Frjáls verslun - 01.02.1961, Síða 26

Ástir og mannýg naul
Skemmtisaga eftir Kristmann Guðmundsson
„Elsa! — Elsa litla! Heyrirðu til mín, Elsa? Viltu
gjöra svo vel að hypja þig heim undireins!“
Uppi á svölum stóra, hvíta smnarhússins stóð
gamla, hátignarlega Elísabet frænka og skimaði í
allar áttir. Hún var með lonníettur, reigði stórt,
grátt höfuðið aftur á bak og líktist einna helzt
valkyrju, sem horfir yfir orustuvöll. Strangleg var
hún á svip og andlitið tilkomumikið, með konung-
legu nefi og samanbitnum vörum.
„Elsa! — Elsa!“ hrópaði hún enn einu sinni; síð-
an tók hún af sér lonníetturnar og varð hugsi. En
ekki blíðkaðist svipur hennar við það, heldur miklu
fremur liið gagnstæða. Hún kinkaði kolli nokkrum
sinnum, eins og hún væri að taka einhverja mikil-
væga ákvörðun. „Það er auðvitað þetta strákdýr
rétt einu sinni!“ tautaði hún og beit sundur orðin.
„Þessi Iilægilegi hljómlistargemlingur, sem Elsa er
alltaf að dandalast mcð! En nú er nóg komið, já,
alveg nóg komið!‘
Elísabet frænka gekk tautandi inn í stofuna.
En Elsa hljóp, eins og hún ætti lífið að levsa út
í Hvalvík. Hún smaug gegnum þéttan birkiskóg-
inn, inilli kletta og hóla, og hirti ekki um, þótt
greinarnar slægjust framan í hana og flæktust í
hárið á henni. — Elsa var grönn og fremur smá-
vaxin, liðug eins og íkorni, kinnarnár voru blóð-
rjóðar og fallegi, rauði munnurinn opinn, svo að
skein í snjóhvítar tennurnar, en stór, brún augun
ljómuðu. — Bara Valdemar væri nú ekki far
inn, það var komið þrjú kortér framyfir tímann,
sem þau höfðu komið sér saman uin. En henni
hafði ekki tekizt að sleppa fyrr, og sannarlega mátti
litlu muna, að hún gæti stolizt, og auðvitað myndi
frænka ausa sér yfir hana, þegar þær hittust aftur.
Það var henni raunar nokkurn veginn sama um,
bara ef Valdemaar biði ennþá. Iíann vissi auðvitað,
hvað hún átti erfitt með að komast að heiman, og
hann mátti alls ekki vera farinn. Hún gat blátt
áfram ekki haldið þetta út lengur, ef hún fengi ekki
nokkra kossa og ástarorð. Elísabet frænka var al-
veg að gera hana vitlausa með siðferðilegum for-
tölum og aðvörunum, og ekki hafði það batnað,
síðan hún náði í þetta pilthænsni frá Osló, sem hún
vildi láta hana giftast! Ja, hugsa sér annað eins —
gijtast svona útspjákuðum apaketti, sem hét ofan
í kaupið Eðvarð — ja, þvílíkt. nafn! — „Svo er
hann magister, hugsaðu þér, barn!“ sagði frænka
hennar tíu sinnum á dag. „Og framkoman hans,
barn, og hvílík framtíð, barn! Allur auðurinn hans
pabba hans, hugsaðu þér, barn! Ja, skyldi það vera
munur á honum eða þessum kláfferjudólara, sem
þú ert að flugsast með, okkur öllum til skammar.“
Já, það var vissulega munur! — Valdemar var
fallegasti og skemmtilegasti pilturinn í öllu land-
inu, og hún elskaði hann. En Elísabet frænka mátti
bara ekki heyra hann nefndan. Ilún vildi ekki
einu sinni lofa honum að koma á heimilið. — „Ég
anza ekki slíku, barnið mitt, þetta á enga fjöl-
skyldu og hefur engin sambönd, og hvað skyldi
það hafa í kaup, tvö—þrjú hundruð krónur um
mánuðinn! Ætli þið lifið mikið á tvö—þrjú hundruð
krónum? Nei, ég tek ekki slíkt í mál!“
Elsa gat vel hugsað sér að lifa af tvö—þrjú
hundruð krónum, enda voru það nú þrjú og fimm-
tíu, sem hann hafði á mánuði. Hún hafði gengið
á grautarskóla og treysti sér vel til að halda heimili
í lítilli, fallegri tveggja herbergja íbúð. Það var
að minnsta kosti skemmtilegra cn ævin hennar hafði
verið fram að þessu. Þetta var hálfgerð fangelsis-
vist hjá frænku gömlu, ekkert frjálsræði, maður
mátti ekki neitt. Samt hafði það verið nokkurn
veginn þolanlegt, þangað til þessi magisterpulsa
kom í spilið og fór að biðja hennar einu sinni
tvisvar á dag. Verst af öllu var, að hún neyddist
26
TRJÁLS VERZLUN