Morgunblaðið - 06.09.2001, Side 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Í einni andrá breyt-
ist einlæg gleði lítils
sjávarþorps á Vest-
fjörðum í djúpa, agn-
dofa sorg. Hvernig má
það vera að þessi litli hópur skuli fá á
sig svo mikla ágjöf hvað eftir annað?
Hvers vegna fær það fólk sem nú á
um sárt að binda á sig slíka heift-
arágjöf af lífsins ólgusjó sem nú er
raunin? Hvernig er hægt að ætlast
til og réttlæta það með nokkrum
hætti að slíkar raunir séu lagðar á
svo fáar herðar á einni stuttri
mannsævi?
Íbúar þessa litla sjávarþorps hafa
svo sannarlega mætt örlögum sín-
um. Hafa nýtt alla sína krafta til að
lifa af þær miklu hörmungar sem yf-
ir þá hafa dunið, byggt upp að nýju,
styrkt samfélagið sitt með listsköp-
un, tónlist og gleði. En, – ennþá er að
þeim vegið.
Fimm ungmenni sem í ljúfri
ágústnóttinni eyða saman nótt í bíl
þar sem rúnturinn er tekinn. Gleði
og sorgir hvers og eins koma við
sögu í umræðunni, framtíðardraum-
ar, ástin, atburðir líðandi stundar og
lífið sjálft. Einmitt eins og það á að
vera á þessum æskuárum. Hvaða
foreldri minnist ekki þess tíma þegar
rúnturinn var tekinn með vinunum,
þegar mamma og pabbi gerðu at-
hugasemdir við útivistartímann,
voru kvíðin vegna misgóðra lands-
byggðarvega, höfðu áhyggjur af
endalausum akstri um sömu göturn-
ar, af ballferðum, af ungum ástar-
samböndum og ýmsu öðru sem ungt
fólk getur ekki skilið að þurfi að hafa
áhyggjur af?
Það tekur að morgna, kominn tími
til að halda heim á leið og nýútskrif-
aður ökumaðurinn skilar tveimur
vinunum heim í næsta þorp áður en
hann heldur sjálfur heim ásamt hin-
um tveimur sem eru með, því sætur
RAGNAR FREYR
VESTFJÖRÐ
GUNNARSSON
✝ Ragnar Vest-fjörð Gunnars-
son fæddist í Bolung-
arvík 6. október
1983. Hann lést af
slysförum sunnudag-
inn 19. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 31.
ágúst.
svefninn sækir á. Að-
eins nokkur hundruð
metrar heim að dyrum.
Augnablikið milli
svefns og vöku er stutt.
Augnablikið milli lífs
og dauða er enn
styttra. Hræðilegur at-
burður á sér stað sem
enginn getur tekið til
baka. Í valinn fellur
yndislegur ungur mað-
ur, Ragnar Vestfjörð.
Á átjánda ári. Allt lífið
framundan, – margs
konar áætlanir í gangi.
Allt er breytt.
Ragnar sat í 1. bekk Grunnskóla
Bolungarvíkur með dóttur minni.
Hann var hæglátur og fyrirferðarlít-
ill, – ólíkur henni, fiðrildinu. Hann
hafði þá þegar upplifað þjáninguna.
Missti föður sinn í snjóflóði á unga-
aldri. Síðan skildi leiðir. Við fluttum
burtu og Ragnar flutti síðar í burtu.
Það var ekki fyrr en löngu síðar að
leiðir okkar lágu saman að nýju.
Ragnar var þá fyrir löngu fluttur til
Súðavíkur og bjó þar ásamt fjöl-
skyldu sinni. Ég kom í grunnskólann
í Súðavík fagran vordag í maí fyrir
nokkrum árum til að aðstoða við
undirbúning árshátíðar skólans.
Elstu krakkarnir, sem voru að mig
minnir þrjú eða fjögur það árið, voru
að kveðja, því þau voru að fara í
skólaferðalag með kennara sínum og
myndu koma heim daginn áður en
árshátíðin skyldi haldin. Ég leit yfir
hópinn. Ég kannaðist strax við einn
úr hópnum. Mundi eftir pírðum aug-
unum, fallega, hlýja brosinu og hæg-
um yfirveguðum hreyfingum. Það
var Ragnar. Orðinn fullorðinn. Við
áttum skemmtilegt spjall og rifjuð-
um upp ýmislegt úr Bolungarvík
æsku hans. Hann sagði mér af sér og
sínum og mér þótti afskaplega vænt
um að kynnast honum að nýju.
Nokkrir mánuðir liðu og leiðir
þeirra Ragnars og dóttur minnar
lágu saman á nýjan leik. Að þessu
sinni í Framhaldsskólanum á Laug-
um. Dóttir mín hafði ekki verið lengi
fyrir norðan þegar hún hringdi og
spurði mig hvort ég myndi ekki eftir
Ragnari Vestfjörð. Ég hélt það nú.
Með þeim tókst mikil og djúpstæð
vinátta, sem einkenndist af hlýju,
virðingu og góðum húmor. Hann
reyndist henni sem besti bróðir og
var ávallt til staðar ef á þurfti að
halda. Hún saknar nú sárt því missir
hennar er mikill.
Ragnar eyddi síðasta vetri í Bol-
ungarvík þar sem hann hafði tekið
sér hlé frá námi og stundaði vinnu í
Bolungarvík og bjó hjá afa sínum og
ömmu, sem honum þótti sérstaklega
vænt um. Það fór ekki mikið fyrir
honum í bæjarlífinu, því hann var
frekar feiminn og hlédrægur. Ég
hitti hann nokkrum sinnum á götu og
hvatti hann til að líta inn hjá okkur.
Mér þótti því afskaplega vænt um
þegar hann bankaði upp á einn
sunnudagseftirmiðdag síðvetrar og
sagði jafnrólegur, brosandi, píreygð-
ur og alltaf: „Hæ, – þú sagði mér að
koma!“
Eftir þetta kom hann nokkrum
sinnum og það var margt sem hann
hafði frá að segja, og margt sem
hann var að velta fyrir sér. Hann
sagði mér frá sveitinni hjá Rögnu
ömmu í Djúpinu og rifjaði upp heim-
sóknir sínar til Lindu og Smára föð-
urbróður síns. Hann var líka að átta
sig meir og meir á hver hann sjálfur
var og hvað hann langaði til. Hann
ræddi um mömmu sína og Dóra og
Sindra bróður sinn og sagðist vilja
vera honum góð fyrirmynd. Hann
sagðist þurfa að þjálfa sig betur í að
stjórna þrjóskunni og skapinu í sér,
láta hana ekki bitna á þeim sem sér
þætti vænst um. „Það er gott að vera
þrjóskur,“ sagði ég við hann, „en
bara við réttar aðstæður.“
Hann var búinn að taka ákvörðun
um að þjálfa þetta með þrjóskuna
með mömmu sinni og Dóra og sjá
hvernig honum tækist upp. „Vertu
þolinmóður við sjálfan þig og þau,“
sagði ég við hann, „allt hefur sinn
tíma, og þú veist að þú átt besta fólk í
heimi í kringum þig,“ sagði ég.
Ég hitti Ragnar síðast á ógleym-
anlegu sveitaballi á Listasumri í
Súðavík helgina áður en hann lést.
Hann brosti sem sólin, spurði um
Birnu dóttur mína og lofaði að koma
fljótlega, þegar hún væri komin
heim, og ég lofaði honum á móti að
gefa honum vöfflur. Nú græt ég
hann. Og Birna dóttir mín líka, – rétt
eins og allir sem þekktu hann.
Ég bið algóðan Guð að gefa elsku
Boggu, móður hans, sem mikið hefur
mátt þola, allan þann styrk sem hún
þarf til að lifa af þessa miklu sorg.
Ég bið um ljós og Guðsblessun fyrir
Dóra stjúpföður hans, fyrir hans
uppáhaldsbróður Sindra, litlu systk-
ini hans, Rögnu ömmu, Arnar afa og
Lilló og fjölskylduna alla. Og ég bið
algóðan Guð að geyma Jón Hilmar,
hans góða vin sem þarf nú að takast
á við lífsreynslu sem gæti borið
margan manninn ofurliði. Ég bið ljós
lífsins að fylgja öllum hans ástvinum
hvar sem þeir eru. Blessuð sé minn-
ing Ragnars Vestfjörð.
Soffía Vagnsdóttir.
Elsku Raggi. Sunnudagsmorgunn
og ég vakna við þessa hörmulegu
frétt. Hvað getur maður gert? Því
miður er það ekki neitt. Ég hlakkaði
svo til að hitta þig helgina eftir þenn-
an atburð, en ekkert varð úr því. Það
var svo gaman að hitta þig á fimmtu-
degi fyrir verslunarmannahelgi,
þegar við sátum á kantsteininum
fyrir utan heima hjá mér og spjöll-
uðum saman um allt. Það var svo
gaman að ræða allt við þig, þú sýndir
öllu svo mikinn skilning. Það var svo
gaman þegar ég mætti þessu
ánægða andliti á Eldborg og eyddum
við meirihlutanum af helginni sam-
an, hlustuðum á hljómsveitirnar,
löbbuðum um skóginn og enduðum
niðri á palli dansandi, þetta var svo
æðislegt og lífið rétt að byrja.
Þegar við spjölluðum saman á
mánudagskvöldið ákváðum við að
hittast og við „gelgjurnar þrjár“,
eins og þú kallaðir mig, Jónu og
Ingu, komum að ná í þig og þú byrj-
aðir á því að spenna beltið því þú
treystir Ingu ekki alveg en við náð-
um heim ómeidd. Þetta kvöld var eitt
af æðislegustu kvöldum lífs míns.
Svo var komið að kveðjustund því þú
þurftir að halda heim á leið. Við
hringdumst á alla daga og spjölluð-
um klukkutímum saman um allt og
ekkert. Það var ekkert sem við
ræddum ekki um og sumar umræður
okkar urðu að nokkrum símtölum
með smá matarhléum og pissustopp-
um. Við sögðum hvort öðru allt og ef
öðru hvoru okkar leið illa ræddum
við út um málin og hættum ekki að
tala saman fyrr en okkur leið vel og
ég kom alltaf ánægð úr símanum, og
þú nenntir alltaf að hlusta á mig,
þetta óstjórnlega tuð í mér.
Síðasta kvöldið þitt hringdi ég og
þú sagðir mér að ferðinni væri heitið
á þann stað sem fjörið yrði, og ég bað
þig þá um tvo hluti, það var að fara
varlega og spenna beltið alltaf og
hringja í mig þegar þú værir kominn
heim. Því miður var þetta síðasta
símtalið okkar og fékk ég enga
hringingu frá þér. Þegar ég kvaddi
þig á flugvellinum grunaði mig aldrei
að þetta fallega andlit þitt ætti ég
ekki eftir að sjá aftur. Eitt sem ég
veit er að þú ert í mjög góðum hönd-
um núna og þú varst ekki tekinn frá
okkur öllum til einskis. Þín bíða önn-
ur verkefni sem engill þótt þú hafir
alltaf verið engill, þú verður flottasti
engillinn, jafn flottur eða jafnvel
flottari en þú varst. Núna sit ég og
skrifa, hlusta á lagið okkar „Án þín“
og horfi á myndirnar af þér. Mig
langar að segja þér eitt, dúllan mín,
að ég og fjölskyldan þín vorum ekki
þau einu sem elskuðum þig, líka Guð,
því eins og máltækið segir deyja þeir
ungir sem guðirnir elska.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farinn þú sért
og horfinn burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Ég mun ávallt sakna þín, Raggi
minn.
Þín vinkona,
Una Nikulásdóttir.
„Mamma, það varð slys í Súðavík
og hann Raggi svarar ekki símanum
sínum, ég er svo hrædd um að þetta
hafi verið þeir vinirnir.“ Þetta voru
orð dóttur minnar.
Þessi orð voru erfið. Hvað get ég
gert? Óttinn heltekur okkur og stað-
reyndin verður ljós. Þvílíkt áfall.
Mikið voru það erfiðir dagar sem
framundan voru.
En kæri vinur, kynni okkar voru
því miður alltof stutt en ég vil þakka
þér fyrir þann tíma sem þið Una átt-
uð saman, alltaf var hún svo glöð
þegar þið voruð búin að tala saman
og mikið hlakkaði hún alltaf til að
heyra frá þér aftur.
Hafðu þökk fyrir.
Hver fær lesið letur hjartans,
leynirúnir innra manns!
Hver er sá, er kannað geti,
kafað sálardýpið hans?
Margt í hafsins hyljum djúpum
hulið er, sem enginn leit.
Margt í sálum manna leynist,
meira og betra en nokkur veit.
Skammt vér sjáum, blindir blínum
báðum augum, látum hægt.
Hví skal myrða menn í orðum?
Margt er hulið, dæmum vægt.
Auðlegð hjartans, enginn reiknar
eða sálarfátækt manns.
Hvar er vog, er vegið geti
vonir eða sorgir hans?
Innilegar samúðarkveðjur til for-
eldra, systkina og annarra ættingja.
Kveðja.
Lóa.
Klukkan hálftíu að morgni 19.
ágúst var bankað á hurðina hjá mér.
Þetta var Sigga með þær hörmulegu
fréttir að Raggi væri dáinn.
Mér fannst þetta bara ekki geta
verið þar sem ég hitti þig þremur til
fjórum klukkutímum áður. Þú varst í
svo góðu skapi að þú varst að
springa. Þú talaðir svo hratt að við
Tinna áttum erfitt með að ná öllu
sem þú sagðir. Þú komst nokkra
hringi með okkur en svo dreifstu þig
aftur upp í bílinn til Jóns Hilmars.
Manstu þegar við hittumst fyrst?
Á túninu fyrir ofan Túngötuna í
Súðavík, þú varst nýfluttur í gamla
húsið mitt, Nesveg 17 b. Við vorum
að verða 12 ára. Ég hreifst strax af
þessum strák í bláköflóttu flíspeys-
unni.
Við töluðum lengi saman þar sem
við sátum sitthvorum megin við læk-
inn. Ég man hvað þú varst vonsvik-
inn þegar það var kallað á þig heim,
þig langaði svo að vera lengur. Við
vorum ágætis kunningjar eftir þetta
en þekktumst lítið þar sem ég var
nýflutt á Ísafjörð.
Svo var það núna síðasta haust að
við fórum í sama skólann, MÍ.
Við vorum saman í leikfimi, ég, þú
og Sigga. Við fengum oftar en ekki
að fara „út að skokka“ en reyndar
fórum við bara á rúntinn og fengum
okkur að borða.
Svo vorum við saman í öryggis-
fræði. Við vorum alltaf með miða í
gangi þar sem við skrifuðumst á þar
sem þetta var hræðilegt fag. Þegar
ég hætti í skólanum í mars gátum við
sjaldan hist þar sem við áttum hvor-
ugt bíl.
Ég man þegar þú komst með mér
að velja nærföt. Við fórum í allar
verslanir sem selja slíkan fatnað í
Bolungarvík. Þú varst sennilega sá
besti sem ég gat tekið með mér þar
sem þú hafðir mjög góðan smekk
fyrir undirfatnaði.
Núna í sumar hittumst við nánast
uppá hvern einasta dag, sérstaklega
þegar Sigga og Jón Hilmar fóru
austur. Stundum rúntuðum við á
Ísafjörð og keyptum okkur roppsælu
í Krílinu og spjölluðum um allt milli
himins og jarðar.
Þú varst alltaf kominn með nýja
og nýja gellu víðsvegar um landið til
að essemmessa og hringja í. Ég get
svo svarið að síminn gjörsamlega
stoppaði ekki. Stundum vorum við
bæði orðin hundleið á símanum sem
var nú oftast á „Discreet“. Þá leyfð-
irðu mér bara að svara og segjast
vera kærastan þín. Þér var nú samt
farið að þykja svolítið vænt um sum-
ar „vinkonurnar“ þínar og varst búin
að hitta að minnsta kosti eina, Raggi
minn. Þú varst með kvenfólk á heil-
anum, en hvað er svo sem óeðlilegt
við það, 18 ára á lausu! Þegar við fór-
um með Tinnu á karaoke var sama
hversu illa við Tinna sungum, þú
sagðir alltaf að þetta hefði verið flott.
En það var sko ekki nokkur leið að
draga þig upp að syngja.
Svo var nú oft stuð á verbúðinni,
þar sem þið fluttuð í sumar, þú,
Sigga, Agga og Óskar. Manstu í þar-
seinustu viku? Við dönsuðum og
dönsuðum inni í Öggu herbergi og þú
varst orðinn svo þreyttur að þú
þurftir að setjast niður en mér tókst
alltaf að draga þig aftur út á gólf.
Helgina áður en þú fórst frá okkur
sátum við saman til 7 um morguninn
að spjalla. Þú sagðir mér að þér
þætti ekkert smá vænt um mig og að
ég ætti að fara varlega með nýja
kærastann, þú varst nefnilega smá
„pabbi“ í þér og hefðir trúlega orðið
sá besti.
Ég er rosalega þakklát fyrir allar
stundirnar með þér, sérstaklega
seinustu nóttina sem þú svafst á ver-
búðinni, aðfaranótt laugardagsins
18. ágúst. Það var þvílíkt stuð á okk-
ur, mér þér og Óskari Long. Ég var
alltaf að biðja þig um sæng þar sem
ég átti að gista hjá þér. Þetta endaði
þannig að hvorugt okkar var með
sæng, þú svafst í öllum fötunum og
ég með handklæði ofan á mér.
Elsku besti Raggi minn. Það er
svo skrítið að þú sért farinn. Ég
hugga mig við það að þú sért á betri
stað og að þú sért hjá pabba þínum
sem þú saknaðir svo sárt. Megi góð-
ur Guð styrkja fjölskylduna þína í
þessari miklu sorg. Þín verður sárt
saknað, kæri vinur.
Kveðja,
þín
Aldís Ýr Ólafsdóttir.
✝ Björn Högdahlfæddist í Krist-
iansand í Noregi 22.
febrúar 1934. Hann
lést 19. ágúst síðast-
liðinn.
Eftirlifandi eigin-
kona Björns er Björg
Högdahl og eignuð-
ust þau þrjú börn
sem öll eru uppkom-
in. Björn starfaði
þorra starfsævi sinn-
ar hjá stórfyrirtæk-
inu Elkem og var
m.a. um skeið verk-
smiðjustjóri í ál-
verinu í Mosjöen og síðar yfir-
maður áldeildar fyrirtækisins.
Eftir farsælan feril hjá Elkem
kom Björn hingað til lands í jan-
úar árið 1999 og tók við starfi
forstjóra Norðuráls.
Um það leyti var
verið að ljúka gang-
setningu fyrirtækis-
ins og hans beið það
hlutverk að koma
því í rekstrarlegt
jafnvægi. Undir for-
ystu Björns tókst
það og gott betur og
hann skildi við fyr-
irtækið í góðum
rekstri. Á ofanverðu
síðasta ári greindist
Björn með krabba-
mein. Árangur af
skurðaðgerð gaf um
tíma tilefni til bjartsýni, en sjúk-
dómurinn reyndist vera of langt
genginn.
Útför Björns fer fram í Noregi
í dag.
Björn naut mikillar virðingar með-
al samstarfsmanna sinna hjá Norður-
áli. Hann var leiðtogi sem var eðlilegt
að taka af skarið en kunni líka að
hlusta og treysta fólki fyrir sínum
verkefnum. Hjá Birni fóru saman góð
fagþekking, glöggskyggni á rekstur
og innsæi í mannlegt eðli. Hann var
hógvær en jafnframt glaðsinna og var
létt um að laða fram jákvætt and-
rúmsloft.
Björn var umhyggjusamur og mik-
ill fjölskyldumaður. Hann var nátt-
úruunnandi og notaði tímann undir
lokin til að ferðast um Noreg. Það lýs-
ir vel persónulegum styrk Björns að
hann gat rætt um veikindi sín af still-
ingu og komið fram við fólk með sama
rólega skapinu og áður þó að hann
vissi að endalokin væru skammt und-
an. Það er bjart yfir minningunni um
Björn. Eiginkonu hans og öðru
venslafólki vottum við samúð.
Starfsfólk Norðuráls.
BJÖRN
HÖGDAHL