Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 27

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
” 60?
„Hver veit?“ sagði Trinidad i-
bygginn. „Ekki er það ómögulegt.
Það er best að þú komir og sjáir
það sjálfur“.
Þetta reið baggamuninn. Dreng-
urinn ljet undan og svo óku þeir
á fleygiferð heimleiðis.
í Yellowbammer hafði skála
nokkrum verið breytt í hátíðarsal.
Konurnar höfðu gengið þar vel frá
öllu. Þar var stórt jólatrje, þakið
af kertum upp í topp og allskonar
litböndum og flöggum. En á gólf-
inu var hrúga af leikföngum, nægi-
legt handa tuttugu börnum. Þeg-
ar seig undir sólarlag fóru menn
að ókyrrast og gá oft hvort ekki
sæist til þeirra, sem fóru að sækja
börnin. Cherokee hafði komið um
hádegi akandi í nýa sleðanum sín-
um og hafði raðað þar umhverfis
sig ótal böglum og kössum af öll-
um stærðum og allavega í laginu.
Hann hafði svo mikinn áhuga á
þessari fyrirætlan sinni að gleðja
börnin, að hann tók alls ekki eftir
því að þama vom engin börn Og
engum datt í hug að minnast á
það við hann. Þeir vildu eþki gera
Yellowhammer þá minkun. því að
þeir áttu von á því að sendimenn-
irnir mundu koma með fullan sleða
af börnum.
Þegar sólin var gengin til viðar
fór Cherokee afsíðis til þess að
klæða sig í jólasveinsbúninginn og
tók með sjer allar dýrmætustu
gjafirnar.
„Þegar börnin eru öll komin“,
sagði hann við þá sem aðstoðuðu
hann, „þá skuluð þið raða þeim
í salnum og láta þau syngja „Tíu
litlir negrastrákar“ og „Gámli
Nói“ og svo skuluð þið kveikja á
öllum kertunum. Og þegar þau eru
komin í gott skap, þá kemur jóla-
sveinninn þrammandi inn, og þá
held jeg verði nú líf í tuskunum
þegar hann útbýtir öllum barna-
gullunum“.
Konurnar tipluðu í kring um
jólatrjeð og þóttust altaf vera að
ganga frá því, þó þær gerðu ekki
neitt. Hvað eftir annað gægðust
þær út um dyrnar og hleruðu hvort
þær heyrðu ekki til ferða sendi-
manna. En þeir komu ekki og þetta
var að verða vonlaust. Myrkur var
dottið á og nú þurfti endilega að
fara að kveikja á jólatrjenu. Það
gat vel verið að Cherokee rækist
inn á hverri stundu.
Að lokum komu sendimenn. Sleð
inn þeirra brunaði upp að dyrum
skálans, og aðeins einn drengur í
honum. Konumar hljóðuðu upp
ýfir sig, en fóru svo að kveikja á
trjenu. Karlmennirnir gengu eirð-
arleysislega út og inn, eða stóðu
þöglir á gólfinu. Hinir langþreyttu
ferðamenn komu inn og drógu
drenginn á eftir sjer. Hann var
mjög súr á svip og gaut illu horn-
auga að trjenu.
„Hvar eru öll hin börnin?“ spurði
sú konan sem helst var fyrir.
„Jeg skal segja þjer það kona“,
sagði Trinidad og dæsti, „að það
er ekkert áhlaupaverk að smala
saman börnum á jólunum. Það er
engu betra en ætla sjer að grafa
silfur upp úr fxalki. En jeg er ekki
að álasa foreldrunum. Þótt þeim
sje alveg sama þótt börnin þeirra
drukni eða þeim sje stolið aðra
tíma árs, þá mega þeir ekki af
þeim sjá á jólunum. Þessi efnilegi
unglingur er eina barnið, sem við
gátum náð í“.
„Blessað barnið“, sagði ein kon-
an.
„Hættu þessu bulli“, rumdi í
stráksa. „Hvaða barn er hjer? Ekki
þú, vona jeg“.
„Við gerðum alt, sem við gátum“,
sagði Trinidad. „Mjer sárnar þetta
mest vegna Cherokee, en það er
ekkert við því að gera“. •
Þá opnuðust dvrnar og inn kom
Cherokee upp dubbaður sem jóla-
sveinn. Hann var með svo mikið
hvítt skegg og hár að varla sá í
andlitið, nema tindrandi augu. Og
á bakinu hafði hann heljar mik-
inn poka.
Það datt hvorki nje draup aí
fólkinu þegar hann kom. Bobby
stóð þar með hendur.í ■ vösum og
góndi á jólatrjeð. Cherokee lagði
af sjer pokann og horfði spyrjandi
af einum á annan. Hann helt víst
í
að börnin hefði verið falin ein-
hvers staðar og svo ætti að hleypa
þeim öllum á sig í einu. Syo gekk
hann til Bobby og rjetti honum
höndina með stóra rauða vetlingn-
um.
„Gleðileg jól, barnið mitt“, sagði
Cherokee. „Hvað langar þig nú
helst í af því sem er á trjenu? Æt'l-
arðu ekki að taka í hendina á jóla-
sveininum?“
„Það er enginn jólasveinn til“,
æpti strákur. „Þú hefur sett á þig
ullarskegg. Og jeg er ekkert barn.
Hvað heldurðu að jeg kæri mig
um brúður og tindáta? Þeir, sem
sóttu mig sögðu að þú mundir gefa
mjer byssu, en þú átt þá énga
byssu. Jeg vil fara heim“.
Trinidad skarst nú í leikinn.
Hann tók innilega í hönd Chero-
kee.
„Mjer þykir fyrir að þurfa að
segja þjer frá því, Cherokee“, sagði
hann, „að aldrei hafa verið til börn
í Yellowhammer. Við reyndum
að smala nokkrum saman handa
þjer, en fengum ekkert upp úr
því nemá þennan patta. Hann er
guðleysingi og trúir ekki á, jóla-
sveina. Okkur þykir það sárgræti-
legt þín vegna að svona skyldi
fara, við vorum svo vissir um að
okkur mundi takast að ná ,í hóp
af krökkum handa þjer“. >,
„Þetta gerir ekkert til“, - sagði
Cherokee, „og það er alveg sama
þótt jeg hafi eytt einhverju í þe’ta
rusl, sem hjer er. Við getum bara
sópað því saman og hent því »út
á' haug. Mjer er alveg sama um
það. En jeg skil ekkert í því hvað