Frjáls verslun - 01.07.1961, Síða 18

1.
Það er einn dag, vordag.
Þarna synda þeir áfram, svartir, litlir skuggar í
grænum sjó. Þeir eru að vísu af mismunandi stærð-
um, en allir smávaxnir. Ótöluleg gengd þeirra
mynztrar hafsbotninn skrautlega. Það væri fallegt
málverk. — Höfnin er alveg svört af smáufsa. —
Það eru strákar að dorga á öllum bryggjum, dingl-
andi Jöppunum fram af bryggjubninunum eða liggj-
andi á maganum, starandi niður á ufsatorfurnar
í hafnar-sjónum. En enginn veiðir bröndu.
„Hann er ekki við,“ segir einn.
Annar segir:
„Hann er ekki til viðtals.“
Þó er vissulega rétta veiðiveðrið í dag, logn,
dumbungur, smáúði.
„Það fer að falla að, og hann kemur með flóðinu,“
segir lítill, bláeygur bjartsýnissnáði.
„Djöfuls dellan í þér,“ segir sá elzti í hópnum, sem
er með stórar, skrámaðar hendur. „Hann tekur
bara ekki, af því það er svo mikil áta í höfninni.
Við verðum að húkka þá.“
„Hverju beitið þið?“ spyr ég.
„Bara slori og síldardrullu,“ svarar sá stóri, og
spýtir karlmannlega í sjóinn.
„Ég er viss um, að liann myndi taka, ef við ætt-
um augu,“ leggur litli kúturinn varfærnislega til
málanna.
„Beitið þið augum?“ spyr ég.
„Já, augun eru albezta beitan, Bara að maður
ætti augu,“ andvarpar litli bláskjárinn.
„Það er andskotans sama, hverju maður beitir
í dag,“ segir foringinn, vindur upp færið sitt og
spýtir aftur í sjóinn.
2.
Það er á öðrum vordegi. Þeir eru átta og allir
Ijóshærðir, sumir hreinir glókollar, aðrir ljósskollit-
við höfn og fjörn
aðir. Flestir eru þeir í bláum nankinsbuxum, mcð
ísaumaðan indíánahaus á rassvasanum, á gúmmí-
sólaskóm, með rauðum eða bláum leggingum. Sumir
hafa hnífkuta í skeiðum við hlið. Þeir segjast heita
Flóki, Örn og Rúnar og ýmsum nýstárlegum nöfn-
um. Enginn er þar Gvendur eða Nonni.
Þeir veiða af bryggju og úr bát, — eru fiski-
mannslegir, hafa rekið hníf með rauðu skefti í
borðstokkinn. Færin þeirra eru sum græn, en önnur
brún og þrædd á spýtukubba eða smáhespur. Ýmist
eru þeir mcð blýsökkur eða bara skrúfurær. Þeir
eru með alls konar beitu, liafa flakað kola, sem þeir
beita, og svo gaf liann þeim lifur, kallinn í drag-
nótabátnum.
3.
Svo er það þriðji vordagurinn, og nú tekur hann.
Aflinn liggur þarna, feitir sandkolar, fáeinar rauð-
sprettur, líka ufsi og marhnútur.
„Andskotans massadóninn, það er nóg af honum,
og svo fékk ég líka krabba-djöful. — Ég spýti
alltaf upp í massadónana, þá skammast þeir sín og
koma ekki aftur,“ segir einn, sem borar í nefið með
vinstri hendi. — Hann er sennilega örvhentur.
„Má bölva fiskinum?“ verður mér að orði.
„Já, massadónum og smátittunum," svarar einn
kímilega. — „Annars gefum við tíkartittunum
vcnjulega líf, en þennan rotaði ég, þcgar ég dró
hann í þriðja sinn,“ bætir hann við og bendir á
ufsasíli, sem liggur á bryggjunni með klessumarinn
haus.
Haun er harður af sér þessi, hugsa ég, enda með
glóðarauga.
Þeir hreyfa færið upp og niður og eru viðbragðs-
snöggir, þegar tekur. Því fylgir líka stundum nokk-
ur ys og handagangur. Fiskurinn kemur upp í sjó-
lokin.
„Sá tók nú í!“
18
FR.TÁPS VERZLUN