljóst aö ævi Warlocks var með ólíkindum dramat-
ísk og því spennandi kvikmyndaefni. Hér er ágætlega unniö með það þótt
listrænir tilburðir jaðri stundum við að vera tUgerðarlegir. Myndin er af-
bragðsvel leikin og stelur Jeremy Northam senunni sem gagnrýnandinn
grimmi. Þá birtast í myndinni áhugaverðar hugleiðingar um tengsl gagn-
rýni og listsköpunar en umræða um þau hefur verið á afskaplega lágu
plani hérlendis. Spennandi viðfangsefni í ágætri mynd.
Útgefandi: Skífan. Leikstjóri: Malcolm Clarke. Aöalhlutverk: Jeremy Nort-
ham, Tushka Bergen og Allan Corduner. Lengd: 94 mín. Bresk, bandarísk
1995. Bönnuð innan 12. -bæn
Dead Husbands:
Keðjumorð
O Ég hef löngum verið hrifinn af svörtum og kvik-
indislegum húmor og ákvað því að tékka á þessari
grínmynd um hóp kvenna sem skiptist á að myrða
eiginmenn hver annarrar. Þetta virkar eins og eins
konar keðjubréf sem er listi með nokkrum nöfnum.
Nýjasti þátttakandinn myrðir þann sem efstur er á
listanum, strikar nafn hans út og bætir eiginmanni
sínum neðst á listann. Hún afhendir síðan næsta þátttakenda listann og
í fyllingu tímans losnar hún við eiginmann sinn.
Það er skemmst frá því að segja að eini alvöru kvikindisskapurinn
þarna fólst í að neyða mig til að sitja undir þessum leiðindum í einn og
hálfan tíma. Þetta á að heita grínmynd en ég hló ekki í eitt einasta skipti
yfir henni. Húmorinn er gamaldags, steingeldur og fullkomnlega fyrir-
sjáanlegur, eins og atburðarásin öll, og ekki vott af ferskleika að finna í
þessu. Ekki bæta úr skák arfaslakir leikarar, með John Ritter og
Nicolette Sheridan í fararbroddi, en þau hljóta að teljast með hæfileika-
lausustu gerpum stéttarinnar. Má ég vinsamlegast biðja um aö mynd-
bandamarkaðnum á íslandi verði hlíft við svona ómerkilegu og leiöin-
legu rusli í framtíðinni.
Útgefandi: ClC-myndbönd. Leikstjóri: Paul Shapiro. Aðalhlutverk:
Nicolette Sheridan og John Ritter. Bandarísk, 1998. Lengd: 92 mín. Bönn-
uð innan 12 ára. -PJ
Wilbur Falls:
Fjör í smábæ
★★★ Wilbur Falls er venjulegur bandarískur smá-
bær þar sem lítið merkilegt gerist, en á því verður
breyting þegar gáfaðasta stelpan í bænum, Renata
Deveraux, kemst í hefndarhug. Fjórum árum áður var
hún niðurlægð á skólaballi og hún hyggst ná sér niðri
á stráknum sem stóð fýrir hrekknum. Hún tælir hann
með sér út á tjöm í bát og skilur hann þar eftir
allsnakinn. Heldur kámar þó gamanið þegar strákgreyið drukknar í tjöm-
inni. Hvarf hans setur bæinn á annan endann og ýmislegt óvænt kemur
upp á, en á meðan þjáist Renata af sektarkennd, jafhframt því sem hún
reynir að breiða yfir glæpinn.
Wilbur Falls er fremur einkennileg mynd sem sveiflast milli gríns og hryll-
ings, spennu og drama, og hefur m.a.s. smá viðkomu í lesbískum unglinga-
rómans. Sagan verður fyrir vikið nokkuð tætingsleg, en það kemur ekki mik-
ið að sök, því að sögupersónumar em áhugaverðar og skemmtilegar, textinn
vel skrifaður og fullt af skemmtilegum uppákomum í handritinu. Danny Ai-
ello er kjölfestan i góðum leikarahóp, þar sem unglingamir standa sig mjög
vel. Sérstaklega er Shanee Edwards í hlutverki Renötu athyglisverð.
Útgefandi: Myndform. Leikstjóri: Juliane Glantz. Aðalhlutverk: Shanee Edwards
og Danny Aiello. Bandarísk, 1998. Lengd: 94 mín. Bönnuð innan 12 ára. -PJ
FIMMTUDAGUR 1. APRÍL 1999 TIV
Jackie Chan:
Bardagakappi með
auga fyrir húmor
Fyrir fjómm árum hafði ég aldrei
séð mynd með Jackie Chan. Ég
kannaðist við nafnið og taldi hann
vera einn af þessum ömurlegu kung
fu-leikurum leikurum. Ég hafði
aldrei verið hrifinn af slagsmála-
myndum og fannst þessar fáu sem
ég hafði séð kjánalegar og leiðinleg-
ar og bardagaatriðin tilbreytinga-
snauð og lítt spennandi.
Svo gerðist það að ég var að horfa
á kvikmyndaverðlaunahátíð MTV
þar sem Jackie Chan var öllum að
óvörum heiðraður fyrir lífsstarf sitt.
Quentin Tarantino, sem mér þótti
þá einn af áhugaverðustu leikstjór-
um samtímans eftir meistarastykk-
in Reservoir Dogs og Pulp Fiction,
hélt þar þrumuræðu um ágæti
Jackie Chan og sagði hann einn af
helstu áhrifavöldum í eigin kvik-
myndagerð. Síðan var sýnd syrpa af
slagsmálaatriðum úr myndum
kappans sem líktust engu sem ég
hafði nokkum tíma séð áður. Þetta
var fyrir mig eins og marga aðra
upphafið að ánægjulegum kynnum
af fyndnasta og besta slagsmála-
meistara kvikmyndanna.
væri ekki þar sem hann er staddur
í dag ef ekki væri fyrir þjálfunina
sem hann hlaut þar.
Með breyttum tímum minnkaði
áhugi fólks á hinu hefðbundna kín-
verska leikhúsi og Yu Jim Yuen
neyddist til að loka skólanum.
Margir nemendanna, þar á meðal
Jackie Chan, fengu vinnu í vaxandi
kvikmyndaiðnaðinum og voru eftir-
og duglegri en fólk er flest. Jackie
Chan vann fyrst sem áhættuleikari,
færði sig síðan upp í leik og áhættu-
leikstjórn og fór að lokum einnig að
leikstýra og skrifa handrit. Um tíma
var litið á hann sem eftirmann
Bruce Lees en það var ekki fyrr en
hann fór að blanda húmor saman
við hina fremur ofnotuðu kung fu-
formúlu að hann varð að stjömu.
Harður skóli
sóttir
starfs-
kraftar,
enda ag-
aðri
Jackie Chan hlaut grunnþjálfun
sína í Óperuskólanum í Peking. Fá-
tækir foreldrar hans sendu hann í
skólann þegar hann var sjö ára
gamall og næsta áratuginn lærði
hann söng, leiklist, dans, fimleika
og bardagaíþróttir undir
harðri hendi kennara
síns, Yu Jim Yuen.
Barsmíðar voru
mikið notuð aðferð
til að píska dreng-
ina áfram og
Jackie Chan hefur
sagt í viðtölum að
hann óski engum
þess að ganga í
gegnum það
sem hann
þurfti að þola
í skólanum
en viður-
kennir
jafn-
framt
að
hann
Vörumerki Jackies Chans era
áhættuatrið hans og slagsmálaatriðin.
Hann leikur öll áhættuatriðin sjálfur
og þau era einhver þau svakalegustu
sem sjást á hvíta tjaldinu enda hefúr
hann margoft slasast við gerð mynda
sinna en ávallt verið tjaslað
saman og alltaf hefur hann
getað lokið við myndina.
Slagsmálaatriði hans era
einstök og sækja ekki aðeins
í hetjur bardagalistarinnar,
eins og Brace Lee, heldur
einnig í sirkushefðina og
hinn gamalkunna slap-
stick-húmor en Jackie
Chan er mikill aðdá-
andi Busters Keatons
og skín það í gegn í
myndum hans. Ann-
ars er varla hægt að
lýsa þessu með
orðum. Þeir sem
hafa séð Jackie
Chan í ham vita
um hvað ég er að
tala. Hinir verða
bara að tékka á
einhverri
mynda hans
sjálfir.
Chris Tucker kom með ómældan húmor í Rush Hour og var samleikur hans og Jackies Chans góður.
Klassísk myndbönd The Thief 0952) (film noir) M ★★★
Eftirtektarverð tilraunastarfsemi
Allan Fields (Ray Milland) er vís-
indamaður við kjamorkustofnun
Bandaríkjanna. Hann býr einn og
virðist ófélagslyndur. Hann lifir þó
ekki spennulausu lífi því hann stel-
ur af stofnuninni mikilvægum rík-
isleyndarmálum. Þótt ekki komi
fram með beinum hætti hverjir
samstarfsmenn hans séu bendir allt
til þess að þeir séu útsendarar Sov-
étríkjanna. Allan er fjarri því að
vera samviskulaus og kvíðir hverri
hringingu þeirra. Fyrir einskæra
óheppni kemst bandaríska alríkis-
lögreglan yfir njósnagögn og er þá
betra fyrir Allan að vera var um sig.
Það líður þó ekki á löngu þar til lög-
reglan kemst á spor hans og leggur
hann þá á flótta. Um tíma felur
hann sig í kjallaraholu þar sem
óræðir straumar leika á milli hans
og glæfrakvendis nokkurs (Rita
Gam). í lokin er spurningin ekki að-
eins hvort hann komist undan lög-
reglunni, heldur hvort hann geti yf-
irgefið fósturjörðina sem hann hef-
im svikið svo illa.
Ray Milland er kjörinn í hlutverk
Allans og tekst vel að túlka þá ör-
væntingarfullu „innilokunarkennd"
sem heUist yfir hann. FeriU MiU-
ands reist hæst árið 1945, þegar
hann hlaut óskarsverðlaun fyrir
túlkun sína á alkóhólistanum í The
Lost Weekend, og var enn í ágætum
gír þegar The Thief var gerð. Brátt
fór þó að haUa undan fæti hjá hon-
um og endaði hann ferilinn í ódýr-
um hryUingsmyndum.
Því fer íjarri að The Thief þyki
með merkUegri kvikmyndum
Bandaríkjanna. Þær eru ekki svo
margar þegar aUt kemur tU aUs sem
öðlast þá virðingu að teljast sígild-
ar. Það væri þó óskandi að The
Thief féUi ekki með öUu í gleymsku,
þó ekki væri nema fyrir hið sér-
kennilega stílbragð sem einkennir
hana aUa. Það er ekkert talað í
myndinni. Persónurnar segja hrein-
lega ekki eitt einasta orð. Það er
ákveðið afrek út af fyrir sig þótt
vissulega sé umdeUanlegt hvort það
gangi upp. Ég er þó ekki frá því að
það magni upp sálræna spennu og
þrúgandi andrúmsloft myndarinn-
ar. Hún hefur kæfandi áhrif á áhorf-
endur, sem eru því ekki í ósvipaðri
aðstöðu og andhetjan AUan. Það
verður a.m.k. ekki sagt að The Thief
eigi marga sína líka.
Leikstjóri Russel Rouse. Aðalhlut-
verk: Ray Milland, Martin Gebal
og Rita Gam. Bandaríkin, 1952.
Lengd 85 mín.
Björn Æ. Norðfjörð