Morgunblaðið - 03.05.2002, Síða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2002 51
✝ Stella Tryggva-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. júlí
1919. Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 27. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guðrún
P. Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 10.6.
1901, d. 8.10. 1983,
og Tryggvi Gunn-
arsson glímukappi
og smiður, f. 10.6.
1895, d. 26.10. 1967.
Stella var elst tíu
systkina. Hún fædd-
ist og bjó á Óðinsgötu 1 á heimili
afa hennar og ömmu á meðan
Tryggvi faðir hennar var að
byggja húsið á Lokastíg 6 og þar
átti hún sín bernsku- og ung-
lingsár þar til hún giftist Leifi
Guðlaugssyni, f. 1. apríl 1923, d.
6. desember 1997. Þau eignuðust
fjögur börn: 1) Tryggvi Rúnar
málari, kvæntur Sigríði Sjöfn
Sigurbjörnsdóttur,
þau eiga saman eitt
barn og eitt barna-
barn. 2) Salvör, lést
nýfædd. 3) Guðlaug-
ur Ómar bifvéla-
virki, kvæntur
Soffíu Jónu Bjarna-
dóttur kennara og
eiga þau fjögur
börn. 4) Hilmar Þór
framkvæmdastjóri,
sambýliskona hans
er Lína Móey
Bjarnadóttir og
eiga þau eitt barn
saman, fyrir á Hilm-
ar fimm börn og tvö barnabörn.
Stella lærði ung hárgreiðslu
og eignaðist hún sína eigin stofu,
Hárgreiðslustofuna Mæju á
Laugavegi 4, sem hún rak þang-
að til hún stofnaði sitt eigið
heimili.
Útför Stellu fer fram frá
Kirkju Óháða safnaðarins í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú þegar ég sest niður og minn-
ist Stellu tengdamóður minnar
koma upp í huga mér fyrstu kynni
okkar í Selásnum. Hún kom mér
strax fyrir sjónir sem ákveðin kona
en jafnframt blíð og góð.
Stella var ekki há í loftinu og uxu
barnabörnin henni fljótt yfir höfuð.
Eitt af öðru fermdust þau og urðu
fullorðin. Það var gaman að sjá
þegar þau föðmuðu ömmu sína að
sér og klöppuðu henni á kollinn.
Það fer vel á því að síðasta barna-
barnið sem óx Stellu yfir höfuð var
hann Leifur minn, alnafni afa síns.
Hann er nýfermdur og mætti
Stella í fermingarveisluna og sat á
sínum stól í eldhúsinu. Þangað kom
svo fjölskyldan og spjallaði við
hana. Fólkið hafði á orði að ekki
breyttist hún mikið þótt aldurinn
færðist yfir.
Ég minnist þeirra stunda þegar
Leifur minn fæddist. Þá var Stella
nýlega hætt að vinna og vildi allt
fyrir okkur gera. Þannig æxlaðist
það að hún kom til okkar á hverj-
um degi frá Yrsufellinu, oft gang-
andi, og hjálpaði mér með börnin
og heimilisstörfin. Þannig var hún,
vildi alltaf vera þar sem hún gat
rétt hjálparhönd. Síðan kom fyrsta
áfallið og Stella veiktist og var
lengi á spítala. Lengi héldum við að
hún myndi ekki ná bata aftur en
þrautseigja hennar sagði til sín og
hún hristi öll veikindi af sér og
komst heim aftur. En Stella náði
aldrei fullri heilsu aftur og var eftir
þetta mikið heima fyrir. Það hjálp-
aði henni mikið að Leifur eldri var
henni stoð og stytta og keyrði með
hana út um borg og bí. Margar
ferðir fóru þau saman í bíltúr og
komu í heimsókn hvort sem við
vorum heima, í sumarbústað eða
jafnvel tjaldútileigu. Þá var alltaf
veisla því þau komu ekki tómhent
heldur með fulla poka af vínar-
brauði, kleinuhringjum og kökum.
Þegar Leifur dó í desember 1997
missti Stella mikið. Hann hafði ver-
ið henni félagi og lífsförunautur í
svo mörg ár að einmanaleikinn tók
við. En baráttuvilji Stellu var mik-
ill og vildi hún vera heima og
reyndu strákarnir að gera það sem
þeir gátu til þess að gera henni það
kleift. Margar ferðir fóru þeir í
heimsókn til hennar, með hana upp
í kirkjugarð á hverjum sunnudegi
að heimsækja leiðið hans Leifs og
svo oftast í kaffi heim til þeirra á
eftir. Alltaf var sama viðkvæðið hjá
þeim: Hún á þetta inni hjá okkur,
hún gerði allt sem hún gat fyrir
okkur þegar hún gat.
Nú hafa sálir ykkar Leifs aftur
sameinast. Við börnin ykkar,
tengdabörn, barnabörn og barna-
barnabörn sjáum fyrir okkur falleg
hjón leiðast eins og þið gerðuð svo
oft þegar þið voruð á ferð saman í
þessu lífi.
Soffía.
Hve sárt það tekur mig að hún
elsku amma mín sé látin en ég finn
það í hjartanu að hún er hamingju-
söm núna hjá honum afa mínum,
hann er eflaust glaður að fá hana.
Hún amma var sko engin venju-
leg kona, hún hefur upplifað ým-
islegt um sína daga. Þó að amma
væri smágerð og lítil kona virtist
hún mér næstum óbrjótanleg. Hún
stóð alltaf á sínu, jafn fastheldin og
hún var. Hún var ávallt jafn ljúf og
hún hefði getað brætt köldustu
hjörtu með bjarta og hlýja brosinu
sínu.
Amma passaði alltaf uppá að
eiga nóg af kökum og sætindum því
oft var von á heimsókn. Ég man
fyrir fáum árum þegar ég fór oft í
viku til ömmu og afa þá fékk ég
alltaf nóg af öllu og amma varð
ánægðust ef ég náði að klára heila
köku. Eftir spjall við ömmu og afa
lagði ég mig stundum í sófann og
oft rumskaði ég við að amma var að
breiða yfir mig teppi eða koma með
súkkulaðimola í dollu til að hafa hjá
mér og gekk svo stuttum skrefum í
burtu. Frá því að ég var smábarn
enduðu allar heimsóknir mínar til
ömmu og afa á því að amma vinkaði
mér allan tímann meðan ég gekk
niður stigaganginn með bros á vör.
Ég man allar ferðir okkar ömmu
og afa sem ég mun geyma djúpt í
hjarta mínu alla ævi. Ég minnist
ferðalags okkar hringinn í kringum
landið þegar ég var lítil. Amma var
alltaf svo róleg og fylgdist með mér
leika mér en varð svolítið smeyk og
æjaði og óaði ef ég rólaði of hátt
eða hljóp of langt burt. Mig rekur
einnig minni til ferða okkar til
Þingvalla, Hveragerðis og hér um
Reykjavík, þær voru svo margar að
ég get ómögulega talið þær. Þetta
voru ævintýraferðir.
Eftir að afi dó breyttist líf okkar
allra, hann var svo stór þáttur af
því. Amma hélt þó áfram að koma í
heimsókn og fara með okkur í bíl-
túra. Ég á alltaf eftir að varðveita í
hjarta mínu alla sunnudagsbíltúr-
ana sem ég og amma fórum í upp
að leiðinu hans afa. Þá ákváðum við
síðast að bráðum kæmi tími til að
gróðursetja falleg blóm þar. Ekki
kom það mér til hugar að amma
myndi liggja við hlið hans svo
stuttu seinna. Mér fannst einhvern
veginn eins og að amma myndi
ætíð vera til staðar.
Elsku hjartans amma mín. Ég
kveð þig í dag og veit þú ert bless-
unarrík og ánægð þar sem þú ert
núna.
Anna Birna.
STELLA
TRYGGVADÓTTIR
✝ Ragna Björns-dóttir var fædd í
Pálsgerði í Höfð-
ahverfi 29. apríl
1914. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 25.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðrún
Sumarrós Sölvadótt-
ir og Björn Árnason
bóndi í Pálsgerði.
Systkini hennar voru
Árni, Brynhildur,
Sesselja og Björn,
þau eru öll látin.
Ragna giftist 15. nóvember
1946 Ólafi S. Ólafssyni, f. 15. nóv-
ember 1923, d. 15. febrúar 1974.
Þau eignuðust tvö börn: Sigríði
og Björn Rúnar, auk þess ólu þau
upp dótturson sinn Ólaf Ragnar
Hilmarsson. Fyrir átti Ragna
dæturnar Guðbjörgu Ástu og
Helgu Dómhildi.
Barnabörnin urðu
fjórtán, þar af eru
tvö látin. Barna-
barnabörnin eru
tuttugu og tvö og
barnabarnabarna-
barnið er eitt.
Ragna og Ólafur
bjuggu í Hafnarfirði
allan sinn búskap
þar vann Ragna hin
ýmsu störf ásamt
húsmóðurstarfinu.
Hún fluttist til Ak-
ureyrar eftir að
Ólafur féll frá. Þar
starfaði hún í bókaverslun Árna
bróður síns þar til hann hætti
verslunarrekstri. Hún var lengst
af búsett í Hafnarstræti 23 á Ak-
ureyri.
Ragna verður jarðsungin frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Að morgni sumardagsins fyrsta
kvaddirðu okkur, amma mín, í síðasta
sinn. Eftir langan og erfiðan vetur
vorar á ný og þú ferð inn í birtuna og
eilífa sumarið þar sem enginn er veik-
ur og þarf að þjást. Þar taka á móti
þér afi, foreldrar þínir, systkini, Óli og
Hjalli og allir hinir ástvinirnir sem
fóru á undan þér.
Þegar ég var yngri þekkti ég þig,
amma mín, ekki mjög náið, þú varst
langamma á Akureyri sem við heim-
sóttum á sumrin og aldrei brást það
að þú varst búin að elda handa okkur
dýrindis grýtu þegar við komum. Þú
hafði mjög gaman af að spila yatzy og
leggja kapal og alltaf voru teningar
og spil á borðinu þínu í stofunni og
tókum við alltaf nokkur zatzy þegar
við komum í heimsókn. Amma mín,
þú varst alltaf svo einstaklega
skemmtileg og orðheppin, gullmolana
þína þekkja allir í fjölskyldunni eins
og „haldiði að hann prjóni“, „jahérna,
Ólafur minn“, og „koma ásarnir mínir
allir eins í framan“.
Á síðasta ári bjó ég í sex mánuði á
Akureyri og vann á dvalarheimilinu
Hlíð þar sem þú bjóst þitt síðasta ævi-
ár. Þar kynntumst við náið og verð ég
ævinlega þakklát fyrir það. Í júní fer
ég svo aftur norður að vinna á Hlíð.
Ég hlakkaði mikið til að geta hitt þig
aftur á hverjum degi. Það er sárt til
þess að hugsa að ég geti ekki hlaupið
upp til þín í pásunum mínum og eftir
vinnu og faðmað þig aðeins og sagt
þér hve vænt mér þykir um þig, maul-
að með þér rúsínur og lofað þér að ég
kæmi aftur daginn eftir.
Í dag er 29. apríl, 88 ára afmæl-
isdagurinn þinn, og ég sit hérna við
gluggann heima í stofu og reyni að
koma hugsunum mínum á blað. Í
hjarta mínu er sorg og söknuður en
einnig gleði því að ég veit að nú ert þú
á góðum stað, laus við sjúkdóma og
erfiðleika.
Elsku amma, komið er að kveðju-
stund í bili, ég mun aldrei gleyma þér
og lofa að passa Öggu ömmu vel fyrir
þig. Takk fyrir allt.
Í sandinum átti ég eftir
ástkæru sporin þín.
En regnið grét, uns þau
grófust, geisli þar yfir skín.
Í sál minni ógleymd á ég
að eilífu brosin þín.
Þau grafast ei, þó
ég gráti – geisli þar yfir skín.
Þín langömmustelpa,
Snjólaug María
Guðjónsdóttir.
Dáin, horfin … sár söknuður nístir
hjartað, því þótt árin væru orðin
mörg og heilsan farin er tilfinningin
óbærileg að fá ekki að sjá þig framar.
Lífsganga okkar mannanna er æði
misjöfn, en fáa þekkti ég sem hafa
gengið sína ævistigu af slíku æðru-
leysi, sem þú gerðir, elsku frænka
mín, þrátt fyrir að mótvindar blésu
oft á tíðum. Meðan þú bjóst í Hafn-
arfirði þótti aldrei annað koma til
greina en taka hús á þér, ef maður brá
sér suður yfir heiðar, og þótt húsrými
væri ekki alltaf mikið var hjartarými
þitt ótakmarkað og allir alltaf meira
en velkomnir á þitt heimili. Þegar ég
heimsótti þig í Hlíð síðast er ég var
heima sagðir þú að venju: „Ertu virki-
lega á landinu?“ og ég svaraði alltaf
því sama: „Brá mér heim bara til að
sjá þig.“ Þetta var okkar grín, sem
kætti okkur ávallt. Þótt minnið væri
farið að daprast undir það síðasta var
alltaf stutt í þinn skemmtilega húmor.
Nú ertu farin í ferðina löngu, sú
síðasta af systkinunum. Þar sem ég er
fjarri ættlandinu og fæ því ekki fylgt
þér síðasta spölinn bið ég þér guðs
blessunar á nýjum stigum. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar frá okkur Edda.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Hvíldu í friði, elsku frænka mín,
Ásdís.
Ó, minning þín er minning hreinna ljóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
Við barm þinn greru blómstur alls hins góða.
Ég bið minn guð að vaka yfir þér.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Kolbrún.
RAGNA
BJÖRNSDÓTTIR
Laugardaginn 6.
apríl var til moldar bor-
in í Grindavík Kristín
Sæmundsdóttir húsmóðir. Mann-
eskjur vekja hjá manni mismunandi
tilfinningar, allt eftir framkomu,við-
móti og lundarfari. Kristín, mágkona
mín, var ein þeirra sem aðeins vöktu
góðar tilfinningar, hlýju gæsku og
væntumþykju. Hún var þeirrar
gerðar sem mannlífsflóra nútímans
virðist oft vera svo fátæk af, full af
góðvild og þakklæti,nægjusemi, ást-
ar og umhyggju í garð sinna nán-
ustu.
Hún gerði ekki víðreist um ævina,
en sinnti eiginmanni sínum Haraldi
Hjálmarssyni börnum þeirra og
heimili af einstakri trúmennsku.
Góð var hún heim að sækja,
ánægjuleg í viðræðum, hafði skoð-
anir og gerði vel grein fyrir þeim,
umtalsfróm og lagði aldrei illt til
annarra. Miklu frekar að hún tæki
svari þeirra sem á var hallað. Það var
KRISTÍN
SÆMUNDSDÓTTIR
✝ Kristín Sæ-mundsdóttir
fæddist á Kaganesi í
Helgustaðarhreppi
við Reyðarfjörð 26.
febrúar 1919. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Víðihlíð í
Grindavík 30. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Grindavíkur-
kirkju 6. apríl.
ánægjulegt að sitja á
spjalli við hana, þar
sem hún rifjaði upp
gamla daga, aðallega
frá Neskaupstað, sagði
frá kynlegum kvistum
og lífinu almennt. Hún
talaði alltaf af hlýju og
væntumþykju um Nes-
kaupstað og Austfirði,
enda lágu hennar ræt-
ur þar.
Hlutverk húsmóður-
innar hefur ekki alltaf á
síðari árum verið hátt
skrifað.En þegar verk
kvenna eins og hennar
eru virt, kvenna sem komu mörgum
börnum til manns og sinntu afkom-
endum sínum af slíkri kostgæfni eins
og hún gerði, er öllum ljóst að þar er
um mikilsvert framlag að ræða. Þau
hófu sinn búskap á Neskaupstað, þar
fæddust börnin. Seinna fluttu þau til
Flateyrar og enn síðar til Grindavík-
ur. Það hlýtur að vera happ hverju
bæjarfélagi að þangað flytji fjöl-
skylda sem þeirra. Sjórinn og verk
tengd útgerð og sjósókn var þeirra
viðfangsefni,og síðar barnanna
flestra. Stór barnahópur, sjö talsins,
þeirra makar, barnabörn og barna-
barnabörn, hafa nú kvatt sinn besta
vin. Frá okkur Elínu, dætrum okkar
og barnabörnum sem kynntust
henni fylgja þakkir fyrir allt sem hún
var okkur. Góður Guð blessi minn-
ingu Kristínar Sæmundsdóttir.
Ástbjörn Egilsson.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina
 !
 
  


1
M
131
)) % #
!" # *7D
!&" "# 
"  2%5
+52
 2  ./(
6% + 

) 
%    & &&'

 


) 
5%


%
  4''

 
 
$
  $   %    +   

  
  
, " 
  
7,.8,88
 9/79988
&"  $#%  
8  AA  
* A 
  # + &  0