Frjáls verslun - 01.08.1989, Síða 15

af happdrættum, sem flest eiga það
sammerkt að ná upp úr handraða okk-
ar i]árhæðum til að efla líknar- og
menningarstarf í landinu.
Hér á eftir er ætlunin að bregða
ljósi á íslenskan happdrættismarkað.
Hversu stór er hann? Hvaða leikregl-
ur gilda á þeim vettvangi? Hvað verj-
um við miklum fjármunum á þessu
lukkuhjóli hversdagsins? Hvernig er
þessum málum háttað í samanburði
við önnur vestræn lönd og síðast en
ekki síst: Hefur lukkuhjólið ætt
stjórnlaust áfram og er það á góðri
leið með að kremja í hjólfarinu þær
vonir sem bundnar voru við það þegar
lagt var af stað?
FYRSTU LÖGIN FRÁ1926
Þegar skoðuð er löggjöf um happ-
drætti kemur fljótlega í ljós að hún er
ákaflega ófullkomin. Sérstakar reglu-
gerðir hafa aðeins verið settar um
stóru happdrættin þrjú, þ.e. Happ-
drætti Háskóla íslands, SIBS og DAS
en einnig um getraunir og lottó. Um
önnur happdrætti er engin reglugerð
til og aðeins stuðst við starfsreglur
sem mótast hafa í gegnum árin.
í nútímalögum er fyrst getið um
happdrætti árið 1926 og segir þar að
þau megi ekki hafa nema með leyfi
dómsmálaráðuneytisins. Þá segir
einnig að hlutaveltur megi ekki halda
nema að fengnu leyfi lögreglustjóra.
Þá er tekið fram að peningahapp-
drætti megi ekki setja á stofn án laga-
heimildar og að ekki megi versla með
útlend happdrætti í landinu.
Það var Happdrætti Háskóla ís-
lands, sem reið á vaðið og lög um skka
fjáröflun til handa skólanum voru sett
árið 1933. Þar segir m.a. að HHÍ hafi
einkaleyfi á peningahappdrættum til
styrktar byggingum Háskólans en
einnig sé heimilt að verja fé til eflingar
rannsóknum og til kaupa á kennslu-
tækjum. A móti er happdrættinu gert
að greiða 20% af arðinum til ríkis-
sjóðs, en sá skattur er nefndur einka-
leyfisgjald.
15