Dagblaðið Vísir - DV - 27.09.2003, Blaðsíða 20

20 DVHELGARBLAÐ LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2003
Toríæru-
keppni
Torfærukeppni
Jeppaklúbbs
íslands ásamt
Bílasölunni
Hrauni og
Geymslusvæðinu
verður haldin í
Bolöldum
sunnudaginn 28.
sept. og byrjar
kl. 13.00.
Missið ekki af
síðustu keppni
ársins - barist
verður til síðasta
blóðdropa.
aö er örugglega ekki á Erling
Björnsson hallað þótt sagt sé að
hann sé líklega minnst þekkti
meðlimur hljómsveitarinnar Hljóma.
hað er kannski erfitt að vera mjög
framarlega í flokki tónlistarmanna
sem telur Rúnna Júl og Gunna hórð-
ar. Erlingur kann þessu þó ágætlega,
segist ekkert hrifinn afofmikilli at-
hygli. Hann sagði Helgarblaðinu frá
því þegar honum var „púttað út" úr
Hljómum, þúsundþjalamennsku,
skeggræðum við Hendrix og alhliða
reynslu afnæturlífinu.
Árið 1969 tókst Bítlunum að af-
reka tvennt: Þeir gáfu út stærstu
plötu allra tíma, Sgt. Peppers og,
sem er enn þá tilkomumeira í ljósi
stjarnfræðilegra auðæfa þeirra,
tókst næstum því að verða gjald-
þrota á Apple-ævintýrinu. Á svip-
uðum tíma var stór hljómsveit í
litlu landi að molna í sundur.
„Það var kominn smáleiði í
hljómsveitina, sami kjarninn hafði
spilað mjög lengi saman. Ég hafði
líka séð um bisnesshliðina í nokkur
ár, verið n.k. framkvæmdastjóri
sveitarinnar, og var eiginlega farinn
að slá slöku við í músíkinni vegna
hinna verkefnanna. Mönnum
fannst líka sveitin vera dáiftið
stöðnuð; tónlistin hafði verið eins í
langan tíma og menn vildu breyt-
ingar. f nokkurn tíma hafði staðið
til að fá inn hljómborð og Kalli var
eiginlega kominn inn á gafl, með
annan fótinn inn í hljómsveitina,"
segir Erlingur um brotthvarf sitt úr
Hijómum árið 1969. Á hann þar að
sjálfsögðu við Karl Sighvatsson
heitinn, hljómborðsleikara fslands
um árabil. Þegar hlutar tveggja vin-
sælustu hljómsveita Islands,
Hljóma og Flowers, runnu saman í
ofurgrúppuna Trúbrot var einfald-
lega ekki pláss fyrir aðra en stærstu
stjörnumar, hverja á sínu sviði.
Þetta var kalt mat, ekkert persónu-
legt, bara bisness - fyrirgefiði! - list.
Bo fékk no
Eða eins og Erlingur orðaði þetta
á sínum tíma í Hljómabókinni sem
nýverið fannst uppi á háalofti hjá
reykvískum bakara, 34 ámm eftir
að skattayfirvöld tóku að sér að
„gefa hana út", allt upplagið, til
hæstbjóðanda á uppboði: „Mér
finnst ákaflega leiðinlegt hvernig
þetta fór allt saman. Mér finnst
slæmt að þurfa að hætta að spila og
það verður ábyggilega erfitt, eftir að
hafa verið álitinn númer eitt í svo
mörg ár. En mér er púttað út og við
því er ekkert að gera.“
Síðan þetta var sagt er liðinn
hálfur mannsaldur og tíminn lækn-
ar þessi sár eins og önnur. Fjar-
lægðin gerir fjöllin blá og allt það; í
dag er Erlingur stóískur yfir þessu
öllu saman.
„Það var enginn rekinn, þetta var
einhvers konar samkomulag," segir
hann. „Þetta lá í loftinu og í sjálfu
sér var ég ekkert ósáttur við að
hætta við að spila þó að ég hafi sagt
annað á þessum tíma.“
Erlingur var reyndar í ágætis fé-
lagsskap úti í kuldanum því ekki
einu sinni Björgvin Halldórsson
fékk boðskort í Trúbrots-brúð-
kaupið. Og þegar sagt er no við Bo
þá er ekki nema von að aðrir fái go!
„Reyndar var mér strax boðið í
aðra hljómsveit. Jónas R. Jónsson
bauð mér að ganga í Flowers en fé-
lagar mínir úr Hljómum buðu mér
líka að vinna með sér. Ég stóð
frammi fýrir erfiðri ákvörðun og
valdi á endanum að vinna fyrir Trú-
brot. Ég vildi líka hvíla mig á spila-
mennskunni, þessari næturvinnu.
Ég var orðinn þreyttur á vökunum.
Svo fannst mér ég kannski ekki vera
alveg nógu mikill atvinnumaður í
tónlistinni og því síður búinn undir
þróunina í átt að meiri prófess-
jónalisma sem var að verða á þess-
um tíma í sveitinni."
Úr Hljómum í vaskinn
Þegar allt kom til alls fór Erlingur
því ekki langt, heldur varð fram-
kvæmdastjóri fyrir Trúbrot næstu
tvö árin, einmitt þann tíma sem
það tók hann að venjast því að vera
ekki á sviðinu, að hans sögn. Og eft-
ir tvö ár í þessu millibilsástandi,
hafandi væntanlega aðlagast hvers-
dagsleikanum nógu vel til að geta
slitið sig harmkvælalaust frá tón-
listarbransanum, hélt Erlingur
Björnsson út á vinnumarkaðinn og
gerðist [trommurl:
„Afgreiðslumaður hjá J. Þorláks-
son og Norðmann, verslun með
pípulagningavörur. Seldi vaska og
svoleiðis," segir Erlingur og gerir
ekkert með það að honum hafi
reynst sérstakiega erfitt að vera ekki
lengur „álitinn númer eitt“ eins og
hann orðaði það sjálfur 25 ára gam-
all, hafandi staðið á sviði með gítar
í hönd og raddböndin þanin, um-
kringdur ljósum og ljóskum frá 19
ára aldri. Vín, dans og villtar meyjar
urðu að „Grohe: vatn og vellíðan".
Þessi ferilbreyting er dramatískari
en flestir takast á við á ævinni.-Ef
lagt er út af því sem Erlingur segir
um störf sín í pípulagningaverslun-
inni má með hreinni samvisku - en
reyndar dágóðum skammti af aula-
húmor - segja að ferill hans hafi
beinlínis farið í vaskinn! Auðvitað
liggur beinast við að biðja hann
blessaðan að vera ekki með neinn
leikaraskap, egóið hljóti að hafa
beðið stóran skaða af þessu.
„Ég hef nú aldrei verið mikill
egóisti," segir Eriingur dálítið hik-
andi og það er augljóst að hann
„Mér hefur alltafþótt
voðalega gott að geta
gengið um götur án
þess að fólk þekki mig
og þó að við höfum all-
ir verið þekkt andlit á
Hljómaárunum fannst
mér það alltaffrekar
óþægilegt."
segir hreinasatt.
„Mér hefur alltaf þótt voðalega
gott að geta gengið um götur án
þess að fólk þekki mig og þó að við
höfum allir verið þekkt andlit á
Hljómaárunum fannst mér það
alltaf frekar óþægilegt. Ég var því
frekar feginn þegar það hætti
smám saman. En ég hef aldrei
fundið fyrir neinum sérstökum
krísum í sálarlífinu vegna þessa.
Innst inni sá ég kannski pínulítið
eftir þessu en ég tók þetta aldrei of
alvarlega. Leit alltaf á þetta sem
ævintýri sem hlyti einhvern tímann
að taka enda eins og öll slfk. Þess
vegna var miklu auðveldara að
hætta," segir Erlingur.
Erlingur var reyndar ekki þreytt-
ari á óhefðbundnum vinnutíma en
svo að hann fór fljótlega að læra til
þjóns; var fyrsti lærlingur Óla Lauf-
dals og vann sem slíkur mörg ár eft-
ir það. Árið 1987 söðlaði hann svo
um og gerðist leigubílstjóri. f ljósi
þess að Erlingur segist hafa verið
orðinn þreyttur á næturvinnu kem-
ur starfsval hans, eftir að hann lagði
gítarinn á hilluna, nokkuð spánskt
fyrir sjónir og hann viðurkennir
það.
„Það má segja að ég sé búinn að
taka næturlífið frá öllum hliðum;
uppi á sviði, úti í sal og svo keyr-
andi fólkið heim á eftir. Enda er ég
búinn að fá mig fullsaddan á því. Ég
get voða lítið vakað nú orðið, verð
helst að sofa á nóttinni," segir Er-
lingur og brosir.
Hendrix:
Næstum því íslandsvinur
Þetta viðtal er í engri sérstakri
tímaröð enda í sjálfu sér þreytandi
helsi að finnast að allt þurfi að byrja
á byrjuninni. Því er það svo að eftir
að hafa talað um það þegar Hljóm-