Dagblaðið Vísir - DV - 31.03.2001, Blaðsíða 18

18
LAUGARDAGUR 31. MARS 2001
Helgarblað
I>V
Mike Tyson.
Tyson fær ekki aö berjast í hringnum
og nú vilja menn ekki einu sinni að
hann leiki boxara í kvikmyndumþ
Fær ekki að
leika boxara
Mike Tyson, hinn höggþungi og
tannhvassi boxari, á ekki sjö dag-
ana sæla. Síðan hann var dæmdur
fyrir nauðgun og ofbeldi og sat í
fangelsi hefur ferill hans legið nið-
ur á við og hvert hneykslið rekið
annað.
Mike fékk skemmtilegt tilboð á
dögunum um að leika í kvikmynd
sem á að heita Ocean’s Eleven. Þar
er samankominn mikill stjörnu-
fans og eru bæði hin leggjalanga
Julia Roberts og sjarmatröllið Ge-
orge Clooney meðal leikenda. Leik-
stjóri myndarinnar er enginn ann-
ar en Steven Soderbergh sem leik-
stýrði Juliu í Erin Brockovich og
hún fékli óskarsverðlaim fyrir.
Steven vann það sérstæða afrek á
dögunum að eiga tvær myndir sem
tilnefndar voru til óskarsverð-
launa og fékk óskar fyrir leik-
stjóm Traffic. Clooney lék í einni
vinsælustu mynd síðasta árs, The
Perfect Storm, svo þetta er eigin-
lega mynd sem getur ekki klikkað.
Tyson átti að leika boxara f
myndinni, nánar tiltekið sjálfan
sig, og berjast við Lennox Lewis.
Það er hins vegar þekkt staðreynd
að þeir Lewis og Tyson hafa eldað
grátt silfur innan hrings og utan
árum saman. Soderbergh ákvað að
tryggja frið á tökustað og fékk
úkraínskan boxara, Vladimir
Klitschko að nafni, til að leysa
Tyson af. Tyson er að vonum súr
yfir þessum málalokum.
Bakhlið Karlakórsins Fóstbræðra:
Launhelgar karlanna
Mýktin sem einhverj-
ir segja að gert hafi
kynlausan graut úr
efldustu karlmönnum
hefur ekki náð í gegn-
um sterkbyggða veggi
Fóstbræðraheimilis-
ins. Því komst ég að
svo um munaði, aum
kvensnift, þegar ég
fékk að fylgjast með
œfingu þeirra í vik-
unni.
Karlarnir raða sér eftir stærð og
söngröddum og standa fyrir framan
söngstjóra sinn í þremur boga-
dregnum röðum. Á æfingum fá þeir
að sitja og hver karl kemur eins og
hann er klæddur - af skrifstofunni
eða úr skurðinum - en á tónleikum
eru þeir vitaskuld allir klæddir í
kjól og hvítt og standa hnarreistir
upp á endann.
Ég settist niður - með DV-blokk-
ina og penna í óstyrkri hönd. Oft
hefi ég setið fundi sem mettaðir
hafa verið af því hormóni sem nefnt
er testósterón - en i Fóstbræðra-
heimilinu þetta kvöld er ekki laust
við að magn þess hefði mátt mæla í
rúmmetrum. Þar liðu engin meyjar-
leg andvörp af vörum heldur karl-
mannleg púst. Þar pískruðu engar
stúlkur gjóandi augunum á sessu-
naut sinn, heldur hnipptu karlar
hver í annan glaðkampalegir á svip.
Þar sátu engar konur með kross-
lagöa fætur, heldur karlar með
langt á milli læra.
Bræður renndu upp og niður tón-
stigann fimum röddum - stundum
bara tenórar - stundum bara bassar
- á víxl og svo steyptu þeir sér sam-
Engin grið gefin
Víst!“ „Jú!“ „Nei!“ kveöur við úr öllum áttum og Árni Haröarson á futlt í fangi meö aö
hemja sönggleðina sem sprettur fram eins og straumhart fljót í vorleysingum.
Bræöur munu syngja
Nú æfa Fóstbræöur fyrir
vortónleikaröð sína sem hefst í
Langholtskirkju á þriöjudaginn.
Þeir draga ekki af sér.
an í þróttmikla söngvana sem ég get
illa nefnt með réttum nöfnum.
í Chesterfield við reykborð
Karlarnir litu annað slagið á mig
tortryggilegir milli tóna þar sem ég
sat með blokkina og pennann á lofti.
Ég skal ekki lá þeim það, enda hafa
þær konur sem inn í þetta hús
koma iðulega skýrt tónlistarlegt
hlutverk, en eru ekki að ráfa þetta í
helgustu véum karlmennskunnar
eins og stefnulausar freigátur.
Leiðbeinandi minn i hléinu bauð
mér til Jónsstofu, sem svo heitir eft-
ir Jóni Halldórssyni, fyrsta söng-
Hailgrímur Helgason
Allar heimsins dellur
Besti kvikmyndagerðarmaður
Norðurlanda er hinn sænski Lukas
Moodyson. Öll munum við eftir
snilldarmynd hans „Fucking Ámál“
og snilldarþáttunum „Fria landet"
sem Ríkissjónvarpið sýndi nýlega
og hann var einn handritshöfunda
að. Á norrænni kvikmyndahátíð
sem haldin var í Háskólabíói um
síðustu helgi gátum við svo séð nýj-
ustu mynd hans „Tilsammans" sem
ekki er síður snilldarleg þó hún
hefði kannski getað orðið aðeins
betri. Hana vantar herslumuninn
til þess að ná fjórum stjömum en
ætti samt að fá fimm fyrir allar þær
hugsanir sem hún vekur. Allavega
á hún það skilið (og við líka) að hún
verði tekin til almennra sýninga.
Myndin fjallar um kommúnu í
Stokkhólmi árið 1975 sem ber nafn-
ið „Tilsammans" og er sárgrætilega
fyndin af því hún tekur fyrir allar
heimsins dellur árgerð *75.
Okkur rámar í þennan tíma. Og
þessar persónur. Hér er banka-
stjórasonurinn sem er svo harður
marx-lenínisti að hann afneitar föð-
ur sínum og tekur upp annað nafn.
Hér er smáborgaralega grænmeti-
sétandi hippa-parið sem fyllist
sama viðbjóði við að sjá pulsubita
og Kolla Halldórs klámmynd. Og
hér er hin sigurbrosandi stutt-
klippta rauðsokka sem gerist lesbía
bara til að mótmæla karlaveldinu.
Og hér er „saklausa" menntaskóla-
gerpið sem er svo samviskusöm að
spyrja kærastann sinn hvort hún
megi halda framhjá honum. Kær-
asti hennar er flottasta persóna
myndarinnar (og næg ástæða til
þess aö segja að Moodyson sé séni).
Hann er sænski mjúkpabbinn i
okkur öllum, sá sem aldrei segir
nei, heldur aðeins „ja men...jág vet
inte“ þegar kærastan spyr hvort
hún megi ekki sofa hjá marx-
lenínistanum. Hann er alltaf til í að
skilja konur alla leiö, vera góður og
sýna samstöðu, alveg þar til kven-
frelsið gengur fram af og frá hon-
um.
Og síðan eru svo blessuð börnin
sem enginn má vera að að skipta
sér af af því allir eru svo uppteknir
við að finna sjálfan sig og sitja í
hugleiðslu og tala um það hvað þeir
séu mikið á móti kerfínu.
í sorglegasta atriði myndarinnar
segir 6 ára gutti jafnaldra sínum frá
því af hverju hann heiti Tet. Af þvf
að mamma og pabbi voru svo mik-
ið á móti Vietnam-striðinu og Tet-
árásin var svo mikill hluti af því.
Mann langaði til að öskra í bíóinu
gegn þessari mannvonsku undir yf-
irskyni manngæsku. En maður gat
það bara ekki vegna hláturs.
Talandi um snilld.
En þannig voru þessir tímar. Allt
var öfugsnúið.
Það var þjarkað um marxisma en
enginn haföi lesið Marx. Það var
talað um vinnandi stéttir en enginn
nennti að vinna. Náunginn sem
aldrei gaf boltann í fótbolta talaði
sífellt um samstöðu og sósialisma.
Námsmenn heimtuðu sífellt meiri
námslán því eina ástæðan fyrir
námi þeirra var sú að vera á náms-
lánum. Herstöðvarandstæðingar
gengu allir í hermannaskóm. Eng-
inn mátti skemmta sér um of í
partýum af því fiskverkafólkinu
var örugglega ekki skemmt i kvöld.
Og allar pólitískar deilur enduðu
með því að vitnað var I þann
heilaga fávita Fidel Kastró og hvaö
hann hafði nú gert mikið fyrir
kúbanska alþýðu. Þá átti sko eng-
inn að geta sagt neitt. Ekki frekar
en samviskufangamir í dýflissun-
um í Havana.
En aðallega var samt talað. Talað
og talað. Það var talað um jafnrétti
en svo máttu þeir kvenfrelsisjálkar
ekki vera að því að vaska upp. Nei,
það átti eftir að troða í pípuna.
(Vinstrimenn hafa alltaf verið dug-
legir að tala. í síðustu viku var
Steingrímur J. gestur í öllum spjall-
þáttum íslenskra fjölmiðla (þaraf
tveimur á sunnudeginum), nokkr-
um fréttatímum og auk þess í opnu-
viðtali í Helgar-DV.)
Allt okkar líf var litað af pólitik.
Allt var vinstri og hægri. Með og á
móti. Hver einasta ákvörðun okkar
þurfti að vera ígrunduð útfrá „bar-
áttu góðs og ills“.
Maður gat ekki einu sinni keypt
sér skó án þess að taka pólitíska af-
stöðu. í Hagkaupi í Skeifunni var
ég nappaður af ramm“róttæku“
listapari þar sem ég var að kaupa
LP-plötu með kolröngum lista-
manni: Amerískum diskó-negra
sem hafði hlotið dóm fyrir kókaínn-
eyslu. Svoleiðis gerði maður ekki.
(Diskó var hægri-tónlist og kókaín
var hægra-dóp). Maður var undir
stöðugu eftirliti. (Einmitt af þeim
sökum hafði ég laumast inní Skeifu
Hallgrímur
Helgason
skrifar
til að versla, en Skeifan átti að vera
nokkum veginn laus við róttækt
listafólk.) Á öllum betri komma-
heimilum voru engin sjónvörp.
Þ.e.a.s þau voru geymd inní kústa-
skáp og aðeins tekin fram til að
horfa á fréttir.
Það var þessi afneitun á lífinu,
þessi tilfinning: Ég er ekki með í
þessu þjóðfélagi. Tilfmning sem er
kannski enn ekki horfin úr samfé-
lagi okkar. (Sbr. fylgi VG.) Enn er
til fólk sem skammast sín þegar
börnin teyma það inn á McDonalds,
sem horfir á Skjá 1 með skömm á
sjálfu sér og hrækir á Séð og heyrt
útí sjoppu. Enn eru til þeir Don
Kíkótar sem berjast gegn sjónvarps-
loftnetum með lensum sínum.
Það er grátlegt að horfa á kvik-
mynd sem gerir þvílíkt grín að for-
tíð okkar allra, og hlæja að þeim
hlutum sem kvöldu mann áður. Við
allar þessar heimsins dellur mátt-
um við búa. En hver tími fær sína
dellu og eftir 25 ár munum við sjálf-
sagt hlæja að kvikmynd sem gerir
stólpagrín að okkar eigin dellum.
Til dæmis þeirri hvað við erum öll
orðin „ópólitískt þenkjandi".