Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Side 50

52
I dalnum er aðeins einn bær — Ytri-Villingadalur heitir
hann. Áður voru bæirnir tveir, en Syðri-Villingadalur fór í
eyði fyrir 30 árum, og það er í rauninni ekki fyrir annað
en heimsku mína og þráa, að hinn er ekki farinn sömu leið-
ina. Fremur þykir nú einmanalegt í dalnum, og þess vegna
teljast það nokkur tíðindi, þegar fólk kemur þangað. Ef til
vill er það fyrir þessa sök, að mér finnst atburðurinn, sem
ég gat um í upphafi máls míns, svona merkilegur, en þó
verður því ekki neitað, að einstæður er hann og um hann
leikur nokkur ævintýraljómi. Ég vil því ekki láta hann falla
í gleymsku og hverfa með þeim persónum, sem þarna eiga
hlut að máli. Það er svo margt, sem týnist, sem ætti að geym-
ast. Þess vegna skrifaði ég það upp meðan það enn var ferskt
og frjótt.
Það var eitt sunnudagskvöld sumarið 1956, að ég tók eftir
því, þegar ég lét inn kýr mínar til mjalta, að Búkolla hafði
rifið einn af spenum sínum á illa gerðri girðingu, með þeim
afleiðingum, að nýtt gat myndaðist upp á miðjum spena.
Var þarna rifa, bæði löng og ljót og mjög auðveld útkomu-
leið fyrir mjólkina, enda rann hi'in þar út jafnótt og hún
myndaðist í júgri kýrinnar og hafði ég þar ekkert af. Var
nú hvort tveggja, að ég sá eftir mjólkinni, því mjólk er sama
og peningar, og svo var ekki hægt að láta kúna ganga með
svona stórt sár án aðgerðar og sýnilegt, að saumaskapur
mundi verða eina úrræðið. Og þar sem þetta hérað er svo
hamingjusamt að hafa dýralækni, þá gekk ég að símanum
og vildi ná tali af honum. Kom þá í ljós, að hann hafði tekið
sér helgarfrí og var ekki væntanlegur heim fyrr en á þriðju-
dagskvöld. Nú þótti mér útlitið versna til muna, því að aug-
ljóst var, að þá yrði sárið orðið úthverft og illt viðureignar.
Með aðstoð símstöðvarinnar leitaði ég nii uppi ljósmóður
umdæmisins og bað hana um aðstoð, en luin kvaðst ekkert
vilja með svona atvinnu hafa og neitaði bón minni, var hún
þó systir mín. Féll mér nú allur ketill í eld, því að heimilis-
fólkið — við hjónin, börn okkar tvö á ungum aldri og faðir
minn fjörgamall — vorum ekki líkleg til þess að ráða fram
úr þessum vanda á eigin spýtur.