Dagblaðið Vísir - DV - 12.06.1999, Blaðsíða 29

’ LAUGARDAGUR 12. JÚNÍ 1999
&Blgarviðtalið „
hafa verið eyðimörk. Eins og er er
ég aðallega að reyna að rækta gras
í garðinum mínum. Og svo koma
allar mögulegar plöntur. „Það er
svo gott að koma heim eftir langan
vinnudag og leggjast út í moldina
fram eftir nóttu.“
Er öll fjölskyldan í garðræktinni?
„Nei, bara ég. Konan mín hefur
verið í öldungadeild en ætlar að
færa sig í dagskólann í haust til að
ljúka náminu. Hún er alveg rosa-
lega dugleg og hefur nóg að gera
með þrjú höm og mig. Mér fannst
nefnilega mjög gott þegar ég heyrði
að karlmenn væm eilífðarböm. Ég
hef tekið það hlutverk mjög alvar-
lega en hún er nú smám saman að
siða mig til.“
Þig langar ekkert í skóla?
„Nei, ég var í menntaskóla á sín-
um tíma. Mér leiddist. Námið sam-
ræmdist aldrei neinu sem mig
langaði til að gera. Ég hef reyndar
verið í öllum menntaskólum í
Reykjavík og skipti um brautir
eins oft og nærbuxur. Ég bara hata
skóla.“
Hvað langaði þig til að gera við
líf þitt þegar þú varst að alast upp?
„Mig langaði bara að komast hjá
þvi að vera lagður inn á einhverja
deild. Ég „feikaði“ mig bara í lagi.
Reyndar velti ég framtíðinni mikið
fyrir mér en fann aldrei neitt sem
mér fannst ég passa inn í.
Þegar ég var lítill langaði mig til
að verða Scania Vabis-vörubill.
Mig langaði til að heita Scania
Vabis og vera trukkur sem keyrði
heilu hlössin út um allt.“
Hvernig var íjölskyldan þín?
„Ég er alinn upp hjá gömlu fólki.
Ég var örverpi. Mamma var 45 ára
þegar ég fæddist og pabbi fimmtug-
ur. Hann fæddist frostaveturinn
mikla 1918. Síðan á ég þrjú systk-
ini; bróður sem er tuttugu og fimm
árum eldri en ég og er sjómaður,
systur sem er húsmóðir i Noregi
og ég hef hitt nokkrum sinnum.
Síðan er systir sem er tólf árum
eldri en ég og sjúkraliði á Akur-
eyri. Þau voru öll flutt að heiman
skömmu eftir að ég fór að geta tal-
að, þannig að ég myndaði ekki
sterk tengsl við þau í æsku.“
Hræddur við
krakka
Hverjum tengdistu?
„Engum. Ég lék mér helst einn
inni í herbergi. Ég vildi ekki leika
við önnur börn. Mamma sat frammi
í stofu að leggja kapal. Eini félags-
skapurinn sem ég hafði var „lagn-
ingarsamfélagið". Konurnar í hverf-
inu komu í lagningu til mömmu.
Þær voru með plastpoka á hausnum
og bómull yfir augnlokunum, vegna
þess að þær voru að lita augnhár og
augabrúnir. Þær hrærðu maskara í
kaffibolla. Þær reyktu filterslausan
Camel og tóbakið festist í varalitn-
um. Svo sátu þær með Rowenta
plasthjálmana á hausnum inni í
stofu og öskruðu hver á aðra.
Þetta varð til þess að ég lærði
manna best að leika konur og er
iðulega settur í það hlutverk. Enda
get ég varalitað mig og talað sam-
tímis, en ég get ekki varalitað mig,
reykt og talað eins og þær gerðu,
með lokuð augun."
Hvers vegna vildirðu ekki leika
þér við aðra krakka?
„Ég veit það ekki. Ég var hrædd-
ur við krakka. Þau voru ógn við
þann ímyndaða heim sem ég bjó
mér til. Mömmu finnst mjög gaman
að segja frá þvi að þegar ég var inni
í herbergi að leika mér var eins og
þar væru tuttugu krakkar. Ég lék
alla sem ég var að leika við. Ef ég
var svo úti að leika mér og það
komu krakkar fór ég að grenja. Þá
kom mamma út og rak krakkana í
burtu.“
■ ■
Ollum fannst ég
skrítinn
Þegar ég stækkaði, varð þetta tíu
til tólf ára, fór ég að lagast lítillega.
En ég var alltaf öðruvísi en aðrir og
öllum fannst ég skrítinn. Ég var
alltaf út undan hjá krökkum. Ég var
uppátækjasamur, gat þvælst í ný-
byggingum tímunum saman og
fannst gaman að stökkva niður af
húsþökum. Ég var rosalega stríðinn
en þoldi striðni illa sjálfur og var
þar af leiðandi mikið strítt.
Mínir vinir voru bækur.
Fyrsta bókin sem ég las hét Ad-
miral - og þar með voru örlögin ráð-
in. Eftir hana las ég og las og las.
Allt. Starfsfólkið í Bústaðabókasafni
man enn þá eftir mér.
Fyrir utan „lagningarsamfélag-
ið“, byggðist félagslíf mitt upp á
jarðarfórum. Alltaf þegar einhver í
fjölskyldunni eða næsta nágrenni
dó fór ég að jarðarför og hitti fólk.
Enda er ég það sem kallað er „soci-
al retard" (félagslega þroskaheft-
ur).“
En þú tókst nú aðeins við þér á
unglingsárunum, ekki satt?
„Jú, ég datt inn í félagsskap sem
var í rokkinu og poppinu og það var
mikið fjör. Ég er mikill dellumaður
og helli mér alveg út í það sem ég
tek mér fyrir hendur. Líka þarna.
Ég skemmti mér mikið á þessum
tíma og kláraði að rasa út. Þegar ég
var tuttugu og fjögurra ára hafði ég
fengið nóg.“
Krónískur kvíða-
sjúklingur
En varstu alltaf svona kátur?
„Kátur? Ég? Nei...
Ég er krónískur kvíðasjúklingur.
Ég hef alltaf verið með kvíða yfir því
sem ég hef gert og kvíða yfir því sem
ég á að fara að gera. Eins og Sigurjón
vinur minn segir: „Krónískur ruglu-
dallur.“ Það er ég.“
Þú ert flughræddur. Ertu kannski
hræddur við eitthvað fleira?
„Já. Ég er flughræddur, vatns-
hræddur, pödduhræddur, sjúklega
sjúkdóma- og dauðahræddur. Ég hef
oft verið við dauðans dyr - í ein-
rúmi.
Það getur alltaf allt farið úrskeið-
is.
Ef ég á pening er ég hræddur um
að týna honum. Ef ég á ekki pening
er ég hræddur um að eiga ekki fyr-
ir mat. Mín óskastaða væri að eiga
ekki neitt og þurfa ekki að gera
neitt.
Svo er ég lofthræddur og myndi
aldrei fara í fallhlífarstökk eða
teygjustökk. Ég myndi heldur aldei
fara í „river rafting", á hestbak, á
sjó- eða snjóbretti.
Ég vil ekki gera neitt sem ég get
meitt mig á.
Hvert er álit þitt á þjóðinni eftir
reynslu þina af skemmtanabransan-
um um land allt?
„Hér býr besta fólk í heimi en það
er alltaf misjafn sauðm- í mörgu fé.
Líka erlendis.
Annars held ég að við séum alltaf
að bíða eftir að heiðni verði tekin
upp í Noregi svo við getum flutt aft-
ur heim. Það er stundum eins og ís-
lendingar séu ekki komnir til að
vera. Við eigum engar byggingar
sem er ætlað að standast tímans
tönn. Við smíðum hús til einnar
nætur og sjáum svo bara til.
Ég held að ísland eigi eftir að
tæmast á næstu 3-400 árum. Lands-
byggðin flytur smám saman til
Reykjavíkur og svo byrja Reykvík-
ingar að flytja til útlanda.
Þá koma einhverjir Vestur- og
Austur-Islendingar sem áttu ömmu í
Reykjavík og þetta verður starfrækt á
sumrin. Það verður alltaf Aðalvíkur-
stemning í Reykjavík. Ætli herstöðin
og herstöðvarandstæðingar verði
ekki það eina sem eftir verður þegar
allir eru farnir." -sús
Konurnar í hverfinu komu í lagningu til mömmu. Þœr voru meö plast-
poka á hausnum og bómull yfir augnlokunum, vegna þess aö þœr
voru aö lita augnhár og augabrúnir. Þœr hrœröu maskara í
kaffibolla. Þœr reyktu filterslausan Camel og tóbakiö festist í varalitn-
um. Svo sátu þœr meö Rowenta plasthjálmana á hausnum inni í
stofu og öskruöu hver á aöra.
__!__