Morgunblaðið - 07.12.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
R
íkidæmi fólks er iðu-
lega mælt í pen-
ingum eða öðrum
veraldlegum verð-
mætum. Þegar á
reynir skiptir allt heimsins prjál
hins vegar engu máli og mann-
skepnan gerir sér (vonandi) grein
fyrir því að vinátta eða kunn-
ingsskapur við gott fólk er dýr-
mætara en fé á bankabók.
Sá auður glatast að minnsta
kosti ekki þótt krónan falli eða
hlutabréfakastalinn hrynji.
Margir mótast fyrir lífstíð þau
ár sem setið er á skólabekk og
eru menntaskólaárin ekki síst
mikilvægt skref á þeirri þroska-
leið sem lífsgangan er. Auk þess
að nema gagnleg fræði kynnist
menntskæl-
ingurinn
gjarnan ýms-
um lífsins
lystisemdum.
Öðlast
reynslu sem
hann býr lengi að. Þroskast. Þá
er nauðsynlegt að viðkomandi
umgangist fólk sem vill honum
vel. Fólk sem ber hag hans fyrir
brjósti, fólk sem er ekki sama.
Það er dýrmætt að kynnast
þeim sem sýna öðrum, ekki síst
hinum yngri og óreyndari, hlý-
hug, traust og vinsemd. Að ég tali
nú ekki um þau forréttindi að fá
að læra af slíkum mannvinum um
langa hríð eða skamma, hvort
sem er í skóla eða á vinnustað.
Hvort tveggja þekki ég af eigin
raun, eins óverðskuldað og það
nú er.
Virðing – fyrir fólki, umhverfi
sínu og viðfangsefnum – er mik-
ilvæg dyggð. Lítillæti, heiðarleiki
og gott skopskyn sömuleiðis.
Umsjónarkennari okkar í
fimmta og sjötta bekk máladeild-
ar Menntaskólans á Akureyri við
upphaf níunda áratugarins hafði
allt þetta til að bera. Hann þótti
vissulega sérkennilegur á stund-
um, var eflaust nokkuð sérvitur,
en hnyttinn maður og elskulegur,
sem talaði og skrifaði af mikilli
íþrótt. Hann var viðkvæmur og
enginn kom ólesinn í tíma nema
af óviðráðanlegum orsökum,
vegna þess að það olli kenn-
aranum hugarangri. Og við stuðl-
uðum ekki að slíku; enginn leikur
sér að því að fá samviskubit.
Hann var líka vinur okkar.
Það var gaman að vinna fyrir
hann og með honum.
Þessi meistari málsins, Gísli
Jónsson, er látinn og verður jarð-
sunginn á Akureyri í dag.
Gísli sá um þáttinn Íslenskt
mál í Morgunblaðinu frá 1979 til
dauðadags og þegar þúsundasti
þátturinn birtist vorið 1999
skráði ofanritaður samtal við
hann sem birtist í blaðinu. Það
hófst með einkennandi tilvitnun í
viðmælandann: „Við skulum hafa
þetta lítið og látlaust.“
Gísli kenndi íslensku við MA í
hálfan fjórða áratug og var mikils
metinn sem fræðimaður á sviði
þeirrar arfleifðar sem tungu-
málið er. Auk þess sinnti hann
stjórnmálum lengi og eftir Gísla
liggur býsn ritsmíða um ýmis
málefni.
Hann var margfróður og hag-
yrðingur góður.
Sannarlega athyglisverður
maður og forvitnilegur. Þrátt fyr-
ir það vildi Gísli alls ekki tala um
sjálfan sig, en féllst á að ræða um
þættina í blaðinu og tungumálið:
„Við skulum hafa þetta lítið og
látlaust.“
Gísli taldi eðlilegt að málið
breyttist, en sagði snemma hafa
komið í ljós að mönnum fyndist
hann fullumburðarlyndur hvað
það varðar. Nefndi sem dæmi um
breytingar á málinu ýmis orð
sem komist hafa í tísku en horfið
aftur og því ekki gert neitt mein.
„Menn sögðu fyrir nokkrum ára-
tugum glás af einhverju, gomma
af einhverju, gras af seðlum og
svona, en það er held ég að
hverfa aftur. Þetta gerir ekkert
til. Þetta er bara eins og snjóskafl
sem bráðnar með vorinu.“
Gísli var mikill áhugamaður
um knattspyrnu og dyggur
stuðningsmaður Knattspyrnu-
félags Akureyrar. Sagði mér
reyndar fyrir nokkrum árum að
hann væri hættur að fara á völl-
inn, en hann fylgdist vel með og
kættist í haust þegar Akureyr-
arliðin Þór og KA komust bæði
upp í efstu deild.
Þegar félagið hans sigraði í
næstefstu deild í knattspyrnu
haustið 1980 og setti stigamet
hélt Gísli eftirminnilegt ávarp á
sigurhátíð KA í Sjálfstæðishús-
inu. Þar rak ég, Þórsarinn, inn
nefið og gleymi aldrei þegar
kennarinn og limruvinurinn Gísli
fór með hana þessa, frumsamda:
Það var knattspyrnulið sem hét KA.
Það keppti af festu og þráa,
og í órofa heild,
kvaddi öfuga deild.
Þökk sé Willoughby, kappanum knáa.
Skotinn Alex Willoughby þjálf-
aði KA-menn og til að hann skildi
hvað um væri að vera hafði Gísli
snarað limrunni á ensku:
There was a soccer team north by the Sea,
which in the first division wished to be.
The struggle was tough,
but they did well enough.
Thanks for brilliant work, Willoughby.
Gísli viðraði annað slagið skoð-
anir sínar í aðsendum greinum
hér í Morgunblaðinu, hin síðari
ár gjarnan með Sigurði Davíðs-
syni kennara, en þeir deildu her-
bergi á Amtsbókasafninu á Ak-
ureyri þar sem þeir grúskuðu.
Kynning á þeim kumpánum var
mjög í anda Gísla, jafnan þannig:
Höfundar hafa fengist við
kennslu. Hafa fengist við!
Það voru forréttindi að sitja í
kennslustundum hjá Gísla Jóns-
syni. Fyrir ungt fólk sem veit
ekki hvað það á að taka sér fyrir
hendur eftir menntaskóla var
ekki ónýtt að njóta nærveru
meistarans og fráleitt dró það úr
áhuga sumra á að hafa lifibrauð
sitt af því að raða saman orðum á
íslensku.
Okkur þótti vænt um hann og
ég þykist vita að aðrir nemendur
Gísla Jónssonar hafi sömu sögu
að segja.
Ef minnið svíkur mig ekki
söfnuðu stúdentar úr máladeild
MA vorið 1982 ekki miklum ver-
aldlegum auði meðan á skóla-
göngunni stóð, en öll hurfum við
engu að síður rík á braut út í lífið.
Meistari
málsins
Það er dýrmætt að kynnast þeim sem
sýna öðrum, ekki síst hinum yngri og
óreyndari, hlýhug, traust og vinsemd.
Og forréttindi að fá að læra af slíkum
mannvinum, í skóla eða á vinnustað.
VIÐHORF
Eftir Skapta
Hallgrímsson
skapti@mbl.is
✝ Árni Bergur Sig-urbergsson
fæddist á Selfossi 4.
mars 1948. Hann
lést á Landspítalan-
um 30. nóvember
síðastliðinn. Árni
var yngstur fimm
barna hjónanna Sig-
urbergs Jóhanns-
sonar, bónda í Græn-
hól í Ölfusi, síðar á
Arnbergi á Selfossi,
f. 18. ágúst 1886, d.
23. febrúar 1969, og
Arnfríðar Einars-
dóttur húsfreyju, f.
8. júlí 1906, d. 2. nóvember 1994.
Foreldrar Sigurbergs voru Jó-
hann Jóhannesson bóndi í Græn-
hól og kona hans Þórdís Guð-
vík, sambýliskona hans er Bryndís
Kristjánsdóttir; og Finnur Már, f.
16. mars 1979, búsettur í Kópa-
vogi. Hann á eina dóttur. Áður átti
Árni tvo syni, Eðvald Inga, f. 4.
maí 1967, hann á þrjú börn og er
búsettur á Akranesi, sambýlis-
kona hans er Elísabet Linda Hall-
dórsdóttir, og Hjörleif, f. 13. sept-
ember 1969. Hann er búsettur á
Akureyri.
Árni ólst upp á Selfossi og lauk
skyldunámi frá Barna- og gagn-
fræðaskóla Selfoss 1963 og 1. stigi
vélstjóra í Vélskóla Íslands 1967.
Hann var vélstjóri á ýmsum bátum
árin 1964-1969, starfaði hjá Ísaga
hf. 1972-1980, var sölumaður hjá
Heildverslun Valdemars Baldvins-
sonar á Akureyri 1980-1986, en
starfaði hjá Sandvika Veveri í
Noregi 1982-1983. Frá 1986 hefur
hann unnið hjá Bykó hf. síðustu
árin sem aðstoðarverslunarstjóri.
Útför Árna fer fram frá Digra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
mundsdóttir. Foreldr-
ar Arnfríðar voru
Einar Eiríksson,
bóndi á Þóroddsstöð-
um í Ölfusi og kona
hans Magnea Árna-
dóttir.
Árni kvæntist 23.
apríl 1973 Agnesi Elí-
dóttur þroskaþjálfa, f.
30. ágúst 1954. For-
eldrar hennar eru Elí
Rósinkar Jóhannes-
son trésmíðameistari
í Kópavogi, f. 19.
október 1925, og kona
hans, Matthildur
Kristinsdóttir, f. 13. janúar 1924,
d. 3. desember 1997. Börn Árna og
Agnesar eru: Sigurbergur, f. 3.
febrúar 1974, búsettur í Reykja-
Elsku Árni. Mig langaði að kveðja
þig með nokkrum orðum og þakka
þér fyrir þann yndislega tíma sem ég
fékk til að kynnast þér.
Frá fyrsta degi sem ég hitti ykkur
Agnesi hef ég ekki fundið fyrir öðru
en hlýju og umhyggju, það var alltaf
tekið svo vel á móti mér og fannst
mér ég hafa þekkt þig miklu lengur
en ég í raun gerði, alltaf svo glaður og
ánægður með lífið.
Það er svo innilega sárt að hugsa til
þess að þú skulir vera farinn frá okk-
ur, elsku Árni. Minningin um þig mun
allaf vera til staðar í mínu hjarta, það
var alltaf svo stutt í brosið og mun
það verma hjartarætur mínar.
Þín er sárt saknað, elsku tengda-
pabbi minn.
Bryndís Kristjánsdóttir.
Elsku Árni, við eigum eftir að
sakna þín sárt, faðmlaga þinna og
kossa. Óteljandi minningabrot líða
hjá á stundu sem þessari sem okkur
finnst ekki tímabær og bar of brátt
að. Þessar minningar eiga það sam-
eiginlegt að alltaf var líf og fjör í
kringum þig, hlátur og gleði. Orða-
tiltækið „hann var drengur góður“
finnst okkur eiga vel við þig þegar við
lítum til baka. Við erum líka þakklát
fyrir að hafa orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að þú skyldir velja Agnesi
sem lífsförunaut. Þú lifir áfram í huga
okkar og hjarta.
Megi Guð gefa Agnesi, Ella, Lalla,
Sigurbergi, Finni og þeirra fjölskyld-
um styrk á erfiðum stundum.
Jóhann Þór, Magnea
og fjölskyldur.
Elsku Árni, okkar kæri mágur,
svili og góði vinur, það er svo sárt að
þú skulir vera farinn frá okkur. Allt
leit svo vel út í vor eftir aðgerðina,
meinið var fjarlægt burt, þú styrktist
dag frá degi, enda duglegur við end-
urhæfinguna. Sumarið gekk í garð og
naust þú þess að fara í veiðiferðir með
félögum og vinum. Þið Agnes og við
hjónin skelltum okkur í helgarferð til
Vestmannaeyja og skemmtum okkur
vel saman. Þú varst kominn aftur í
vinnuna þína í BYKO. Við trúðum á
að framtíð þín yrði björt og fögur í
áframhaldandi lífsins göngu með
elsku Agnesi, strákunum, afabörnun-
um og fjölskyldunni allri. En allt í
einu erum við harkalega minnt á að
við ráðum svo afskaplega litlu um til-
vistartíma okkar hér á jörð. Skyndi-
ÁRNI BERGUR
SIGURBERGSSON
✝ Ingólfur Krist-jánsson fæddist
á Hólum í Hjaltadal
13. mars 1940.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 28. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristján
Karlsson, f. 27. maí
1908, d. 26. nóvem-
ber 1968, skóla-
stjóri Bændaskólans
á Hólum, síðar er-
indreki hjá Stéttar-
sambandi bænda,
og Sigrún Ingólfsdóttir, f. 14.
maí 1907, d. 1. apríl 1997, vefn-
aðarkennari. Systkini Ingólfs
eru: Karítas, f. 30. maí 1941,
Karl, f. 18. júlí 1942, Guðbjörg, f.
23. nóvember 1961, og Valgeir, f.
17. apríl 1965. Börn Ingólfs og
Hildar eru Sigurbjörg, f. 13.
september 1968, gift Arnoddi
Erlendssyni, f. 16. febrúar 1967,
og Kristján, f. 26. júní 1981.
Ingólfur lauk landsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1957 og stundaði nám við
Bændaskólann á Hólum 1958–
1959. Hann útskrifaðist sem bú-
fræðingur þaðan vorið 1959 og
hélt það sama haust til Banda-
ríkjanna. Þar var hann til 1963
við nám í landbúnaðarvélaverk-
fræði við háskólann í Fargo í
Norður-Dakota. Að námi loknu
vann Ingólfur hjá Flugmála-
stjórn Íslands 1963–1964, var
verslunarstjóri í varahlutaversl-
un Heklu hf. 1964–1979 og hjá
Blossa hf. 1980–1982. Frá 1982
rak Ingólfur eigið innflutnings-
fyrirtæki, Spyrnuna sf., og starf-
aði við það til dauðadags.
Útför Ingólfs fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
22. ágúst 1944, og
fóstursystir Freyja
Fanndal Sigurðar-
dóttir, f. 10. nóvem-
ber 1936.
Ingólfur kvæntist
20. apríl 1968 eftirlif-
andi eiginkonu sinni,
Hildi Eyjólfsdóttur, f.
22. mars 1944. For-
eldrar hennar eru
hjónin Eyjólfur Val-
geirsson, f. 12. apríl
1914, bóndi í Kross-
nesi í Norðurfirði í
Strandasýslu, nú bú-
settur á Hrafnistu í
Reykjavík, og Sigurbjörg Alex-
andersdóttir, f. 13. maí 1922, d.
29. júní 1994. Systkini Hildar
eru: Úlfar, f. 27. mars 1946,
Petrína f. 19. júlí 1950, Fríða, f.
– Allar kempur orkusnjallar, falla
þegar feigðin kallar. –
Þessu gamalkunna orðtæki skaut
fljótlega upp í huga mínum við svip-
legt fráfall tengdasonar míns, Ing-
ólfs. Vissulega bar hann kempuheit-
ið með sér í framkomu og vallarsýn
og orkan og atgervið var ríkur þátt-
ur í eðli hans og skaphöfn.
Höggið er að sjálfsögðu þyngst
fyrir eiginkonu og börn, en snerta
okkur sem vorum honum nákomin,
og vinafjöld hans, með ærnum
þunga. Mér býður þó í grun að and-
lát hans hafi borið að með þeim
hætti sem hann hefði kosið og fund-
ist það sóun á tíma að liggja lengi á
dánarbeði. En hann átti svo margt
ógert sem hann hefði kosið að koma
í framkvæmd ef allt hefði farið að
hans vilja. En mennirnir þenkja og
álykta, en það eru önnur öfl sem
ráða.
Það var heimili mínu, og síðar
Úlfars, sonar míns, mikill styrkur
að eiga hann að ef eitthvað vantaði
til viðhalds véla eða annars sem
bústritið snerti og ætíð voru við-
brögðin á einn veg, skjót og örugg
að hans hætti. Heimili þeirra hjóna
og aðstoð var alltaf til reiðu, mér og
mínum til handa, og eftir að ég vist-
aðist hér á Hrafnistu, fyrir nær
fimm árum, má heita að ég hafi ver-
ið í gjörgæslu þeirra með vikulegum
heimsóknum á víxl og nær daglegu
símasambandi. Eftir að ég flutti
hingað hefi ég átt a.m.k. 2–3 ferðir
árlega til míns raunverulega heim-
ilis á Krossnesi, nær alltaf flugleið-
is, og ætíð var Ingólfur til reiðu að
keyra mig á völlinn og aldrei þurfti
ég að bíða mínútu eftir að hann
sækti mig þangað á bakaleið.
Við hjónin og annað heimafólk á
Krossnesi nutum þeirrar ánægju að
hafa afabörnin sem sumargesti og
þá sérstaklega dótturina, Sigur-
björgu, sem var það óslitið frá fimm
ára aldri og fram á fermingaraldur,
og veitti heimilinu óblandnar
ánægjustundir með sínu ljúfa og
þjála lundarfari. Kristján var orð-
inn stálpaðri þegar hans sumar-
dvalir hófust og var að sjálfsögðu
einnig aufúsugestur með sinni léttu
og kraftmiklu skaphöfn.
Ingólfur rak fyrirtækið Spyrn-
una sem annaðist innflutning á vél-
um og varahlutum í ýmsar gerðir
vinnuvéla og jarðborunartækja, og
hafði sambönd og umboð fyrir ýmsa
þekkta framleiðendur utanlands.
Kaus hann að hafa yfirbygginguna
sem minnsta, skrifstofu í eigin íbúð
og varahlutalager í bílskúr. Var
hann sjálfur allt í senn; forstjóri, af-
greiðslumaður og sendill. Mun það
fyrirkomulag hafa verið honum bet-
ur að skapi en hafa um sig hirð und-
irsáta. Vegna langrar starfsreynslu
í vélabransanum, auk menntunar í
vélaverkfræði í Bandaríkjunum,
var hann vel fær á þessu sviði,
þekkti hann persónulega flesta
verkstjóra og verktaka í vegagerð,
jarðborunum og fleiri verklegum
stórframkvæmdum. Munu þeir hafa
kunnað að meta skjót viðbrögð hans
í útvegun varahluta og að allt stóð
sem stafur á bók sem hann hafði lof-
að. Ótaldar munu ferðir hans til
hinna ýmsu vinnustaða vítt og
breitt um landið á pallbílnum með
þetta og hitt sem vantaði skjótlega í
hvert sinn.
Bernskuheimili Ingólfs, Hólar í
Hjaltadal, og raunar Skagafjörður
allur, áttu í honum sterk ítök. Áttu
þau hjón snotran sumarbústað á
skemmtilegum stað í nágrenni Hóla í
félagi við æskuvin hans, Sigurð Páls-
son, og Hjalta, bróður hans. Hefði
hann sjálfsagt kosið að eyða þar fleiri
dögum en störf hans við fyrirtækið
leyfðu.
Að leiðarlokum vil ég, og veit að ég
tala þá jafnframt fyrir munn barna
minna og venslafólks, þakka tengda-
INGÓLFUR
KRISTJÁNSSON