Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.2002, Page 40

40
H&lcjarblað 31YXT LAUCARDAGUR 18. fvlAf 2002
Draumurinn
var heimsfrægð
Jóhcmna Viqdís Arnardóttir hefur á síðustu
árum vakið athqgli fqrir leik og söng. Hún
lék aðalhlutverkið ísöngleiknum Kgsstu
mig Kata, söng bakraddir með Selmu í
Eurovision, hefur írúmt ár leikið í
Píkusögum sem hafa farið víða um land og
núna leikur hún Gertrudis íKryddlegnum
hjörtum.
ÉG HITTI JÓHÖNNU VIGDÍSI Arnardóttur á
heimavelli hennar í Borgarleikhúsinu, nánar tiltekið
í rauðu sófunum í anddyri leikhússins.
Þú fórst ekki sérlega snemma í leiklistarnám?
„Nei, ég byrjaði í skólanum haustið 1995 og þá var
ég 27 ára. Þá hafði ég lokið BA-prófi í frönsku og burt-
fararprófi í píanóleik og söng. Það tók mig smátíma
að finna mig.“
Þú hefur væntanlega verið elst í bekknum i skólan-
um?
„Já, en annars var minn bekkur ansi blandaður,
ein var tveimur árum yngri en sá yngsti sjö árum
yngri en ég.“
Skiptir aldur einhverju máli i leiklistarskóla?
„Nei, í rauninni ekki. Sú sem var næstelst var
miklu ábyrgari en ég; hún var eiginlega frekar
mamman í hópnum. En það má ekki vera heil kyn-
slóð á milli fólks.“
Þú hefur ekki verið lögð í einelti?
„Nei, ég var ekki lögð í einelti."
En af hverju fórstu að læra leiklist þegar þú gast
verið að kenna í framhaldsskóla, spilandi á pianó og
syngjandi?
„Ég hef alltaf haft áhuga á leiklist og bakterian
kviknaði fyrir alvöru þegar ég tók þátt í Hárinu árið
1995. Þegar ég var í MR langaði mig alltaf að taka þátt
í leiklist í Herranótt en það stangaðist á við píanótím-
ana; ég var komin langt í náminu og æfði fimm tíma
á dag. Ég sótti um framhaldsnám i söng hjá söngkonu
á Italíu en fékk aldrei svör frá henni þótt ég hefði
sent henni gögn og söngprufur. Ég settist niður og
hugsaði hvað ég ætti gera og ákvað að sækja um í
Leiklistarskólanum."
Þannig að ákvörðunin um að fara í leiklist var að
sumu leyti uppsöfnuð gremja vegna þess að þú hafðir
ekki tíma fyrir Herranótt og fékkst ekki viðbrögð frá
ítölsku söngkonunni?
„Já,“ segir Jóhanna Vigdís og hlær, „ég fór í fýlu
og fór í Leiklistarskólann."
En fyrra nám hefur nýst þér vel?
„Það hefur nýst rosalega vel; það er mikiö sungið í
leikhúsinu."
Var mikið sungið á þínu heimili?
„Nei, ekkert sérstaklega, nema í boðum og veislum.
Fólk var ekkert gaulandi daginn út og inn.“
Og svo auðvitað Abba
Hvenær byrjaðirðu að syngja?
„Ég söng mikið sem krakki; söng mikiö með göml-
um söngleikjum. Og svo auðvitað Abba, guð,“ segir
Jóhanna Vigdís og svipur hennar verður nánast trú-
arlegur. „Ég söng alltaf meö Abba og hélt meira að
segja með þeim þegar þau voru ekki í tísku. Ég hóf
söngnámið þegar ég var i frönsku í Háskólanum en
þegar ég var raulandi heima ætlaði ég aldrei að leggja
sönginn fyrir mig.“
Hvað ætlaðirðu að verða?
„Ég ætlaði að verða píanóleikari en sá íljótt fram á
að ég myndi ekki nenna að vera ein heima að æfa mig
alla daga. Ég fór því í háskóla til að læra eitthvað. Ég
hafði áhuga á frönsku. Hún kemur að góðum notum.“
Þú gætir til dæmis orðið forseti.
„Já, til dæmis. Og ég tala nú ekki um núna þegar
ég er komin með tengsl við leiklistina," segir Jó-
hanna Vigdís. „Ég ákvað þvi að skella mér í frönsku
og hugsa minn gang. Svo ákvað ég að læra að syngja."
Hélt ég myndi deyja
Píanónám, söngnám, leiklistarnám, hvað er næst?
„Næst er það maður og börn,“ segir hún og hlær,
„nei nei, ég held ég sé búin að finna mig núna. Ef það
hefði hvarflað að mér fyrr að fara i leiklistina þá
hefði ég hellt mér út í hana. Síðan verður leiklist að
lífsstíl. Ég er í leiklist af því ég verð að vera það.“
Hvað er á döfinni hjá þér næst?
„Ég er að leika í Kryddlegnum hjörtum, Boðorðun-
um níu og Píkusögum núna. Ég veit ekki hvað verð-
ur á dagskránni næsta vetur. Svo erum við Selma
Björnsdóttir alltaf að plotta."
Nektin er mjög einkennandi þáttur í Kryddlegnum
hjörtum eins og þú kannast við þar sem þú ert nakin
í þeirri sýningu. Nekt er ekki mjög algeng í íslensku
leikhúsi.
„Það er ekki veriö að finna upp hjólið í Kryddlegn-
um hjörtum. Nektin var eflaust meiri í leikhúsinu
þegar Alþýðuleikhúsið var og hét og í kringum
68-kynslóðina. Yflrleitt er ég ekkert sérstak-
lega hrifin af nekt í leikhúsi en í þessu
verki er hún óhjákvæmileg. Mér fannst
allt í lagi að vera nakin, ég er niðri í
brunni, það er mikill reykur og ég er
með hárkollu þannig að það þekkir mig
enginn.“
Hafðirðu séð myndina Kryddlegin
hjörtu þegar Hilmar Jónsson leikstjóri
bað þig um að leika hlutverk Gertrudis-
ar?
„Já, og ég vissi að það þýddi nekt. Ég
hefði getað verið meö nöldur og þá hefði
verið farin einhver málamiðlunarleið sem er
óþolandi í leikhúsi."
Var þetta ekki erfitt?
„Þetta var miklu auðveldara en ég hélt. Ég hélt
að þetta yrði svo mikið mál að ég myndi deyja. En
það varð ekki eins mikið mál. Á því augnabliki sem
maður er nakinn á sviðinu getur maður talið sér
trú um að þetta sé ekki maður sjálfur."
Þannig að þú myndir gera þetta hvar sem er
hvenær sem er?
„Nei.“
Mikil sjálfskoðun
Stærsta hlutverkið
hingað til er í Kysstu
mig Kata?
„Já.“
Braustu ekki
fótinn á Agli
Ólafssyni?
„Hann hrasaði
aðeins með mig á
frumsýningunni en hann
brotnaði ekki. Svo hætti hann bara að halda á mér.“
Hvað hefur verið erfiðast á ferlinum?
„Mér finnst alltaf erfitt að leika en líka gaman.
Píkusögur voru þess eðlis að við unnum náið og mik-
ið saman. Það var mikil sjálfsskoðun fólgin í þeirri
vinnu."
Gengurðu nærri þér þegar þú leikur?
„Ég geng misjafnlega mikið nærri mér. I söngleikj-
um er það öðruvísi; þar skiptir mestu að syngja og
dansa, tjáningin er önnur. Ég er mjög ánægð með þau
hlutverk sem ég hef fengið. Það var til dæmis mjög
skemmtilegt en erfitt að takast á við Regan i Lé kon-
ungi.“
í Píkusögum er nálægðin og sjálfskoðunin mikil.
„Tilgangurinn með Píkusögum er áberandi. Manni
finnst maður vera að gera eitthvað merkilegt. Sagan
hefur tilgang. Og það er draumur hvers leikara að
fást við verkefni sem skipta máli.“
Og áhorfendur koma líklega meö öðru hugarfari en
á aðrar sýningar?
„Það koma mjög margir til okkar baksviðs og vilja
ræða um verkið þótt þeir þekki okkur ekkert."
Eins og að slægja fisk
Maður fann fyrir því þegar öll umfjöllunin var um
Píkusögur að það urðu ákveðin skil. Allt í einu mátti
nefna píku upphátt opinberlega. Líklega hefur þetta
verið jákvætt spor í jafnréttisbaráttunni: loksins sat
píkan við sama borð og typpið.
„Öll orð yfir píku hafa verið neikvæð, það er von-
andi að breytast," segir Jóhanna Vigdís. „Það sem er
ftir