Morgunblaðið - 07.07.2001, Qupperneq 40

Í dag kveðjum við
kæra vinkonu og fyrr-
um samstarfsmann,
Valgerði Hrólfsdóttur.
Valgerður hóf störf við
Lundarskóla árið 1986 og vann þar
til ársins 1993.
Valgerður var þannig persóna að
hvar sem hún fór vakti hún athygli.
Hún var ákaflega glaðlynd og geð-
góð. Þetta eru mannkostir sem
prýða góðan kennara, enda var Val-
gerður kennari af guðs náð. Hún
náði ævinlega vel til nemenda sinna
og söng mikið með þeim og spilaði
undir á gítar. Kennslan hjá henni
var góð blanda léttleika og alvöru,
enda var hún virt og vinsæl meðal
nemenda sinna. Hún fékk oft erfið
verkefni að glíma við í kennslunni.
Þau leysti hún af æðruleysi og vand-
virkni og kvartaði aldrei.
Valgerður var ekki bara vinsæl
meðal nemenda sinna, hún var mikil
kjarnorkukona og bárum við sam-
starfsfólk hennar bæði virðingu fyr-
ir henni og jafnframt mikið traust til
hennar. Hún var fulltrúi okkar í
kennararáði tvisvar sinnum á því
tímabili sem hún starfaði við skól-
ann. Hún hafði sérstakan áhuga á
samstarfi heimila og skóla. Þessi
áhugi hennar varð meðal annars til
þess að Lundarskóli sótti um styrk
úr þróunarsjóði grunnskóla til að
vinna að þessu verkefni sérstaklega.
Fyrir þessu þróunarstarfi fór Val-
gerður. Hún var upphafsmaður að
ýmsum uppákomum innan skólans
sem hafa fest sig í sessi og orðið að
föstum liðum í skólastarfinu. Það
vita 5. bekkingar sem fara árlega í
vorferð að Hrísum með foreldrum
sínum.
Valgerður hafði einnig sérstakan
áhuga á öryggi barna og var bar-
áttumanneskja fyrir bættri aðkomu
að skólanum og öryggi nemenda á
skólalóðinni.
VALGERÐUR
HRÓLFSDÓTTIR
✝ ValgerðurHrólfsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. janúar 1945. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 21. júní síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Ak-
ureyrarkirkju 29.
júní.
Valgerður var mikil
gleðimanneskja og var
oft glatt á hjalla í
kringum hana og gít-
arinn þá gjarnan grip-
inn. Hún sat oft í
skemmtinefnd skólans
og stuðlaði að skemmt-
unum og góðum anda
meðal okkar og bauð
þá stundum heim til
sín.
Valgerður var ákaf-
lega gefandi persónu-
leiki, jákvæð, hvetjandi
og styðjandi. Við minn-
umst hennar með
þakklæti og gleði. Hún gaf lífinu lit.
Við sendum Kristni og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Fyrrverandi samstarfsfólk
í Lundarskóla.
Fljótlega eftir að Valgerður og
fjölskylda hennar fluttu til Akureyr-
ar og hún hóf störf í Lundarskóla
fóru leiðir okkar að liggja saman á
ýmsum stöðum í skóla- og menning-
arlífinu hér á Akureyri. Hún tók
strax mjög virkan þátt í að vinna að
ýmsum hugsjónamálum sínum og
vann að þeim með atorku og bjart-
sýni. Valgerður var í fyrstu stjórn
Kammerhljómsveitar Akureyrar
sem var forveri núverandi Sinfón-
íuhljómsveitar Norðurlands, hún
var um tíma formaður Leikfélags
Akureyrar sem og Zontaklúbbs Ak-
ureyrar. Hún sat í menningarmála-
nefnd og skólanefnd bæjarins og og
kom því með ýmsu móti að mótun
og framkvæmd þessara áhugamála
sinna.
Þegar Norræna upplýsingaskrif-
stofan tók að nýju til starfa hér á
Akureyri fyrir rúmlega fjórum ár-
um tók Valgerður við forstöðu henn-
ar. Þar lágu leiðir okkar enn og aft-
ur saman þar sem ég hafði umsjón
með vinabæjatengslum bæjarins og
var um leið fulltrúi bæjarins í stjórn
Norrænu upplýsingaskrifstofunnar.
Valgerður byggði starf skrifstofunn-
ar upp af þeirri eljusemi og atorku
sem einkenndi ætíð störf hennar.
Það var ætíð gott að leita til Val-
gerðar, til að ræða málin og leita
leiða til að leysa þau verkefni sem
kölluðu að hverju sinni. Með sínu
hressilega en ljúfa viðmóti hafði hún
lag á að virkja samferðafólk sitt með
sér til góðra verka.
Við hjónin áttum því láni að fagna
að tengjast Valgerði og Kristni á
fleiri vegu, bæði vegna tengsla sona
okkar og vegna annarra sameigin-
legra áhugamála eins og t.d. göngu-
ferða. Þannig munum við ætíð minn-
ast mjög ánægjulegrar gönguferðar
yfir Bíldsárskarð, þar sem við nut-
um samfylgdar þeirra Valgerðar og
Kristins. Sjaldan verða tengslin
nánari en á slíkum stundum.
Við vitum að þessi tími, eftir að
Valgerður veiktist, hefur verið
henni og fjölskyldu hennar mjög
erfiður, eins og ætíð verður þegar
fólk er kallað burt fyrirvaralítið í
miðri önn lífsins. En fyrir okkur
sem eftir lifum eru allar ljúfu og
góðu minningarnar sá sjóður sem
við getum sótt í til að sefa sorgina.
Við hjónin sendum Kristni, son-
um og tengdadætrum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur við þessa
kveðjustund.
Hrefna og Ingólfur.
Brotthvarf úr þessum heimi er
eina vissan sem við höfum allt frá
fæðingu. Hvenær kallið kemur veit
hins vegar enginn. Ótímabært og
ósanngjarnt brottkall finnst okkur
það vera, þegar kona í blóma lífsins
verður að láta undan illvígum
sjúkdómi, þrátt fyrir hetjulega bar-
áttu.
Við fráfall Valgerðar Hrólfsdóttur
renna í gegnum hugann ótal minn-
ingabrot. Minningar liðinna ára úr
starfi og leik. Þessi fasmikla, bros-
milda kona, beindi okkur svo oft upp
úr dægurþrasinu, til efnislegrar um-
ræðu. Með ákveðni sinni og einurð
tókst henni að draga fram kjarna
málsins og taka sínar ákvarðanir.
Það sýndi best orku hennar og vilja
á hvern hátt hún glímdi við erfiðan
sjúkdóm til síðustu stundar.
Frá því að fjölskyldan fluttist
fyrst til Akureyrar var Valgerður
þekkt meðal bæjarbúa. Auk starfa
sinna sem kennari, tók hún virkan
þátt í félags- og foreldrastarfi.
Vegna þessarar miklu atorku voru
henni falin fleiri viðfangsefni og svo
virtist sem hún gæti sífellt bætt við
sig nýjum. Félags- og menntamál
voru hennar helstu áhugasvið í
sveitarstjórnarmálum, en áhugi
hennar beindist að öllum þáttum
mannlegra samskipta.
Fjölskyldan, stóra verkefnið í líf-
inu, hafði þó forgang. Það var afar
ánægjulegt að finna samheldni fjöl-
skyldunnar og umhyggju. Þau voru
ófá sporin sem þau hjónin gengu til
stuðnings og hvatningar fyrir
drengina sína. Þau spor fékk hún
líka ríkulega endurgoldin.
Við sjáum nú á bak góðri vinkonu
og samstarfsmanni og munum
minnast hennar um ókomin ár. Það
hefur verið sagt, að það eitt gildi
sem maður geymir ósjálfrátt í
hjarta sínu. Ég er þess fullviss að
margar ljúfar minningar um Val-
gerði munu einmitt geymast með
okkur á þann hátt.
Við stöndum á krossgötum, þar
sem leiðir skiljast um sinn. Það var
okkur mikill styrkur að eiga hana að
samferðamanni. Ég er þess fullviss
að hún hefði hvatt okkur til að halda
vegferðinni áfram og kalla fram
nýja liðsmenn í sinn stað. Hún vildi
ætíð sjá okkur samhent og baráttu-
fús. Hún var baráttukona sem vildi
sjá verkin í stöðugri framför.
Það eru einmitt þessar minningar
um Valgerði sem gera það að verk-
um, að þessi kveðjustund þar sem
við syrgjum og söknum hennar, er
einnig stund minninganna og stund-
in til að þakka henni allt það góða
sem hún gerði. Við kveðjum góða
vinkonu hinstu kveðju og þökkum
henni ljúfa samfylgd. Blessuð sé
hennar minning.
Góður Guð styrki Kristin, synina,
tengdadætur og aðra ástvini hennar
í þeirra miklu sorg.
Sigurður J. Sigurðsson
og fjölskylda.
Á sólbjörtum sumardegi kvaddi
Valgerður vinkona okkar þetta
jarðlíf eftir hetjulega baráttu. Líf
hennar einkenndist af sólskini bæði
í fjölskyldulífi og í samskiptum við
aðra. Við vorum meðal þeirra sam-
ferðamanna Valgerðar sem nutum
góðs af.
Það var mikill fengur fyrir okkar
litla bæ, Akureyri, þegar þau hjón,
Kristinn og Valgerður, með
drengina sína þrjá ákváðu að setjast
hér að. Valgerður kom inn í
saumaklúbb okkar fyrir tæpum tíu
árum og féll strax inn í gamalgróinn
hóp okkar vinkvenna sem höfum
haldið saman síðan á unglingsárum.
Hún flutti með sér ferska vinda, var
hreinskiptin, hlý og lét sér ekkert
óviðkomandi. Valgerður varð strax
góð vinkona okkar allra og um hana
eigum við svo margar góðar
minningar á sama tíma og hennar er
sárt saknað. Í Spámanninum segir:
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Á hverju sumri hittist sauma-
klúbburinn ásamt mökum og það
var ætíð tilhlökkunarefni. Nú er
stórt skarð í hópinn höggvið og okk-
ur öllum afar dýrmætt að eiga minn-
inguna um síðasta samfund hópsins
í janúar sl. Við vottum Kristni, son-
um og tengdadætrum okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja þau í sorginni.
Hildur, Anna Lilja, Margrét,
Marta, Sigurlaug, Gunnhildur,
Helena og María.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast Valgerðar Hrólfsdóttur,
bæjarfulltrúa á Akureyri. Kynni
mín af Valgerði voru ekki löng, ein-
ungis rúm þrjú ár, en skilja þó eftir
ákaflega ljúfar og góðar minningar.
Lundarfar Valgerðar var svo ein-
staklega gott, hún var velviljuð og
jákvæð og reyndi ávallt að leysa úr
ágreiningi á friðsamlegan og sann-
gjarnan hátt.
Drengirnir þrír og heimili þeirra
Kristins var Valgerði ákaflega mik-
ilvægt og í raun hornsteinninn í lífi
hennar. Hún bar hag „kallanna
sinna“ mjög fyrir brjósti og var um-
hugað að þeir nýttu til góðs hæfi-
leika sína og tækifæri í lífinu. Hún
var líka ákaflega stolt og hreykin af
þeim öllum og elskan sem hún bar
til þeirra skein svo ljóslega í gegn
þegar hún var að tala um þá og
segja sögur af þeim.
Valgerður átti mörg áhugamál og
góðan vinahóp og mér fannst hún
lifa lífinu lifandi og njóta þess að
vera til. Það er mikilsverður hæfi-
leiki og ekki öllum gefinn að geta
unað við sitt og verið glaður í hvers-
dagsleikanum.
Valgerður kom að mörgum góð-
um málum sem bæjarfulltrúi á Ak-
ureyri og ég veit að hún vildi hag
bæjarins og íbúanna sem mestan og
bestan
Mér finnst svo örstutt síðan við
sátum saman í viðtalstíma bæjar-
fulltrúa, það voru fáir mættir til við-
tals og Valgerður fór að segja mér
af heilsu sinni. Þá var hún nýfarin
að fá torkennilega verki og hafði
gengist undir rannsókn sem hún átti
bráðlega að fá niðurstöðu úr. Ég
skynjaði að hún var uggandi og
kvíðin og reyndi því að sannfæra
hana um að engin ástæða væri til
ótta. Hún leit líka svo ljómandi vel
út og sagði sjálf að hún hefði aldrei
verið hressari og sprækari en und-
anfarna mánuði.
MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Kveðja frá Félagi
eldri kvenskáta
Kær skátasystir okkar, Guðrún
Magnúsdóttir, andaðist 16. júní
síðastliðinn á 98. aldursári. Með
henni er gengin merk kona sem
lifði nánast alla síðustu öld og þær
mestu þjóðfélagsbreytingar sem
um getur. Í dag, 7. júlí, er afmæl-
isdagur Kvenskátafélags Reykja-
víkur. Það var stofnað 7. júlí 1922
og var það fyrsta kvenskátafélag á
Íslandi. Guðrún Magnúsdóttir kom
þar við sögu enda var hún ein af
stofnendum félagsins fyrir 79 ár-
um og síðust stofnendanna til að
kveðja þennan heim. Um leið og
við minnumst Guðrúnar gefur frá-
fall hennar okkur tilefni til að rifja
upp tilurð fyrsta kvenskátafélags-
ins.
Eins og kunnugt er hösluðu
GUÐRÚN
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Guðrún Magnús-dóttir fæddist í
Borgarnesi 28.
febrúar árið 1904.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 16. júní
síðastliðinn eftir
stutta sjúkralegu, 97
ára að aldri. Útför
Guðrúnar fór fram
frá Dómkirkjunni
mánudaginn 25. júní.
drengjaskátar sér völl
á Íslandi árið 1912,
fimm árum eftir að
Baden Powell stofnaði
Skátahreyfinguna. Tíu
árum síðar var Kven-
skátafélag Reykjavík-
ur stofnað. Tildrögin
að stofnun félagsins
voru þau að dönsk
KFUK-skátastúlka,
sem var hér á ferð,
hvatti stjórn KFUK
til þess að stofna
kvenskátafélag á Ís-
landi. Þessi stúlka,
Gertrud Nielsen, varð
síðar prófastsfrú á Húsavík og
félagsforingi kvenskáta þar um
margra ára skeið. Eiginmaður
hennar, séra Friðrik A. Friðriks-
son, orti suma langlífustu skáta-
söngvana. Ákvörðun um stofnun
fyrsta kvenskátafélagsins var tek-
in heima hjá frú Áslaugu Ágústs-
dóttur, eiginkonu séra Bjarna
Jónssonar dómkirkjuprests, síðar
vígslubiskups, en hún var um þess-
ar mundir formaður KFUK. Meðal
annarra mætra kvenna voru á
fundi þessum hinar þjóðkunnu
konur, Guðrún Lárusdóttir, rithöf-
undur og síðar alþingismaður, og
Ólafía Jóhannsdóttir rithöfundur,
sem starfaði í mörg ár að líkn-
armálum í Kristjaníu, síðar Ósló.
Þessar konur höfðu mikinn áhuga
á æskulýðsmálum auk þess að ljá
mörgum öðrum góðum málum lið.
Hinir ungu stofnendur Kven-
skátafélagsins voru níu talsins og
voru systurnar Guðrún og Jak-
obína Magnúsdætur meðal þeirra.
Eldri systirin, Jakobína, var ný-
komin úr hjúkrunarnámi í Dan-
mörku en auk þess hafði hún gerst
kvenskáti þar og sótt foringja-
skóla. Það lá því beint við að kjósa
hana fyrsta kvenskátaforingja á
Íslandi. Jakobína þótti hafa flesta
kosti sem góðan foringja mega
prýða. Allt brautryðjendastarf er
erfitt en hún var ekki ein í far-
arbroddi. Guðrún systir hennar og
þær aðrar sem að stofnfundi stóðu
unnu vel með henni. Áður en varði
fjölgaði í hópnum og kátar og
kjarkmiklar skátastúlkur settu
svip sinn á bæinn.
Þegar hlustað var á minningar
frá þessum löngu liðnu dögum fór
ekki á milli mála að þróttmikið
kvenskátastarf var hafið í Reykja-
vík. Fram til 1932 starfaði kven-
skátafélagið innan vébanda KFUK
með þátttöku margra ágætra
kvenna en eftir það starfaði félagið
út af fyrir sig undir nafninu Kven-
skátafélag Reykjavíkur. Það er í
raun ótrúlegt hve starfið var fjöl-
breytt á þessum árum. Margir
stofnfélaganna störfuðu síðan ára-
tugum saman að viðgangi félags-
ins. Tengsl Guðrúnar Magnúsdótt-
ur við Kvenskátafélagið rofnuðu
aldrei. Eftir lát Jakobínu systur
sinnar árið 1957 stofnaði Guðrún
minningarsjóð um hana með veg-
legri peningagjöf. Úr þessum sjóði
hafa mörg skátafélög í Reykjavík
fengið framlög og notið góðs af.
Skátahreyfingin hefur staðist
tímans tönn. Grundvöllurinn er sá
sami og áður, byggður á skátaheiti
og skátalögum. Ferskir vindar
hafa leikið um hreyfinguna og nýir
straumar fundið sér farveg. Frið-
arhugsjónin og bróðurþelið, sem
einkennt hafa skátastarfið frá upp-
hafi, mega aldrei víkja þótt á móti
blási í veröldinni. Oft koma í hug
orð Baden Powells: „Frið er ekki
hægt að skapa með skjölum. Frið-
ur getur aðeins orðið til í hjörtum
mannanna.
Við sem störfum í Félagi eldri
kvenskáta höfum átt margar dýr-
mætar stundir með Guðrúnu
Magnúsdóttur. Hún var gleðigjafi
þegar við ornuðum okkur stundum
við minningar frá ýmsum tímum
eins og lýst er í eftirfarandi erindi:
Guðrún var þátttakandi í upp-
hafssögu kvenskáta á Íslandi og
starfaði allt fram á síðasta ár er
veikindi hömluðu frekari þátttöku.
Útför Guðrúnar fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík 25. júní
2001. Sr. Þórir Stephensen jarð-
söng og Magnea Tómasdóttir,
söngkona og skáti, söng kvöldsöng
kvenskáta af þvílíkri innlifun að
lengi verður munað. Fyrir hönd
Félags eldri kvenskáta þakka ég
Guðrúnu fyrir samfylgdina og bið
henni Guðs blessunar.
Áslaug Friðriksdóttir.
Mig langar til að minnast Guð-
rúnar Magnúsdóttur sem hefur
kvatt sína jarðvist eftir langa og
blessunarríka ævi.
Ég var 15 ára þegar ég varð
þess láns aðnjótandi að koma inn á
heimili þeirra hjóna Guðrúnar og
Tryggva Ólafssonar. Má segja að
þarna hafi heilladísir gripið í
taumana og vísað mér veginn. Ég
átti að vera nokkurs konar hjálp-
arhella á heimilinu en kunni nú
ósköp lítið til verka, 15 ára stelp-
an. Henni Guðrúnu, þeirri ljúfu og
elskulegu konu, varð ekki skota-
skuld úr því að kenna unglingnum
eins og henni einni var lagið. Ég
fékk hjá henni afbragðs tilsögn í
matartilbúningi og svo mörgu
fleira sem ekki verður upptalið.
Eitt verð ég þó að nefna sem búið
hefur með mér alla tíð. Þótt eitt-
hvert óhapp henti mig í þessu
starfi mínu, þá heyrðist aldrei
styggðaryrði frá Guðrúnu. Þannig
minnist ég hennar sem einstaklega
ljúfrar, glaðværrar og elskulegrar
konu.
Ég vil að lokum þakka allar
stundirnar sem ég átti á heimili
Guðrúnar og Tryggva og bið þeim
blessunar í nýjum heimkynnum.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita, stóra hjarta,
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(M.J.)
Ég sendi Erlu, Svönu og fjöl-
skyldum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún M. Valhjálmsdóttir.