Dagblaðið Vísir - DV - 20.12.2003, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 2003
Fókus DV
iSÍ á UeUanum*?
Geðsjúkur maður réðst inn á
heimili Kristjáns Sigurjóns-
sonar, fréttamanns á Útvarp-
inu, fyrir rúmum átta árum og
varð honum næstum að
bana. Maðurinn hafði þá
ítrekað hótað Kristjáni sím-
leiðis enda stóð hann íþeirri
meiningu að Kristján útvarp-
aði hans leyndustu hugsun-
um. Kristján féllst á að segja
DV sögu sína.
Heppinn að liía aí
árás brjálaðs manns
Málið komst í fréttir á sínum tíma. Al-
menningur fékk þó aldrei að vita að
árásarmaðurinn var illa haldinn af of-
sóknar-geðklofa og hafði haft í hótun-
um við Kristján svo vikum skipti. Ástæðan var
sú að hann var sannfærður um að Kristján,
sem þá var starfsmaður hjá Ríkisútvarpinu á
Akureyri, útvarpaði hans leyndustu hugsun-
um. „Þetta virtist ekki vera alvarlegt í fyrstu,
enda hættir manni til að taka það ekki alvar-
lega þegar maður fær símhringingu þar sem
maður er beðinn að hætta að útvarpa hugsun-
um einhvers," segir Kristján. „Þegar honurn
fannst ég virða óskir hans að vettugi og ég hélt
áfram að útvarpa hugsunum hans fór þetta að
leggjast þyngra á hann. Símtölunum fór að
fjölga, hann fór að hringja heim til mín og á
endanum var hann farinn að hafa í hótunum
við mig og sagði að ég skyldi hafa verra af ef ég
hætti þessu ekki.“
Hafði samband við lögreglu
Kristjáni og fjölskyldu hans stóð ekki á
sama um símtölin. Þau vissu ekki hver var að
verki enda númerabirtar ekki til á hverju
heimili fyrir átta árum. „Við höfðum samband
við lögregluna og ráðstafanir voru gerðar til að
rekja símtöl í heimasímann. Það varð aldrei af
því vegna bilunar í búnaðinum."
Kristján hafði lúmskan grun um að sá sem
hefði í hótunum við hann gæti verið einn vist-
manna sambýlis fyrir geðfatlaða sem var spöl-
korn frá heimili hans. „Ég hafði samband við
forstöðumanninn og lét hann vita af þessum
grun mínum. Hann sagðist ætla að hafa augu
og eyru hjá sér enda fátt annað hægt að gera.“
Hlátur starfsmanns sambýlisins gerði
útslagið
Grunur Kristjáns reyndist á rökum reistur
og að kvöldi þriðjudagsins 28. mars árið 1995
ákvað árásarmaðurinn að nú væri nóg komið.
Hann hafði heyrt einn starfsmanna sambýlis-
ins skella upp úr og þóttist strax viss um að að-
hlátursefnið væri hann sjálfur, starfsmaðurinn
hefði augljóslega heyrt hugsanir hans í útvarp-
inu. Hann sótti sér stóran búrhníf með rúm-
lega 20 sentimetra löngu blaði í eldhúsið, fletti
upp heimilisfangi Kristjáns í símaskránni og
hélt af stað. „Ég man að ég var að koma yngri
dóttur minni í rúmið þegar hann hringdi dyra-
bjöllunni," segir Kristján. „Konan mín fór til
dyra og maðurinn á dyraþrepinu spurði eftir
mér. Þegar ég mætti henni í ganginum náði
hún að gefa til kynna að ekki væri allt með
felldu enda var maðurinn frekar óásjálegur. Ég
hafði því varann á og það hefur örugglega
bjargað mér.“
Heppinn að sleppa lifandi
Þegar Kristján kom til dyra opnaði hann bara
til hálfs. Maðurinn spurði: „Ert þú Kristján Sig-
urjónsson?" Þegar Kristján jánkaði því dró mað-
urinn hnífinn fram undan jakkanum og lagði til
Kristjáns sem náði að hopa undan. Það dugði
þó ekki til. Hnífurinn stakkst í hann vinstra
megin, neðan við brjóstkassann, skar út úr einu
rifbeini og hafnaði í lifrinni. „Eins undarlega og
það hljómar var þetta ekki sárt og ég var meira
að segja ekki viss um hvort ég hefði verið stung-
inn fyrr en ég lyfti upp peysunni og kíkti."
Kristján reyndist vera með miklar innvortis
blæðingar og var sendur í bráðaaðgerð. Hann lá
á sjúkrahúsi í þrjár vikur og taldist heppinn að
hafa lifað árásina af.
Hafði áhyggjur af dætrum sínum
„Ég beið ekki varanlegt líkamlegt tjón þótt
ég sé reyndar með ljót ör. Mér fmnst ég líka
hafa náð að spjara mig ágætlega andlega þótt
svona atburðir fylgi manni alltaf og gleymist
ekki svo glatt. Ég hafði meiri áhyggjur af
dætrum mínum sem urðu vitni að árásinni.
Yngri dóttir mín var á sjötta ári og hin á því
fjórtánda. Þetta var þeim erfitt en þær virðast
hafa náð að vinna úr þessu. Verst fannst mér
að dómskerfið lét þær gjalda fyrir það að vera
sterkar. Ég fékk 400 þúsund krónur í miska-
og skaðabætur en kröfum um að fjölskyldan
fengi bætur var hafnað á þeim forsendum að
hún virtist koma nokkuð heil út úr þessu.
Þegar ég les dóma í dag verð ég oft mjög reið-
ur yfir því hversu lítils virði líf manna og æra
virðast metin í kerfinu."
Myndi ekki þekkja manninn í dag
Árásarmaður Kristjáns, sem var á þrí-
tugsaldri, var sakfelldur fyrir tilraun til
manndráps en dómari málsins komst að
þeirri niðurstöðu að hann væri ósakhæfur.
Hann var sendur á réttargeðdeildina að
Sogni þar sem hatln var vistaður næstu
misserin. í dag býr hann á sambýli og stund-
ar vinnu.
Kristján segist ekki líta á árásarmanninn
sem ofbeldismann heldur alvarlega veikan
einstakling. „Auðvitað varð maður reiður
fyrst og fannst að svona hlutir ættu ekki að
geta gerst. En ég fékk góðar skýringar hjá
geðlæknum og maðurinn hafði einhvern
veginn náð að leyna þessum hugsunum sín-
um fyrir læknum og starfsfólki sambýlisins.
Enginn hafði hugmynd um að hann væri
svona langt leiddur. Það er ekki hægt að
setja sig inn í þennan hugarheim, maður
hefur einfaldlega ekki hugmyndaflug í það."
Nú fyrir jólin kom út bók sem heitir Nor-
ræn sakamál. í henni er að finna frásagnir
íslenskra og norrænna lögreglumanna,
meðal annars af máli Kristjáns. „Ég hef að-
eins einu sinni hitt manninn eftir árásina.
Þá sat ég í biðsal réttarsalarins þegar hann
var leiddur út. Ég heyrði aldrei hans vitnis-
burð og las eiginlega í fyrsta skipti í bókinni
hvernig hann upplifði þetta," segir Kristján
sem segist ekki myndu þekkja manninn á
götu í dag.
Sjónvarpsfólk berskjaldað
Það er Kristjáni hulin ráðgáta hvers vegna
hann varð fyrir valinu en ekki einhver fjöl-
margra samstarfsmanna hans á Útvarpinu.
„Ég hef aldrei fengið neinar skýringar á því.
Það hafa náttúrlega mjög margir sem vinna í
útvarpi og sjónvarpi fengið hótanir og verið
áreittir á ýmsan hátt. Sjónvarpsfólk er í raun
einna verst statt hvað svona varðar. Meðal
annars þess vegna tók ég þá ákvörðun að mig
langaði ekki að verða þekkt andlit og þegar ég
þurfti að vinna fyrir Sjónvarpið fyrir norðan
reyndi ég að komast hjá því að vera sjálfur í
rnynd."
Hvaö segir orðabókin?
Samkvæmt upplýsingum frá íslenskri
málstöð er ekkert nýyrði í smíðum sem
væri hægt að nota yfir þá einstaklinga sem
fá aöra á heiiann og ofsækja þá og ekki
stendur til að bæta neitt sérstaidega úr því
í nánustu framtfð. Það virðist Ifka sama
hversu djúpt er grafið, ekkert gamalt og
gott orð kemur upp úr krafsinu. Það er ekki
gott að segja til um ástæðuna fyrir þessu. í
ensk-íslenskum orðabókum er orðið stal-
ker þýtt sem veiðimaður en þar er um að
ræða allt aöra merkingu sama orðs þótt
„stalkerar" eigi vissulega ýmislegt sameig-
inlegt með veiðimönnum. Sögnin to stalk
er svo þýdd sem: laumast eða læðast að
(td. bráð).