Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1958, Side 88

90
var búkona og svo auðsæl, að þar virtust tvð höfuð á hverju
kvikindi, en engan hlut átti hún í búi sínu, sem henni þótti
jafn vænt um sem Innikrák. Þá þótti Hrafnkeli Freysgoða
vænt um hest sinn Freyfaxa, þótt af því leiddi mikfa rauna-
sögu, þá er hún blandin tign og virðingu. Vopnfirðingasaga
segir frá bóndanum í Sunndal, sem óf upp ágæta hesta af
traustu kyni og sefdi mönnum sem góða gripi vildu eignast.
Þá er Brúnn frá Brú, sem hljóp með 180 punda mann ca.
400 kílómetra í einum áfanga. Þetta sýnir allt að góðhestar
hafa alltaf verið hér á Austurlandi, og eru eflaust enn, þó
að lítil rækt sé við þá lögð.
Nú fyrir nokkrum kvöldum talaði Sigurður bóndi á
Stafafelli í útvarpið, og kvatti menn til að sýna hestinum
viðurkenningu og minnast þarfasta þjónsins, ekki með
minnismerkjum, heldur að sýna honum sæmd og liafa hann
til gagns og skemmtunar miklu meira en nú gerist. Vænti
ég þess, að félagsskap hestamanna megi takast að vekja þjóð-
ina af þeim dvala og sinnuleysi, sem hún hefur fengið fyrir
hestinum. Kappreiðar munu alltaf þykja sú bezta skemmt-
un, senr menn eiga völ á, enda alls staðar vel sóttar, þó að
það sé dauft yfir þeim nú hér um slóðir.
Frá því er sagt í Landnámu, að það hafi komið skip í Kol-
beinsós í Skagafirði hlaðið kvikfénaði. Þegar verið var að
skipa því á land, stökk eitt mertryppi í sjóinn og svamm í
land og komst í Brimnesskóg og fannst ekki. Maður nokkur
Þórir Dúfunefur keypti von í mertryppi þessu, fann hana
um síðir og kallaði hana Flugu. I tamningu komu fram
miklir gæðingshæfileikar hjá Flugu. Og sagan segir, að þeg-
ar Skagfirðingar, ásamt Þóri Dúfunef riðu til Alþingis Kjal-
veg, að þegar þeir komu suður til Kinnverjadals, þá hafi
þeir hitt þar landshornamann, sem Orn hét, og var hann að
æfa og temja hesta sína, sem hann lét mikið af. Taldi hann
skeiðvelli og haga betri til fjalla en í byggð. Skagfirðingar
gáfu sig á tal við mann þennan, sem frá mörgu kunni að
segja, en sérstaklega leizt þeim vel á þá fola, sem hann hafði