Frjáls verslun - 01.12.1958, Blaðsíða 37

sjálfur hjá henni í grasið og gerði ýmist að horfa
upp í skýjaðan himininn eða út á gráan vatns-
flauminn, sem fram hjá mér vall. Græn silkilínan
lá frá stangaroddinum skáhallt út í álinn og ég
vissi að krókurinn með maðkinum á var langt úti,
þrjátíu til fjörutíu faðma að minnsta kosti.
„Skrítið að verða ekki var núna í stórstraum-
inn,“ sagði ég við son minn ungan. sem hjá mér
sat á árbakkanum og lék sér að stráum. Þá sá ég
að oddur stangarinnar kipptist við snögglega, þrisv-
ar sinnum í röð, léttilega, en með sérstakri áherzlu
þó, mér fannst einhvern veginn eins og drepið væri
að dyrum lijá mér, óviðbúnum, jafnvel á nætur-
þeli, og erindi gestsins væri nokkuð brýnt. Ég greip
stöngina hægri hendi og stökk á fætur og í sama
bili er enn kippt í tvisvar eða þrisvar eða öllu öllu
heldur líkt, og stöngin sé hrist upp og niður, sams
konar hrevfing og í sterklegu handabandi, og síðan
samstundis langdregið þvingandi átak, sem mér
finnst aldrei ætla að linast. Ég gef út meira og
meira af línunni og held jafnframt við af alefli í
þeirri von, að fiskurinn gefi sig bráðum. En hann
gefur sig ckki, heldur strikar nú niður ána, ég hef
ekki önnur ráð en að lilaupa með honum, og það
eins og fætur toga, því ég finn að hvorki ég sjálfur,
stöngin né línan eru gerð fyrir þá glíniu sem nú
er hafin.
„Hann slítur sig af — hann slítur sig af!“ kveinar
ókunn rödd inni i sálinni. „Þessi fiskur er meiri en
svo að Guð vilji gefa þér hann.“
Engn að síður held ég áfram að hlaupa, með
stöngina í hálfhring og silkilínuna þanstrengda,
svo að ymur í henni eins og vindhörpu. Þetta er
orðið hundrað metra hlaup og bráðum er ég kom-
inn fram á tangann, þar sem Alftavikið skerst inn
í mýrina, og lengra kemst ég ekki, og þar hlýtur
fiskurinn að slíta sig lausan.
En allt. í einu stanzar hann. Ég sé hringiðuna
sem myndast þegar hann snýr sér aftur upp í
strauminn, hann er enn úti í miðjum ál, ekki einu
feti nær landi en hann var í upphafi. Hvað gerir
hann nú? — já, hvað . . . ? Hann virðist í óvissu,
syndir nokkra krappa hringi uppi undir vatns-
skorpunni, þó svo djúpt að ég sé hann ekki. Skyndi-
lega kafar liann og um leið kemur sporðurinn á
lionum upp úr, málmgljáandi, stór eins og skóflu-
blað. Hann er við botninn litla stund og hristir
veiðivél rnína, ég þykist vita hann sé að nudda
skoitunum við árbotninn í því skyni að íosa úr
sér öngulinn. Þannig í eina mínútu eða tvær, en
ég gæti þess að slaka aidrei á línunni, held stöng-
inni beint upp í loftið, svo að sérhver hreyfing
kosti hann átak. Ef ekkert bilar og mér verður
engin skyssa á, þá munu leikslokin fara eftir því,
livorum lengur endist þolið, mér eða honum. Viga-
hrollurinn geysist milli okkar eins og háspennu-
straumur, við skynjum hvor annan jafngreinilega
og við værum samvaxnir.
Svona, nú hefur hann tckið ákvörðun: Hann
gcfur eftir sem snöggvast — og stekkur. Hann
stökk ekki hátt, kannski hálft annað fet eða tvö,
en nú sá ég þó fiskinn mikla, eitt brot úr sekúndu,
allan í einu. Sveigðum í hálfmána skaut honum á
loft eitt andartak, stórfursta vatnanna, silfringljá-
um og með bláma stáls, og hvarf með þungum
dyn aftur undir yfirborðið og strikaði nú and-
streymis, sömu leið til baka, með enn meiri hraða
en hann hafði áður synt forstreymis. Bak hans
kemur upp úr við og við og ristir strauminn, það
er eins og sprengikúla fari um ána og ég hangi
fastur við hana.
í þetta sinn mun ég hafa hlaupið hraðar en
nokkru sinni endranær, hundrað metra vegalengd,
ég iief að líkindum sett heimsmet í hundrað metra
hlaupi, þó það fáist aldrei staðfest. Og þar sem
því lauk, þar skildi með okkur, þar skildi með
okkur. Hann stakk sér enn einu sinni til botnsins
og hristi veiðivél mína, það var eins og þegar tek-
izt er í hendur, kvaðzt með sterklegu handabandi,
og það slaknaði skyndilega á línunni, hún var
laus og ég spólaði hana skjálfhentur upp á hjólið.
Það hafði ekkert bilað og ég hafði enga skyssu
gert, en fiskurinn mikli var farinn samt, hann
var farinn. Guð vildi ekki gefa mér hann, það var
allt og sumt, — ekki að svo stöddu í það minnsta,
en fyllti mig þess í stað ólæknandi þrá: þessum
fiski eða hans jafningja verð ég einhvern tíma
að ná, það er alveg víst, og hvað sem það kostar.
Þó svo ég verði fyrst að læra fuglamál og skilja
þyt vindanna, þegar þeir blaðra við ársefið, og
hlýða á strengjaspil vatnanna þangað til það er
runnið mér í merg og bein og ég get raulað sér-
hverja melódíu þeirra utan að, þá mun ég hiklaust
leggja það á mig, í þeirri von að handan við all-
an þennan hégóma komist ég öðru sinni í kast við
fiskinn mikia — og nái honum j)á.
FRJÁLS VERZLUN
37