Frjáls verslun - 01.10.1975, Page 97

Einn frambjóðandinn í kosn-
ingunum reyndi að sberta
hina viðkvæmari strengi hjá
kjósendum og sagðist vera
kominn af lítt efnuðu, nánast
fátæku fólki.
— Það er nú svo, sagði mót-
frambjóðandinn í ræðu sinni.
— Ég get nú ekki sagt, að for-
eldrar mínir hafi búið í báru-
járnsskúr, þegar ég fæddist.
En þau fluttu inn í einn slíkan
um leið og þau höfðu efni á
því....
— Mér þykir þetta mjög leitt.
við vinkonu sína á skrifstof-
unni.
— Jæja. Er það, já? Mér er
þó sagt, að hann hafi gist
heima hjá þér í nótt.
— Heyrðu nú. Þó að maður
geti ekki liðið fól'k þarf maður
ekki að sýna því ókurteisi.
Köttur nágrannans hafði
eignazt níu kettlinga, og Kalli,
sem var fimm ára, kom í heim-
sókn að líta á þá.
Honum leizt ljómandi vel á
hópinn en svo drekkti allt í
einu ljóti maðurinn átta af
kettlingunum. Kalli litli var
harmi lostinn og hljóp grátandi
heim til sín.
— Þetta eru menn neyddir
til að gera, sagði mamma hans
hughreystandi. Hún reyndi af
skynsemi að skýra út fyrir
Kalla öll mannfjölgunarvanda-
málin og jafnvægið í náttúr-
unni, sem yrði að haldast.
Kalli snökti og spurði:
— Hvað voru eiginlega
margir fyrir í þessari fjöl-
skyldu, þegar ég fæddist?
Hvað á nú þetta að þýða? Ég hélt að við hefðum sætzt.
— Áður en við giftum okkur
verð ég að segja þér allt um
konurnar, sem ég hef átt vin-
gott við.
— Elskan mín, þú ert búinn
að því.
— Já. En ég meina þessarar
frá í síðustu viku.
í sakadómi:
Dómarinn: Þér hafið stolið
bíl. Af hverju?
Hinn ákærði: Til þess að
komast í vinnuna á réttum
tíma.
Dómarinn: Gátuð þér ekki
tekið strætó?
(Hinn ákærði: Nei, ég hef
ekki meirapróf.
Tveim dögum eftir kveðju-
partíið í fyrirtækinu kallaði
forstjórinn sendisveininn á
sinn fund:
— Heyrðu, Magnús. Mér er
sagt að þú hafir ýtt handvagni
á undan þér um götur borg-
arinnar eftir hófið hérna í fyr-
irtækinu í fyrradag. Við getum
alls ekki sætt okkur við að
starfsmennirnir séu að eyði-
leggja álit fyrirtækisins út á
við með svona uppátækjum í
fylleríi.
— Já, ég veit að þetta var
skrambi slæmt. En ég gat ó-
mögulega náð í leigubíl og þú
heimtaðir að ég kæmi þér
heim, hvað sem það kostaði.
— • —
— Ég þoli alls ekki þennan
nýja skrifstofustjóra, sagði Lísa
isti.
— • —
Menntaskólastrákurinn var
með falleinkunn í næstum
hverju einasta fagi. Aðeins í
mannkynssögu var hann með
tæpa sjö. Faðir hans var bál-
vondur og bað um skýringu.
— Ja, ég veit ekki nema ég
hafi eytt allt of miklum tíma í
söguna. . . .
FV 10 1975
97