Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Side 90

92
ar, og hafa næma tilfinningu fyrir fegurð hennar, eða þeir
taka engu ástfóstri við hana, og finna eigi, að hún hafi neina
fegurð til að bera, er hefur áhrif á þá. Þá er það eigi sízt
mikilsvert, hverja trú þeir hafa á ábúðarjörð sinni, hvort
þeim sjálfum sýnist hún auðug af gæðum, og horfa til bóta,
eða þeir hafa þá trú, að hún „liggi undir áföllum og skemmd-
um“, er eigi sje unnt við að sporna, — að hún sje ,,horjörð“,
þar sem eigi verði lifað, nema við sult og seyru. Ef vjer vit-
um það um einhverja jörð, að þeir sem þar hafa búið um
langan aldur, hafa litla ást eða rækt lagt við hana, og eigi
sjeð, að hún ætti nokkra fegurð, er eigi mætti spilla, og eigi
nein veruleg gæði, er vert væri að vernda og hlynna að, og
hafa sjálfir haft þá trú, að eigi væri unnt að bjargast á henni,
þá er það víst, að jörðin hefur hlotið að spillast í höndum
slíkra manna. Alveg sama má segja um landið; því fer fram
eða aptur, eptir því hvernig landsfólkið er. Vjer getum feng-
ið mikla vitneskju um, hvort landinu hefur farið fram eða
aptur, ef vjer athugum þau einkenni þjóðarinnar og þann
hugsunarhátt, er hlýtur að hafa mestu ráðið um meðferð
hennar á landinu. Þau atriði, er vjer verðum einkum að at-
huga, eru:
1. Dugnaður landsmanna og manndómur d ýmsum tím-
um, og
2. Þjóðrœkni þeirra og œttjarðarást . . . .“
J■ Sig-