Dagblaðið Vísir - DV - 16.10.1999, Blaðsíða 16

16
heygarðshornið
LAUGARDAGUR 16. OKTÓBER 1999
Frelsum Keikó!
Þegar Hillary Clinton var hér á
ferð á dögunum til að taka þátt í
kvennaráðstefnunni kom það öll-
um skemmtilega á óvart að hún
skyldi sjá sér fært að taka þátt í
kvennaráðstefnunni. Aðdáunar-
kliður fór um þingheim yfir því að
hún skyldi geta fyrirvaralaust tjáð
sig blaðlaust um málefni ráðstefn-
unnar. Þaö var eins og það hefði
aldrei staðið til. Hún átti nefnilega
að vera allt annars staðar. Það var
veðrið sem olli því að hún tók þátt
í kvennaráðstefnunni í stað þess
að hitta einn af þremur mikilvæg-
ustu þegnum landsins, eins og til
hafði staðið.
Hún átti að að hitta Keikó.
* * *
Hillary átti að hitta Ólaf Ragnar,
Davíð og Keikó, sem virðast
þannig vera orðnir að nokkurs
konar Savannatríói sem sérhverri
hátignarmanneskju sem hingað
kemur ber að votta viröingu sína.
Hvað skyldi hún hafa átt að gera
þegar hún gengi á fund Keikós?
Átti hún að spjalla við hann um
málefni kvennaráðstefnunnar á
hátiðnimáli? Segja honum frá Guð-
ríði Þorbjamardóttur? Gefa hon-
um flsk? Láta hann sækja bolta
eða hoppa í gegnum gjörð?
Má hann nokkuð standa i slík-
um kúnstum lengur? Má hann
nokkuð hitta fólk? Og ef fólk verð-
ur á vegi hans - á hann ekki að
borða það?
* * *
Á hann ekki að vera orðinn svo
villtur? Veslings Keikó. Manni
rennur það til rifja þegar manni
verður hugsað til hans hímandi
þama í eilífu roki, einhvers staðar
á hjara veraldar, þar sem enginn
kemur til að sjá hann nema þjálf-
ararnir sem neita að gefa honum
mat, neita að klappa honum, neita
að vera vinir hans lengur því að
hann eigi að fara út úr flotkvínni
sinni, vera villtur og frjáls. Fara til
fjölskyldu sinnar, the Keikos, sem
biða vist í ofvæni eftir glataða syn-
inum - skyldi hann koma út úr
kvínni í dag? Allt þetta ævintýri er
nefnilega til komið út af þeirri am-
erísku hugmynd að dýr á borð við
háhyminga séu eiginlega menn;
búi eins og menn í fjölskyldum í
nokkurs konar suburb, séu eins og
Flintstone-fjölskyldan.
Allt þetta umstang var vegna
þess að sköran Disneyveruleikans
og raunverulega veruleikans er
orðin slík að amerískum skóla-
börnum var talin trú um að Keikó
væri að „fara heim“. Hann ætti
heima á íslandi og þar ætti hann
sér fjölskyldu.
Veslings Keikó.
Þarna hímir hann í flotkvínni
sinni og heldur sér dauðahaldi í
næsta stólpa meðan hryðjurnar
ganga yfir hann, viti sínu fjær af
ótta og skelfingu vegna aðstæðna
sem hann kann ekkert að bregðast
við. Hann fær ekki matinn sinn
eins og hann er vanur. Hann kann
ekkert að veiða kolkrabba. Hann
skilur ekki þjálfarana sem segja
sífellt: urrrdan bíttann! þegar
loðna syndir hjá. Hann fær ekki
að hoppa í gegnum gjarðir. Hvers
vegna fer hann aldrei út úr kvínni
sinni? Vegna þess að hann er ör-
ugglega skíthræddur við háhym-
inga.
Það er
ekki hægt að
aftemja
tamið dýr.
Ég get ekki
tekið kisuna
mína sem
alist hefur
upp í glugga-
kistum og
sagt henni að
fara nú upp í
Öskjuhlíð og
spjara sig
sjálf. Hún
myndi ____________________
hlaupa í felur undir eins og kanína
birtist.
Hún er háð mér. Ég hef gert
hana háða mér. Henni líður ágæt-
lega.
A hann ekki að vera
orðinn svo villtur?
Veslings Keikó. Manni
rennur það til ri^a þeg-
ar manni verður hugs-
að til hans hímandi
þarna í eilífu roki, ein-
hvers staðar á hjara
veraldar.
Guðmundur Andri Thorsson
Frelsum Keikó. Hættum þessari
rándýru vitleysu sem stríðir gegn
----------------- sérhverri ær-
legri hugmynd
íslendinga um
samskipti við
náttúrana. Mað-
ur fer hjá sér
þegar erlendir
þjóðhöfðingjar
eru teymdir til
að skoða þetta
risastóra skrípó-
verkefni. Leyf-
um Keikó að
eyða ellinni í
Flórida að loknu
vel unnu ævi-
_________________ starfl, þar sem
hann getur sleikt sólina, heillað
böm, hoppað í gegnum gjarðir og
leikið sér með bolta, - og fengið að
borða eins og hann getur í sig
látið.
%igur í lífi__________________________________________
Einn sunnudagur í allri framtíð kvenna:
Oskir um endurfundi og samstarf
Jónína Bjartmarz lög-
fræðingur er formaður
Félags kvenna í at-
vinnurekstri og var
meðal þeirra sem
veittu Hillary Clinton
viðurkenningu
félagsins, auk þess
sem hún sat ráðstefn-
una Konur og lýðræði.
Sunnudagurinn 10. okt. sl. var þriðji
og lokadagur ráðstefnunnar Konur og
lýðræði sem ég hafði setiö frá miðjum
fóstudegi. Jafnframt var þetta dagur-
inn sem til stóð að við þijár stjómar-
konur í FKA - Félagi kvenna í atvinnu-
rekstri - afhentum frú Hillary Clinton,
forsetafrú Bandaríkjanna, viðurkenn-
ingu félagsins. Á þetta minnti eigin-
maðurinn mig þegar klukkan hringdi
til að flýta því að ég færi á fætur. Þar
sem ég hafði séð og hlustað á forseta-
frúna stjóma pallborösumræðunum á
ráðstefhunni daginn áður var auðvitað
deginum ljósara að ekki var nokkur
ástæða tO aö kvíða fyrirhuguðum
fundi með þessari merku konu en að-
dragandinn og undirbúningur var orð-
inn nokkur og verklokum fylgir jú
alltaf ákveðin spenna en jafnframt til-
hlökkun og léttir.
Hundur og köttur fagna
óvenjulegum fótaferðartíma
Meðan ég í kyrrð sunnudagsmorg-
unsins gaf hundinum og kettinum,
sem bæði fógnuðu mjög fótaferð
minni, fóru í gegnum huga mér ýmsar
svipmyndir frá undirbúningi liðinna
daga og vikna.
Við byrjuöum með bréfi sem við
sendum beint til forsetafrúarinnar fyr-
ir mörgum vikum þar sem við báðum
hana að sýna félagi okkar, félagskon-
um og konum í atvinnurekstri almennt
þann heiður að þiggja viðurkenningu
félagsins í fyrsta sinn sem hún yrði
veitt, við athöfn að viðstöddum öllum
félagskonum á meðan heimsókn henn-
ar hingað til lands stæði yfir. Fleiri
bréf fylgdu í kjölfarið til að fylgja því
fyrsta eftir og auk þess hringdum við
nokkuð reglulega. Fyrsta símtalið er
eftirminnilegast því þegar svarað var á
ensku: „Hvíta húsið, skrifstofa forseta-
frúarinnar," þá hvarf í nokkur augna-
blik öll annars ágæt enskukunnátta
mín. Meðan ekki fengust svör við bréfi
félagsins áttum við stjómarkonur ekki
annarra kosta völ en að gera ráð fyrir
því að hún myndi þiggja viðurkenning-
una og við slíka athöfn sem við höfðum
óskað eftir, sem auðvitað krafðist heil-
mikils undirbúnings án þess að
nokkm væri hægt að slá fóstu. Rúmri
viku fyrir ráðstefhuna varð loks ljóst
að a.m.k. væri ekki nokkur kostur á að
hún tæki við viðurkenningunni í því
margmenni sem við höfðum lagt upp
með en fimm dögum áður en hún kom
var loks staðfest að hún ætlaði að
þiggja viðurkenninguna. Margt hafði
verið bollalagt sem nú var hægt að
blása af en með því að hún hafði þegið
viðurkenninguna var lika að ýmsu að
hyggja og skammur tími til fram-
kvæmda. Og nú var dagurinn runninn
upp.
Morgunverður á Borginni
Þegar ég hafði klætt mig og tekið til
og kvatt bóndann, sofandi synina og
dýrin hélt ég af stað niður á Hótel
Borg þar sem við stjómarkonur höfð-
um mælt okkur mót ásamt listakon-
unni Brynhildi Þorgeirsdóthm, sem
rétt hafði náð að ljúka gerð höggmynd-
arinnar, og Soffiu Ámadóttur hönnuði
sem hafði lagt nótt við dag að ljúka
skrautritun viðurkenningarskjalsins.
Við áttum þama góða stund saman og
lögðum undir okkur eitt homið í veit-
ingasalnum, dáðumst að höggmynd-
inni og skjalinu sem öll stjómin und-
irritaði, borðuðum morgúnmat og tók-
um ljósmyndir af hvoru tveggja með
allri sfjóminni, enda höfðu aðeins
þijár okkar hreppt það hnoss að fá að
hitta viðurkenningarhafann augliti til
auglitis og afhenda gripina.
Síðan var kominn tími til að tygja
sig og skunduðum við þijár, ég ásamt
Dagnýju Halldórsdóttur, varafor-
manni, og Eddu Sverrisdóttur, auk
Brynhildar listakonu, út af Borginni
með viðurkenningarskjalið, högg-
myndina og stöpul til að stilla henni
upp á, og ókum að Hótel Sögu þar sem
tengiliður minn úr undirbúningshópi
heimsóknarinnar tók á móti okkur í
anddyrinu.
Þegar öryggisvörður hafði skoðað
höggmyndina var okkur boðið upp á
aðra hæð þar sem við biöum dágóða
stund á meðan viðurkenningarhafinn
okkar sinnti öðrum verkum. Við fylgd-
umst með hópum fólks sem ýmist beið
eða kom af fundi frú Clinton áður en
við vorum leiddar á hennar fund. Hún
tók á móti okkur af virðuleika og alúð,
við gerðum stutta grein fyrir viður-
kenningunni, afhentum henni bæði
viðurkenningarskjaliö og höggmynd-
ina, sem hún dáðist að og þakkaði fyr-
ir, svöruðum spumingum hennar um
gerð hvors tveggja og loks óskaði hún
félaginu okkar velfamaðar og við
kvöddum. - Þá var þessu lokið. Á
Borginni biðu okkar þær stjómarkon-
ur sem höfðu dregið styttri stráin,
spenntar að heyra frásögn okkar.
Siðan hélt ég aftur í Borgarleikhús-
ið þar sem hópstjórar vinnuhópanna
vora að gera grein fyrir niðurstöðum
og þegar þeir höfðu lokið þvi með
miklum sóma kom að ræðu viður-
kenningarhafans okkar. Eins og allir
aðrir viðstaddir dáðist ég að og hreifst
af bæði konunni og ræðu hennar. Slík-
ar ræður flytja þeir einir sem eiga
hugsjónir sem þeir trúa á. - „It Takes
a Village" heitir bók sem hún hefur
skrifað og aðdáun mín á konunni
vaknaði fyrst við lestur þeirrar bókar
sem ég vona að eigi eftir að fást hér í
íslenskri þýðingu en eitt megininntak
hennar er að við verðum að setja böm-
in og málefni þeirra í forgang. Ég hef
velt því fyrir mér hvort það sé ekki
meginlykillinn að jafnrétti kynjanna -
samstaífsverkefni sem bæði kynin,
báðir foreldrar, þurfa að sameinast um
svo fjölskylduábyrgðin verði beggja.
Uppspretta afls og orku
Ur Borgarleikhúsinu hélt ég i faðm
fjölskyldu og heimilis, uppsprettu afls
og orku, meðan erlendir gestir ráð-
stefnunnar fóm tft Þingvalla.
I móttöku dómsmálaráðhema í
Listasafni íslands, sem jafhframt var
síðasti liður ráðstefnunnar, gat ég
kvatt margar af þeim frábæra konum
sem ég hafði hitt og kynnst þessa þijá
viðburðaríku daga sem ráðstefnan
stóð með gagnkvæmum óskum um
endurfundi og samstarf. Ég sofnaði út
frá þeirri ósk meðal annama að af-
hending viðurkenningar FKA til Hill-
ary Clinton mætti verða konum í at-
vinnurekstri sú hvatning sem við
stjómarkonur höfðum lagt upp með.