Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Blaðsíða 2

Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Blaðsíða 2
ISSBHX ® ® Hl 0 E ® E E H ® B tE ® ® Utgefandi: Hf. Árvakur, Reykjavík. Framkvstj.: Haraldur Sveinsson. Ritstjórar: Matthias Jo- hannessen, Styrmir Gunnarsson. Ritstjórnar- fulltr.: Gísli Sigurðsson. Auglýsingar: Baldvin Jónsson. Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sími 10100. Forsíðan: Hljómsveit jólasveina leikur á Lækjartorgi. Málverk eftir Örlyg Sigurðsson, málað sér- staklega fyrir Lesbók í tilefni jóla. Um myndina segir Örlygur: Hún er máluð fyrir litlu börnin og stóru börnin — og þessvegna hef ég líka málað hana fyrir sjálfan mig. Myndlistin er okkur yndi og ástríða Samtal við hjónin Ingibjörgu Guðmundsdóttur og Sverri Sigurðsson. Byggðirívomum Indriði G. Þorsteinsson skrifar um Eyrarbakka og Stokkseyri. Myndir eftir Pál Stefánsson. Guðríður Símonardóttir Ræða Sigurbjörns Einarssonar biskups við afhjúpun minnisvarða um Guðríði í Vestmannaeyjum í sumar. Tsékov og villihunangið Dr. Örn Ólafsson skrifar um jólaleikrit Þjóðleikhússins og höfund þess. Straumar í Eyjum Björgvin Björgvinsson skrifar um Vestmannaeyjar eins og þær eru nú. Hann er einnig höfundur litmynda þaðan. Kirkjugluggi kenndur við skáldið Robert Burns Leifur Breiðfjörð var ráðinn til þess að gera nýjan glugga í gamla kirkju i Edinborg. Oheillakráka Smásaga eftir Ólaf St. Pálsson. Konur í íslenzkri myndlist Bragi Ásgeirsson skrifar yfirlitsgrein um þetta efni og fylgja margar myndir af konum við listræna iðju. Hetjuhugsjónir og örlagatrú í íslenzkum fornbókmenntum Grein eftir Matthías Ægisson. Takmarkið er ekki algjör fullkomnun Viðtal Guðna Rúnars Agnarssonar við Martin Berkofsky píanóleikara. Á tilraunaveiðum við Austur-Grænland Fyrsti hluti af fjórum eftir Guðna Þorsteinsson fiskifræðing. Jól í eynni Endurminning frá jólum fyrir 40 árum. Morgunblaöiö/RAX HANNES PÉTURSSON Hreyfing Þú kannast við þessa sjón: sótrauð lyngfjöll að hausti sem renna tilmóts við jöklasvalann með rafmagnsstaura í melhryggjum. Rauðir tarfar reknir spjótum ofan i bakið. Þú kannast við þessa sjón: sótrauð lyngfjöll undir vetur á hraðriferð á hraðri ferð upp ímóti. Hið góða geislar frá sér birtu og yl g hef ekkert uppáhald á skammdeginu. Svo er um fleiri. Þorsteinn Erlings- son sagði: Vetur gamli á leiða lund, leyfir sjaldan gaman, því hefur okkur alla stund illa komið saman. Þó að ég hati oft tekið undir þetta, veit ég vel, að slík olnbogaskot og ólundarand- vörp eru fremur hálfkæringur og glettur hjá flestum en full alvara. Skáld hafa átt sínar frjóu stundir í skuggsýni vetrar og aðrir fleiri, bæði í starfi og leik. Ég hef þekkt gott fólk, sem segir, að skammdegið sé skemmtilegasti tími ársins. Það skil ég ekki fyrir mitt leyti, ekki fremur en þá menn, sem segjast njóta haustsins betur en vorsins. Vorið er von og fyrirheit, tví- sýnt að vísu, en alltaf lætur það flest rætast af sínum fagra draumi. Og draumur vorsins er birta og líf. Haustið er ekki tvíbent. Það hefur sína fegurð, en það lofar engu nema rökkva, fölva og dauða og stend- ur alltaf við fyrirheit sín, lætur sinn draum rætast að fullu. Vorið er ímynd trúarinnar, haustið vantrúarinnar. Það finnst mér og bið ekki forláts, þó að þér kunni að þykja það ókurteisi við fína hugsun og fræga menn. Víst á vetur sína töfra. Harpa íslands sækir þangað mikinn óm í strengina sína. En enginn er alveg sáttur við skuggsýni og myrkur dægranna, þegar sól er fjærst hér norður frá. Öllum léttir, þegar daginn fer að lengja aftur. Vér menn erum nú einu sinni ekki í flokki þeirra lífvera, sem eru skapaðar til þess að lifa og bjarga sér í myrkri. Hvert mannlegt auga, sem lýkst upp á þessari jörð, skimar eftir ljósi og er skapað til þess að mæta ljósi. Frá því augnabliki, þegar mannleg vera verður til í móðurlífi, er hún stillt inn á það að fæðast inn í heim, sem á sól og dag. Þessar undursamlegu stjörnur tvær, sem blika við þér, þegar þú heilsar nýfæddu barni, þær eru í senn endurskin að innan, frá þeirri huldu veröld óyfirsjáanlegra möguleika, sem blundar í þessum litla barmi, og jafn- framt leit að samsvörun við þann leyndar- dóm, sem er lagður í hverja'einustu frumu augans: Þær eiga að finna ljós. Og ef svo illa tekst til, að þessi samsvörun næst ekki, ef þau lífslög, sem móta augað, verða blekkt þannig, að þau fá ekki að mæta þeim veruleik, sem þau eru stillt inn á, þá verður manneskjan blind, augað missir eðlislægan hæfileika sinn, ef það finnur ekki ljósið, sem því er ætlað og áskapað að taka við. Augað er spegill sálar. Það er gömul og ný og augljós staðreynd. Augað speglar gleði og sorg, ást og hatur, vonir og von- brigði, þar birtast geislar og skuggar, sem koma að innan, frá þeirri uppsprettu inni fyrir, sem nefnd er sál. Og sá huldi skjár — hann er líka nefndur hjarta — samsvar- ar auganu til fulls: Hann skimar eftir ljósi, leitar að birtu, er stilltur inn á heim, sem er bjartur. Hvar er sá heimur? Eru ekki jólin svar við því? Ljós hafa mennirnir elskað og þráð alla tíð og haft beyg af myrkri. Ósjálfráð er sú hugsun, að góður hugur og verk séu sama eðlis og ljósið, en illur hugur og atferli beri ættarmót myrkursins. Allt sem býr yfir illu, er ljósfælið og skuggalegt. Hið góða geislar frá sér birtu og yl. Og þegar menn hafa eitthvað af trúarreynslu að segja, eiga þeir ekki nærtækari líkingar en þessar: Það birtir upp hið innra, það kviknar ljós í sál eða hjarta. Menn tala um upplýsingu eða hugljómun. „Þá kom Guðs anda hræring hrein, í hjarta mitt inn sá ljóminn skein,“ segir Hallgrímur. Ljósið skipar mikið rúm í Biblíunni og í kristnu táknmáli. Fremst í Biblíunni er sá djúpvísi og mjög misskildi óður, sem er nefndur sköpunarsaga en er þakkaróður fyrir sköpunarverkið. Þar er það fyrst að Guð segir: Verði ljós. Andi Guðs svífur yfir dimmu og dauðu djúpi og mælir það orð, sem kveikir ljós þar sem ekkert er. Sú saga mannlegs lifs, sem ritningarnar rekja síðan, snýst öll um baráttu ljóssins við myrkrið. Og allar boða þær, að ljósið muni sigra. Þegar það barn fæddist, sem jólin eru helguð, vissi enginn hvað speglaðist í augunum, sem skinu við örmagna móður í dimmu hreysi. En þegar sá sveinn hafði lifað og dáið hér var fædd furðulega sterk vissa um það, að með komu hans hefðu opnast nýjar dyr inn í þann heim, sem vera manns er stillt inn á í grunni sínum, heim eða ríki kærleikans. Sjálfur sagði hann: Ég er ljós heimsins, sá sem fylgir mér, mun ekki ganga í myrkri, heldur hafa ljós lífsins. Þessa vissu hefur ekkert getað slökkt síðan. Jólin, fæðingarhátíð hans, eiga mikil ítök. Margt hefur hlaðist að þeim, sem er úrættis við þau. En innan undir öllum umbúðum er einföld skírskotun, sem höfð- ar til hins besta í okkur öllum og vekur eða glæðir þrá og von um meiri birtu í huga og heimi. Gerum okkur ekki minni en við erum með því að neita þessu eða gleyma því. Hvorki hávaðafregnir af voða- verkum og helstefnu alþjóðamála né glam- ur og glys tómleikans allt í kring skyldi kæfa þann tæra óm, sem hátíð ljóssins færir með sér. Og hvert auga, sem endur- speglar von og trú, mildi og ástúð í þessum harða heimi, er fyrirheit, blik af þeim geisla, sem boðar dag og vor, líf og frið. SlGURBJÖRN ElNARSSON 2

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.