Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Síða 4

jónin Ingibjörg Guömundsdóttir og Sverrir Sig-
urðsson eru meðal örfárra íslendinga, sem safn-
að hafa listaverkum í þeim mæli, að úr hafi
orðið safn. Þessi mikla og merka söfnun Ingi-
bjargar og Sverris spannar marga áratugi og
varð alþjóð fyrst ljós, þegar þau stofnuðu Lista-
safn við Háskóla íslands 1980 með 115 málverkum og teikningum
eftir Þorvald Skúlason. Einnig voru í gjöfinni 25 málverk eftir aðra
helztu listamenn þjóðarinnar á síðustu áratugum og nam gjöfin því
samtals 140 verkum oger bakbeinið íListasafniHáskóla íslands.
Ekki var þó svo að skilja, að þau stæðu eftir með veggina auða.
Samtals höfðu þau eignast 220 verk eftir Þorvald og fjölda verka
eftir aðra kunna myndlistarmenn. Þar má nefna Gunnlaug Scheving,
Jóhannes Kjarval, Ásgrím Jónsson, Nínu Tryggvadóttur og flesta
núlifandi málara okkar, sem komnir eru yfir miðjan aldur. Einnig
hafa þau eignast verk eftir nokkra þeirra sem teljast af yngstu
kynslóð listamanna.
Þau Ingibjörg og Sverrir hafa heldur ekki látið þar við sitja að
gefa Háskóla íslands stórgjöf. Nýlega gáfu þau Bóksafni Seltjarnar-
ness 6 stórar myndir í tilefni 100 ára afmælis safnsins. Það eru
verk eftir þá sem skipa Septem-hópinn, þau Kristján Davíðsson,
Jóhannes Jóhannesson, Karl Kvaran, Valtý Pétursson, Guðmundu
Andrésdóttur og Þorvald Skúlason. Allt eru það þjóðkunnir lista-
menn.
Þar að auki hafa þau Ingibjörg og Sverrir skreytt veggi Heilsu-
gæzlustöðvarinnar á Seltjarnarnesi með 19 verkum, sem voru til
sýnis á vegum Lista- og menningarsjóðs Seltjarnarness. Ekki þarf
að fara mörgum orðum um, hversu mjögþetta breytir þessari stofn-
un og má segja, að það sé eins og að koma inn á listasafn að líta
þar inn úr dyrum. Þarna eru merkilegar myndir, þar á meðal eru
tvær stórar módelstúdíur eftir Kjarval frá því hann var í Akademí-
inu íKaupmannahöfn 1915.
Og þá kemur að því, sem upphaflega var erindið við þau Ingi-
björgu og Sverri, nefnilega höggmyndir. Það hefur að ég hygg ekki
verið á almennu vitorði, að þau hjón eiga einnig álitlegt safn högg-
mynda. Fyrir utan mynd eftir Ragnhildi Stefánsdóttur, sem þau
gáfu Heilsugæzlustöð Seltjarnarness, eru þessar höggmyndir tilhúsa
heima hjá þeim að Sævargörðum 1 á Seltjarnarnesi. Að sjálfsögðu
eru þar einnig málverk svo sem hægt er að koma fyrir á veggjum
og það er mikil veizla fyrir augað að koma á þetta heimili. Yfir því
öllu svífur andi einstakrar góðvildar og þakklætis fyrir að hafa
fengið að kynnast ýmsum höfuðsnillingum íslenzkrar myndlistar
ogátt þá suma að heimilisvinum.
Fyrr á þessu ári sá ég höggmyndasafn Ingibjargar og Sverris og
minnist á að fá að eiga við þau orðastað um þennan þátt ílistsöfnun
þeirra. Því var vel tekið. En þegar við hittumst heima hjá þeim,
barst talið víða eins og gengur, meðal annars að kynnum þeirra við
Þorvald, Scheving og fleiri. Mér þótti ekki ástæða til að farga þeim
hluta samtalsins, þótt það væri í rauninni utan þess ramma, sem
við höfðum lauslega ákveðið. Ljósmyndirnar, sem hér fylgja með
frá safni Ingbjargar og Sverris, eru hinsvegar eingöngu af högg-
myndunum.
GS
Rætt við hjónin Ingibjörgu
Guðmundsdóttur og Sverri
Sigurðsson sem hafa
safnað íslenzkum
listaverkum í marga
áratugi. Þau stofnuðu
Listasafn við Háskóla
íslands með glæsilegri
málverkagjöf, en eiga
verulegt safn eftir, þar á
meðal athyglisvert safn
höggmynda, sem nánar
verður hugað að hér.
Maður og kona
— eftir Hallstein Sigurðsson.
Hæð 98 sm.
Ingibjörg Guðmundsdóttir og Srerrir Sigurðsson.
Sverrir: „Þegar litið er aftur
í tímann er ekki auðvelt að
ákvarða nákvæmlega,
hvenær áhugi okkar á
myndlist byrjaði. Kannski
hefur þetta hafist, þegar
við Ingibjörg vorum ung og
trúlofuð árið 1932 og áttum
ekkert á auða veggina. Til að bæta úr því
keyptum við þrjár myndir, sem voru á
sýningu í Oddfellowhúsinu. Annars er
sanni nær, að áhugi minn á myndlist hefj-
ist, þegar ég kynnist listamönnum persónu-
lega. Einn af þeim fyrstu, sem við kynnt-
umst, var Asmundur Sveinsson
myndhöggvari.Það var á stríðs-
árunum og Ásmundur var þá
búinn að byggja húsið sitt
við Sigtún, „Kúluna", sem svo hefur verið
nefnd".
Ingibjörg: „Eg man vel, þegar ég sá fyrst
mynd eftir Ásmund; það var hrifning við
fyrstu sýn og ætli mér sé ekki óhætt að
segja, að minn áhugi á myndlist hafi byrjað
þá. Þetta var árið 1930, — ég var þá ung
stúlka í Reykjavík og vann á skrifstofu í
Geysi. Þá var Penninn til húsa í Ingólfs-
hvoli og þar hafði verið stillt út í glugga
styttu af konu, sem ég hreifst af og það
svo ákaflega, að mig langaði til að eignast
hana. Hún var eftir Ásmund Sveinsson. Ég
þaut heim til mömmu og spurði hana, hvort
hún vildi lána mér það sem uppá vantaði,
ef ég ætti ekki fyrir styttunni. Hún tók
vel í það. En þegar ég kom aftur í Pennann,
var búið að selja myndina.
Síðar, þegar við höfðum kynnst Ás-