Frjáls verslun - 01.07.1970, Blaðsíða 22

za
FRJAL5 VERZLUN
hvort útlendingum þykir taka
því að notfæra sér þessa að-
stöðu, meðan enn er verið að
svekkja fólk á jafnnauðaó-
merkilegum smáatriðum eins
og vínveitingabanni.
LISTHÁTÍÐ í REYKJAVÍK.
Listhátíðin í Reykjavik var
líka athyglisverð. Hún færði
okkur heim sanninn um, að ís-
lendingar geta sett upp og
skipulagt hátíðir með ekki
minni sóma en aðrir.
EKKI NÓG AÐ BÚA TIL.
Það komu raunar tiltölulega
fáir erlendir ferðamenn til há-
tíðarinnar, og það sýnir okkur
aðeins, að ekki er nóg að geta
búið til hlut, ef menn kunna
ekki að selja hann. Það má hins
vegar búast við því, að næsta
listahátíð verði betur kynnt
erlendis og þá korni fleiri gest-
ir.
VEITINGAR í
LAUGARDAL?
Fleira og fleira kemur til
greina. Sumt, sem við höfum,
þarf ekki mikilla endurbóta
við til að verða einstakt í sinni
röð. Til dæmis nýja Sundlaug-
in í Laugardal. Þeir útlending-
ar, sem ég veit til, að hafa þang-
að komið, hafa verið ákaflega
hrifnir, en samt mætti gera
meira. Kannski væri ekki úr
vegi að nýta afrennslisvatnið
úr laugunum til að koma upp
einhvers konar ylrækt, gróður-
húsi, þar sem menn gætu setzt
niður og spjallað saman yfir
veitingum milli þess, sem þeir
fengju sér sundsprett í laug-
inni.
VEITINGAR OG MINJA-
GRIPIR VIÐ LÆKJARGÖTU.
Ennfremur má til gamans
benda á gömlu húsin við Lækj-
argötuna, en nú er mikið talað
um, hvort rétt sé að láta þau
standa. Á það skal ég engan
dóm leggja, en ef það verður
úr, að þau verði látin vera
þarna, finnst mér ófært, að
þau standi ónotuð og horfi út í
bæjarlífið eins cg tómar
augnatóttir. Auðvelt væri að
láta húsin halda sínu gamla
útliti, þótt í þeim væru hafð-
ar gamaldags veitingastofur
með þjóðlegum veitingum og
jafnvel minjagripaverzlanir.
F. V.: Sumir telja, að það hafi
ékki aðeins jákvæðar hliðar að
reyna að auka ferðamanna-
strauminn til fslands, heldur
einnig neikvæðar afleiðingar,
og ennfremur sé hægt að verja
fé á skynsamlegri hátt en til
eflingar ferðamála.
NAUÐSYN FERÐAMANNA-
ÞJÓNUSTU FORSENDA
FLUGSAMGANGNA.
Birgir: Ég vildi, að íslending-
ar hugsuðu svona á öllum svið-
um, þá lægi kannski minna fé
í síldarverksmiðjum fyrir norð-
an og austan.
íslendingar, sem eyþjóð,
verða að miklu leyti að byggja
sínar samgöngur á flugi, en
það er sjálfsagt í nútíma þjóð-
félagi. Menn vilja hraðar póst-
samgöngur, og samgöngur
sem byggjast að verulegu leyti
á þotuflugi. Slíkar samgöngur
'höfum við sjálfir ekki bolmagn
til að bera uppi — nema þær
byggist að verulegu leyti á
hingaðkomu erlendra ferða-
manna. Til þess að ferðamenn
komi hingað þarf visst lág-
marks hótelrými, og þegar það
er komið upp, gefur augaleið,
að nauðsynlegt er að fylla það,
en til þess þarf að verja fé tii
landkynningarstarfsemi og
lengingar ferðamannatímans.
Þetta gefur augaleið, en ég
skal láta ósagt um, hversu
langt á að ganga í þessum efn-
um.
VARLA TIL FÓLK, SEM ÍS-
LAND VELDUR VON-
BRIGÐUM.
F. V.: Getum við gengið langt
í því að gera ísland að ferða-
mannalandi?
Birgir: Ferðamönnum seljum
við þjónustu, og um þjónustu
gildir sama lögmál og annað,
sem seljanlegt er: Sá verður
hlutskarpastur, sem leggur
mest að sér.
Ég veit ekki um neitt, sem
Vetraríþróttamiðstöð á Akureyri er eitt af því, sem getur dregið
að ferðamenn utan hásumarsins.