Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Síða 7

■ ku:-,;.. MC JL

Afí bar olíubrúsann í annarrí hendinni en með hinni leiddi hann lítinn hnokka, sem var léttur í spori og hélt fast um kertapakkann sinn.
Mynd/Árni Elfar
;
í eyjunni
Drengurinn kraup á stól við gluggann og
lagði munninn að hélaðri rúðunni. Hann
var að reyna að þíða örlítið gat á hrímið
til að sjá út. Það tókst en hríðarkófið
byrgði allt útsýni svo ávinningurinn varð
Einhversstaðar úti í dimmu él-
inu vaggaði vambmikil tunna,
er hafði jólin okkar innanborðs.
Og viti menn: tunnan skilaði
sérog nú veltu henni margar
hendur undir vegg á salthúsinu.
Menn hlupu heim eftir brús-
um; þarna undir veggnum var
olíunni deilt út og dugði í öll
ílát.
EFTIR SVAN GEIRDAL
enginn. Svona hafði veðrið verið frá því
snemma í haust, eiginlega frá haustnótt-
um. Að vísu ekki sífelld snjókoma en
umhleypingar og fé tekið í hús mánuði
fyrr en venjulegt var.
Nú var komin Þorláksmessa og það sem
af var desember hafði verið norðan og
vestan átt til skiptis, sífelld veðrabrigði.
Snjókoma í norðanáttinni sem svo vestan-
garrinn tætti af og skildi eftir í staðinn
seltu á rúðum og þaraf lygsur í varpa.
Honum var hálfkalt, þó var þetta eina
kytran í húsinu sem einhver ylur var í,
eldhúsið. Engin miðstöð var í húsinu og
eina upphitunin var hlýjan frá kolaeldavél-
inni. En kolin þurfti að spara því kol voru
dýr og er þau voru til þurrðar gengin þá
voru góð ráð dýr líka.
Það var þetta vandamál með samgöng-
urnar. Póstbáturinn kom eða átti að koma
á þriggja vikna fresti. Á því vildi nú verða
misbrestur i umhleypingasamri tíð og það
sem var enn frekara vandamál var að hann
gat ekki lagst að bryggju. Til þess var of
grunnt. Og að fara út á víkina á árabát í
vestanbrimi var vægast sagt háskalegt.
Og nú var það eilífðarspurningin. Myndu
veðugurðirnir líta í náð sinni til þessa litla
skers þarna norður í íshafi, til þessa litla
samfélags innan við eitt hundrað manns,
er hafði ekki annað samband við um-
heiminn en gamla talstöð, sem enginn var
til að gera við ef bilaði. Myndu þessar fáu
hræður fá sinn jólaglaðning eins og aðrir
landsmenn?
Hann rýndi út í sortann. Ógnvænlegar
drunur brimsins, er það braut á boðum og
svarraði við kletta bárust gegnum veð-
urgnýinn. Það var ólíklegt að póstbáturinn
myndi reyna að koma í þessu veðri. Til
þess yrði hann að lægj a töluvert.
Hann heyrði fótatak fyrir aftan sig og
svo var honum strokið blíðlega um ljósan
kollinn. Þetta var afi hans.
Heldurðu að hann komi afi, sagði dreng-
urinn og leit bænaraugum á afa sinn, í
þeirri von að fá jákvætt svar.
Ég veit það nú ekki væni minn en við
skulum búast við hinu versta, hið góða
sakar ekki. En viltu ekki að við förum að
huga að jólatrénu, koma því fyrir og gá
hvort það er ekki allt í lagi með það. Þú
hefur gott af að hætta þessu rýni út um
gluggann.
Jú, jú, það kom svo sem til greina en
hvernig átti að vera hægt að halda jól?
Vegna hinnar rysjóttu tíðar hafði gengið
erfiðlega að fá ýmsar nauðsynjar til eyjar-
innar. Nú var liðinn rúmur mánuður frá
síðustu bátkomu.
Og það var ekki aðeins um jólapakkana
og póstinn að ræða í þetta sinn. Hann
hafði heyrt fólk tala um að steinolían
væri á þrotum, engin kerti til eða lítils-
háttar afgangur frá síðustu jólum hjá þeim
er best bjuggu, lampaglösin búin og engar
rafhlöður í útvarpstækin. Þetta var allt
eins og hvernig átti lítill drengur að hlakka
til jólanna, hátíðar ljóssins.
Nei, það var ekki hægt hreint út sagt
að halda jól án ljósmetis. Látum það nú
vera þótt hann fengi ekki aö sjá epli eða
appelsínur þetta árið.
Hann hlakkaði alltaf mikið til jólanna.
Það var ekkert sem lýsti upp langt skamm-
degið þarna norður í Dumbshafi eins og
jólin og tilhlökkunin og biðin gat orðið að
sársaukafullri eftirvæntingu, stundum
eins og verkur fyrir brjósti og hann gat
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 24. DESEMBER 1985
■MTÍSSC—