Dagblaðið Vísir - DV - 30.08.2003, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST2003 SKOÐUN 11
LAUGARDAGSPtSTlLL
Jónas Haraldsson
:; aðstoOarritstjóri - jtior@dv.is
m
„Hvað áttu við, barnið gott,
þegar þú segist hvorki hafa
áhuga á Herðubreið né
Herðubreiðarlindum og því
síður Öskju?
Þetta eru einhverjar mestu perlur
íslenskrar náttúru. Það er hverjum
manni hollt að sjá þær og njóta.
Sumir segja að enginn verði samur
eftir að hafa séð öskju, slík séu
áhrifin. Viðurkennt er að Herðu-
breið er eitt fríðasta fjall landsins og
þótt víðar væri leitað. Vissir þú til
dæmis að hún er einn formfegursti
móbergsstapi landsins, svo ég vitni
nú í íslandshandbókina mín kæra,
svo regluleg, hrein í línum og fagur-
sköpuð að vart finnast hennar líki í
íslenskri fjallagerð? Ég hef lengi
þráð að komast að Herðubreið og
öskju. Nú loksins læt ég verða af því
og býð þér að njóta þess með mér
og móður þinni."
„Er Subway þar?“ spurði dóttir
okkar. „Ha?“ sagði ég og missti
þráðinn í ræðunni um ferðalagið
um hálendið, íslenska náttúrufeg-
urð og víðerni. „Nei,“ sagði móðir
stúlkunnar sem taldi sér skylt að
taka við eftir að ég missti andlitið.
„Það eru engir veitingastaðir þama
en við förum með nesti. Það er ann-
aðhvort hægt að borða það úti, ef
veðrið er gott, eða í fjallaskála."
„Er í lagi með ykkur?“ sagði stúlk-
an. „Hér erum við á Akureyri í góð-
um fílingi, veðrið er fi'nt, Kjarna-
skógur á sínum stað, göngugatan,
kók í bauk og ísinn í Brynju. Ég sé
ekki að við þurfum að fara neitt
annað. Ég nenni ekki að hristast í bfl
heilan dag í holum og ryki bara til
þess að skoða einhver eldfjöll og
læki. Maður getur séð þetta allt
saman í sjónvarpinu. Ekki það að ég
ætli mér að skoða slfkt þar. Ég hef
ekki þennan sama, ódrepandi
áhuga á náttúrulífsþáttum og þú,
pabbi. Það er alveg sama hvort það
eru hverir og jöklar í sjónvarpinu
eða þættir um apa og flamingóa í
Afríku, alltaf horfir þú.
Ferðalag við hæfi
Við vorum þrjú á ferðalagi um
Norðurland, höfðum farið á Siglu-
Qörð en lent á pæjumóti svo öll gist-
ing vár upppöntuð. Sæunn Axels,
kjarnakona og hótelstýra á Ólafs-
firði, bjargaði málunum. Við leigð-
um af henni bjálkahús á bakka
Ólafsfjarðarvatns. Húsið var fínt
sem og heiti potturinn og ekki skað-
aði árabáturinn sem við fengum í
bónus. Stelpan reri með foreldra
sína út á vatnið í sannkallaðri blíðu.
Lognið var slíkt að fjöllin stóðu á
haus í vatninu.
Tilviljun réð því að við lentum á
fiskideginum milda á Dalvík á leið-
inni til Akureyrar. Hátíðin var bæj-
arbúum til sóma enda sóttu 22 þús-
und manns gleðina. Þar var í boði
matur og drykkur eins og hver gat í
sig látið. Við brögðuðum á steinbít,
hrárri rækju og öðru góðmeti úr haf-
inu, sigldum með Sæfara um Eyja-
fjörð og mæðgurnar létu hræða sig í
draugahúsi á staðnum. Veðrið var
útlenskt, gott ef hitabylgjan ffæga í
Evrópu teygði sig ekki inn eftir Eyja-
firðinum þennan unaðsdag.
Akureyri heilsaði okkur um
kvöldið í sömu blíðunni. Þetta var
ferðalag við hæfi dóttur okkar, stutt-
ur akstur milli staða, veðurblíða,
letilíf, sundlaugin, rennibrautirnar
og veitingastaðir fyrir aila aldurs-
hópa. Henni leist ekki eins vel á
framhaldið, fyrirhugaða ferð með
foreldrunum í öskju og áætlanir um
að aka suður Sprengisand í stað
þess að fara hefðbundna ieið á mal-
biki með pylsustoppi í Varmahlíð og
Staðarskála.
Hnjúkarnir bíða
,Ættum við,“ sagði móðirin sem
hefuryndi af fjallaferðum, „að skella
okkur lflca að Kárahnjúkum, fyrst við
erum á þessu randi á annað borð?
Það væri gaman að sjá þetta allt
saman, framkvæmdirnar og ekki
síður landið sem fýrirhugað er að
sökkva. Hvað ædi við séum lengi að
keyra þangað?“ hélt hún áfram og
beindi orðum sínum til mín.
Hún kærðisig kollótta
um um móbergs-
stapann stílhreina og
fríðlandið frá Jökulsá á
Fjöllum. Herðubreiðar-
lindir, gróðurvinin við
Ódáðahraun, voru í
hennar augum nokkrar
jurtir á stangli og ár-
spræna.
Ég náði ekki að svara. Dóttir okk-
ar varð fyrri til. „Sko,“ sagði hún á
innsoginu, „það kemur ekki til
greina að við þvælumst að þessum
Kárahnjúkum ykkar, eða hvað þeir
heita. Eg stræka algerlega á að fara
þangað. Þið getið skrölt þangað ein
hvenær sem ykkur dettur í hug en
hlífið mér við þessu fjallabrölti. Það
er heldur ekkert að sjá þarna nema
grjót og nokkrar jarðýtur. Ég hef séð
myndir af þessu í blöðunum.
„Jæja,“ sagði móðirin skilnings-
rík. „Við látum það bíða betri tíma.
Askja verður að duga núna en fýrst
við sleppum Kárahnjúkum kemur
þú með okkur suður Sprengisand.
Stúlkan játaði því enda var samn-
ingsstaða móðurinnar góð með
Kárahjúkana uppi í erminni.
Fjöll á myndbandi
Herðubreið blasti við úr fjarlægð
morguninn sem við hófum öskju-
ferðina. Engu var logið um tign og
fegurð fjalladrottningarinnar. Ryk-
mökkurinn stóð aftur úr bflnum en
það kom ekki að sök. Það voru fáir á
ferð. Við hjónin voru með bækur og
kort útbreidd, horfðum til hægri og
vinstri og reyndum að átta okkur á
kennileitum. Landslagið heillaði
okkur, stórbrotið og dulúðugt í
senn. Stúlkan hafði komið sér eins
þægilega fyrir í aftursætinu og unnt
var miðað við aðstæður, á ferð eftir
bugðóttum og grýttum fjallvegin-
um. Hún var með sæng og kodda,
drykki, snakk og sætindi. f eyrum
hennar dunaði tónlist af geisladiski.
Dóttir okkar var í eigin heimi, fjarri
Herðubreið, Herðubreiðarlindum
og öskju. Hún kærði sig kollótta um
móbergsstapann stflhreina og
friðlandið frá Jökulsá á Fjöllum.
Herðubreiðarlindir, gróðurvinin við
Ódáðahraun, voru í hennar augum
nokkrar jurtir á stangli og árspræna.
Henni gat ekki staðið meira á sama
um gulvíðirunnana, hvannstóðið,
sóleyjarnar og fíflana. Andstæður
náttúrunnar á öræfunum fóru fram
hjá henni. Hún söng upphátt í aftur-
sætinu með Magna A móti sól og
Jónsa í svörtum fötum. Greinilegt
var að hún fékk þá beint í æð.
„Þurfum við að ganga?“ sagði
stúlkan þegar við námum staðar á
bflastæðinu við öskju, hafandi ekið
yfir hraun og ár. „Er nokkuð að sjá,
má ég ekki bíða í bflnum? Geturðu
ekki, pabbi, tekið vídeó af þessum
fjöllum þfnum og sýnt mér þegar
þið komið til baka? Þú ert nú alltaf
að monta þig af þessari nýju vídeó-
vél."
„Móðir þín á vélina," sagði ég, „en
það breytir engu. Þú kemur með
okkur. Við erum ekki á hverjum degi
á þessu landsvæði. Það er ekki nema
hálftímagangur að öskjuvatni og
Víti. Hver veit nema þú getir baðað
þig þar." „Oj,“ sagði stúlkan og
hryllti sig. „Ég ætti ekki annað eftir
en að baða mig í þessum viðbjóði.
Vfltu að ég angi af hverafýlu í marga
daga?"
Alltaf næmur
„Þetta er engu öðru líkt," sagði
konan þegar við komum aftur í bfl-
inn. Askja hafði fangað hug hennar.
,Æ, þetta var nú bara svart," sagði
dóttir okkar og kom sér fyrir í aftur-
sætinu. „Þurfum við að fara sömu
feið til baka?“ sagði stúlkan áður en
hún setti heyrnartólin á eyrun. Hún
var dottin úr sambandi við um-
heiminn áður en ég náði að segja
henni að hraðbrautir væri ekki að
finna á öræfunum.
Ætli það sé ekki rétt að fara bam-
laus næst,“ sagði ég við konuna.
„Þetta er einhvern veginn ekki að
gera sig. Ég held að stelpunni hafi
hundleiðst þessi dásamlega fjalla-
ferð okkar." Konan glotti. „Alltaf
næmur, elskan," sagði hún, „alltaf
næmur."
Ég gat mér þess til að Hreimur í
Landi og sonum hljómaði í eyrum
stúlkunnar þegar við ösluðum yfir
Lindaána á bakaleiðinni. Hún söng
með. Ég er ekki viss um að hún hafi
tekið eftir því að við vorum úti f
miðri á.