Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Blaðsíða 2

Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Blaðsíða 2
386 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ♦X~H~X~X~X~X~:~X~:~H~X~X~H~:~H~H~H~H~H~:~H~H~H~H~H~H**H~X~H~X~X~:~>*X~H~X~X~M"X~:~X~:~:~X~X~X~X CiUÐ ER KÆRLEIKUR (1. Jóh. 4,16) JÓLIN eru aO koma — hátíO kœrleikans i/fir hrjáOa jörö haturs og morðs. tílik friOarstjörnunnar berst af hæöum bjart og milt gegn vígroöanum. Hvernig megum vjer fagna henni? Jól án Krists eru engin jól. Þaö er víst. Kœrleikurinn sjálfur lá í jötu, holdi klœddur — Guðs föður veru fegurst mynd. Þaðan veröur aö leggja geislastaf í hjarta vort. Ilann sagöi, aö þaö, sem gjört væri einum hinna minnstu brœöra sinna, vœri sjer gjört. Dómsorö og fagnaðarboöskapur í senn. Brœöravig veraldarinnar, heift og harmar leggjast á hann. Öll sú kvöl, sem sundurlyndi mannanna og hjartakuldi veldur, er einnig hans kvöl. Enn er hann krossfestur meö þessum hœtti. Ef vjer stöndum þeim megin, þá hylur myrkur hann augum vorum. En alt, sem gjört er til líknar og bóta af kær- leikshug, vekur Kristi fögnuö. Þeir, sem njóta, eru fulltrúar hans, sendir af honum. Hann er sjálfur meö þeim. Hann býst tötrum hins fátæka manns, hann liggur á sjúkrabeöi, er fangi i dýflissu, heimils- laus vegfarandi, hungraöur, þyrstur. Hvert kœrleiks- handtak til huggunar eöa hjálpar öörum mönnum nœr til hans. Þessi er leiöin til samfundar viö Krist [ anda — til aö brúa biliö milli hans og vor. Ef til vill þykir ein- hverjum þaö ótrúlegt og dularfult. En Kristur bentl sjálfur á hana og sagöi jafnframt, aö meira væri um þaö vert aö gjöra vilja fööurins á himnum en aö hrópa: Herra, herra. Ilann skírskotar einnig til reynsl- unnar: „Ef sá er nokkur, sem vill gjöra vilja Guös, hann mun, hvaö kenninguna snertir, komast aö raun um, hvort hún er frá Guöi, eöa eg tala af sjálfum mér“. Efist þú um, aö þetta sje rjett, getur þú próf- aö sanngildi oröanna meö þvi aö lifa eftir þeim. Og þú munt komast aö raun um, aö þvi meiri ástúö, sem þú sýnir öörum og einlægari löngun til þess aö veröa þeim aö liöi i verki og sannleika, því nœr kemst þú Kristi og þeim, sem sendi hann, Guöi Kærleikans. Eigum vjer nú ekki aö halda jól meö þeim hœtti, fagna Kristi meö því aö sýna brœörum hans og systr- um góðvild, líkt og þaö væri hann sjálfur? Og það er 8vo, að djúpt í sál hvers manns býr þrá eftir Kristi, hvort sem maöurinn veit þaö sjálfur eöa ekki, hvort sem hún grær eins og blómjurtin, er breiöir bikar og blöö móti sól eöa hún hnípir undir fargi vetrarins. En þráin sú ber vitni skyldleikanum við Krist, og þvl er þaö Kristi gjört, sem þeim manni er gjört. Hvert fátœkt hreysi höll nú er, því Guö er sjálfur gestur hjer. Þannig syngjum vjer á jólunum. En hvernig gistir sonur Guös hús vor? Sjáarinn rússneski, Leo Tolsto), hefir skrifaö sögu um fátœkan og guðrækinn skósmiö, sem dreymdi þaö eina nótt, aö Kristur myndi heimsœkja sig nœsta dag. Hann lagöi trúnaö á drauminn og tók þegar i morgunsárinu aö viröa fyrir sjer fæturna, er gengu fyrir kjallaragluggann hans. En þetta voru alt kunn- ir fœtur, Hann haföi sjálfur fengist viö skóna á þeim. Þegar hann litaðist um, sá hann gamlan mann þar úr bænum aö snjómokstri. Hann sá, aö honum var kalt, og flýtti sjer aö bjóöa honum inn i hlýjuna til sín, gaf honum te og hughreysti hann meö vinsamlegum orö- um, svo aO hann fór aftur hress og glaöur. Skósmiön- um varö enn tíölitiö út um gluggann. Loks sá hann skó, sem hann kannaðist ekki viö. Þar stóð aökomu- kona meö lítiö barn í fangi, klæölítil, og reyndi, sem hún gat, aö halda á því hita. En það kom fyrir ekki, og barniö grjel. Skósmiöurinn bauð þeim inn. Þau voru batfii svöng, og hann gaf þeim matinn sinn. Síðan fjekk hann konunni hlýja úlpu, sem hann átti, og hún lagöi örugg til áfangastaðar. Skósmiöiitn tók nú aö furöa á því, hve lengi drœgist heimsókn Krists, og enn horföi hann fast út á götuna. Að áliönum degi sá hann konu meö eplapoka. Hjelt hún i dreng og ætlaöi aö berja hann fyrir þaö, aö hann haföi hnuplað epli úr pokanum. Skósmiðurinn hraöaöi sjer iít, og tókst 8vo vel aö sœtta þau, aö þau urðu sam- feröa, og drengurinn hjelt á pokanum fyrir konuna. Loks var dagur aö kveldi kominn, og skósmiöurinn hugöist aö taka á sig náöir. Hann var angurvær yfir þvi, aö honum virtist draumurinn hafa brugöist. Hann tók Biblíuna sína, eins og hann var vanur. En viö hugljómun yfir lestrinum skildi hann þaö, aö Krist- ur haföi verið hjá honum, hann, sem sagði: Þaö, sem þjer hafiö gjört einum minna minnstu bræöra, þaö hafiö þjer einnig mjer gjört. Jeg hygg, aö enginn hafi túlkaö þessi orö sannar nje betur. Aö sama skapi sem andi kœrleikans snertir hjörtu vor og heimili, gistir Kristur oss. Aö sama skapi lifum vjer jól. Et til vill finst ýmsum, aö vjer Islendingar eigum allir svo nægta nóg, aö nú sje lítil þörf á að liðsinna öörum. En jeg efast um, að á nokkurri öld kristn- innar hafi oss verið meiri þörf kærleikans til að brœöa hjartans ís. Og ógurlegur ábyrgðarliluti er það fyrir þjóð vora, ef peningagróðanum af hörmung- um stríösins veröur varið til ills en ekki góös. Þessi jól skyldu veröa jafnt einstaklingum sem þjóðinni i heild áminning um þaö aö gefast Guði en ekki mammoni. Kærleikanum er 'farið eins og jólaljósinu. Hann eyöist ekki, hversu mörg ijós, sem veröa tendr- uö af honum. Guö er kærleikur. 1 þeim oröum felst allur fagn- aöarboðskapur jólanna. Heimsböliö, sárt og þungt, meira en tárum taki, mun batna. Vjer megum ala þá von í brjósti, aö lífs- striö hverrar kynslóðar veröi meö nokkurum hætti fæöingarhriöir þess, sem betra er. Hann, sem í fyrstu gisti jötu, mun um síðir gista veröld alla. Hann kemur, hann er altaf aö koma, jólahátíðin altaf að renna upp. Hann kemur eins og sólin, er hún endur- speglast i snjókristöllunum, eöa lifið, þegar náttúran brosir. Hann kemur i hverri góöri og fagurri hugsun, i hverri kærleikstilfinningu og hverju bróöurhandtaki öörum til hjálpar. Hann kemur i allri viðleitni mann- anna til þess aö bera hver annars byrðar og láta kærleikann skipta gjöfum Guðs til þeirra. Hann kem- ur innan frá meö áhrifum anda síns til þess aö um- mynda mannlifiö, svo að allir finni, að þeir sjeu börn sama fööur, Guös kœrleikans, og lifi eftir þvi. Hvenær þvi marki veröur náð, vitum vjer ekki, en hitt vitum vjer, aö Kristur á aö koma þannig til jarö- trinnar [ voru eigin UfL ÖUum heimi, öldum og óbornum, er frelsari fœdd- ur. GLEÐILEG JÖLl Ásmundur Guðraundsson. x~x~x~:~:~x~:~:~:~:~:**:~>*:~>.>.:~><.<..;->*>*x~x~:~:"X~>*x~>:~m^<~><~x~x**m~>*>*x**>*x~m~x~>*X">*x~X"M":~x**x~x**:~m~X'

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.