Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1985, Side 44

KONUR
ílSLENZKRI MYNDLIST
Björg Þorsteinsdóttir
f. íReykjavík 1940, starfar ísenn á sviðigrafíklistar sem málverksins. Húnnam viö
báða myndlistarskólana íReykjavík, Listaháskólann íStuttgart, Atelier 17íParís
svo og Fagurlistaskólann þar'i borg.
Hulda Hákonardóttir,
f. íReykjavík 1956, sem nývcrið vakti mikla athygliá Listahátíð kvenna á
Kjarvalsstöðum nam við Myndlista- og handíðaskóla íslands ogsíðan ískúlptúrdeild
Skóla sjónlista íNew York.
konunnar í íslenzkri myndlist og þá aðal-
lega á seinni tímum. Greinin hefur ósjálf-
rátt þróazt í það að verða eins konar yfir-
lit og hugleiðing um þátt konunnar og
hlutverk í myndlist á breiðum grundvelli,
en það vaeri efni í nýja og sjálfstæða grein
að gera þróuninni á allra síðustu tímum
ítarleg og verðug skil. — Miklar breytingar
hafa orðið hiri síðari ár og eru þær einna
áþreifanlegastar, hvað snertir ásókn
kvenna í listnám svo og sérsýningar ýmiss
konar svo og þátttaka á samsýningum
heima og erlendis.
Þar til fyrir fáeinum árum voru ungir
menn í miklum meirihluta, en nú hefur
dæmið snúizt við, og um leið hefur almenn
ásókn í myndlistadeildir stóraukizt. Hér
er þó alls ekki um að ræða, að konur séu
að þreifa fyrir sér og fylla upp tómarúm
í tilveru sinni, heldur um markvissa við-
leitni, sem er borin upp af engu minni
metnaði en hjá karlpeningnum.
Sviðið hefur gjörbreytzt á einum áratug
eða svo, og fjöldi efnilegra myndlistar-
kvenna sækir stíft fram ásamt því, að tala
virkra myndlistarkvenna hefur stóraukizt.
Þessari grein fylgja nokkrar myndir af
íslenzkum myndlistarkonum við vinnu
sína. Hinum þrem fyrstu myndlistarkon-
um á íslandi svo og Nínu Tryggvadóttur,
sem markaði nýlistum braut við hlið karl-
manna og það af einurð og krafti.
Flestar myndirnar eru þó af núlifandi
listakonum, sem eru vel virkar í list sinni
og mikla athygli hafa vakið — leita ég hér
allt til yngstu kynslóðarinnar.
Höfundurinn er listmálari, kennari og listrýnir
Morgunblaðsins.
barðist við
sjóskrunslið
að var í nóvembermánuði 1935. Frost og
hreinviðri hafði verið í marga daga og á
íshústjörnina á Bíldudal var komið hið
ákjósanlegasta skautasvell. Allir unglingar
þorpsins höfðu þyrpst á tjörnina og meðal
ENDURMINNING
FRÁ BÍLDUDAL
EFTIR
PÁL ÁGÚSTSSON
annara ég, sem þá var 12 ára gamall.
Örstutt var frá íbúðarhúsi okkar, Valhöll,
niður á tjörnina. Ég gat látið mig renna
frá kjallaradyrunum ofan brekkuna og út
á svellið, þar sem deginum var eytt í elting-
arleiki, alls kyns stökkkúnstir og fl. á
skautunum.
Það var komið rökkur, ég sat inni í eld-
húsi hjá móður minni eldrauður í framan,
nýkominn af tjörninni og svolgraði heitt
kakó og fékk eplaskífur með rjóma og
berjasultu í meðlæti. Það er kominn gestur
sagði mamma, þess vegna færðu nú epla-
skífurnar. Hann Guðmundur á Sveinseyri
er kominn. Hann og pabbi þinn ásamt
Eiríki í Dufansdal eru í fasteignamats-
nefnd sýslunnar og þeir ætla að vinna
hérna heima í nokkra daga. Þegar ég var
að Ijúka við kakóið kemur pabbi, Agúst
Sigurðsson, fram í eldhúsið og segir við
mig. „Heyrðu Palli minn, heldurðu að þú
treystir þér ekki til þess að fara inn í
Dufansdal fyrir mig í kvöld með boð til
hans Eiríks hreppstjóra," en þá var enginn
sími kominn í Suðurfirðina. „Það er alveg
rennilogn og eitthvað tunglskin held ég að
sé þegar líður á kvöldið." Það datt alveg
ofan yfir mig, en það kom ekki langt hik
á mig, ég sagði óðara, „Jú alveg sjálfsagt."
„Þú gistir i Dufansdal í nótt,“ sagði hann
„og kemur svo úteftir á morgun með honum
Eiríki. Það eru engir hestar á járnum núna,
svo þú verður að fara gangandi, það er
best fyrir þig að leggja af stað eftir kvöld-
matinn." Vegalengdin inn í Dufansdal eru
rúmir 10 km og eitthvað um 2ja tíma
gangur, enginn bílvegur þá, aðeins mjór
reiðvegur.
Það setti að mér smáhroll þegar pabbi
var farinn inn aftur. Mikill dauðans bjálfi
hafði ég verið að taka þetta að mér, að
fara einsamall alla leiðina inn í Dufansdal
í myrkri. Ég hafði alveggleymt draugunum
og fjörulöllunum. Var ekki fjörulalli rétt
búinn að drepa hann Bjarna Friðriksson
skipstjóra undir Svarthömrunum hérna
um árið? Hvernig í ósköpunum hafði mér
dottið í hug að taka þetta að mér. Ég hefði
haft nægar afsakanir, þreyttur eftir dag-
inn á skautunum, slæmur í fæti. Nei, þessu
hefði pabbi ekki trúað. Hann vissi að ég
var vel úthaldsgóður. Ekki kom til mála
að segja að ég þyrði ekki. Jæja, það var
víst ekki um annað að gera en standa við
orð mín og fara, en væri þá ekki rétt að
svipast um eftir vopni til þess að hafa með
sér?
Ég rölti upp í hjall og skreið upp á
hjallloftið, þar urðu fyrir mér tjaldsúlur úr
stóra tjaldinu okkar og var járnoddur upp
úr öðrum endanum. Mér fannst tjaldsúlan
allra álitslegasti broddstafur og ákvað að
hafa hana meðferðis og varð mér þá tals-
vert hægara i sinni. Eftir kvöldmatinn
bjóst ég svo til ferðar, pabbi fékk mér bréf
til Eiríks hreppstjóra og áminnti mig um
að fara varlega, sérstaklega við Otradals-